zaterdag 31 december 2005

The 2005 survey!

1. What did you do in 2005 that you'd never done before?
The biggest things were travelling to Australia and Zweden.

2. Did you keep your new years' resolutions, and will you make more for next year?
I never make new years resolutions.

3. Did anyone close to you give birth?
Yes, both my neighbour and my friend had a baby.

4. Did anyone close to you die?
No, fortunately not.

5. What countries did you visit?
I went to Australia and Sweden

6. What would you like to have in 2006 that you lacked in 2005?
A paid job

7. What date from 2005 will remain etched upon your memory forever?
8th of january, that´s when I met a certain someone.. ;-P

8. What was your biggest achievement of the year?
Finishing my Office Manager studies and getting my first swimming diploma.

9. What was your biggest failure?
Failure? I´m still not Frodo.

10. Did you suffer any illness or injury?
I had my molar removed, and had an accident in Sweden.

10. What was the best thing you bought?
Pink glittery earmuffs, and my amazing lightbule Cressi anti-slip watershoes.

11. Whose behavior merited celebration?
The people in Sweden that were so sweet to help me out when I contusted my ankle.

12. Whose behavior made you appalled and depressed?
There was someone who send me an email that got me só angry that I had to vent for 14 A4 pages before I could think straight again.

13. Where did most of your money go?
Necessities and travels.

14. What thing did you get really, really, really excited about?
Those swimminglessons finally happening! Australia! Sweden! Apneist!

16. What song will always remind you of 2005?
"Lose my breath" by Destiny´s Child.

17. Compared to this time last year, are you:
a) happier or sadder? Happier
b) thinner or fatter? The same I guess
c) richer or poorer? The same

18. What do you wish you'd done more of?
Inline skating

19. What do you wish you'd done less of?
The same thing as last year: worrying

20. How will you be spending the Christmas break?
At home

21. Did you fall in love in 2005?
OH HELL YES!!!

22. How many one-night stands?
None of course

23. What was your favorite TV program?
For some reason I watched a ridiculous amount of Sex and the City. I honestly don´t know why.

24. Do you hate anyone now that you didn't hate this time last year?
I don´t hate people, it´s a waste of time and energy.

25. What was the best book you read?
I don´t even remember what books I read, except for Harry Potter...maybe that should be a new years´ resolution: read more books!

26. What was your greatest musical discovery?
My mp3 player ;-P

27. What did you want and get?
Swimming classes, a diploma, a holiday in Australia, a holiday in Sweden. And meeting my hot boyfriend wasn´t too bad either ;-P

28. What did you want and not get?
A new computer, but I got so many things this year that I won´t complain.

29. What was your favorite film of this year?
I absolutely loved "Closer".

30. What did you do on your birthday, and how old were you?
I had dinner with The Big Kahuna and Apneist. I turned 30.

31. What one thing would have made your year immeasurably more satisfying?
Less stress.

32. How would you describe your personal fashion concept in 2005?
I still tried to look like an urban princess, but I failed miserably.

33. What kept you sane?
Still not sane ;-P

34. Which celebrity/public figure did you fancy the most?
Daan, always Daan!

35. What political issue stirred you the most?
Let´s not go there.

36. Who did you miss?
People that are long gone and will never come back.

37. Who was the best new person you met?
Apneist!

38. Tell us a valuable life lesson you learned in 2005.
That some situations you just can´t fix, because they are not yours to fix.

39. Quote a song lyric that sums up your year.

Smoke City - "Underwater love"

"This must be underwater love
The way I feel it slipping all over me
This must be underwater love
The way I feel it

O que que é esse amor, d’água
Deve sentir muito parecido a esse amor
This is it
Underwater love
It is so deep
So beautifully liquid

Esse amor com paixão, ai
Esse amor com paixão, ai que coisa

After the rain comes sun
After the sun comes rain again
After the rain comes sun
After the sun comes rain again

This must be underwater love
The way I feel it slipping all over me
This must be underwater love
The way I feel it

O que que é esse amor, d’água
Eu sei que eu não quero mais nada

Follow me now
To a place you only dream of
Before I came along

When I first saw you
I was deep in clear blue water
The sun was shining
Calling me to come and see you
I touched your soft skin
And you jumped in with your eyes closed
And a smile upon your face
Você vem, você vai
Você vem e cai
E vem aqui pra cá
Porque eu quero te beijar na sua boca
Que coisa louca
Vem aqui pra cá
Porque eu quero te beijar na sua boca
Ai que boca gostosa

After the rain comes sun
After the sun comes rain again
After the rain comes sun
After the sun comes rain again
Cai cai e tudo tudo cai
Tudo cai pra lá e pra cá
Pra lá e pra cá
E vamos nadar
Y vamos nadar e tudo tudo dá

This must be underwater love
The way I feel it slipping all over me
This must be underwater love
The way I feel it
Oh oh d’água we are full

Underwater
Oh underwater love
This underwater love
This underwater love
Underwater love"

donderdag 29 december 2005

Qoopje

Door een post op TussenpoZen (wat trouwens helemaal een fijn blog is) kwam ik achter het bestaan van Qoop.com.

Via Qoop.com kun je de foto´s op je Flickr (nee, ik scheld u niet uit...) account in posterformaat of boekvorm laten afdrukken.

En Poelekie zou niet koopziek, eh, Poelekie zijn als ze dit soort vrolijkheid aan haar neus voorbij zou laten gaan. Sinds gisteren ben ik dan ook de trotse bezitster van een fijn fotoboek "Zweden 2005", compleet met melige tekstjes! Yay!

woensdag 28 december 2005

De afgelopen dagen

Kerstdag 1 bracht ik slapend door, Kerstdag 2 kookte ik me 3 slagen in de rondte voor mijzelf en The Big Kahuna en op naar wat tegenwoordig Kerstdag 3 schijnt te heten in bepaalde kringen kocht ik o.a. een fijne, felle lamp en een kattentent (foto volgt later) bij Ikea. En...wat heeft u gedaan de afgelopen dagen?

donderdag 22 december 2005

Ben er weer!

Zoals ik eerder schreef, heb ik wat computersores gehad de afgelopen weken. Die zijn nu (voor zover mogelijk met Windows 98se ;-P) opgelost. Net op tijd om jullie lastig te vallen met alle fijne eindejaarslijstjes waar iedereen zo dol op is... ;-P

Vrees niet hoor, ik doe slechts de hele lange survey op 31 december, net als vorig jaar en het jaar ervoor.

Latige kerstkaartjolijt!

Mail me je adres, en je ontvangt een fijne, vrolijke, misschien íets verlate kerstkaart!

zondag 18 december 2005

2x Hiep, 1x Hoera

Poelekie de Vries is 30 jaar!

zaterdag 17 december 2005

Computersores in Huize Poelekie

Mijn computer die ondertussen alweer een flink poosje in reservetijd zit heeft er niet zoveel zin meer in, vandaar dat ik wat afwezigjes ben hier. Morgen gaat de hele meuk eraf en vervolgens (deels) weer op, that should do the trick! :-)

vrijdag 9 december 2005

Poink! Poink! Miauw?

Vannacht had ik een nachtmerrie waaruit ik slechts kan concluderen dat het hersenspoelen officieel geslaagd is:

Ik bevond me midden in een anonieme stad. Ik was gekleed in een neopreen pakje, wat me er deed uitzien als een menselijk stuiterballetje. Ik was hard rennend aan het proberen een ploegje reusachtige katten die met me wilden spelen van me af te schudden.

Behoorlijk bezweet schrok ik wakker, en ik weet nog steeds niet wat ik nu het meest verontrustend vind: het feit dat ik er in neopreen blijkbaar uitzie als een stuiterbal, of het feit dat ik in mijn droom tegen de gigantische katten gilde: "HOU OP! STELLETJE HAARBALLEN! IK BEN EEN FREEDIVER! EEN FREEDIVER! GEEN STUITERBAL!"

donderdag 8 december 2005

"Voemmeziehiek!"

Het schijnt te heersen, en daarom loop ook ik wat koortsig rond met een rode snotterneus en waterige oogjes. Daarnaast nies ik bij vlagen enthousiast en blaf ik af en toe wat sneuïgjes. En...bent u al ziek (geweest)? *Hatsjoe!*

zaterdag 3 december 2005

Fijne geurtjes

Voor de liefhebbers van niet-alledaagse geuren is Black Phoenix Alchemy Lab een paradijsje. Helaas zijn de verzendkosten zoals altijd bij zendingen die van ver moeten komen hoog...kan daar niet eens iets op gevonden worden?

Iets dichter bij huis maar daarom niet minder lekker zijn de spullies van Lush. Ik heb diverse favorieten, maar op dit moment ga ik vooral loos op hun kerstzeep "Snowcake", en dat terwijl ik normaal gesproken helemaal niet zo dol ben op amandelgeur. Limited edition, dus als je hem ook wilt hebben zul je vóór de kerst richting Lush moeten (of bestellen via de site).

Zowel bij Lush als bij de Hema hebben ze geweldige glitterdingies op dit moment:

* Bij Lush hebben ze een goudkleurig Glitterdingie dat je overal (huid en haar) kunt gebruiken én de "Ruby Red Slippers", die zowel rood bubbelt als glittert. Wat wil een mens nog meer? :-)

* Bij de Hema hebben ze nu ook een Natalie Ferstendik cosmeticalijn, waarin een BRÍL-JÁN-TE losse poeder zit. Aangezien het vast ook een limited edition is, ga ik morgen een extra potje kopen, zodat ik fijn glitterend de kersttijd in kan! Yay!

donderdag 1 december 2005

Poezenpas!

Sinds kort is het mogelijk om via de paskamer van de Postbank een custom pinpasje te fabriceren. Vandaag werd mijn exemplaar bezorgd:



Ja, ik ben bevooroordeeld, maar is hij niet geweldig? *blij*

maandag 28 november 2005

Een nieuw dieptepunt

Eerder dieptepunt.

