maandag 26 januari 2009
Trénsfur
Vanochtend bereikte mij heuglijk nieuws: ik word overgekocht en krijg een jaarcontract! Ik voel me net een voetballer, hoewel ik vermoed dat er voor mij geen transfersom over tafel gaat, hoewel je dat nooit zeker weet natuurlijk. Ook ontdekte ik bij het afsluiten van mijn kantoor* dat ik een officieel naambordje heb! Behalve op mijn huisdeur heb ik nog nooit een naambordje gehad. Ook geen kantoor trouwens... *krijgt een realiseer/besef-moment: "Ik heb een kantóór!" en komt vervolgens níet meer bij*
zondag 25 januari 2009
Het Grote Madeira Reisverslag deel diez
De laatste dag alweer! Na een wat later ontbijt en het opruimen/half inpakken van onze spullen liepen we richting het Lido. Het Lido bestaat uit zonterrassen, twee zwembaden (een kinderbad en een groot bad) met zout zeewater en een soort baai waar je in kunt zwemmen. Dit alles onder toezicht van een heuse badmeester, Baywatch eat your heart out.
Het zeewater was maar liefst 19 graden, vrij briljant moet ik zeggen. Ik heb ook nog mijn kop onder water gestoken en zowaar sardines en die malle metallicblauwgestreepte vissen gezien waar Rik het in zijn blog over had.
Verder heb ik nog wat kiekjes geschoten van de zee en van mijn voeten en de zee en van de lucht en de zee en ook nog een malle foto van Rik. Al rondhangende (en kaastosti/ijs etende) vorderde de middag en op een gegeven moment begon het personeel met het opruimen van de parasols en de zonnebedden. Wij besloten de hint te vatten en gingen weer richting hotel. Daar improvikookte ik voor de laatste keer een maaltijd en pakte ik zowaar mijn koffer helemaal in. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het minikoekepannetje achter te laten, dus ook die ging, naast de ½ kilo rijst, de paar pakjes pudding, de caramelcrème, de zakjes bonensoep, en de flesjes olie en azijn waarvan ik het zonde vond om ze weg te gooien, in de koffer.
De volgende ochtend stonden we, wetende dat we bij thuiskomst spontaan weer in uitslapende huisdieren zouden veranderen, extra vroeg op. Dit voornamelijk omdat we al vroeg (7.20!) opgehaald zouden worden om naar het vliegveld te gaan. En inderdaad, klokslag op tijd werden we door een taxi opgehaald die ons, via een omweg om een andere dame op te pikken, bij het vliegveld afzette, waar we onze zeer gezellige (en nuttige!) hostess gedag zeiden en incheckten.
De marmelade die ik in mijn handbagage had meegenomen kreeg ik zelfs na het trekken van mijn meest teleurgestelde “Niehiet?” niet mee het vliegtuig in en ook de Caps Lock toets van mijn Alphasmart is niet ongeschonden uit de strijd gekomen (snik!), maar wij mochten zowaar het vliegtuig in. Daar keken we als het stelletje wijven dat we zijn naar een romantische komedie met Cameron Diaz en Ashton Kutcher en (stelletje wijven!) uiteraard moesten we allebei een beetje huilen. Waar ik echter heel hard om wilde huilen was het nieuws dat het in Amsterdam wel 4 hele graden was...
Maargoed, je zit in een vliegtuig en je kunt moeilijk de piloot gijzelen en terugvliegen (niet dat ik het niet overwogen heb), dus ik moest me er maar mentaal op instellen. Aan de andere kant is het altijd weer leuk om bij thuiskomst begroet te worden door een hoogst verbolgen Rood en Les-Mioux.
Eenmaal geland hebben we eerst een sloot chocolademelk weggeslobberd bij de Starbucks (ik vind het steeds vaker jammer dat ik geen koffie drink, maar daarover ooit meer), waarna we vlotjes onze koffers vonden en een soepele treinreis richting huis hadden.
Dit was het laatste deel van Het Grote Madeira Reisverslag. De kiekjes, uiteraard voorzien van hilarische onderschriften, kunt u hier vinden. Mocht u botanisch onderlegd zijn en de planten/bloemen op de foto's herkennen, schroom dan niet om te reageren!
Dan rest mij niets anders dan u te bedanken voor uw aandacht en te melden dat we vanaf nu weer onze reguliere programmering vervolgen... *reclamestem* hierrr op LogPoes!
Het zeewater was maar liefst 19 graden, vrij briljant moet ik zeggen. Ik heb ook nog mijn kop onder water gestoken en zowaar sardines en die malle metallicblauwgestreepte vissen gezien waar Rik het in zijn blog over had.
Verder heb ik nog wat kiekjes geschoten van de zee en van mijn voeten en de zee en van de lucht en de zee en ook nog een malle foto van Rik. Al rondhangende (en kaastosti/ijs etende) vorderde de middag en op een gegeven moment begon het personeel met het opruimen van de parasols en de zonnebedden. Wij besloten de hint te vatten en gingen weer richting hotel. Daar improvikookte ik voor de laatste keer een maaltijd en pakte ik zowaar mijn koffer helemaal in. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het minikoekepannetje achter te laten, dus ook die ging, naast de ½ kilo rijst, de paar pakjes pudding, de caramelcrème, de zakjes bonensoep, en de flesjes olie en azijn waarvan ik het zonde vond om ze weg te gooien, in de koffer.
De volgende ochtend stonden we, wetende dat we bij thuiskomst spontaan weer in uitslapende huisdieren zouden veranderen, extra vroeg op. Dit voornamelijk omdat we al vroeg (7.20!) opgehaald zouden worden om naar het vliegveld te gaan. En inderdaad, klokslag op tijd werden we door een taxi opgehaald die ons, via een omweg om een andere dame op te pikken, bij het vliegveld afzette, waar we onze zeer gezellige (en nuttige!) hostess gedag zeiden en incheckten.
De marmelade die ik in mijn handbagage had meegenomen kreeg ik zelfs na het trekken van mijn meest teleurgestelde “Niehiet?” niet mee het vliegtuig in en ook de Caps Lock toets van mijn Alphasmart is niet ongeschonden uit de strijd gekomen (snik!), maar wij mochten zowaar het vliegtuig in. Daar keken we als het stelletje wijven dat we zijn naar een romantische komedie met Cameron Diaz en Ashton Kutcher en (stelletje wijven!) uiteraard moesten we allebei een beetje huilen. Waar ik echter heel hard om wilde huilen was het nieuws dat het in Amsterdam wel 4 hele graden was...
Maargoed, je zit in een vliegtuig en je kunt moeilijk de piloot gijzelen en terugvliegen (niet dat ik het niet overwogen heb), dus ik moest me er maar mentaal op instellen. Aan de andere kant is het altijd weer leuk om bij thuiskomst begroet te worden door een hoogst verbolgen Rood en Les-Mioux.
Eenmaal geland hebben we eerst een sloot chocolademelk weggeslobberd bij de Starbucks (ik vind het steeds vaker jammer dat ik geen koffie drink, maar daarover ooit meer), waarna we vlotjes onze koffers vonden en een soepele treinreis richting huis hadden.
