Oeps.
Gelukkig kon ik iedereen geruststellen: dat was niet het geval. Ik was niet depressief, ik was kwaad en gefrustreerd.
Een deel van die woede en frustratie heeft zich omgezet in verdriet nu Clark overleden is. Ik mis hem nog elke dag en ik roep met enige regelmaat dat het nou wel lang genoeg geduurd heeft, dat dood zijn en dat het hoog tijd wordt dat hij weer thuiskomt. Zoals ik al eerder schreef: zodra het op Clark (of misschien wel katten in het algemeen) aankomt, ben ik emotioneel gestagneerd op het niveau van een 4 jarige. Voorlopig komt er dan ook geen andere kat in huis, eerst Clark’s dood maar even fatsoenlijk verwerken.
Een ander deel van de kwaadheid en frustratie had te maken met mijn belazerde gezondheid, en dan met name over de soosjul konstrukts waar ik mee moet dealen, maar daar heeft u ondertussen in mijn driedelige serie “Ziek” alles over kunnen lezen. Natuurlijk ben ik nog steeds wel eens vreselijk kwaad en gefrustreerd over het feit dat ik ziek ben, en loop ik af en toe te jammeren dat het oneerlijk is en dat mijn leven er zo anders uit had kunnen zien als ik niet ziek was geweest en Waarom Ik (antwoord: gewoon pech), maar de stress van “Ik moet al met die ziekte dealen EN DAN OOK NOG MET HET GEZEIK VAN ANDEREN!!!” is weg. Ik wist niet dat het kon, maar blijkbaar heeft dit herseninfarct de laatste restjes f*ck die ik nog te geven had, volkomen iereddukeetut.
Zero f*cks
Het zal heus een gevalletje “Freedom is just another word for nothing left to lose” zijn, maar ik ben in een klap af van alle geïnternaliseerde hangups die ik had over “presteren in de maatschappij”. Zoals ik gisteren al schreef, heb ik mijn scriptie uitgesteld en daarmee ook mijn master. Zoals het er nu naar uitziet, ben ik tegen februari wel weer voldoende hersteld om de scriptie af te maken en daarna mijn master te doen. Ik wil beide ook graag doen, maar niet langer meer koet ku koet.
Dat geldt ook voor ~de carrière~: vrees niet, ik ga echt niet vanaf nu achter de geraniums zitten versterven, maar ik voel niet meer die continue, ENORME druk om mijn bestaansrecht te moeten bewijzen. Al was het maar omdat “Ik heb een herseninfarct gehad” zelfs de grootste “Waarom ben jij een waardeloze, werkloze, niet-afgestudeerde allochtone bijstandstrekker, jij loser?”-types met een bek vol tanden laat staan. Heeft dat herseninfarct toch nog nut gehad. #positiefjes #sarcasme
En dan was er nog een stuk frustratie over dat ging over de rest van mijn existens. Heel in het kort: ik voelde me gestagneerd. Al jaren. Ik ben namelijk helemaal niet zo stiekem een hardcore Verlichtingsdenker (snapt u meteen waarom de Aurora mijn favoriete winkel is). Ik heb van jongs af aan een duidelijk beeld gehad van wat ik wilde in mijn leven: vooruit!!! Dat lijkt heel leuk, totdat er om wat voor reden dan ook de klad erin komt. Al die mensen die er maar een beetje op los leefden en het leven niet al te serieus namen, hadden het wat dat betreft beter bekeken: als je toch niks wilt, ben je al snel tevreden.
Ik daarentegen wilde – en wil nog steeds – een heleboel. De Studie was een van die vele dingen die ik wilde. Helaas heeft diezelfde studie, in tegenstelling tot wat ik gehoopt had, juist het gevoel van stagnatie versterkt, ook omdat ik naast mijn studie nergens anders meer aan toe kwam.
De pauze die ik nu noodgedwongen heb moeten nemen, heeft me wel de ruimte gegeven om eindelijk eens wat dingen van de En Dee Es-lijst te ondernemen en na te denken over hoe ik mijn verdere leven in wil richten: wat wil ik blijven doen en wat niet, wat wil ik aan spullen houden en wat niet, wil ik verhuizen en zo ja, wil ik dat binnen Amsterdam doen of is het misschien tijd om eens te verkassen naar een andere plek?
Het zou zomaar kunnen zijn dat ik helemaal niets verander, maar het gevoel de vrijheid te hebben om iets anders te doen en niet vast te zitten want dief*ckingstudiemoetafIFITKILLSME [and it nearly did - red.] zorgt voor een rust die ik al jaren niet gevoeld heb. En bevestigt de deal die ik aan het begin van mijn studie al met mezelf gemaakt had: dat die studie de laatste keer in mijn leven is dat ik iets doe waar ik van tevoren al van weet dat het éigenlijk een slecht idee is.
Of ik spijt heb van mijn studie? Ja en nee. Ja, omdat het een enorme Levensvreugdderving is geweest en ik natuurlijk de fantasie koester dat ik in die tijd zoveel geweldige dingen had kunnen doen. Nee, omdat ik als ik realistisch ben ook wel weet dat als ik die studie niet was gaan doen, ik gewoon ergens in een of andere secretariële piepbaan had moeten werken en dat pas échte stagnatie was geweest. Natuurlijk is het zuur dat ik vlak voor de finish gestruikeld ben en dat ik daardoor volgend jaar mijn scriptie moet schrijven, maar ik realiseer me al te goed dat ik gruwelijk veel geluk gehad heb dat ik cognitief helemaal ok ben en daarnaast ook mijn volledige zicht en spraak heb teruggekregen, dus #nietmauwen.
Concluderend kan ik geloof ik wel stellen dat ik in de afgelopen weken zonder er bewust mee bezig te zijn geweest eindelijk zowel het concept Relativeren als het concept Acceptaasie onder de knie heb gekregen, met als bijwerking de-stagnatie. En dan nu met z’n allen: holy shit!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten