woensdag 29 april 2015

Binnenbanjeren (deel 2)

Dit is het vervolg op deze post.

Bam, iemand die ik al 16+ jaar niet meer gezien of gesproken had, kwam doodleuk weer mijn leven binnenbanjeren alsof we elkaar vorige week nog gesproken hadden en het feit dat we geen contact meer hadden een toevalligheidje was. Deze persoon rukte zo, zonder twijfel geheel onbedoeld, een flink blik oud leed open. Echt, er zullen heus een boel mensen zijn die dolgelukkig zijn om weer contact te krijgen met iemand van vroeger. Ik heb daar, om redenen die mij en mijn zorgverzekering duizenden euro’s aan therapie gekost hebben, echter geen zin in. Zeker niet op deze nonchalante wijze en zeker niet na zoveel jaar. Om wat positiefs te doen met mijn ~gevoelens~, heb ik een “Wil je na heel veel jaar weer in contact komen met iemand van vroeger? – Lees dan eerst dit!”-protiplijst geschreven:
  1. Heeft de persoon in kwestie ooit expliciet het contact met je verbroken? Ja? Laat die persoon dan met rust en zoek geen contact. Nee, ook niet stiekem, ook niet per ongeluk, ook niet na 23 jaar, ook niet via email, ook niet via Twitter/Facebook/Whatever en ga verdomme al helemaal niet om kwart voor 4 ’s ochtends bij iemand voor de deur staan. Ga er maar vanuit dat die persoon goed nagedacht heeft over het verbreken van het contact en niet van mening gaat veranderen. Dat hoef je niet leuk te vinden, dat hoef je niet te begrijpen, je moet het gewoon accepteren. Klaar.
  2. Is het een situatie waarbij je elkaar uit het oog verloren bent, maar verder geen ruzie hebt gehad? Ook dan is er geen garantie dat die ander na al die tijd nog zin heeft om het contact te herstellen. Contact is heel vaak contextgebonden en tenzij je je precies dezelfde kant op ontwikkeld hebt, is de kans dat je elkaar na tig jaar radiostilte nog iets te melden hebt, minimaal. Stilte is soms ook gewoon een hint.
  3. Denk ook even terug aan de omstandigheden op het moment dat je elkaar uit het oog verloor: was het een “gewone” levensverandering zoals een verhuizing, naar een andere school gaan of een nieuwe baan? Of speelde er meer? Zo ja, sta dan stil bij wat je open zou kunnen trekken bij die ander. Dat het voor jou “die goeie oude tijd” was, wil niet zeggen dat het voor die ander ook zo was. Secret hell, mensen, secret hell.
  4. Als je niet wilt dat je goede herinneringen mogelijk verpest worden, ga dan niet lopen graven in het verleden. En eis al helemaal niet van een ander (“Jaweeel, jij vond [situatie] hartstikke leuk!”) dat zij zichzelf geweld aandoen zodat jij lekker kunt blijven doen alsof jij je niet herinnert dat die ander toen een gruwelijke tijd had. Zo heb ik bijvoorbeeld geen enkele behoefte om met wie dan ook “gezellig warme herinneringen” aan mijn middelbare schooltijd op te halen, want die heb ik niet.
  5. Sta ook even stil bij de positie die je hebt in iemands leven: als je familie van iemands ex-partner bent en dat huwelijk is op zeer vervelende wijze geëindigd, is het dan wel een goed idee om na 10 jaar complete radiostilte gezellig contact met die persoon op te nemen alsof er nooit iets gebeurd is? Ik vind van niet. Ja, natuurlijk is het jammer dat het contact verbroken is, maar geen klotesituatie zonder collateral damage.
  6. Denk eens goed na waarom je zo graag weer contact wilt. Als je tientallen jaren doorgebracht hebt zonder die persoon te spreken, dan valt het met dat enorme missen toch wel mee, lijkt me. Veel van dat “terugdenken aan vroeger” is van de (mid)life crisis-achtige soort, moet je daar nou werkelijk een ander mee lastigvallen? Ik zeg: dagboekje.
Mocht je er desondanks toch van overtuigd zijn dat je contact wil met iemand die je al tientallen jaren niet gezien of gesproken hebt, check dan of iemand op Schoolbank staat of naar een reünie komt. Daaruit blijkt dat die persoon openstaat voor hernieuwd contact met mensen van vroeger. Natuurlijk heb je dan nog steeds geen garantie dat die persoon contact met JOU wil, maar de kans daarop is significant groter.