Dit was het laatste deel van Het Grote Madeira Reisverslag. De kiekjes, uiteraard voorzien van hilarische onderschriften, kunt u hier vinden. Mocht u botanisch onderlegd zijn en de planten/bloemen op de foto's herkennen, schroom dan niet om te reageren!
Dan rest mij niets anders dan u te bedanken voor uw aandacht en te melden dat we vanaf nu weer onze reguliere programmering vervolgen... *reclamestem* hierrr op LogPoes!
vrijdag 23 januari 2009
Het Grote Madeira Reisverslag part neun
Het verschil tussen “feestdag” en “gewone dag” werd op dinsdagochtend direct duidelijk zodra we het hotel uit kwamen: er liepen ongeveer 10 keer zoveel mensen en niet alleen toeristen. We hadden de dag ervoor besloten toe te geven aan het feit dat we nu eenmaal toeristen wáren en toch maar kaartjes voor de sightseeingbus te kopen. Ik kan iedereen aanraden om dat éérst te doen, want behalve dat je een rondje maakt door de belangrijkste delen van de stad, krijg je ook, via je headset, (historische) informatie over de stad. Het feit dat het een hop-on, hop-off bus is die rondjes rijdt is ook erg handig.
Na anderhalf rondje stapten we uit om naar het Madeira Story Center te gaan, wat eigenlijk gewoon het Madeira history center had moeten heten, maargoed, het zal. Hier wordt op een effectieve interactieve manier (u weet dat ik vaak niet van het interactieve ben) de geschiedenis van Madeira in woord en beeld weergegeven. Interessant voor volwassenen en ook leuk voor (iets oudere, ik gok zo 8+) kinderen.
Vervolgens liepen we naar het museum voor religieuze kunst. Mensen die mij kennen weten dat ik in een ver verleden een blauwe maandag heb rondgehangen op de faculteit Kunstgeschiedenis, en hoewel ik mijn ambities om hoger opgeleid werkloze te worden opzij gezet heb, ben ik nog altijd enorm geïnteresseerd in (met name) religieuze kunst. Vooral het doen van malle stemmetjes die verwoorden wat Maria en de Engel hoogstwaarschijnlijk tegen elkaar zeggen op afbeeldingen van de annunciatie is mijn favoriet:
Engel, over Maria heen gebogen, fluisterend in haar oor: “Je bent zwanger!”
Maria, met haar handen in de WTF!?-houding: “Hoe kan dát nou!?!?”
Met meerdere annunciatie-schilderijen per zaal kon ik dus mijn lol op. Ook was er een Mariabeeld dat dusdanig briljant geweldig mooi was dat ik Rik verzocht om een epileptische aanval te faken om de, overigens zeer overijverige, suppoosten af te leiden zodat ik het beeld in mijn tas kon proppen. Ik ben nog steeds mild verbolgen dat Rik daar niet toe bereid was… ;-)
Na al deze cultuur was het weer eens tijd voor een potje ouderwets shoppen, dus togen we naar de halte van de sightseeingbus die ons een klein half uurtje later bij ons oude vertrouwde winkelcentrum afzette. Daar hebben we nog wat op het dakterras gezeten en hebben we de laatste boodschappen gedaan.
Morgen het laatste deel! :-)
Na anderhalf rondje stapten we uit om naar het Madeira Story Center te gaan, wat eigenlijk gewoon het Madeira history center had moeten heten, maargoed, het zal. Hier wordt op een effectieve interactieve manier (u weet dat ik vaak niet van het interactieve ben) de geschiedenis van Madeira in woord en beeld weergegeven. Interessant voor volwassenen en ook leuk voor (iets oudere, ik gok zo 8+) kinderen.
Vervolgens liepen we naar het museum voor religieuze kunst. Mensen die mij kennen weten dat ik in een ver verleden een blauwe maandag heb rondgehangen op de faculteit Kunstgeschiedenis, en hoewel ik mijn ambities om hoger opgeleid werkloze te worden opzij gezet heb, ben ik nog altijd enorm geïnteresseerd in (met name) religieuze kunst. Vooral het doen van malle stemmetjes die verwoorden wat Maria en de Engel hoogstwaarschijnlijk tegen elkaar zeggen op afbeeldingen van de annunciatie is mijn favoriet:
Engel, over Maria heen gebogen, fluisterend in haar oor: “Je bent zwanger!”
Maria, met haar handen in de WTF!?-houding: “Hoe kan dát nou!?!?”
Met meerdere annunciatie-schilderijen per zaal kon ik dus mijn lol op. Ook was er een Mariabeeld dat dusdanig briljant geweldig mooi was dat ik Rik verzocht om een epileptische aanval te faken om de, overigens zeer overijverige, suppoosten af te leiden zodat ik het beeld in mijn tas kon proppen. Ik ben nog steeds mild verbolgen dat Rik daar niet toe bereid was… ;-)
Na al deze cultuur was het weer eens tijd voor een potje ouderwets shoppen, dus togen we naar de halte van de sightseeingbus die ons een klein half uurtje later bij ons oude vertrouwde winkelcentrum afzette. Daar hebben we nog wat op het dakterras gezeten en hebben we de laatste boodschappen gedaan.
Morgen het laatste deel! :-)
donderdag 22 januari 2009
Het Grote Madeira Reisverslag part oito
Aangezien 8 december een feestdag is, verwachtte ik dat er in de binnenstad wel iets te doen zou zijn, al was het maar een processie. Groot was dan ook onze teleurstelling toen we na een kleine wandeltocht in het centrum terecht kwamen: behalve een kudde padvinders was er geen kip. Wel was er een kraam die gepofte kastanjes verkocht, dus die hebben we genuttigd op een bankje met uitzicht op zee.
Een lege stad heeft altijd iets treurigs: je ziet spontaan dat er links en rechts wel een verfje op mag, en dat het winkelaanbod uiteenvalt in drie categorieën: allegaartje-winkels met spullen die er ogenschijnlijk al een jaartje of twintig liggen, winkels met urdinaire toeristenmeuk en winkels uit het hoge segment, duidelijk gericht op de oudere, kapitaalkrachtige, Britse toerist. Oh, en 3 apotheken binnen 50 meter. Ik werd er een beetje verdrietig van. Uiteindelijk vonden we toch nog een oorspronkelijk Madeirens warenhuis, een soort mini-Bijenkorf.
Na 2 rondjes centrum besloten we maar weer terug te keren richting hotel en de volgende dag weer een poging te wagen. Die middag hebben we thee gedronken bij een pastelaria (eigenlijk een konditorei, wij zouden dat waarschijnlijk een lunchroom noemen), waar we wat fijne, typisch Portugese, hapjes genuttigd hebben, zoals de Pastel de Nata.
’s Avonds was er in de wintertuin van het hotel een film te zien over wat er in Madeira allemaal te zien en te beleven is en aangezien wij alles in omgekeerde volgorde doen, was het voor ons een leuke gelegenheid om, onder het genot van een spannende straigh edge cocktail, eens te kijken of we de “highlights” al gezien hadden. Dit bleek achteraf gezien geen slechte zet, want uit de film bleek dat het museum voor religieuze kunt vól interessante werken (voor de kenners: Vlaamse meesters!!!) zat die ik natuurlijk móest zien!
Een lege stad heeft altijd iets treurigs: je ziet spontaan dat er links en rechts wel een verfje op mag, en dat het winkelaanbod uiteenvalt in drie categorieën: allegaartje-winkels met spullen die er ogenschijnlijk al een jaartje of twintig liggen, winkels met urdinaire toeristenmeuk en winkels uit het hoge segment, duidelijk gericht op de oudere, kapitaalkrachtige, Britse toerist. Oh, en 3 apotheken binnen 50 meter. Ik werd er een beetje verdrietig van. Uiteindelijk vonden we toch nog een oorspronkelijk Madeirens warenhuis, een soort mini-Bijenkorf.
Na 2 rondjes centrum besloten we maar weer terug te keren richting hotel en de volgende dag weer een poging te wagen. Die middag hebben we thee gedronken bij een pastelaria (eigenlijk een konditorei, wij zouden dat waarschijnlijk een lunchroom noemen), waar we wat fijne, typisch Portugese, hapjes genuttigd hebben, zoals de Pastel de Nata.
’s Avonds was er in de wintertuin van het hotel een film te zien over wat er in Madeira allemaal te zien en te beleven is en aangezien wij alles in omgekeerde volgorde doen, was het voor ons een leuke gelegenheid om, onder het genot van een spannende straigh edge cocktail, eens te kijken of we de “highlights” al gezien hadden. Dit bleek achteraf gezien geen slechte zet, want uit de film bleek dat het museum voor religieuze kunt vól interessante werken (voor de kenners: Vlaamse meesters!!!) zat die ik natuurlijk móest zien!
woensdag 21 januari 2009
Het Grote Madeira Reisverslag part sju
“Op zaterdag ging Rik voor een 14 km lange Levada-wandeling en aangezien ik wel spoor (en ook een beetje omdat ik 6 weken geleden nog lag dood te gaan in een ziekenhuis) bleef ik in het appartement. Het is grappig om te zien hoe ik ook in den (niet zo) vreemde ook een huiskat ben: veel verder dan het balkon kom ik, tenzij gedwongen, niet. ;-)”
Dat was het laatste wat ik schreef op die bewuste zaterdag, vlak voor Rik weer terugkwam van zijn wandeling. De rest van onze belevenissen zal ik uit mijn geheugen op moeten diepen en zal dus ook beduidend minder uitgebreid zijn.
Die zaterdag bleef ik dus achter in het hotel, waar ik mijn dag gevuld heb met het schrijven van het reisverslag-tot-dan-toe, onderwijl luisterend naar Fall Out Boy en My Chemical Romance. Sommige dingen veranderen nooit, ook niet op vakantie. Aan het eind van de middag was Rik terug van zijn wandeling en besloot hij wat in de sauna te gaan hangen. Ik ben uiteindelijk wat gaan koken en de rest van de avond hebben we besteed aan het scoren van munten in Super Mario Bros.
De volgende ochtend stonden we weer vroeg op en aten we, zoals elke ochtend, onder het genot van de beste kersthits van de jaren ’70 en ’80, ons ontbijt. Vervolgens gingen we op weg naar het duikcentrum om Rik’s duikspullen op te halen, maar blijkbaar zijn duikers in Madeira wél snugger en sluiten ze de toko op zondag. De rest van de dag hebben we doorgebracht in de sportzaal (fietsehfietsehfietseh) en in het zwembad. ’s Avonds hebben we weer een gezinshoeveelheid Brisa (Madeirense frisdrank, in diverse smaken, passievrucht was onze favoriet) soldaat gemaakt en zijn we vroeg in bed gedoken, aangezien we de volgende dag de binnenstad wilden gaan verkennen.
Wordt vervolgd!
Dat was het laatste wat ik schreef op die bewuste zaterdag, vlak voor Rik weer terugkwam van zijn wandeling. De rest van onze belevenissen zal ik uit mijn geheugen op moeten diepen en zal dus ook beduidend minder uitgebreid zijn.
Die zaterdag bleef ik dus achter in het hotel, waar ik mijn dag gevuld heb met het schrijven van het reisverslag-tot-dan-toe, onderwijl luisterend naar Fall Out Boy en My Chemical Romance. Sommige dingen veranderen nooit, ook niet op vakantie. Aan het eind van de middag was Rik terug van zijn wandeling en besloot hij wat in de sauna te gaan hangen. Ik ben uiteindelijk wat gaan koken en de rest van de avond hebben we besteed aan het scoren van munten in Super Mario Bros.
De volgende ochtend stonden we weer vroeg op en aten we, zoals elke ochtend, onder het genot van de beste kersthits van de jaren ’70 en ’80, ons ontbijt. Vervolgens gingen we op weg naar het duikcentrum om Rik’s duikspullen op te halen, maar blijkbaar zijn duikers in Madeira wél snugger en sluiten ze de toko op zondag. De rest van de dag hebben we doorgebracht in de sportzaal (fietsehfietsehfietseh) en in het zwembad. ’s Avonds hebben we weer een gezinshoeveelheid Brisa (Madeirense frisdrank, in diverse smaken, passievrucht was onze favoriet) soldaat gemaakt en zijn we vroeg in bed gedoken, aangezien we de volgende dag de binnenstad wilden gaan verkennen.
Wordt vervolgd!
zondag 18 januari 2009
Het Grote Madeira Reisverslag deel sześć
“Ook op vrijdag zijn we weer (het is bijna een routine) vroeg opgestaan en na het ontbijt hebben we ons richting de bushalte verplaatst. De bus aanhouden gaat hier op zijn zwaais, doe je dat niet dan zoeft hij gewoon voorbij. Je bliept je heropwaardeerbare kartonnen pasje langs de lezer en voilà: je hebt je rit betaald. De invoering van de chippas is hier dus allang een feit en ik gok dat er iets minder over gemauwd is dan in Nederland.
Nadat we zowaar bij de juiste halte uitgestapt waren (tegenover het winkelcentrum), liepen we naar het Madeira Magic expocentrum, waar een tentoonstelling over Leonardo da Vinci was. Het was een overzichtstentoonstelling van zijn gehele werk en dan met nadruk op zijn machines. Mijn levensambitie om Leonardo da Vinci te worden als ik later groot ben kan ik welgevoeglijk op mijn buik schrijven, ik heb me nog nooit zo ontzettend dom gevoeld als na het zien van alle dingen die hij bedacht en gemaakt heeft.
Het expocenter heeft ook een botanische tuin waar ik helemaal loos gegaan ben met het kiekjes schieten. Vervolgens weer richting Pingo Doce voor boodschappen, waar ik deze keer na goed zoeken wél tremoços vond, waar ik me bij terugkomst in het apartement ongans (en mild misselijk) aan geknaagd heb.
Tremoços zijn een soort boontjes, die geweekt worden in zout water en als snack gegeten worden zoals wij pinda’s-bij-de-borrel nuttigen. Het is voor zover ik heb kunnen achterhalen iets wat eigenlijk alleen in Portugal en Italië “bekend” is, en dan voornamelijk bij de oudere generaties. Zelf ken ik ze van de vele vakanties in Portugal in mijn jeugd en ben ik er nogal dol op, The Big Kahuna (en met mij waarschijnlijk een groot deel van de mensheid) vindt het vieze bagger. Een rondje google leert me dat er in Amsterdam in de Haarlemmerstraat een Portugese supermarkt zit, ben benieuwd of ze ze daar ook verkopen. Binnenkort ga ik op expotitie en ik hou u op de hoogte!
De rest van de avond hebben we besteed aan internet, het schieten van foto's vanaf het balkon (is nog best een klus als je 1) geen benul hebt hoe je het ding handmatig in kunt stellen en 2) je probeert in het donker lichtjes heel ver weg op de kiek te zetten) en het verzamelen van munten bij Super Mario Bros. Verder zijn we helemaal niet 12, dat lijkt maar zo.”
Wordt vervolgd en ook de foto's zijn in aantocht!
Nadat we zowaar bij de juiste halte uitgestapt waren (tegenover het winkelcentrum), liepen we naar het Madeira Magic expocentrum, waar een tentoonstelling over Leonardo da Vinci was. Het was een overzichtstentoonstelling van zijn gehele werk en dan met nadruk op zijn machines. Mijn levensambitie om Leonardo da Vinci te worden als ik later groot ben kan ik welgevoeglijk op mijn buik schrijven, ik heb me nog nooit zo ontzettend dom gevoeld als na het zien van alle dingen die hij bedacht en gemaakt heeft.
Het expocenter heeft ook een botanische tuin waar ik helemaal loos gegaan ben met het kiekjes schieten. Vervolgens weer richting Pingo Doce voor boodschappen, waar ik deze keer na goed zoeken wél tremoços vond, waar ik me bij terugkomst in het apartement ongans (en mild misselijk) aan geknaagd heb.
Tremoços zijn een soort boontjes, die geweekt worden in zout water en als snack gegeten worden zoals wij pinda’s-bij-de-borrel nuttigen. Het is voor zover ik heb kunnen achterhalen iets wat eigenlijk alleen in Portugal en Italië “bekend” is, en dan voornamelijk bij de oudere generaties. Zelf ken ik ze van de vele vakanties in Portugal in mijn jeugd en ben ik er nogal dol op, The Big Kahuna (en met mij waarschijnlijk een groot deel van de mensheid) vindt het vieze bagger. Een rondje google leert me dat er in Amsterdam in de Haarlemmerstraat een Portugese supermarkt zit, ben benieuwd of ze ze daar ook verkopen. Binnenkort ga ik op expotitie en ik hou u op de hoogte!
De rest van de avond hebben we besteed aan internet, het schieten van foto's vanaf het balkon (is nog best een klus als je 1) geen benul hebt hoe je het ding handmatig in kunt stellen en 2) je probeert in het donker lichtjes heel ver weg op de kiek te zetten) en het verzamelen van munten bij Super Mario Bros. Verder zijn we helemaal niet 12, dat lijkt maar zo.”
Wordt vervolgd en ook de foto's zijn in aantocht!
donderdag 15 januari 2009
Het Grote Madeira Reisverslag deel cinque
“Donderdagochtend waren we weer vroeg aan het ontbijt (7.30), waarna we richting het duikcentrum gelopen zijn om te kijken of Riks pak er nog wel hing. Dit bleek zo te zijn, en na een praatje met de duiktokomeneer en het schieten van wat kiekjes zijn we op jacht gegaan naar nieuwe schoenen voor Rik. Die wisten we vrij vlotjes op de kop te tikken, zelf kocht ik ook nog een paar zwarte sandalen voor het fijne bedrag van 82 euro's, maarja, het zijn dan wel echte Clarks. Het valt me op dat men qua merken hier alles wel heeft wat men in Nederland ook heeft, met name in het luxere segment. Dit zal deels komen doordat we hier in resort-central zitten met veelal rijkere gasten, maar ook de locals dragen DNKY t-shirts en zouden in Amsterdam niet opvallen. In de bergen zag je dat de levensstandaard duidelijk lager ligt dan hier in de stad, maar over het algemeen waren de huizen ook daar netjes onderhouden en maakt men veel werk van de tuin.
Weer terug op het resort zijn Rik en ik gaan zwemmen. Na een halve teen in het buitenbad besloten we dat we wel gek zijn maar niet zo gek (KOUD!!!), waarna we in het binnenbad wat gedobberd hebben. Na een rondje over het terrein in onze door het hotel geleverde badjassen was het tijd voor een middaghapje waarna Rik weer ging duiken met zijn Engelse vriend. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om eens wat highscores te halen op mijn Nintendo en om dit verhaal te schrijven op mijn balkonnetje met uitzicht op de bergen. Ik overweeg om de katten te bellen of ze hun spullen willen pakken om hier te komen wonen, hoewel ik niet goed weet waarvan ik dat zou moeten financieren.
Uiteraard heb ik al een fijn pandje op het oog, en uiteraard is het een krot, maar dat mag de pret niet drukken: hier met die Oudejaarsprijs van 25 miljoen!*”
*Helaas was mijn totale winst bij de Oudejaarsloterij wel 14 hele euro's, dus dat zit er voorlopig nog niet in, maar dat mag de pret niet drukken: volgend jaar proberen we het gewoon weer! ;-)
Wordt vervolgd!
Weer terug op het resort zijn Rik en ik gaan zwemmen. Na een halve teen in het buitenbad besloten we dat we wel gek zijn maar niet zo gek (KOUD!!!), waarna we in het binnenbad wat gedobberd hebben. Na een rondje over het terrein in onze door het hotel geleverde badjassen was het tijd voor een middaghapje waarna Rik weer ging duiken met zijn Engelse vriend. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om eens wat highscores te halen op mijn Nintendo en om dit verhaal te schrijven op mijn balkonnetje met uitzicht op de bergen. Ik overweeg om de katten te bellen of ze hun spullen willen pakken om hier te komen wonen, hoewel ik niet goed weet waarvan ik dat zou moeten financieren.
Uiteraard heb ik al een fijn pandje op het oog, en uiteraard is het een krot, maar dat mag de pret niet drukken: hier met die Oudejaarsprijs van 25 miljoen!*”
*Helaas was mijn totale winst bij de Oudejaarsloterij wel 14 hele euro's, dus dat zit er voorlopig nog niet in, maar dat mag de pret niet drukken: volgend jaar proberen we het gewoon weer! ;-)
Wordt vervolgd!
woensdag 14 januari 2009
Het Grote Madeira Reisverslag part quatro
“Op woensdagochtend was het dan zover: de Levada wandeling. Er werd ons gezegd dat het in de bergen koud kon zijn en ik ben dan wel geen klipgeit, maar weet toch hoe koud het in bergen kan worden, dus trok ik meer kleren aan dan ik op een gemiddelde winterdag in Nederland draag. Ik droeg zelfs sokken! En dat terwijl zowel Poelekies als Freggels nooit sokken dragen, zoals u weet.
Na het ontbijt werden we opgepikt door een busje dat daarna nog 6 andere mensen zou oppikken om de wandeling vanaf Mechico te gaan doen. Onze gids was van het jolige en vrij hilarische type, en had er zin in. We konden een wandelstok (letterlijk een stok) meenemen als we dat wilden en ik besloot dat voor de authenticiteit te doen.
Later was ik erg blij met deze beslissing, want het pad was op sommige stukken behoorlijk modderig en zonder die stok was ik minstens 1 keer in het ravijn gedonderd. Dat zou erg zonde geweest zijn, want het weer was fijn en ook het lopen ging voorspoedig: slechts 1 blaartje, en dat met voeten die al blaren krijgen zodra ze een schoen zien (of 3 minuten in een badbats zitten).