Lieve mensen, ga er goed voor zitten en zorg dat je tandglazuur goed vast zit, want de volgende tekst van het (bij mij in ieder geval) projectiele vomitatie veroorzakende duo Lange Frans en Baas (waarvan dan?) B.:

"...Ik krijg het er net uit (ah, hij heeft er ook moeite mee - PdV):
jij bent een stukje fruit
ik heb een mandje thuis, jij moet mee naar Diemen Zuid!

Je moet mee naar Diemen Zuid
mee naar Diemen Zuid
mee naar Diemen Zuid
want je ziet er lekker uit"

De rest van de "tekst".

En nu vind ik het tijd voor een gepaste stilte...

zondag 27 november 2005

Het is officieel!



Yay! Ik ben nu officieel voor de tweede achtereenvolgende keer NaNoWriMo-winner! *doet blij dansje*

zaterdag 26 november 2005

Ah, dát verklaart het!

Het is misschien licht TMI, maar ik moet wat bekennen: ik ben dól op het uitdrukken van puistjes. Echt, het is dat schoonheidsspecialiste behoorlijk hard werken is voor relatief weinig geld, want anders zou ik het zéker gaan doen. Niets zo heerlijk als met behulp van tissues zooi uit poriën drukken!

Ook van mijn eigen pukkeltjes kan ik niet afblijven, wat me al diverse preken heeft opgeleverd bij de beautysalon en mij (lees: The Big Kahuna) een bak geld heeft gekost aan Chinese peelings om littekentjes weg te frezen.

Arme Apneist is bij vlagen ook slachtoffer van mijn pukdrukdrang, helaas is hij in het bezit van een poezelig, op-af-en-toe-1-minipuistje-na pukkelvrij huidje dus ik verzucht nu regelmatig, speurend naar niet-aanwezige puistjes: "...en het stond nog wel in mijn droomprins-omschrijving! ...dit is hét bewijs dat God hardhorend is: ik zei "Acne", niet "Apnee"!" ;-P

vrijdag 25 november 2005

Brrrr...

Koud he?

(Morgen weer een echte update!)

woensdag 16 november 2005

But...let´s talk about me!

Zo, na twee dagen voornamelijk over OPP (Other Peoples Problems) te hebben gepraat, vindt mijn ego heel on-Boeddhistisch dat het wel weer genoeg in de verdrukking heeft gezeten. Kortom: tijd voor een aangepaste versie van de "Ask me anything!"-meme, de "Ask me something!"

*lezen met standwerkersstem* Wat heb je nou altijd al van/over mij willen weten? Stel de vraag, en ik zal antwoorden! Is het niet geweldig? Yay! *einde standwerkersstem*

Er zijn slechts twee kleine regeltjes:

1) Ik vind niet snel iets shockerend, maar hou er svp wel rekening mee dat mijn blog ook gelezen wordt door minderjarigen en (al dan niet mijn) Parental Units.

2) Uiteraard ga ik geen antwoord geven op kwetsende, onbeschofte en/of ronduit stupide vragen, maar ik weet zeker dat jullie lief genoeg zijn om die niet te stellen ;-)

Dus...wie durft? Ik schijn niet te bijten... ;-P

maandag 14 november 2005

Kneipps bah?!

In Huize Poelekie doet de tv meestal dienst als radio: terwijl ik dit stukje tiepel "luister" ik bijvoorbeeld naar Sex and the City. In het vorige reclameblok kwam een spotje langs voor Kneipp S.P.A..
En hoewel het al minstens de derde keer is dat ik de spot gehoord heb, denk ik elke keer weer "WTF?!": de voiceover zegt namelijk "Kneips´ bah" in plaats van "Kneipps´ spa"!
Wedden dat ze dezelfde dame is die door het inspreken van het omroepbandje van de metro een aantal jaren geleden het station "Strandvliet/ArenA" voorgoed omdoopte tot "Strontvlieg/ArenA"?

zaterdag 12 november 2005

Groen balkje

Het is zo rond kwart voor 3 ´s nachts, en ik ben klaar met NaNoWriMo. Ja, ik kan het zelf eigenlijk ook nog niet geloven, maar het groene balkje op het forum zegt me dat het echt zo is.

Dit bewijst maar dat als je schrijft over dingen die werkelijk uit je tenen komen, het mogelijk is om in zeer korte tijd aan 50.000 woorden te komen. Ook bewijst het dat je werkelijk volledig uitgeschreven kunt zijn over een onderwerp waarvan je dacht dat je er nooit over uitgepraat zou zijn...LOL!

Helaas hebben ze nog geen "Winner!"-icons (of ik kan ze in mijn volslagen daasheid niet vinden) maar zodra die er zijn post ik die uiteraard!

Now please excuse me while I go and pass out...

vrijdag 11 november 2005

Een mirakel!

Zoals veel mensen aan den lijve (of eigenlijk meer aan de portemonnee) ondervonden hebben maakt de Informatie Beheer Groep regelmatig fouten, die zonder uitzondering in hun voordeel en dus jouw nadeel zijn. Dat is lastig, maar het allervervelendste is, dat ze niet in staat zijn om hun fouten toe te geven, zelfs als er geen ontkennen aan is. In de loop der jaren is er een telefoonboek-dikke stapel aan correspondentie richting Groningen gegaan in een (vaak vruchteloze) poging ze hun fouten te doen inzien. Want tussen gelijk hebben en gelijk krijgen zit in conflicten met de Informatie Beheer Groep een (vaak) onoverbrugbare kloof.

Het leek er echter op dat ze het eindelijk gingen leren: 3 brieven lang klopten alle gegevens zowaar! Ik wist dat ik ervan moest genieten, omdat deze stressvrije periode waarschijnlijk van korte duur zou zijn... En inderdaad: wat er in brief 4 stond, klopte voor geen meter: ik zou een formulier niet hebben opgestuurd. Nu wist ik 110% zeker dat ik dat (vloekend en tierend) wél gedaan had, dus ik mailde het regiokantoor. Langsgaan durf ik niet meer, uit angst dat ik overga tot zinloos geweld... ;-)

Ik kreeg zowaar binnen 1 dag een antwoord, ik had inderdaad een formulier teruggestuurd, maar voor een verkeerd jaar. Nu waren zij degenen die mij dat verkeerde formulier gestuurd hadden, maar dit zijn nu nét die situaties waarin je het niet van ze wint: ik had tenslotte ook moeten opletten welk jaartal er op het formulier stond... Dit ging me geld kosten. Veel geld, dat ik niet heb...

Na een week mentale voorbereiding en het doen van wat yoga-ademhaling stapte ik dan toch maar het regiokantoor binnen. Ik was vrij snel aan de beurt, en werd geholpen door een lief meisje dat binnen 3 klikjes op de computer zag dat er inderdaad een fout gemaakt was: ik had een ander formulier moeten krijgen, én ze hadden me moeten waarschuwen toen mijn verkeerde formulier binnengekomen was. "Oh, die persoon heeft een fout gemaakt!" zei ze spontaan, "als je nu hier je handtekening zet en even een kopie van je inkomstenverklaring meestuurt, dan komt alles helemaal in orde!"

Pas toen ik buiten stond kreeg ik een realiseer/besef-moment: iemand bij de Informatie Beheer Groep heeft toegegeven dat ze een fout gemaakt hebben. De wonderen zijn inderdaad de wereld nog niet uit... *valt flauw*

donderdag 10 november 2005

"I´d like to thank..."

Gisteren piepte ik wat nerveusjes over mijn eerste-zwemles-in-heel-lange-tijd. Nu ben ik sowieso niet echt een natuurlijk zwemtalent, maar daarnaast ben ik vooral een enorme piekeraar en beren-op-de-weg-ziener (ben benieuwd of ik dat ooit in een betaalde functie kan omzetten! ;-P).

Hoe langer ik iets niet doe waar ik bang voor ben, hoe enger het wordt: de (in het echt al behoorlijk hoge) waterkant waar ik snoet voorover vanaf moet, was in mijn nachtmerries ondertussen een klif van 20 meter geworden. De badmeester/zwemleraar die een (mij) niet altijd even (passende) pedagogische aanpak heeft, was verworden tot een hellehond met minstens 3 koppen...

In het echt viel het gelukkig allemaal mee: na mezelf de half uur durende fietsrit lang te hebben voorgehouden dat ik wel ergere dingen had meegemaakt (en overleefd!) dan onder verbale terreur snoet voorover van een klif afduiken, kwam ik in het zwembad aan. De eerste waar ik tegenop liep was mijn zwemleraar, die heel lief vroeg hoe het met me ging...plots viel me op dat hij eigenlijk én een zachtgekookt eitje én 1 meter 68 is...geen wonder dat hij zo hard (denkt te) moet(en) brullen! ;-)

Om een lang verhaal kort te maken: schoolslag dreef fijn uit, pootflapperslag pootflapperslagde weer als vanouds en... IK BEN VAN DE KANT AFGEDOKEN!!! *gooit armen in de lucht, zwaait ze heen en weer en rent van links naar rechts en weer terug*

Goed, het was nog niet de Hele Hoge Kant, maar: het was een kant. En, niet geheel onbelangrijk: het was een duik! Mijn allereerste duik EVER! Dus ik was niet zo stiekem best wel een boel trots op mezelf! :-)

Last, maar zeker niet least: Jullie zijn geweldig!!! Als jullie MIJ met positieve (al dan niet troetelbeer-) stralen, succeswensen, en duimen binnen 1 zwemles duikend van een kant afkrijgen, dan moet het met die wereldvrede ook lukken! Bedankt allemaal! *megahug* :-D

woensdag 9 november 2005

Vin tussen de deur

Aangezien het zo schijnt te zijn dat mensen significant meer kans hebben om iets moeilijks daadwerkelijk te doen als ze het:

1) duidelijk omschrijven
en
2) aan anderen vertellen

het volgende:

"Ik, Poelekie de Vries, ga vanavond voor het eerst sinds mijn pootongeluk weer naar zwemles. Daar ga ik van 20:45 uur tot en met 22:00 uur proberen niet in paniek te raken van 1) de badmeester en 2) het feit dat ik niet van de kant af durf te duiken."

Mocht u de onbedwingbare behoefte voelen wat positieve stralen mijn richting op te zenden, dan mag dat uiteraard. Sterker nog: dat zou ik heel fijn vinden! *bibbert wat van de zenuwen*

dinsdag 8 november 2005

Bijna 30 jaar mallotigheid mist haar uitwerking niet

Telefoongesprekje tussen The Big Kahuna en Poelekie de Vries dat bewijst dat The Big Kahuna zó aan mijn malle avonturen gewend is dat ze nergens meer van opkijkt:

The Big Kahuna: "Wat heb je dit weekend eigenlijk gedaan?"
Poelekie de Vries: "Ik ben op zaterdag naar het zwembad geweest, en op zondag heb ik onder andere een zeemeermin versleept!"
TBK: "Ah, een hele zeemeermin?"
PdV: "Ja, een hele, niet alleen de staart ofzo."
TBK: "Een echte levende?"
PdV: "Een hele, echte, levende!"
TBK, geïnteresseerd: "Oh, en hoe deed je dat dan?"
PdV: "Met een brancard"
TBK: "Aha, ik gok zo: zeemeermin erop en tillen maar?"
PdV: "Ja, precies zo!"
TBK: "Is dat niet zwaar, zo´n zeemeermin?"
PdV: "Valt wel mee, we droegen haar met 4 man."
TBK: "Ja, je moet wel op je rug letten hoor. Trouwens, ben je nog naar de chiropractor geweest?"
*gesprek gaat verder over de chiropractor, verjaardagsfeestjes en dergelijke*

Voor de mensen die in tegenstelling tot The Big Kahuna bij het horen van het woord zeemeermin wél "WTF?!" denken: check deze post op Apneist´s LJ en Kitty Mermaid´s eigen site. :-)

maandag 7 november 2005

Poelekie op 1! :-)

Na een weekend vrijaf van NaNoWriMo (waarover morgen meer) ging ik vandaag weer gezellig aan de tiep. En werkelijk, ik weet niet waar het vandaan komt, maar er blijft maar tekst komen! Ik had na het tiepen van de allereerste 1716 woorden op dag 1 al het idee dat ik leeggetiept en uitgeluld was over het onderwerp, maar ik zit ondertussen na het vandaag produceren van 7653 woorden op een totaal van 27670, wat betekent dat ik op nummer 1 sta in de Nederlandse ranking! AAAH! *shock*

Dit zal waarschijnlijk slechts van korte duur zijn, vandaar dat ik er voor het nageslacht maar even een leuk screenshotje van gemaakt heb! *doet blij dansje*

donderdag 3 november 2005

Dag 3 en dergelijke

Het is ondertussen dag 3 en ik ga nog steeds als een (Britney?) speer: 12125 woorden: zoveel had ik er vorig jaar op dag 11! Bovendien heb ik vandaag al 5550 woorden geschreven, terwijl mijn maximum van vorig jaar 4400 op 1 dag was. Jaja, ik hou schema´s en grafieken bij! :-)

Ik vermoed dat ik dit enorme tempo niet blijf volhouden, maar het is in ieder geval een fijne start. :-)

Niet NaNo-nieuws:

* Mijn favoriete modemerk heeft eindelijk een website.
* Foto´s van Amsterdam, waaronder hele oude foto´s van mijn huis toen het mijn huis nog niet was. Correctie: van de gevel die zich nu op mijn huis bevindt, want mijn huis is in feite niets meer dan een nieuwbouw-betonbak waar ze een oude gevel op geplakt hebben. (link via Cath)
* Foto´s van Lysekil, gemaakt door een duiker die ik verder helemaal niet ken. Prachtige foto van Släggö!

Zo, en nu ga ik even wat offline activiteiten ontplooien! :-)

dinsdag 1 november 2005

Eeeeeen...we zijn gestart!



Na een uitzonderlijk geslaagde Halloweenviering gisteravond bij Cath was ik zoals men dat zo mooi in "inspirator"-taal zegt "up and ready" voor NaNoWriMo.

Zó up and ready zelfs, dat ik er in 44 minuten 1716 woorden uitrammelde. Ik als (voormalig?) notoire traagschrijver moet hier éven een dagje van bijkomen, en dat kan: ik loop wel 16 hele woorden voor op schema! *is licht van poezenslag*

maandag 31 oktober 2005

NaNoKickOffWeekend

De spanning stijgt hier in Huize Poelekie, want het is bijna zover: NaNoWriMo 2005 gaat beginnen!

Afgelopen zaterdag was er in Utrecht de drukke en gezellige Kickoff Party, gisteravond werd met het Treehouse-meetup gedeelte gestart. Lisa Friedman, degene die met haar tips ervoor zorgde dat ik vorig jaar én durfde te beginnen én het ook nog afmaakte, deed de openingsworkshop.

Bij beide evenementen viel op dat er behalve de "oude bekenden" ook een grote groep nieuwe mensen aanwezig was, waaronder een aantal hele jonkies. Leuk om te zien dat schrijven populair blijft, en niet als een soort suffige oude hobby voor "bejaarden" gezien wordt.

En nu moet ik rennen, ik word op een maffiabegrafenis verwacht!

vrijdag 28 oktober 2005

Emancipatie anno 2005

Laatst had ik een gesprekje met een Niet Nader te Noemen Nitwit:

Niet Nader te Noemen Nitwit: "Heb je een vriend?"
Poelekie de Vries: "Jahaa, een hele leuke!"
NNtNN: "En wat doettie?"
PdV: "Hij studeert geneeskunde."
NNtNN: "Oh meid, wat góed van je!!!" *vette knipoog*
PdV: "Nee, niet ík, HIJ studeert geneeskunde!"
NNtNN, onverstoorbaar: "...zo geweldig! Je hebt een dokter aan de haak geslagen!!!"

In één klap werd het me duidelijk: wie ik ben, wat ik tot nu toe gedaan heb en wat ik allemaal nog van plan was: het maakt allemaal niet meer uit. Ik ben klaar! Ik heb een (bijna-)dokter aan de haak geslagen! Joechei! Ik moet er alleen "voor zorgen" dat hij zijn studie afmaakt en ik zit op rozen! Heerlijk, zo´n toekomstperspectief! *note the sarcasm*

Wat ik het meest shockerende vond, hoewel het me eigenlijk niet had moeten verbazen: de Niet Nader te Noemen Nitwit was een vrouw...

donderdag 27 oktober 2005

Kop en kont

Toen ik druk bezig was met het opzetten van water voor spaghetti, ging de deurbel. Er stond een meisje voor de deur, die me vroeg of er gisteravond nu bij mij, of bij de buren ingebroken was. Het blijkt dus dat het heerschap van gisteren een door haar op heterdaad betrapte inbreker is, die morgen voorgeleid wordt.

woensdag 26 oktober 2005

Mijlpaal?

Ik zit gezellig (nouja, gezellig) Cold Case te kijken, als ik plots een motoragent met sirenes het plein op hoor sjezen. Op het moment dat ik naar buiten kijk zie ik hoe een man door 8 agenten met dwang afgevoerd wordt...

*Realiseer/besef* Dit is de eerste keer sinds ik hier woon dat ik een "realtime" Amsterdam Experience heb, meestal staat The Big Kahuna een dag later op mijn antwoordapparaat met allerlei informatie over arrestaties en schietpartijen hier om de hoek waar ik niets van meegekregen heb!

Ben benieuwd of het morgen op AT5 komt...

dinsdag 25 oktober 2005

Randomness

Na een week ziek in bed te hebben gelegen, dacht ik genoeg hersteld te zijn om naar dEUS in Utrecht te kunnen gaan. dEUS was erg fijn, en ik zal verder niet zeuren over het feit dat mijn hersens nu niet meer geheel samenhangend werken doordat die voorhoofdsholteontsteking maar niet kan beslissen of hij slepend of sluimerend wil zijn...

Dingen die deze week voorbijgewaaid kwamen:

* Is er iemand die die Sprookjespunten spaart? Ik heb er hier 4 liggen, wie ze wil hebben geeft maar een gil.
* Het enige recht van een poes is het aanrecht.
* Sweatpantserection is geen pr0nsite, maar wel hilarisch.
* In de categorie "Het moet niet veel gekker worden": Erotische Mandala´s.
* NaNoWriMo-bijeenkomsten in Amsterdam!

*Gaat nu nog maar wat stomen*

zaterdag 22 oktober 2005

Zoet

Strijdlustig lezen: "Who cares about die zuurmakende troelie anyway! IK heb

Les-Mioux

&

Rood

en die zijn

zoet!" :-)

vrijdag 21 oktober 2005

Zuur

Er tijdens het googlen achterkomen dat het k*twijf van de lagere school dat je dusdanig kapotgetreiterd heeft dat je er nu nog de littekens van draagt leuk opgedroogd is, een hippe journaliste is geworden en bovendien op de PC Hooftstraat woont...

Disclaimer: ja, ik weet het, het is “self-inflicted” en ja, je moet jezelf niet met anderen vergelijken en natuurlijk zegt het allemaal niks en is ze misschien wel doodongelukkig, maar toch: Au...

dinsdag 18 oktober 2005

Het heerst

Mensenkinderen wat voel IK me belazerd zeg! Mijn snoet zit vol, ik blaf als een waakhond en heb bovendien sinds zondagochtend 15 pakjes zakdoeken versnoten. Zodra ik me minder buuh voel, krijgt u een échte update vol vrolijkheid. Beloofd!

donderdag 13 oktober 2005

Het toppunt van tollen

Ik was gezellie aan het salsadansen, het ging lekker en M. (salsagevorderde heer) werd enthousiast. Hij besloot me door elke mogelijke ingewikkelde draaicombinatie die hij kende heen te leiden. Op een gegeven moment was ik nog slechts een menselijke tol ;-)

Plots draaide ik niet meer zo lekker, maar ik was zo op dreef dat ik er geen aandacht aan besteedde. Tot ik op een gegeven moment struikelde: Toen ik omlaag keek bleek dat mijn hele rechterschoen uit elkaar was gescheurd! Oeps, niets van gemerkt...LOL!

dinsdag 11 oktober 2005

Wat ik me nu al jaren afvraag...

