Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nee! Het is een LogPoesPost!

Hey peeps! *zwaait* Voor mijn gevoel ben ik hier al 3 maanden niet geweest, maar de kalender zegt dat het slechts 1 maand is. Ik weet overigens nog steeds niet of dat nu tijdsverdichting of tijdsvertraging is, maar dat geheel terzijde.

De afgelopen maand heb ik me voornamelijk bezig gehouden met mijn studie (80%), slapen (15%) en “overige” (5%). Over mijn studie verschijnt ergens dit weekend een stukje op mijn Engelse blog en schrijven over slapen is een beetje nutteloos, dus hier op LogPoes volgt iets over het “overige”.

Zoals peeps die zich Project Spullies herinneren weten, doe ik met enige regelmaat afstand van spullen die op zich nog prima zijn, maar die geen functie meer in mijn leven hebben.

Vorige week was het tijd om kleding die ik nog had uit een andere levensfase (u weet wel, toen ik tikgeit coördinatrice werkgroepen was bij een niet nader te noemen groot ziekenhuis in de buurt van Amstelveen) een nieuwe bestemming te geven. Een aantal jaar geleden hoorde ik van het initiatief “Dress for Success”, een organisatie die, heel kort door de bocht, werkzoekenden met een minimuminkomen gratis kleding verstrekt voor sollicitaties.

Want natuurlijk moet kapitalisme dood en zou het niet moeten uitmaken hoe je eruit ziet als je maar De Levensvreugd brengt, maar totdat we werkelijk zo ver zijn, is het helaas zo dat je ergens doekoe vandaan moet halen. Om die doekoe te verdienen is het meestal zo dat je ergens moet solliciteren en als je er ‘representatief’ uitziet, heb je meer kans op een baan. Bovendien is voor veel mensen een baan meer dan doekoe. Het feit dat je ergens verwacht wordt, dat je iets doet wat gewaardeerd wordt en het hebben van mensen om je heen brengt een heleboel mensen De Levensvreugd. Niet iedereen is een fundamenteel lui huisdier dat d’r hele leven het liefst boeken lezend op een veranda zou doorbrengen met een kat op schoot natuurlijk. En aangezien Dress for Success het geheel moet hebben van donaties en werkt met vrijwilligers, past het netjes in mijn filosofie van het zoveel mogelijk stimuleren van de gift economy.

*hoort een eekhoorn luid roepen: “Yo! De Vries! ’t Is geen essay, ’t is een LogPoesPost!”*

Excuses! Ik had dus een flinke stapel kleding en een middelgrote koffer. In de rest van de fotoserie kunt u zien en lezen (jawel! Leutige onderschriften!) hoe ik het voor elkaar gekregen heb om die stapel in die koffer te krijgen. De dame in de winkel was in ieder geval onder de indruk van mijn inpakskills. Het is een geruststellende gedachte dat als het met die studie toch niets wordt, ik altijd nog professioneel kofferinpakker kan worden! ;-)