Deze wandelingen zijn echter niet geschikt voor mensen die hoogtevrees hebben, moeizaam lopen, niet van rotsen en/of modder houden, niet ingelopen en/of profielloze schoenen aanhebben, laat staan voor mensen die al die dingen tegelijk hebben. Ook is het zaak niet teveel te geloven in de afstanden die de reisorganisatie geeft, want die "6 km!" waren er stiekem toch 7... en nog wat.
Aan het eind van onze tocht kon er nog wat gedronken worden in een cafeetje, waar bleek dat zodra er Portugees tegen me aangezwamd wordt, ik nog steeds spontaan wat terug weet te zwammen. Dit tot grote verbazing en enthousiasme van onze gids, die werkelijk ogen op steeltjes had toen ik spontaan wat terugbabbelde.
Eenmaal weer bij het hotel was het weer tijd voor Rik om een stukje te gaan duiken, en voor mij om een stukje te dutten. Mijn energielevels zijn significant beter dan voor de ontdekking van mijn ziekte, maar laten nog steeds wat te wensen over. 's Avonds hebben we wat geïmprovikookt en uitgebreid in bad geweest met de Lush-bruisballen die we speciaal voor deze gelegenheid gekocht hadden.”
Wordt vervolgd!
Na het ontbijt werden we opgepikt door een busje dat daarna nog 6 andere mensen zou oppikken om de wandeling vanaf Mechico te gaan doen. Onze gids was van het jolige en vrij hilarische type, en had er zin in. We konden een wandelstok (letterlijk een stok) meenemen als we dat wilden en ik besloot dat voor de authenticiteit te doen.
Later was ik erg blij met deze beslissing, want het pad was op sommige stukken behoorlijk modderig en zonder die stok was ik minstens 1 keer in het ravijn gedonderd. Dat zou erg zonde geweest zijn, want het weer was fijn en ook het lopen ging voorspoedig: slechts 1 blaartje, en dat met voeten die al blaren krijgen zodra ze een schoen zien (of 3 minuten in een badbats zitten).
Deze wandelingen zijn echter niet geschikt voor mensen die hoogtevrees hebben, moeizaam lopen, niet van rotsen en/of modder houden, niet ingelopen en/of profielloze schoenen aanhebben, laat staan voor mensen die al die dingen tegelijk hebben. Ook is het zaak niet teveel te geloven in de afstanden die de reisorganisatie geeft, want die "6 km!" waren er stiekem toch 7... en nog wat.
Aan het eind van onze tocht kon er nog wat gedronken worden in een cafeetje, waar bleek dat zodra er Portugees tegen me aangezwamd wordt, ik nog steeds spontaan wat terug weet te zwammen. Dit tot grote verbazing en enthousiasme van onze gids, die werkelijk ogen op steeltjes had toen ik spontaan wat terugbabbelde.
Eenmaal weer bij het hotel was het weer tijd voor Rik om een stukje te gaan duiken, en voor mij om een stukje te dutten. Mijn energielevels zijn significant beter dan voor de ontdekking van mijn ziekte, maar laten nog steeds wat te wensen over. 's Avonds hebben we wat geïmprovikookt en uitgebreid in bad geweest met de Lush-bruisballen die we speciaal voor deze gelegenheid gekocht hadden.”
Wordt vervolgd!
dinsdag 13 januari 2009
Het Grote Madeira Reisverslag part three
“Op vakantie hoor je dingen te doen die je normaal niet doet, dus op dinsdagochtend 7 uur zat ik aan het ontbijt. Yup, Poelekie verandert op vakantie in een matinaal type dat bovendien haar hotelkamer opgeruimd houdt. Ja, ik vind het zelf ook beangstigend...
Na het ontbijt zijn we op jacht geweest naar proviand voor de komende dagen. Dit was een aardige tocht, vooral vanwege het feit dat het hier of heuvelig of vals plat is. Het was erg bijzonder om te zien dat alles wat ik van vroeger uit Portugal ken, ook hier te koop is. We hadden voor de volgende ochtend een Levada wandeltocht geboekt en ik moet eerlijk zeggen dat ik die niet echt zag zitten nadat ik merkte hoeveel moeite de tocht naar de supermarkt me gekost had, maar ik besloot dat ik in geval van nood mezelf altijd nog van die berg af zou kunnen donderen en ging die middag maar weer wat dutten.
Die avond hebben we een klein hapje klaargemaakt in onze fijne kitchenette (we hadden bij de supermarkt een mini-koekepan gekocht) en vervolgens gingen we voor de lichttoer. Het was ons niet echt duidelijk waar we moesten wachten en hoe de tour zou plaatsvinden, maar na wat heen en weer geloop over de nogal steile toegangshelling van het hotel, troffen we een echtpaar dat ook op tour ging en niet veel later kwam de 8 persoons minibus aanrijden.
De kerstverlichting is hier big business, de gemeente laat verlichting ontwerpen en plaatsen waarbij de kerstverlichting in de Kalverstraat echt dramatisch povertjes afsteekt. In de verlichting worden ook historische thema's verwerkt zoals de suikerrietmolens die de eerste industrie hier op het eiland waren. Ook was er verlichting in het kader van het 500 jarig bestaan van Madeira. Na 2 1/2 uur rondgereden te zijn, was er gelegenheid voor een hapje (waaronder koekjes die veel weg hadden van onze eigen pepernoot) en een drankje (thee voor de Straight Edgers, sangria voor de rest).
Dit was een goede gelegenheid om je medebustoergenoten een beetje te leren kennen, reizigers van zeer divers pluimage: een echtpaar uit Schotland, een echtpaar uit Zwitserland en een moeder en dochter uit Manchester (moeder oorspronkelijk uit Tjechoslovakije) die allen hier of in Miramar logeren. Na thuiskomst nog maar een extra hapje gekookt en vervolgens het bed weer in.”
Wordt vervolgd!
Na het ontbijt zijn we op jacht geweest naar proviand voor de komende dagen. Dit was een aardige tocht, vooral vanwege het feit dat het hier of heuvelig of vals plat is. Het was erg bijzonder om te zien dat alles wat ik van vroeger uit Portugal ken, ook hier te koop is. We hadden voor de volgende ochtend een Levada wandeltocht geboekt en ik moet eerlijk zeggen dat ik die niet echt zag zitten nadat ik merkte hoeveel moeite de tocht naar de supermarkt me gekost had, maar ik besloot dat ik in geval van nood mezelf altijd nog van die berg af zou kunnen donderen en ging die middag maar weer wat dutten.
Die avond hebben we een klein hapje klaargemaakt in onze fijne kitchenette (we hadden bij de supermarkt een mini-koekepan gekocht) en vervolgens gingen we voor de lichttoer. Het was ons niet echt duidelijk waar we moesten wachten en hoe de tour zou plaatsvinden, maar na wat heen en weer geloop over de nogal steile toegangshelling van het hotel, troffen we een echtpaar dat ook op tour ging en niet veel later kwam de 8 persoons minibus aanrijden.