(Andere afvraagdingen staan hier, hier en ook hier.)

Herinnert u zich die bizarre kinderserie "De Bluffers"?

Voor wie geen idee heeft waar ik het over heb: een stel blije, malle dieren woonden in een bos, dat continu bedreigd werd met asfaltering. De Big Bad die dat wilde doen heette Clandestino, en woonde in een kasteel, waar hij (waarschijnlijk) in de kelder een groot geheim bewaarde: "Het Geheim Van Het Alles Willen Hebben". De dieren hadden er een dagtaak aan om én Clandestino´s asfalteringspogingen te dwarsbomen én te proberen te achterhalen wat zijn geheim nou was.

U voelt hem al aankomen:

1) Zijn ze er ooit achtergekomen?
2) Wat was dan dat geheim?
3) Geen vraag, maar wel een link naar het liedje én bewijs dat ik niet de enige ben die zich bovenstaande dingen afvraagt. ;-)

maandag 10 oktober 2005

Time flies...

Pfoe, alweer een week voorbij! Hier in Huize Poelekie zijn we (hopelijk) een beetje uit de Post-Zweden-Calamiteiten (allerlei vermoeiende toestanden die ik u heb bespaard en zal blijven besparen) en komt de routine er langzaam maar zeker weer in.

Salsales is na een valse start (klasje opgeheven) nu weer “in full swing”, er is eindelijk besloten wat er met dat haar gaat gebeuren (zeg maar "Dag!" tegen superblond), de voorbereidingen voor NaNoWriMo zijn in volle gang (en ik heb dit jaar zowaar een PLAN!), poot doet het weer min of meer én ik heb al anderhalve doos met spullies die weg kunnen. *spint tevreden*

maandag 3 oktober 2005

"Hi, I´m Britney!"

Ik begin te geloven dat Britney Spears en ik kosmisch aan elkaar gelinkt zijn of iets dergelijks: ooit bleek al dat Britney en ik tegelijkertijd last hadden van een "alles moet anders"-aanval. En wat lees ik op de dag dat ik "Oktober Opruimmaand" aankondig? Britney houdt grote schoonmaak en pleurt haar spullies op Ebay! Het moet niet veel gekker worden... ;-)

zaterdag 1 oktober 2005

Oktober opruimmaand

Aangezien dit toch het jaar van de grote veranderingen schijnt te zijn, heb ik besloten (ook in aanloop op NaNoWriMo) van oktober opruimmaand te maken.
Allerlei spulletjes die op zich prima zijn, maar waar ik niets meer mee doe/niet meer nodig zijn/nergens meer over gaan, worden verzameld en krijgen een nieuwe bestemming.
Aan het einde van de maand hoop ik én een voldaan gevoel, én een leger huis te hebben! *gaat aan de slag*

vrijdag 30 september 2005

Dekentjesweer


Mensenkinderen, wat heb ík het koud vandaag! Zo koud dat zelfs mijn oortjes na een fietstocht van een half uurtje om oorwarmers schreeuwden.

Gelukkig kreeg ik een paar weken geleden, toen het nog prachtig weer was, plots weer last van dekentjeskoopdrang. Nu is dat niet echt bijzonder, elk jaar zo midden september krijg ik de behoefte om fleecedekentjes, warme wollen sokken en/of pantoffels aan te schaffen.

Dit jaar echter was het vrij extreem: ik kocht in 1 week tijd maar liefst 5 fleece dekentjes. Een leuke roze met reliefrandje voor omslagdoekgebruik, twee daarvan (met dolfijnen) naaide ik aan elkaar tot een megadeken voor onze dolphinlover, en twee anderen werden 1 megadeken voor mij (zie foto).

Vindt u hem niet warm en knuffelig? *kruipt onder betreffende deken met tijdschrift*

donderdag 29 september 2005

Blast from the past!

Soms vindt je spontaan iets terug tijdens het rondsurfen. Herinnert u zich deze nog: Cursus: "Hoe ben ik irritant?"

dinsdag 27 september 2005

maandag 26 september 2005

Zomaar wat random dingetjes die ik me afvraag tijdens het ´s nachts naar TMF kijken

Andere dingen die ik me ooit afvroeg staan hier en daar.

Deze lieve jongen heeft al een aantal weken een nieuwe single uit.

Niet echt mijn stijl, maar allicht beter te verteren dan die schijnheilige, vals sentimentele, kreupelrijmende, semi-pathetische populistische shit (shit als in "rotzooi", niet shit als in "cool") van het duo Baas B en Lange Frans...Kunt u merken dat ik het een gruwelijk nummer vindt? *stopt met grommen en verPoest zichzelf*

Maargoed, back to Brace: lekker deuntje in het genre, dansje ook leuk, Ali B die iets mompelt over een string die in de fik vliegt, kortom: the usual. Er is slechts 1 ding waar ik over blijf vallen: de passage "...ik ben voorlopig liever vogelvrij".

Ik gok zo dat noch de tekstschrijver noch Brace enig idee hebben wat "vogelvrij" nou eigenlijk betekent. Volgens Van Dale:

vo·gel·vrij (bn.)
1 buiten bescherming van de wet gesteld => rechteloos

Ok, dat zij, die tenslotte zinnen neerpennen als "de chick waarmee ik chill", niet weten wat het betekent, daar kan ik me nog iets bij voorstellen. Wat mij echter verbaast is dat geen van de opnametechnici, A&R managers, platenmaatschappij-Bobo´s en ander volk dat al dan niet zijdelings betrokken is bij het tot stand komen van zo´n single, noch de pushers die hem aan de man brengen en de dj´s die hem grijsdraaien opgevallen is dat dit een volledig verkeerd gebruik van het woord "vogelvrij" is...

Wat ik me nu afvraag:

1) Is "vogelvrij" nou écht zo´n onbekend woord?
2) Ben ik nou een overdreven taalpurist?
3) Of werken er alleen mensen die niet goed opgelet hebben tijdens Nederlands in het muziekwezen tegenwoordig?

*schudt haar hoofd nog maar eens een keertje en zegt: "Tss!"*

zaterdag 24 september 2005

"Wanneer komen we terug eigenlijk?" (Zweden dag 15)

Onze aller-, aller- allerlaatste ochtend in Zweden hebben we besteed aan lekker uitslapen, het meerdere malen opnieuw inpakken van onze koffers en het min of meer netjes achterlaten van het Honinghuisje. Sebastian Naslund (van wie het huisje is) zat op dat moment al in Zwitserland, waar Apneist de volgende dag heen zou reizen, dus lieten we een briefje en cadeautje voor hem achter.

Daarna zijn we met de tram weer naar Göteborg centraal gegaan, waar de bus naar het vliegveld vertrok. En alsof we al niet genoeg avonturen beleefd hadden, werd het een spannende rit: de bus kon toen we op de snelweg reden op het níppertje een auto ontwijken die remde voor een overstekende vos...

Op het vliegveld was er een computerstoring én bleken we op een eerdere vlucht te zitten, waardoor we toen eenmaal ingecheckt waren we vrijwel direct door konden lopen. Na het kopen van wat chocotoffees was het tijd om te boarden, en voor ik het wist zat ik weer in die bromvlieg (= klein vliegtuig met van die propellordingen).

In Kopenhagen was het tijd voor een hapje, dus wat doet dit briljante (99,9% van de tijd) vegetarisch etende duo: ze gaan naar het steakgrillrestaurant. Voor de saladbar. De serveerster keek wat wollig & pluizig, maar wij waren erg tevreden over alle knaagdingen, grassoorten, olijven, stukjes kaas en dressing die ze hadden. Net op tijd rolden we dan ook bijna letterlijk het vliegtuig in, waarna we vlotjes op Schiphol aankwamen, het eindpunt van ons Zwedenavontuur.

Zo, het was alles bij elkaar een enorme lap tekst (13 A4tjes!), zie het maar als een goedmaker voor het feit dat ik jullie (ondanks mijn belofte) nooit mijn NaNoWriMo van vorig jaar heb laten lezen. ;-) Waarmee ik jullie trouwens een gunst bewezen heb, maar dat is weer een heel ander verhaal...

Wat mij nog rest is het posten van een leuk linkje naar een verslag van de Murat clinic, en eentje in het Zweeds (allicht leuk voor de plaatjes) over de wedstrijd. De avonturen van Apneist tijdens het WK waar hij op donderdagochtend heenvertrok staan op zijn eigen log.

Oh, en “freediver” in het Zweeds is gewoon fridykare! ;-)

"Dag Lysekil, Dag Släggö, Dag Strandflickorna!" (Zweden dag 14)

Toen ik mijn ogen weer opendeed was het ontbijt-tijd. Na het eten voor de zoveelste keer onze spullies in de koffers/tassen geduwd, en de hele zooi weer trap af gesleept. Gelukkig mochten we onze spullen in het kantoortje laten staan, onze bus zou pas rond twee uur vertrekken en we wilden nog uitgebreid genieten van onze laatste uren Lysekil.

Na eerst wat lege flessen teruggebracht te hebben en wat boodschapjes gedaan te hebben, gingen we naar de kranten/tijdschriftenwinkel voor een strippenkaart en een Lysekil Posten, de locale krant. De kassajongen vond het erg komisch dat we er eentje wilden, en toen ik zei dat ik hem thuis met het woordenboek ging ontcijferen kwam hij helemaal niet meer bij.

De dag ervoor had ik gezien dat er tegenover de apotheek een soort lunchroom zat, die er wel erg aantrekkelijk uitzag. En inderdaad, Cafe Kungsgatan is fijn: het is een soort grote woonkamer, met zitbankjes, tijdschriften en spulletjes links en spulletjes rechts. Ze hebben zeer veel verschillende soorten thee en koffie, fijne sandwiches, soep en sapjes. Ook doen ze aan taart en zoet. Mocht je buiten willen gaan zitten dan kan dat, er is een groot terras. Apneist en ik bleven echter binnen en hapten een interieurtijdschrift ontcijferend resp. een spinaziesoepje en een mozzarellabroodje weg.