Of ik zelf nooit mensen mis? Er zijn inderdaad een aantal mensen die ik door omstandigheden (verhuizingen, adres kwijtgeraakt, verwaterd) kwijtgeraakt ben, waarvan ik het jammer vind dat dat gebeurd is. We zijn echter ondertussen járen verder en ik heb geen organische manier om weer met ze in contact te komen, zoals bijvoorbeeld gezamenlijke vrienden of een gedeelde interesse. Dus heel af en toe denk ik met genegenheid aan ze terug, en verder laat ik het zo. Dat zouden wat mij betreft meer mensen moeten doen.

woensdag 22 april 2015

Binnenbanjeren (deel 1)

Ik zal het u maar eerlijk zeggen: wat andere mensen uitspoken interesseert mij eigenlijk niet zoveel. Dat klinkt onaardiger dan ik het bedoel. Het kan mij namelijk totaal niet schelen wat Random Pietje doet, zelfs niet als dat “raar” is in de ogen van de maatschappij, zolang als ik er geen last van heb. Let wel, ik heb het dan niet over gevaarlijk en/of crimineel gedrag, maar over malle hobby’s of een niet-standaard levensinvulling. Echt, leven en laten leven, ook als ik er niets van begrijp. Wat andere mensen doen interesseert me slechts als ik de andere persoon mag, of als ik enorm veel last van iemand heb: ik wil dan graag weten waarom die persoon zo doet, zodat ik ervoor kan zorgen dat hij/zij/anders: [vul in] daar heel snel mee ophoudt.

Egocentrisch? Absoluut. Zoals ik al eerder geschreven heb: het leven is kort en ik heb genoeg te doen. Hell, ik krijg het al nauwelijks voor elkaar om op de hoogte te blijven van wat er zich in mijn eigen existens afspeelt, dus ik besteed geen tijd aan de nukken en grillen van volslagen wildvreemden die mij niet lastig vallen. Zo ben ik dan ook niet bijster geïnteresseerd om na 20+ jaar te horen wat Henkie, waar ik toevallig één jaar een klaslokaal mee gedeeld heb en nooit een woord mee gewisseld heb, met zijn leven doet. Uiteraard hoop ik dat het allemaal goed gaat en dat Henkie gelukkig is met zijn leven en vind ik het on a human level verdrietig als dat niet zo is, maar dat vind ik van een volslagen onbekende die onder een brug slaapt ook.

Als je vroeger (oma spreekt) verhuisde, van school wisselde of een andere baan kreeg, dan hield je misschien met een paar mensen contact en daar bleef het dan bij. De meeste mensen verloor je uit het oog: niet omdat je een gruwelijke hekel aan ze had, maar omdat je levens veranderden. Iedereen ging verder met zijn of haar leven en als je elkaar toevallig tegenkwam was dat leuk en zo niet, dan niet.

Door het internet in het algemeen en social media in het bijzonder, is er nu een situatie ontstaan waarbij mensen eeuwig in elkaars kringen blijven rondhangen, zelfs als ze elkaar al lang meer dan ontgroeid zijn. Het contact houdt nooit meer op natuurlijke wijze op; ontvolgen staat gelijk aan ontvrienden en dus aan bakkelei. Terwijl er vaak, zoals in het geval van vage klasgenoten, überhaupt nooit een vriendschap is geweest. Het is het virtuele equivalent van die uit een soort misplaatste nostalgie aangehouden contacten die slechts bestaan uit elkaar jaarlijks een kerstkaart sturen, maar dan op dagelijkse basis. Dit, gecombineerd met de vaak toch wel hoge mate van emotionele incontinentie die veel mensen via het internet tentoonspreiden, zorgt ervoor dat sommige mensen nu meer weten van vage bekenden uit het verleden waar ze eigenlijk geen daadwerkelijk contact mee hebben, dan ze pakweg 15 jaar geleden van hun allerbeste vrienden wisten. Dat vind ik raar.

Daarom zit ik ook niet op Schoolbank, niet op Facebook en tot voor kort niet onder mijn eigen naam op het internet. In verband met ~de kurrieruh~ is er aan dat tijdperk helaas een einde gekomen, en binnen twee weken begon het gezeik al.

Deel 2 volgt volgende week woensdag, 29 april.

woensdag 15 april 2015

Neue Schuhe

In het kader van "Ik ben een echte volwassene", besloot ik me dit jaar eens níet door het begin van de lente te laten verrassen. In het verleden is het namelijk met enige regelmaat voorgekomen dat het plots zomer was en ik op winterschoenen rondbanjerde omdat ik óf geen zomerschoenen meer had, óf ze niet kon vinden.

Aangezien mijn vorige All Stars (NL)/Chucks (USA) een heus gat in het midden hadden dat zelfs met tape niet meer te fixen viel, besloot ik op zoek te gaan naar een nieuw paar. Ik aasde enorm op de "Customise ze zelf!"-versie op de US website en, nou ja, u voelt hem al wel, toch?