De kerstverlichting is hier big business, de gemeente laat verlichting ontwerpen en plaatsen waarbij de kerstverlichting in de Kalverstraat echt dramatisch povertjes afsteekt. In de verlichting worden ook historische thema's verwerkt zoals de suikerrietmolens die de eerste industrie hier op het eiland waren. Ook was er verlichting in het kader van het 500 jarig bestaan van Madeira. Na 2 1/2 uur rondgereden te zijn, was er gelegenheid voor een hapje (waaronder koekjes die veel weg hadden van onze eigen pepernoot) en een drankje (thee voor de Straight Edgers, sangria voor de rest).
Dit was een goede gelegenheid om je medebustoergenoten een beetje te leren kennen, reizigers van zeer divers pluimage: een echtpaar uit Schotland, een echtpaar uit Zwitserland en een moeder en dochter uit Manchester (moeder oorspronkelijk uit Tjechoslovakije) die allen hier of in Miramar logeren. Na thuiskomst nog maar een extra hapje gekookt en vervolgens het bed weer in.”
Wordt vervolgd!
maandag 12 januari 2009
Het Grote Madeira Reisverslag part deux
"Aangezien we om een nogal onchristelijk tijdstip vlogen (6.40) en het treinverkeer nogal stom deed de laatste tijd, had ik het lumineuze idee om in de Yotel te logeren. Dit is een selfservice treincoupé-achtig gebeuren, dat je per uur kunt afhuren. Handig voor mensen met een overstap of mensen die van ver moeten komen.
De Yotelcabine was té schattig, helaas was ik nogal slapeloos en heb ik van de 7 uur 5,5 uur wakkergelegen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo lekker wakkergelegen heb als daar. Het enige wat lastig is, is dat het Yotel zich in de zone áchter de douane bevindt, wat maakt dat je 's ochtends weer uit de incheckzone moet om, je raadt het al, in te checken. Het gaf geheel nieuwe dimensies aan het begrip "omslachtig" en het duurde even voordat duidelijk was hoe we nu precies moesten lopen (het feit dat ik weinig geslapen had en toch wel mild sikkeneurig was hielp hierbij niet). Uiteindelijk kwamen we ingecheckt en wel bij de gate aan, werden we in een vliegtuig geloodst en na zo'n 3,5 uur (wind mee) landden we op Funchal airport, waar een fijne hostess ons opwachtte en in een transferbusje mikte.
Mijn eerste gedachte bij het zien van Funchal was "Hey, net Lysekil maar dan warm!" en eigenlijk klopt dat ook wel: stad op berg aan zee. Het andere wat me opviel was hoe alles hier identiek aan Portugal is. Alsof men een kluit Portugal heeft opgepakt en in de oceaan gedumpt heeft. Aan de ene kant logisch, aan de andere kant ook best bevreemdend. Het voelt een beetje alsof je naar Japan reist en plots in een stad terecht komt die identiek is aan de Amsterdamse binnenstad, inclusief Nederlandssprekenden. Wel merk ik dat hier de oudere bouwstijl nog domineert en beter onderhouden is. Het gehalte aan oude verlaten huizen en gruwelijke blokkennieuwbouw inclusief aluminium deuren (noot aan The Big Kahuna: ja, die) is hier minimaal. Er zijn ook verschillen: men kan hier autorijden. Dat lijkt een futiel verschil, maar iedereen die wel eens in Portugal is geweest, weet dat het dat niet is.
Zodra we aangekomen waren in ons appartement, ben ik gaan maffen. Meneer de Poes is op expeditie gegaan naar water en ander klein spul (lees: geen benul wat hij is gaan doen, ik sliep) en 's avonds zijn we bij de pizzeria die binnen het complex zit gaan eten.
Wat betreft het aparthoteldingesbla: het is een heus resort, maar erg stijlvol: klassieke bouwstijl, veel groen. Het publiek varieert van oud tot nog ouder en hier en daar een gezin. Ik denk dat wij de twee jongste gasten zijn op dit moment. Ons pand, Pestana Village en het hotel hiernaast, Pestana Miramar, delen faciliteiten, zoals de zwembaden, gym en saunatoestanden. Als je wilt hoef je het terrein niet te verlaten, en ik vermoed dat er een aantal mensen zijn die dat dan ook niet doen."
Wordt vervolgd!
De Yotelcabine was té schattig, helaas was ik nogal slapeloos en heb ik van de 7 uur 5,5 uur wakkergelegen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo lekker wakkergelegen heb als daar. Het enige wat lastig is, is dat het Yotel zich in de zone áchter de douane bevindt, wat maakt dat je 's ochtends weer uit de incheckzone moet om, je raadt het al, in te checken. Het gaf geheel nieuwe dimensies aan het begrip "omslachtig" en het duurde even voordat duidelijk was hoe we nu precies moesten lopen (het feit dat ik weinig geslapen had en toch wel mild sikkeneurig was hielp hierbij niet). Uiteindelijk kwamen we ingecheckt en wel bij de gate aan, werden we in een vliegtuig geloodst en na zo'n 3,5 uur (wind mee) landden we op Funchal airport, waar een fijne hostess ons opwachtte en in een transferbusje mikte.
Mijn eerste gedachte bij het zien van Funchal was "Hey, net Lysekil maar dan warm!" en eigenlijk klopt dat ook wel: stad op berg aan zee. Het andere wat me opviel was hoe alles hier identiek aan Portugal is. Alsof men een kluit Portugal heeft opgepakt en in de oceaan gedumpt heeft. Aan de ene kant logisch, aan de andere kant ook best bevreemdend. Het voelt een beetje alsof je naar Japan reist en plots in een stad terecht komt die identiek is aan de Amsterdamse binnenstad, inclusief Nederlandssprekenden. Wel merk ik dat hier de oudere bouwstijl nog domineert en beter onderhouden is. Het gehalte aan oude verlaten huizen en gruwelijke blokkennieuwbouw inclusief aluminium deuren (noot aan The Big Kahuna: ja, die) is hier minimaal. Er zijn ook verschillen: men kan hier autorijden. Dat lijkt een futiel verschil, maar iedereen die wel eens in Portugal is geweest, weet dat het dat niet is.
Zodra we aangekomen waren in ons appartement, ben ik gaan maffen. Meneer de Poes is op expeditie gegaan naar water en ander klein spul (lees: geen benul wat hij is gaan doen, ik sliep) en 's avonds zijn we bij de pizzeria die binnen het complex zit gaan eten.
Wat betreft het aparthoteldingesbla: het is een heus resort, maar erg stijlvol: klassieke bouwstijl, veel groen. Het publiek varieert van oud tot nog ouder en hier en daar een gezin. Ik denk dat wij de twee jongste gasten zijn op dit moment. Ons pand, Pestana Village en het hotel hiernaast, Pestana Miramar, delen faciliteiten, zoals de zwembaden, gym en saunatoestanden. Als je wilt hoef je het terrein niet te verlaten, en ik vermoed dat er een aantal mensen zijn die dat dan ook niet doen."
Wordt vervolgd!
zondag 11 januari 2009
Het Grote Madeira Reisverslag deel 1
Om te vieren dat we vandaag exact 1 maand terug zijn van vakantie (léuk dat een charmante draai geven aan je eigen traagheid), vandaag het eerste deel van het Grote Madeira Reisverslag, grotendeels realtime (léuk dat te sloom zijn om je teksten uit je Alphasmart te tanken...) geschreven:
"En daar zit je dan, op je balkon van je luxe aparthotelkamer in je My Chemical Romance "Revenge" hoodie (noot aan zelf: minder offensive hoodies kopen voortaan, de tekst "NJ murder scene" valt over het algemeen niet zo goed bij bejaarde Engelsen. En laat dit aparthotel vol zitten met (semi-)bejaarde Engelsen...
Ik hoor u denken "aparthotel!?!? Voor mensen niet in de reisbiz: dat is een hotel dat uit appartementen bestaat. In de praktijk betekent dat: een keukentje (kitchenette, noemen ze dat). Het uitzicht vanaf het balkon is vrij indrukwekkend: ik kijk uit op een echte berg, niet van die Holterbergshit. Het is verbazingwekkend hoe hoog mensen nog willen (en kunnen) wonen. Rik is gaan duiken met een Engelse spearo, het schijnt onder water erg visrijk te zijn, maar daar moet hij zelf verder maar over vertellen. Laten we bij het begin beginnen:
Aangezien ik eigenlijk zo mogelijk nog meer ADHD ben dan Rik stond ik op zondagmiddag om 17:30 na het doen van de laatste inkopen bij het Kruidvat nog bij een tramhalte te bedenken dat mijn vakantie niet compleet zou zijn zonder wat Reggie and the Full Effect op mijn mp3speler. Of mijn koffer al gepakt was? Wat denkt u zelf...
Eenmaal thuis aangekomen uiteraard eerst de mp3-speler naar wens gevuld, Alphasmart opgeladen, Nintendo opgeladen en toen werd het toch wel eens tijd om mijn koffer te gaan pakken. Dit verdient een subkopje.
Koffer pakken, Poelekie style:
Je pakt de lijst die je gemaakt hebt en pleurt achtereenvolgens 6 paar schoenen (sneakers, trainingschoenen, pumps, platte schoenen, badbatsen, Ze Cressi Watershoes), badpak, zwembril, styltang, een halve drogisterij aan beautyzooi willekeurig in je koffer en je legt je electonica plus opladers klaar voor de handbagage.
Dan bedenk je plots dat je helemaal niet stilgestaan hebt bij het feit dat je ook kleding mee moet nemen. Ai, en de koffer is al wat vollig en bovendien moet je over 1 uur weg om je trein te halen, dus het moet van dik hout zaagt men planken: je telt het aantal dagen dat je weggaat en pleurt evenzoveel onderbroeken in je koffer. Plus 2. Vervolgens pleur je er een boel panty's, 4 bh's, 6 hemden, 2 rokken, 3 jurken, 2 leggings, een enorme badhanddoek, 2 badpakken, 1 badmuts en eigenlijk, als je heel eerlijk bent, willekeurig welk kledingstuk dat je in je blikveld ligt, in.
De panieklevels zijn ondertussen matig, stijgend naar hoog. Dat is het moment waarop Kattenfluisteraar T. onontbeerlijk is, want die beslist wat er uiteindelijk echt meegaat. De badhanddoek, het 2e badpak en driekwart van de "paniekstapel" worden weer uit de koffer getrokken en in de schone was wasmand gepleurd. Ruimen we wel weer op als we terug zijn.
Uiteindelijk worden de kleren die wel meegaan min of meer opgerold tussen de spullies ingepakt en ziedaar: de koffer kan dicht! Dat is de cue om te besluiten je sportkleren mee te nemen en er twee hoodies bovenop te gooien. Vervolgens doe je de "buig over koffer curve" en het ding zit dicht. Wegen op de weegschaal en yup, minder dan 20 kilo. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
De toilettas is tegenwoordig verplicht klein, dus die leverde weinig problemen op, samen met de electronica en de knuffelhond (ja, daar ga ik voor in therapie) in de rugzak, jas aan, pet op, katten krieben en wieberen. En dit alles binnen een half uurtje, een nieuw record!"
Wordt vervolgd!
"En daar zit je dan, op je balkon van je luxe aparthotelkamer in je My Chemical Romance "Revenge" hoodie (noot aan zelf: minder offensive hoodies kopen voortaan, de tekst "NJ murder scene" valt over het algemeen niet zo goed bij bejaarde Engelsen. En laat dit aparthotel vol zitten met (semi-)bejaarde Engelsen...
Ik hoor u denken "aparthotel!?!? Voor mensen niet in de reisbiz: dat is een hotel dat uit appartementen bestaat. In de praktijk betekent dat: een keukentje (kitchenette, noemen ze dat). Het uitzicht vanaf het balkon is vrij indrukwekkend: ik kijk uit op een echte berg, niet van die Holterbergshit. Het is verbazingwekkend hoe hoog mensen nog willen (en kunnen) wonen. Rik is gaan duiken met een Engelse spearo, het schijnt onder water erg visrijk te zijn, maar daar moet hij zelf verder maar over vertellen. Laten we bij het begin beginnen:
Aangezien ik eigenlijk zo mogelijk nog meer ADHD ben dan Rik stond ik op zondagmiddag om 17:30 na het doen van de laatste inkopen bij het Kruidvat nog bij een tramhalte te bedenken dat mijn vakantie niet compleet zou zijn zonder wat Reggie and the Full Effect op mijn mp3speler. Of mijn koffer al gepakt was? Wat denkt u zelf...
Eenmaal thuis aangekomen uiteraard eerst de mp3-speler naar wens gevuld, Alphasmart opgeladen, Nintendo opgeladen en toen werd het toch wel eens tijd om mijn koffer te gaan pakken. Dit verdient een subkopje.
Koffer pakken, Poelekie style:
Je pakt de lijst die je gemaakt hebt en pleurt achtereenvolgens 6 paar schoenen (sneakers, trainingschoenen, pumps, platte schoenen, badbatsen, Ze Cressi Watershoes), badpak, zwembril, styltang, een halve drogisterij aan beautyzooi willekeurig in je koffer en je legt je electonica plus opladers klaar voor de handbagage.
Dan bedenk je plots dat je helemaal niet stilgestaan hebt bij het feit dat je ook kleding mee moet nemen. Ai, en de koffer is al wat vollig en bovendien moet je over 1 uur weg om je trein te halen, dus het moet van dik hout zaagt men planken: je telt het aantal dagen dat je weggaat en pleurt evenzoveel onderbroeken in je koffer. Plus 2. Vervolgens pleur je er een boel panty's, 4 bh's, 6 hemden, 2 rokken, 3 jurken, 2 leggings, een enorme badhanddoek, 2 badpakken, 1 badmuts en eigenlijk, als je heel eerlijk bent, willekeurig welk kledingstuk dat je in je blikveld ligt, in.
De panieklevels zijn ondertussen matig, stijgend naar hoog. Dat is het moment waarop Kattenfluisteraar T. onontbeerlijk is, want die beslist wat er uiteindelijk echt meegaat. De badhanddoek, het 2e badpak en driekwart van de "paniekstapel" worden weer uit de koffer getrokken en in de schone was wasmand gepleurd. Ruimen we wel weer op als we terug zijn.
Uiteindelijk worden de kleren die wel meegaan min of meer opgerold tussen de spullies ingepakt en ziedaar: de koffer kan dicht! Dat is de cue om te besluiten je sportkleren mee te nemen en er twee hoodies bovenop te gooien. Vervolgens doe je de "buig over koffer curve" en het ding zit dicht. Wegen op de weegschaal en yup, minder dan 20 kilo. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
De toilettas is tegenwoordig verplicht klein, dus die leverde weinig problemen op, samen met de electronica en de knuffelhond (ja, daar ga ik voor in therapie) in de rugzak, jas aan, pet op, katten krieben en wieberen. En dit alles binnen een half uurtje, een nieuw record!"
Wordt vervolgd!
donderdag 8 januari 2009
Romantique
Let op! Er volgt nu zoetsappig gezoetsap!
Precies 4 jaar en 1 dag geleden jammerde ik aan de telefoon tegen The Big Kahuna dat ik me bleeegh voelde en dat alles bleeegh was en dat ik bleeegh... Zij sprak hierop de wijze woorden: "Ga nou maar gewoon naar de BuffyEftelmeet, dat is altijd gezellig."
Met milde tegenzin besloot ik mezelf naar die uithoek zijnde Kaatsheuvel te verslepen (want u weet, alles vanaf Amstelveen is ver voor ons Amsterdammers). Eenmaal daar aangekomen liep ik richting "links van de kassa", de standaard afspreekplek en daar stond een jongeman waarvan ik spontaan dacht: "Zo, dát is nou helemaal mijn type!", direct gevolgd door "ohmaardatsoorthottieshebbenaltijdalverkeringenzonietdanvindenzemijnooitleuheuheuk!", u kent mij en mijn bleegh tenslotte wel een beetje ondertussen.
Hoe we uiteindelijk tot verkeeering gekomen zijn, is een mal verhaal vol misverstanden en hier en daar een dramaahaatische huilbui (Breyten weet daar alles van!), maar feit is dat ik heel blij ben dat we hem hebben, die verkering. Wat mij betreft dabberen we dan ook gewoon op deze manier verder, en als ik zijn post zo lees, geloof ik dat hij het daar ook wel mee eens is. Yay! :-)
/einde zoetsappig gezoetsap
Jahaa, ik weet het: reisverslag... Dit weekend. Echt waar.
Precies 4 jaar en 1 dag geleden jammerde ik aan de telefoon tegen The Big Kahuna dat ik me bleeegh voelde en dat alles bleeegh was en dat ik bleeegh... Zij sprak hierop de wijze woorden: "Ga nou maar gewoon naar de BuffyEftelmeet, dat is altijd gezellig."
Met milde tegenzin besloot ik mezelf naar die uithoek zijnde Kaatsheuvel te verslepen (want u weet, alles vanaf Amstelveen is ver voor ons Amsterdammers). Eenmaal daar aangekomen liep ik richting "links van de kassa", de standaard afspreekplek en daar stond een jongeman waarvan ik spontaan dacht: "Zo, dát is nou helemaal mijn type!", direct gevolgd door "ohmaardatsoorthottieshebbenaltijdalverkeringenzonietdanvindenzemijnooitleuheuheuk!", u kent mij en mijn bleegh tenslotte wel een beetje ondertussen.
Hoe we uiteindelijk tot verkeeering gekomen zijn, is een mal verhaal vol misverstanden en hier en daar een dramaahaatische huilbui (Breyten weet daar alles van!), maar feit is dat ik heel blij ben dat we hem hebben, die verkering. Wat mij betreft dabberen we dan ook gewoon op deze manier verder, en als ik zijn post zo lees, geloof ik dat hij het daar ook wel mee eens is. Yay! :-)
/einde zoetsappig gezoetsap
Jahaa, ik weet het: reisverslag... Dit weekend. Echt waar.
zaterdag 3 januari 2009
Gelukkig 2009!
Aloha lieve mensen!
Hopelijk bent u (en uw huisdieren) Oud & Nieuw veilig doorgekomen. Hier in Huize Poelekie is iedereen nog ademend en aanwezig. Ook dit jaar heb ik me weer gebogen over een rijmelarij van het jaar:
"’t Leven is een zegen in 2009!"
U mag ook kiezen voor “Wees niet verlegen in 2009!” of “Wees niet belegen in 2009!”. Die laatste is overigens ook toepasbaar als u een stuk kaas bent. Ofzoiets.
Zoals u ziet ben ik ook dit jaar, traditiegetrouw, weer op de 3e begonnen, wat prima uitkomt, aangezien ik mij Niet Bijster Hoe voel. Ik vermoed dat het “gewoon” een ergens (lees: tijdens het spelen van real life ganzenbord op Oudejaarsavond) opgepikt virusje betreft, maar voor de zekerheid slaap ik wat extra en laat ik komende week mijn bloeddruk maar weer eens opmeten.
Over medische malaise gesproken: ik heb het er hier (hopelijk) niet te vaak over, maar mocht u benieuwd zijn naar het wat en het hoe, vraag dan vooral. Wilt u het niet openbaar doen, dan kunt u ook mailen. Dat geldt overigens ook voor eventuele andere brandende vragen/aanbiedingen om samen een comic te maken over een kat die een Superheld is. Bijvoorbeeld.
Voor de liefhebbers heb ik alsnog mijn Survey 2008 gepost, voor de Blogger-lezers hier en voor de LJ-ers hier.
In de komende dagen ga ik me eindelijk écht wagen aan het afschrijven van het Madeira reisverslag en mocht ik dan op dreef zijn geraakt dan rammel ik er ook nog een recensie van “Di-rect doet Tommy” uit. U bent gewaarschuwd!
Hopelijk bent u (en uw huisdieren) Oud & Nieuw veilig doorgekomen. Hier in Huize Poelekie is iedereen nog ademend en aanwezig. Ook dit jaar heb ik me weer gebogen over een rijmelarij van het jaar:
"’t Leven is een zegen in 2009!"
U mag ook kiezen voor “Wees niet verlegen in 2009!” of “Wees niet belegen in 2009!”. Die laatste is overigens ook toepasbaar als u een stuk kaas bent. Ofzoiets.
Zoals u ziet ben ik ook dit jaar, traditiegetrouw, weer op de 3e begonnen, wat prima uitkomt, aangezien ik mij Niet Bijster Hoe voel. Ik vermoed dat het “gewoon” een ergens (lees: tijdens het spelen van real life ganzenbord op Oudejaarsavond) opgepikt virusje betreft, maar voor de zekerheid slaap ik wat extra en laat ik komende week mijn bloeddruk maar weer eens opmeten.
Over medische malaise gesproken: ik heb het er hier (hopelijk) niet te vaak over, maar mocht u benieuwd zijn naar het wat en het hoe, vraag dan vooral. Wilt u het niet openbaar doen, dan kunt u ook mailen. Dat geldt overigens ook voor eventuele andere brandende vragen/aanbiedingen om samen een comic te maken over een kat die een Superheld is. Bijvoorbeeld.
Voor de liefhebbers heb ik alsnog mijn Survey 2008 gepost, voor de Blogger-lezers hier en voor de LJ-ers hier.
In de komende dagen ga ik me eindelijk écht wagen aan het afschrijven van het Madeira reisverslag en mocht ik dan op dreef zijn geraakt dan rammel ik er ook nog een recensie van “Di-rect doet Tommy” uit. U bent gewaarschuwd!