Helaas moesten we uiteindelijk toch richting Hostel Strandflickorna om onze bagage op te halen. Bepakt en bezakt stiefelden we vervolgens weer helemaal terug, aangezien de bushalte zich midden in het centrum bevindt. De bus kwam netjes op tijd, we gooiden onze koffers en de Hele Grote Vinnendoos (op hoop van zegen) onderin en kozen een plekje. Na nog een laatste blik richting Släggö geworpen te hebben vertrokken we uit Lysekil.

Na een probleemloze busrit van bijna 2 uur kwamen we aan bij Göteborg centraal station, waar we al onze spullies voor een obsceen bedrag een paar uur hebben laten opslaan, zodat wij nog vlug even naar het Valhallabadet (zie ook hier) konden voor wat baantjes. Je bent waterverslaafd of je bent het niet ;-P

Het ultieme bewijs van Apneist´s (onder)waterverslaving werd al vrij snel duidelijk: “Nee hoor, ik hoef mijn duikmasker niet mee te nemen, ik ga niet onder water zwemmen vandaag!” zei hij heel stoer toen we spulletjes aan het inpakken waren. Ik wist echter wel beter en uiteraard had ik gelijk, want na 4 baantjes schoolslag sloeg bij Apneist de verveling en bij mij de extreme pootpijn toe, wat tot gevolg had dat we besloten wat te gaan dobberen in het Grote Diepe Bad met Duikput. U voelt hem al aankomen: binnen 5 minuten was Apneist druk bezig met een semi-wetenschappelijk onderzoek naar de diepte van het bad.

Helaas had ik ook geen bril bij me, dus kon ik zijn avonturen onderwater niet volgen. Het effect dat zijn langdurige onderwaterzwemmerij/op de bodem liggen had op de andere meneer die met zijn vriendin aan het zwemmen was maakte dit echter helemaal goed. Ik heb zelden een volwassen man zichzelf zó zien uitsloven: bommetjes, duiken van de kant, salto´s. Het meest grappige van de hele situatie was echter dat zijn vriendin noch van zijn uitsloverij, noch van Apneist´s onderwatergehang onder de indruk was, zij zwom stoïcijns haar baantjes. Ik moest ondertussen zó hard lachen dat ik bijna verzoop. :-)

Het heerlijke van Zweedse zwembaden is, dat sauna´s standaard zijn. Na het zwemmen zijn we beiden (afzonderlijk, want alles is wel gescheiden) nog wat in de sauna gaan hangen. De droge sauna was heerlijk, maar de natte sauna was écht te heet. Misschien had het feit dat er helemaal niemand zat een belletje moeten doen rinkelen?

Fris gedouched reisden we naar het station, waar we onze spulletjes op moesten halen bij de bewaakte stalling. Tegen die tijd waren we zó hongerig dat we bij het restaurant op het station gegeten hebben, voor het eerst in twee weken dat ik weer wat fijne texmex op mijn bordje. Yum!

Na het eten zijn we met de tram naar het Honinghuisje gereisd, waar bleek dat het hek al op slot zat. Oeps, we waren éven vergeten dat het ´s avonds op slot gaat. Apneist was echter niet voor 1 gat te vangen en vond een manier om binnen te komen. Hierna liep hij 3 keer op en neer om alles in het huisje te krijgen, ik mocht ivm sneue poot niet teveel sjouwen laat staan teveel lopen van hem. Meestal protesteer ik hevig, maar ik was dusdanig moe dat ik erg blij was dat ik niet hoefde te sjouwen. Half slapend heb ik mijn tandjes gepoetst en op het moment dat mijn hoofd het kussen raakte viel ik in een diepe slaap.

dinsdag 20 september 2005

"Hey! Jullie zijn de eerste Nederlanders die we ontmoeten in bijna 2 weken!" (Zweden dag 13)

Op maandagochtend werd ik voor het eerst sinds ik in Zweden was zonder behulp van de wekker wakker om een uur of 9. Na het ontbijt moesten we onze spulletjes weer inpakken en naar een andere kamer verhuizen, waar twee stapelbedden stonden. Het was nog best een klus om al onze zooi aan “onze kant” van de kamer te houden.

Vervolgens was het tijd om Lysekil eens uitgebreid te gaan bekijken. Hoewel ik al meer gezien had dan Apneist, was er toch nog genoeg wat ik niet gezien had, bovendien stond er met koeieletters “duikcentrum” op de kaart, en uiteraard wilden wij daar het fijne van weten. Ook was mijn pootsteunsok na al dat gebanjer door het water behoorlijk ranzig geworden, dus was het ook tijd om langs de apotheek te gaan.

Eerst gingen we echter naar het postkantoor om 2 blokken lood van in totaal 2 kilo naar huis te laten verzenden. Voor de mensen die het niet weten: duikers gebruiken vaak loodblokken aan (meestal) een riem om ervoor te zorgen dat ze beter zinken. Zeker als je een pakje aanhebt (of een hoger biopreengehalte hebt) kan het zijn dat je blijft dobberen als een kurk. Die loodblokken nemen weliswaar weinig ruimte in in je koffer, maar zijn (duhuh!) zwaar, en aangezien we toch wel een aantal spulletjes verzameld/gekocht hadden, wilden we niet het risico nemen dat ze zouden zorgen voor overgewicht (lees: boel extra betalen) bij het vliegveld. De dame van het postkantoor had het volgens mij niet eerder meegemaakt en vond het vrij komisch, wat het eigenlijk ook wel was.

Hierna zetten we koers op de apotheek. Nu moet ik eerst wat uitleggen: ik ben dól op apotheken en drogisterijen. Verbandmiddelen, steunkousen, cosmetica, huidverzorgingspullies, tekentangen, het maakt me eigenlijk niet uit, ik vind het allemaal geweldig! Grappig genoeg deelt Apneist (een deel van) deze afwijking, bij hem is het meer een “alles wat in mijn EHBO-doos kan”-fetish, maarja, hij heeft een excuus, als dokter-in-wording. We hebben elkaar behoorlijk moeten afremmen in de goed gesorteerde apotheek, anders hadden we hem leeggekocht. Ondanks dat we elkaar bij de meeste omhooggehouden artikelen streng “Nee! Geen Geld!” en/of “Nee! Geen Ruimte!” toesisten, kwamen we met een leuk aantal dingies weer buiten, waaronder pijnstillers, steunkousjes (de mijne waren in het vliegtuig kapotgegaan), een tekentang (voor de EHBO-tas) en...een fijne nieuwe pootsteunsok!

De pootsteunsok kwam meteen goed van pas, want om bij het duikcentrum uit te komen moesten we eerst een flinke klim maken. We kwamen uit bij het oude gedeelte van Lysekil, wat bestaat uit (naar Zweedse begrippen) vrij dicht op elkaar staande huizen, met gangetjes ertussen. Helaas waren op dat moment net de batterijen van mijn fotocamera leeg... *grumble* Gelukkig kon ik nét daarvoor nog een foto maken van de tuin waar een Madurodam-versie van Lysekil in stond.

Na nog een stuk doorlopen (en afdalen) kwamen we aan bij wat het duikcentrum zou zijn, en inderdaad, het bleek een scuba-duikschool te zijn. Ook leuk, maar niet wat we zochten. We waren namelijk op zoek naar het duik-onderzoekscentrum waarover ik gelezen had. De paar aanwezige duikers konden ons helaas ook niet verder helpen; wat wel grappig was was dat op het mededelingenbord in de hal het Zweedse Static Apnea record vermeld stond dat twee dagen eerder onder het toeziend oog van Apneist gevestigd was. Uiteraard kon ik het niet nalaten om Apneist even te “pimpen” (“Hij is degene die het record gejureerd heeft, en bovendien een freediver!” ;-P), altijd grappig om te zien dat zelfs scubaduikers vrij nerveus worden van het principe freediven...

We besloten de zoektocht naar het onderzoekscentrum te staken en richting het Gullmarsborg zwembad te lopen. Achteraf een verstandige beslissing, want de volgende dag kwamen we erachter dat onderzoekscentrum zich niet in Lysekil bevindt maar in Fiskebäckskil (aan de overkant), dus we hadden het nooit gevonden. ;-)

Voor het zwembad moesten we weer “berg op” en net als in Australië merkte ik dat lopen over een plat vlak toch iets héél anders is dan dat berggeitgedoe. We waren dan ook erg blij toen we helemaal boven waren. Apneist had wel zin om de aquajetmassagedinges te proberen, ik besloot dat gewoon wat heen en weer zwemmen en vervolgens in de sauna hangen wel genoeg actie was voor die dag.

Na wat gezwem (ik) en gespatter/hilarisch uitsloverig meisjesversierderig jongensgedrag (Apneist) was het tijd voor de sauna. Omdat de sauna´s gescheiden zijn, hadden we afgesproken elkaar om 6 uur weer te zien. Bij de kassa, dacht ik. Dus vanaf 5 voor 6 zat ik geheel gekleed op het bankje te wachten op Apneist, die maar niet verscheen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om te spieken bij de ijsbaan, waar ik de kleine kunstschaatstertjes precies dezelfde dingen zag doen die ik op die leeftijd deed. De tijd verstreek en pas rond 20 over 6 kwam er een medewerkster van het zwembad op me af, die me vroeg hoe ik heette.

Het bleek dus dat arme Apneist vanaf 6 uur op mijn had zitten wachten IN het zwembad, en zich nu wel zorgen begon te maken: hij vreesde dat ik flauwgevallen was in de sauna, of dat ik nogmaals een smak gemaakt had, wat trouwens niet geheel onvoorstelbaar was gezien het feit dat ik sinds mijn zere poot al meerdere keren bijna op mijn snufferd gegaan was. Ongeveer een kwartiertje kwam ook Apneist fris en fruitig de kleedkamer uit en was het tijd om afscheid te nemen van het Gullmarsborg zwembad, de plek waar we toch een behoorlijk deel van onze vakantie doorgebracht hadden.