TADAAA!!!


Hoe cool zijn deze schoenen? 

En als u dacht dat dit op een afstandje al bril-jante schoenen waren, hier zijn ze van dichtbij:


Yup, niet alleen hebben ze een leutig patroontje, maar ik heb er ook gewoon keihard "LP" in knalroze cursief op laten borduren. Gewoon, omdat het kan. Hashtag yolo, inderdaad. Als niet tegen extreem weer kunner hoop ik nu op een zonnige, doch milde zomer, zodat ik ze vaak meestal kan dragen.

woensdag 8 april 2015

Taalverschrikkingen (fictie!)

In de afgelopen jaren heb ik een document getiteld “Taalverschrikkingen” bijgehouden, waarin ik woorden, uitdrukkingen en losse zinnen noteerde waar ik de gruwels van kreeg. In plaats van u een zure mekkerlijst voor te schotelen én om mijn kriejeetiv raaijtink wat te oefenen, heb ik die 6 bladzijden ellende verbouwd tot een verhaal - de helft van een telefoongesprek. En Bee: dit verhaal is 100% fictief en niet op een bestaand iemand, levend noch dood, gebaseerd. Veel lees en/of griezelplezier!

“...Kindlief twee heeft nogal last van een laag zelfbeeld dus het is zo fijn dat hij nu wat hoge punten gehaald heeft. Daarom zijn wij gaan uiteten met hem. Kon ik meteen manlief mijn nieuwe lokken laten zien, echt, ik ben zo blij met mijn haartjes. Zo’n avondje gaan uiteten kost wat centjes, maar ja, je kunt een kind van 12 niet meer belonen met een rijstewafel. Ach, en je moet ook gewoon lekker genieten, binnenkort lekker manlief verwennen met een weekendje weg, je weet wel, saunaatje, gaan uiteten, bioscoopje pakken, fijn uitwaaien op het strand, lekker cultuur snuiven! Nee, het gaat nu weer helemaal goed tussen ons, maar het was wel vechten hoor, echt knokken, zeker toen ik terug weer ging werken. Hij dacht dat ik met een collegaatje liep te scharrelen. Soms is manlief wel een beetje een mannetje, je moet ze echt opvoeden he, als vrouw. Maar ja, daar ben je zelf bij en als je nou slim bent, behandel je al je kinderen hetzelfde, hihi…

…Echt, ik heb zo’n druk leventje, ik ben nu eigen gemaakte soep aan het koken want straks komt de kameraad van manlief eten. Nee, die zit niet in het leger, hoezo? Het recept stond op de blog, ik had het nog nooit eerder op. Sowieso heerlijk herkenbaar die blog, echt genieten. Vorige week heb ik er ook een recept van gekookt. Het was de gezondere keuze, een heerlijk slank recept met een vleesje en groentjes, tjokvol vitamientjes, echt een heerlijk maaltje, lekker smikkelen en smullen was dat. Normaal gesproken eten we een eenvoudige prak, dus we namen allemaal een extra portie. Echt, we aten onze buikjes rond. Jammie jammie…

…Daarna heb ik nog even lekker fijn gezondigd met een handje kaas uit het vuistje en toastjes met zo’n smeerseltje. Dat was nog best lastig om die geplette kaas met mijn tong tussen mijn vingers vandaan te krijgen. Nou ja, morgenavond weer lekker sporten, daar krijg ik altijd zo’n energie van…

…Kindlief één zit al in z’n más-tur. Nee, dat is geen boot. Dat wordt later echt een creatief. Hij zoekt nog wel een nieuwe kamer om voor te wonen. Nee, helaas kan hij niet thuis blijven wonen. Echt, ik vind het zonde-geld. Dat zei ik nog tegen kindlief, ik zei dat ik het jammer geld vind. Echt, ze vragen daar de hoofdprijs, je betaalt echt de jackpot voor zo’n kamer…

…We hebben sinds kort ook een nieuwe anti-allergische kat, die neem ik elke dag even kort af met een klamvochtig doekje. Ik zeg nog zo tegen kindlief twee: Niet met de kat kroelen! Stop je neus niet in de kat! Waarop kindlief zei, terwijl hij een astma aanval kreeg: “Waar hebben we anders een kat voor? Bovendien, zeg jij niet altijd dat je beter spijt kunt hebben van iets wat je wel gedaan hebt, dan van iets dat je niet gedaan hebt?”Jaaa, het is zo’n lekker ventje, hij blijft altijd zo lekker zichzelf…

…Ik las deze week nog een artikel over Dòf doesjdzjel en die over die PAR-fum van Lan-kom, je weet wel, Tres-waar. Dat is zo’n fijn luchtje. Beter ga je voor het kopen van die foo-siel mascara naar de ICI Paris. Met slechts een likje van die mascara zie je er dan toppie joppie uit…

…Ik pak steeds mijn nieuwe FAA-voriete fun-deesjun, Steij Maad heet hij. Ja, van die RIE-fjoe. En die blus van Kwerlijn. Echt, ik hou ervan. Die lip-lakeej van Puhppaah is ook echt mijn lievelings, net als dat zalfje van de Lus…

…Ik heb voor een paar weken terug ook een nieuwe swieter in maat lats gehaald, zo eentje met een biejeeeej-bandje. Jaahaa, ik ben goed geslaagd. Daarna heb ik bij de Vero Moda booties gekocht en toen een pannini besteld bij die Italiaan. Vroeg hij hoeveel broodjes ik dan wilde, die snapte ik niet. Wat gek is, want hij sprak best goed Nederlands voor een buitenlander…

…Klopt, mijn email is MeisjeMiepje1968. Ja, dat is mijn geboortejaar. Zo, en dan ga ik zo lekker op de bank met een dekentje voor de tv lekker tegen mijn mannetje aankruipen. Doegie!!!"

woensdag 1 april 2015

Konijn met een bril*

De komende 9 weken volg ik meer vakken dan regulier om nog een kans te hebben om in december 2015 klaar te kunnen zijn met mijn studie. Hoewel ik het merendeel van deze vakken al helemaal gevolgd heb, heb ik ze in de afgelopen jaren niet af kunnen sluiten omdat 800 toetsmomenten en chronische ziekte nou eenmaal geen goede combinatie zijn. Sowieso heb ik eigenlijk slechts energie om óf alles studiestof en alle lessen bij te houden, óf alle toetsjes, testjes en examens te doen. Om u een beetje een idee te geven van wat ik allemaal moet afronden, een fijn lijstje:

1 paper van 1500 woorden (herschrijf)
1 proposal van 600 woorden (herschrijf)
1 examen van 2 uur
Nog een examen van 2 uur
1 groepspresentatie van 15 min
1 film review van 1000 woorden
1 essay van 2500 woorden
1 dag acteren/in het theater helpen (ja, dit is onderdeel van een vak)
1 midterm van 1500 woorden
1 portfolio van 20 – 30 bladzijden A4, Times New Roman 12, double spaced
1 essay van 2000 woorden
1 take home examen van 3000 woorden
1 presentatie, duur onbekend

Daar komt natuurlijk ook nog het huiswerk, dat bedraagt standaard gemiddeld 200 bladzijde proza, 1 toneelstuk en 4 – 8 recensies van elk 3 tot 5 paragrafen per week, plus nog ergens een film en een workshop. Ja, dat is redelijk excessief. Het vergt dan ook haast militaire precisie om dit voor elkaar te krijgen én daarnaast niet in week 4 uitgeput ter aarde te storten. En nee, ik ga er niet “rustig aan” nóg langer over doen, want Het Geld is rap aan het opraken: in tegenstelling tot wat mensen vaak lijken te denken (ik denk dat het de Tiffany's bril is), ben ik niet independently wealthy. Behalve wat ik van The Big Kahuna krijg, heb ik nul komma nul ander inkomen: geen beurs, geen uitkering, niks. TBK is helaas zelf ook geen miljonair, niet eens een beetje. Daarnaast duurt deze studieongein nu al veel te lang en wordt het hoog tijd om deze voor mij hoogst toxische omgeving te verlaten. Mét diploma.

De komende weken verschijnen er hier op LogPoes dan ook posts die ik nu al klaargezet heb. Aangezien dit stukken zijn waar ik al langer aan gewerkt heb, zal de algemene toon wat serieuzer zijn, meer in de stijl van de “L’enfer, c’est les autres”-stukken. Hoewel er volgende week zowaar een stukje fictie verschijnt, dat dan weer wel. Ik zal sowieso in het algemeen significant minder aanwezig zijn op mijn (en uw!) internet-hangouts, dus als u mij en/of mijn comments minder frequent ziet, dan klopt dat. Eind juni, of zoals men in de reiswereld aan de telefoon zegt: “Junooo!”, laat ik u weten of het allemaal gelukt is. Kruist u collectief uw pootjes? Dan schrijf ik weer verder aan mijn film review.

* Een van mijn medeMontessorigangers was ervan overtuigd dat dat volgde op “1 april!” en was niet van het tegendeel te overtuigen, dus we hielden hem er maar in.

Blog Design by Get Polished