We besloten onze laatste avond in Lysekil in stijl af te sluiten en bij een dobberend visrestaurant te gaan eten. Het eten was zó verrukkelijk dat ik niet eens gemauwd heb over het feit dat de boot af en toe toch wel van links naar rechts bewoog. Toen we klaar waren met het toetje kwamen er twee dames voorbijlopen die ons iets vrolijks toeriepen in het Nederlands. Hierop raakten we gezellig met ze in gesprek (zowel Apneist als ik kleppen als we op dreef
zijn 5 kwartier in 1 uur ;-P), zij bleken op zeilvakantie te zijn met hun eigen boot. Tot grote hilariteit van iedereen kwamen we ze die avond en ook de volgende ochtend nog 4 keer tegen...

Tegen de tijd dat we in onze hotelkamer aankwamen bleek, dat we onze kamer moesten delen met twee Zweedse jongens die op rondreis door hun eigen land waren. Na nog even kort met ze gekletst te hebben was het tijd voor Apneist om zijn “funny breathing” (Static intervaltraining op het droge) te doen, en voor mij om de jongens te waarschuwen dat wat er in het bedje boven me gebeurde “normaal” was en dat ze écht geen dokter/psychiater hoefden te bellen ;-P Ik was tegen die tijd zo uitgeput dat ik ondanks dat het licht nog brandde in slaap viel in wéér een ander stapelbedbedje.

donderdag 15 september 2005

“Au! Ik ben geprikt door een kwal, eh, mug!” (Zweden dag 12)

Brak en labielerig werd ik wakker met een extreem zere poot. Pas na een half uur bedacht ik dat dat natuurlijk kwam omdat ik de avond ervoor in alle commotie vergeten was mijn pijnstiller in te nemen. Pas tegen de tijd dat we met al onze spullies bij het Gullmarsborg zwembad aangekomen waren voelde ik me al iets minder belazerd, vooral toen bleek dat ik niet op stel en sprong op hotelspeurtocht hoefde: we zouden na de wedstrijd afgezet worden bij het Strandflickorna hostel in Lysekil. Het hostel bevindt zich naast het Havets Hus en kijkt uit op...Släggö! Grappig toeval was dat ik eerder die week al een informatiefoldertje had opgehaald van precies dat hostel, omdat het me een leuke plek leek om later nog eens te logeren.

Aangezien het verblijfprobleem opgelost was, besloot ik mijn taakje als resultatenverzamelaar en –doorgever weer op te pakken. Vandaag was het onderdeel Dynamic Apnea aan de beurt, wat, zoals de naam al zegt, een stuk dynamischer is dan, eh, statisch ;-)

Het is relatief makkelijk: je doet dus weer die kotsende kat na, gaat onder water en zwemt zo ver mogelijk. Dit kan “naturel”, met 2 vinnen, of met een monovin, en de afstanden vallen zonder uitzondering in de categorie: “Het is dat ik het zelf gezien heb anders zou ik het niet geloven!”. Binnen anderhalf uur waren alle deelnemers aan de beurt geweest, en maakten deelnemers en toeschouwers zich op voor het evenement waar ik op het nippertje aan ontsnapt was: de funwedstrijd Team Static Relay.

Zoals jullie weten, is Static Apnea niet echt boeiend. Niet voor leken, maar, hoewel sommigen het nooit zullen toegeven, ook niet voor freedivers. Een clubje Zweden heeft daarom besloten, dat er een manier moest zijn om Static Apnea wat meer sjeu te geven.

Wat ze bedacht hebben: drie freedivers vormen een team, een begint, en voordat de eerste bovenkomt, moet de tweede onder zijn. Verder mag alles wat bij gewoon Static niet mag: de teams liggen belachelijk dicht op elkaar, het publiek juicht en er is enthousiast commentaar op standwerkerstoon via een megafoon. Ook is het toegestaan om als freediver de tegenpartij af te leiden door golven te maken, irritant te doen en ze allerlei dingen toe te roepen in een poging ze aan het lachen te maken.

Je kunt je voorstellen dat het vrij lastig is om ontspannen in het water te liggen als iemand via een megafoon “En…lekker ontspannen?!?” in je oor brult, terwijl achter je iemand golven maakt en brult: “Je hebt een lekker kontje! Maak me een kind!”. Hilariteit alom natuurlijk, en ondanks alle afleiding werden er nog zeer behoorlijke tijden neergezet.

Na de prijsuitreiking was het tijd voor knuffels en emailadressen uitwisselen. Oh, even tip tussendoor: Zweden kussen niet 3 keer, die knuffen. Daar kwam ik pas na 2 fris-door-mij-gedriezoende verbijsterd kijkende Zweden achter... ;-P

Apneist, ik en onze 54,7 kilo zooi werden afgezet bij Strandflickorna, waar ze een fijne tweepersoonskamer met badkamer voor ons hadden. De volgende ochtend zouden we dan naar een meerpersoonskamer moeten verhuizen, maar daar hadden we geen bezwaar tegen.

Na wat te hebben gesufd op onze kamer gingen we naar de pizzeria, waarna we wat zijn gaan wandelen. We waren van plan te gaan nachtzwemmen bij het Havsbad, maar toen we er waren vonden we het toch wat te donker. In plaats van te water te gaan, hebben we vanaf de kant kwallen bekeken met een zaklamp. Hoewel ik het een eng idee vind om geprikt te worden, zijn ze natuurlijk prachtig om, zeker van een afstandje, naar te kijken. Ze waren zelfs zo fascinerend dat ik vergat mezelf met anti-mug in te smeren, en minstens 8 keer geprikt werd. Gelukkig was het hostel dichtbij, en nadat ik mezelf uitgebreid met Azaron had ingesmeerd, besloten we dat het het kinderbedtijd was en kropen we elk in ons stapelbedbedje.

woensdag 14 september 2005

“I am OK!” “No, you´re not, you´re a freediver!” (Zweden dag 11)

Op zaterdagochtend weer relatief vroeg uit bed gerold, want vandaag zou ik voor het eerst officieel in functie zijn bij de Static wedstrijd: heen en weer lopend tussen de twee juryleden moest ik de tijden en eventuele strafpunten of disqualificaties noteren en vervolgens doorgeven aan de dame die ze op het grote witte bord schrijft. Pure werkverschaffing natuurlijk, maar aangezien ik toch bij de wedstrijd aanwezig zou zijn besloot ik het baantje aan te nemen.

Eenmaal in het Gullmarsborg zwembad aangekomen zocht ik, gewapend met “Havets Hus”-pen, notitieblok en serieuze blik, een plekje aan de rand van het zwembad waar ik zowel de deelnemers als de juryleden goed in de gaten kon houden. Lees: ik zocht een plekje uit waar ik goed naar Apneist in zijn zwembroek kon gluren, want even heel eerlijk: Static Apnea is geen spectator sport.

Voor de normale mensen onder ons nu even een spoedcursusje “Static Apnea for Dummies”: Freedivers doen er heel erg gewichtig over, maar eigenlijk is het gewoon in een strak neopreen pakje zo lang mogelijk je adem inhoudend met je snufferd voorover in het water liggen dobberen. Dit klinkt natuurlijk niet erg indrukwekkend, daarom moet er eerst uitgebreid op een matje gelegen worden, wat gerekt worden en nog meer op een matje gelegen worden. Ze noemen dat meditatie, ontspanningsoefeningen en soms zelfs yoga, maar eigenlijk liggen ze gewoon wat te suffen natuurlijk. ;-)

Daarna hijsen ze zich met behulp van zeepsopwater in dat strakke pakje want water van 28 graden is natuurlijk heel erg koud. Freedivers zijn, ondanks dat ze beweren dat ze “extreme sporters” zijn, gewoon ontiegelijke pieperts die continu mauwen dat het water koud is. Ok, ze hebben misschien niet al te veel “biopreen” (hilarische duikterm voor lichaamsvet), maar toch…
Maargoed, dat pakje is dus aan, en dan dobberen ze nog wat op hun rug in de opwarmzone. Vervolgens laten ze zich letterlijk bij kop en kont in de wedstrijdzone slepen (dat is waar de jury zit). In de tussentijd wordt er door een omroeper wat afgeteld, en ongeveer 10 seconden voordat ze “moeten” zetten ze hun duikbril op en doen een kotsende kat na. Dat laatste noemen ze “packen”, daarmee proppen ze nog wat extra lucht in hun longen, en is iets in de categorie “Don´t try this at home!”.

Op een gegeven moment brult de omroeper “Official Top!”, wat niets met wedstrijdtshirts te maken heeft, tenminste, dat heb ik me laten vertellen. Het is dan zaak binnen 10 seconden te liggen dobberen, anders krijg je strafpunten. En daar lig je dan. Sommigen liggen er wel meer dan 5 minuten.
Tussendoor wordt er uiteraard wel gechecked of de freediver nog leeft, dit gaat met tikjes (safety) en opgeheven wijsvingers (freediver).

Het eerstvolgende écht spannende moment is het moment van bovenkomen. Dat kan globaal gezien op drie manieren: 1) fris en fruitig, 2) schuddend (dat noemen ze Samba) of 3) van je stokje (dat heet Black Out). Uiteraard zijn de scheidslijnen tussen deze drie wat vaag in de praktijk, maargoed, het is “Static Apnea for Dummies” dus we houden het simpel. Feit is dat je als je bovenkomt 20 seconden hebt om je bril van je snufferd te halen, de jury aan te kijken, het OK-teken (aka het internationale duikers gebarentaalteken voor “Er zitten hier zeekonijntjes!”) te geven en te zeggen: “I am OK!”

Je kunt je voorstellen dat het soms tot hilarische situaties leidt als iemand hevig schuddend, nauwelijks uit zijn woorden komend “I am OK!” probeert te zeggen. Nouja, zo hilarisch als iemand kortsluiting in zijn hersens zien krijgen kan zijn natuurlijk. ;-P Gelukkig waren dit soort schudpartijen meer uitzondering dan regel en kwam het ruime merendeel van de deelnemers netjes boven, waarvoor ik ze uitgebreid bedankt heb in het kader van "stimuleer goed gedrag".

Zo rond een uur of 1 waren we klaar voor de dag, en gingen Apneist en ik fijn een hapje eten in het centrum van Lysekil. Daarna uiteraard nog even langs onze vrienden bij Bogart, deze keer echter geen dolfijnen ingeslagen. Een aantal duikers wilden gaan wrakduiken in de haven, en wij besloten met ze mee te gaan. Gewapend met mijn duikbril en snorkel stapte ik stoer de aanlegsteiger op, en bedacht toen dat het misschien niet zo´n denderend idee was om flapperloos met mijn zere poot onbekend water in te springen. Gelukkig was er een leuk glibberig trapje, waar ik mede dankzij mijn eerder die week aangeschafte übercoole lichtblauwe Cressi antislip waterschoentjes zonder enige moeite treetje voor treetje van afdaalde.

Na ongeveer een kwartiertje vechtend met mijn duikbril en snorkel (ik ben niet echt handig met hulpmiddelen zoals u weet) besloot ik het snorkelen te laten voor wat het was en gewoon wat te dobberen.
Het water was niet al te helder, maar zelfs al was het dat wel geweest dan had ik het wrak toch niet kunnen zien aangezien het zich op 10 meter bevond… ik had moeten weten dat “niet zo diep” voor freedivers iets heel anders betekent dan voor gewone mensen ;-P
Apneist en de andere duikers waren echter zo lief om me in detail te vertellen hoe het er onder water uitzag. Uiteindelijk was iedereen uitgedoken en vertrokken we weer richting het Scoutinghuis.

Daar aangekomen kregen we medegedeeld dat we de volgende ochtend het huis moesten verlaten, en toen bleek ook dat de ons beloofde verblijfplek voor de komende dagen niet beschikbaar was. Niet weten waar je de komende dagen verblijft is voor sommige mensen misschien het toppunt van avontuur, maar voor een controlfreak als ik is dat nogal een nachtmerrie…

Diving, eh, divine intervention zorgde er even later gelukkig wel voor dat er een dame gevonden werd die minder bezwaren had tegen meedoen aan de Team static relay, waardoor ik, om maar in vistermen te blijven, off the hook was. Opgelucht dat ik in ieder geval niet hoefde te freediven besloot ik dat ik de volgende ochtend, terwijl de wedstrijd aan de gang was, op zoek zou gaan naar een hotel in Lysekil.

zaterdag 10 september 2005

De dag dat Poelekie vrijwillig én in haar eentje op een boot stapte! (Zweden dag 10)

(Voor mijn doen) belachelijk vroeg opgestaan (6:30) en rond zevenen mét krukken bij de bushalte gaan zitten. Na een kwartiertje kwam er een bus aangereden, volgens de chauffeur moest ik overstappen. Mijn Zweeds was beter dan zijn Engels helaas, dus het werd me niet helemaal duidelijk of ik lang op die bus moest wachten of wat en hoe en bla, maar ik dacht: “Ach, het is vakantie, who cares?” en ik stapte uit bij een halte aan een soort autoweg. Er stapte ook een Zweedse jongen uit, die zo mogelijk nóg nerveuzer was dan ik, wat mij weer licht nerveus maakte, maar navraag leerde dat hij op vakantie was en ook hij hoopte dat hij het goed begrepen had wat betreft het overstappen.
Gelukkig kwam er al snel een bus, die me na een rondritje door Lysekil (de bus van Lysestrand naar Lysekil is een cirkelbus) afzette bij het ziekenhuis.
Bij de balie werd ik te woord gestaan door een lieve schat die maar niet kon geloven dat ik die krukken kwam afgeven, pas toen ik het woord “donatie” liet vallen begreep ze het en nam zeer blij de krukken in ontvangst. “Kleine moeite, groot plezier” dacht ik en ik moest een ernstige huppelbehoefte onderdrukken toen ik het ziekenhuis verliet.
Wandelend richting de supermarkt heb ik de huizen en de omgeving bekeken, en al snel bleek dat het kaartje dat ik had een gigantische schaal had, en dat het eigenlijk een fijn, middelgroot, ook met zere poot prima te bewandelen stadje is.
Na het inslaan van hapjes liep ik richting het centrum, en ondernam daar (in de tussentijd huizen fotograferend) de klim naar de kerk. Het was wat lastig om de voordeur te vinden, maar toen ik hem opende was mijn eerste, letterlijke reactie: “Oh my God!” dus dat hebben ze goed gedaan daar in Lysekil.
De kerk is werkelijk prachtig, helaas hebben ze geen website en vond ik het ietsje onbeleefd om er uitgebreid te gaan kieken, dus jullie zullen me op mijn woord moeten geloven. ;-) Wel heb ik voor het welzijn van de wereld in het algemeen en in het bijzonder een kaarsje aangestoken. Daarna nog even een poosje buiten op het trapje gezeten en wat om me heen gekeken, het uitzicht was geweldig.
Daarna ben ik al fotograferend teruggelopen naar beneden, en uiteindelijk doorgewandeld tot Släggö, waar ik volledig ongestoord 2 ½ uur lang naar de voorbijvarende bootjes heb gekeken. Ondertussen was het bijna half 12 en ben ik voorzichtig van mijn rots af geklommen, en richting de pier gelopen waar de boot voor de zeehondensafari zou vertrekken.
Hoewel ik niet denk dat ik ooit vrijwillig een boot zal aanschaffen en er uren op door zal brengen, moet ik zeggen dat de anderhalf uur die ik rondgevaren heb goed te doen waren. De boot had precies hetzelfde formaat als de pontjes naar Noord (en wordt buiten het seizoen ook inderdaad als pont gebruikt), dus het schudde nauwelijks, en dat schudden (van links naar rechts) is nu precies waar ik zo´n hekel aan heb. En ja, ik heb inderdaad zeehonden gezien!!! *doet blij dansje*
De rest van de middag heb ik rondgelopen, nog wat geïnternet (internetjunkie, I know...) en tegen de tijd dat de freedivewedstrijd afgelopen was heb ik een van de freedivers gebeld of hij me wilde komen ophalen, en hij was zo lief om dat te willen doen.
Aangekomen bij het huis nog wat gerommeld, en vervolgens richting het strandje gelopen, waar een bbq zou plaatsvinden. Apneist en ik hebben gezellig wat gekletst met een aantal mensen, helaas zou de wedstrijd de volgende ochtend al vroeg beginnen, wat betekende dat de meeste mensen al vroeg naar huis gingen en hun bed in doken en Apneist en ik met de vaat achterlieten bij het kampvuur ;-) (Geheel per ongeluk trouwens, typisch zo´n situatie waarin iedereen denkt dat de ander de spulletjes meegenomen heeft.)
Na een mislukte poging tot het in de oven bereiden van de overgebleven stukken zalm waarbij de vis rauw bleef, maar wel het hele huis naar vis liet stinken (Oeps! Sorry!), gingen ook wij redelijk op tijd naar bed.

vrijdag 9 september 2005

“We´re not a cult! Well, maybe we´re a little cult-ish…” (Zweden dag 9)

Donderdag was een rustig dagje. Apneist vertrok al vroeg ivm juryduty. Ik besloot ook vandaag rustig aan te doen en The Big Kahuna maar eens op de hoogte te stellen van al mijn avonturen.
Die middag was ik uitgerust en klaar voor een nieuw avontuur: met de bus naar Lysekil. Stel je voor: een bushalte in the middle of nowhere, waar volgens het schema 2 keer per uur een bus langskomt, maar waar je nog nooit een bus gezien hebt...
Ruim op tijd gaan zitten en jawel, precies op tijd kwam daar een bus! Na een privé-ritje van een half uurtje stapte ik uit in het centrum van Lysekil.
Eerst wat postzegels gekocht en boodschappen gedaan, daarna uitgebreid geïnternet. Rond 15 uur op pad gegaan naar het Gullmarsborg zwembad, waar in ieder geval een deel van de freedivers die middag aanwezig zou zijn voor training.
Nadat ik een half uur baantjes had getrokken in een volledig uitgestorven zwembad begon ik me wat zorgen te maken. De laatste bus terug naar het scoutinghuis was rond 16 uur vertrokken, en als men nu collectief besloten had toch maar niet te gaan, dan zat ik vast… Gelukkig stroomde het zwembad om 20 over 16 vol met mensen met vinnen.
Tot een uur of half 6 heb ik nog wat gedobberd in het kinderbadje, me voorgesteld aan een aantal nieuwe mensen en voor de tig-ste keer sinds mijn aankomst in Zweden uitgelegd dat ik nee, écht geen freediver was en dat ik nee, ook niet stiekem een freediver wilde zijn en dat ja, ik voorlopig tevreden ben met mijn "positie" als freedivewife. Echt, wat freedivers ook mogen beweren: het is geen sport, het is een sekte. ;-P
Het ultieme bewijs hiervan kreeg ik die avond, toen bleek dat er een freediver te weinig was voor de funwedstrijd op zondag en ik door 5 freedivers tegelijk enthousiast “bewerkt” werd, wat tot gevolg had dat ik ze een static (= snufferd voorover in het
water adem inhouden) van wel 10 hele seconden beloofde maar ondertussen hevig bleef hopen dat dit me bespaard zou blijven.
Na het zwemmen hebben we nog wat in de sauna gehangen met de dames, na 10 minuten bovenste plank vond ik het mooi geweest, als niet-Zweed moet je het niet overdrijven. Onderweg naar het scoutinghuis kwamen we langs een supermarkt, en hoewel ik al boodschappen gedaan had, kocht ik nog een fijne bak Häagen Dazs voor Apneist. Die avond werd er zoals voorgaande avonden weer gekookt, nagepraat en film gekeken, ik ging echter extra vroeg naar bed: de volgende dag wilde ik uitgebreid Lysekil gaan bekijken.

dinsdag 6 september 2005

“Extreme Snorkling: No fins. No snorkel.” (Zweden dag 8)

Op woensdag begon voor Apneist het jurywerk. Ik besloot lekker uit te slapen en vervolgens terug te gaan naar het strandje waar ik op zondagavond mijn pootje had verwond om wat te snorkelen. Nee, NIET freediven!
Onderweg naar het strandje kwam ik nog het superschattige poesje tegen dat in een van de buurhuizen woonde, wat nog wat knuf en krieb tot gevolg had.
Bij het strandje aangekomen deed ik mijn badpak aan, smeerde ik me in met zonnemeuk (Apneist had de anti-kwalzonnebrand meegekregen, aangezien hij een groot deel van de dag in kwalrijk water zou verkeren) en bereidde me mentaal voor op een potje “snorkling, no fins” (wegens “poot past er niet in”).
Duikbril uitgespoeld, bespuugd en min of meer op snufferd geplaatst, graai graaf graai keer tas om: Shit. Met duffe kop snorkel in het huis laten liggen...
Aangezien ik geen trek had om het hele roteind nogmaals op en neer te hinkellopen, besloot ik dat de wereld klaar was voor een nieuwe uitvinding: "Extreme Snorkling: No fins. No snorkel." En nee, dat maakt het nog steeds géén freediven, want je dobbert óp het water, niet eronder! Dat dat even duidelijk is… ;-)
Helaas kon ik niet langdurig dobberen, deels vanwege het feit dat ik wél in korte intervallen wat adem tot me moet nemen, en deels omdat ik panisch ben voor kwallen en er toch wel een paar vervaarlijk om me heen aan het eh, kwallen waren. Ondanks al deze hindernissen heb ik échte, natuurlijke mosselbanken gezien, erg gaaf!
Het was heerlijk weer, warm, zonnig maar ook waaierig, waardoor ik niet na 10 minuten stikbenauwd zat te piepen, ik ben dan ook nog wat blijven zitten op de rotsen en ben zowaar verschoten van doorschijnend wit naar licht creme.
Na een uurtje of wat zag ik nog steeds de wedstrijdboot niet aan de horizon verschijnen en hinkelde ik terug naar het Scoutinghuis en heb ik onze kamer een beetje in- en opgeruimd, daar waren we door alle hectiek nog niet aan toegekomen. Later op de middag kwam de hele meute weer terug van de wedstrijd, sommigen gingen nog naar het zwembad, anderen besloten wat te gaan dutten op hun kamer, anderen hingen gezellig wat rond.
Apneist en ik besloten het zwembad even te skippen en wat qualitytime met elkaar door te brengen, deze keer gelukkig niet onderbroken door uitglijpartijen en ander gedoe.
Die avond werd er, net zoals de voorgaande avonden, in ploegen gekookt, gezellig gebabbeld en uiteindelijk weer een freedivefilm gekeken. Voor wie het zich afvraagt: Ja, er zijn inderdaad belachelijk veel freedivefilms, documentaires en wedstrijdverslagen, en ja, Apneist heeft de meeste ervan in zijn bezit ;-P

“Undra som en flundra?” (Zweden dag 7)

Dinsdag zou Apneist eerste echte vrije dag zijn, en we besloten ondanks de zere poot (pijnstiller ahoy!) toch wat aan sightseeing te gaan doen. De Denen gingen wrakduiken in de haven van Lysekil, en waren zo vriendelijk om ons een lift te geven in hun groene busje.
Toen ik uit het busje stapte was het eerste wat we zagen het Havsbad, wat het laatst overgebleven gedeelte van het oorspronkelijke kuurbad is. Tegenwoordig is het speciaal voor naaktrecreatie, zoals dat zo mooi heet, maar dan wel met netjes afgescheiden dames- en herengedeeltes. Naast het Havsbad bevindt zich mijn nieuwe favoriete eiland Släggö. Even bovenop het eiland gezeten en een paar foto´s gemaakt van de omgeving, waarbij ik bijna het water in waaide. Vervolgens weer naar beneden geklommen en richting het
Havets Hus gelopen, het plaatselijke aquarium, waar ik eindelijk kennisgemaakt heb met de bot.

Oh, wacht even, die snapt niemand zonder uitleg: toen ik ergens in maart de website van het Havets Hus bekeek, stond er een tagline in het Zweeds "Undra som en flundra?"
"Undra som en" betekent "Ben je benieuwd naar" en bij "flundra" stond in het woordenboek "bot". Het volgende gesprek ontspon zich toen met The Big Kahuna:

Poelekie: "Jamaar, wie is er nou bot?"
Kahuna: "De vis!"
Poelekie: "Waarom is die vis bot dan? Ik snap er werkelijk geen klap van!"

Pas na de tiende keer snapte ik dat de vis een bot was. U weet wel, rog, bot, zo eentje... u merkt het, het blonderen mist zijn uitwerking niet. ;-P

Maargoed, ik was inderdaad benieuwd naar de bot en heb hem/haar gezien, helaas mocht er niet geaaid worden. Na het aquarium van onder tot boven bekeken te hebben, was het tijd voor een hapje. We besloten ook vandaag voor pizza en een salade te gaan, helaas hadden wij ons een beetje verkeken op de porties en bleek dat we het ab-so-luut niet opkregen…
Toen was het tijd om eens wat te emailen en dergelijke in de videotheek annex snoepwinkel annex arcadehal annex internetcafé Bogart, waar zeer luid een cd die niet anders dan “Rape the greatest hits of the 80s” kon heten op indefinite repeat stond. Hilarisch genoeg verkochten ze er ook chocodolfijnen, daarvan heeft chocoholic Apneist er een boel gekocht voor de freedivers in het huis.
Ondertussen was het half 4 en dus hoog tijd om de klim naar het Gullmarsborg-zwembad te ondernemen, aangezien we daar afgesproken hadden met o.a. de Denen voor een zwembadsessie. Ik had toestemming van de dokter om te zwemmen dus trok wat baantjes, daarna dobberde Apneist wat ademvrij rond.
“Zo´n duikbril is écht best handig eigenlijk…” bedacht ik terwijl ik onder water vastgeklemd aan een metalen trapje iemand een absurde afstand (ivm geheimhoudingsplicht kan ik niet exact zeggen hoeveel, maar het was meer dan 150 meter) zag afleggen onder water. Zonder vinnen. Ja, het is dat ik het gezien heb, anders zou ik het ook niet geloven.
Na afloop van de zwemmerij nog wat in de sauna gehangen en die avond een prachtige documentaire gezien over freedivers en orka´s.

maandag 5 september 2005

Ziekenhuis, bork bork bork! (Zweden dag 6)

Toen ik wakker werd dacht ik een kort momentje dat mijn pootongelukje een nare droom was geweest, maar helaas bracht de pijn me vrij vlot bij mijn positieven. De Denen waren zo lief om Apneist en mij af te zetten bij het Lysekil sjukhus, waar we relatief snel geholpen werden.
De dokter vreesde dat het misschien tóch een breuk was en verwees ons door naar het Uddevalla sjukhus, op 62 km afstand. Eerst maar terug naar Lysestrand, waarna we met de lieve Noorse speervismeneer mee konden rijden naar Uddevalla.
Daar begon het hele lange wachten. Het duurde zó lang dat Apneist uiteindelijk maar pizza is gaan halen, die we in de wachtruimte op mochten eten. Toen we eindelijk aan de beurt waren bleek dat mijn enkel “slechts” zwaar gekneusd was.
Volgens de onderwatermeneer (die ik regelmatig moest herinneren aan het feit dat hij met zijn pootjes van de apparatuur af moest blijven omdat het niet ZIJN ziekenhuis was ;-P) zagen de rontgenfotos er mooi uit, ik heb ze niet gezien dus zal hem op zijn woord moeten geloven.
Toen we uiteindelijk buiten stonden was het al donker aan het worden. Ik was erg blij dat mijn freedivende dokter bij me was voor knuffels, geestelijke én logistieke bijstand, want de laatste bus richting Lysekil was natuurlijk al lang vertrokken.
Gelukkig was een van de Zweedse freedivers zo lief om ons op te komen halen bij het ziekenhuis. Op Lysestrand aangekomen deed ik nog wat halfslachtige pogingen om met mijn krukken te lopen, maar die waren (zoals ik al eerder schreef) van korte duur. Ik kan me écht niet herinneren of ik die avond iets gedaan heb en zo ja wát, ik gok dat we vrij vlot naar bed gegaan zijn.

zondag 4 september 2005

“Drááá-mááá!” (Zweden dag 5)

Op zondagochtend bleek dat de vermoeidheid, het bovenop een berg zitten, het bijna chronische gebrek aan privacy en de plots opgekomen barstende koppijn zijn tol eisten: Ik kreeg last van een algeheel “ik-ben-totaal-overbodig-wat-doe-ik-hier”-gevoel. Toen ik hoorde dat ik niet meekon die dag en nogmaals een hele dag alleen in het huis zou moeten blijven zonder enige vorm van vervoer kreeg ik acuut last van een “verdomme-het-is-mijn-vakantie-en-ik-zit-hier-óf-in-mijn-piereneentje-op-een-berg-óf-me-de-pleuris-te-koken-en-iedereen-neemt-het-maar-“for granted”-gevoel. Dit resulteerde uiteindelijk in een hartverscheurende huilbui en een “ik-pak-mijn-koffers-en-ga-hier-weg!” tirade tegen arme Apneist. Ja, ook verongelijkt divagedrag is Poelekie niet vreemd. (Nogmaals mijn excuses, knuf).
Na een fijne advil tegen de koppijn en een fikse wandeling waarbij er wel 3 atalanta´s (dat zijn vlinders) op mijn kop gingen zitten voelde ik me al een stukje minder naar, en na mijn pootjes in het water te hebben gestoken bij een pier voelde ik me al een stuk beter. Later die middag nog uitgebreid gekletst met de echtgenote van Sebastien Murat, die me allerlei leuke sightseeingtips gaf in de omgeving.
´s Avonds na het koken vertrokken er een aantal mensen naar huis, en reisden de achterblijvers af naar Lysestrand. Eerst zou er in een legertent geslapen worden, maar toen bleek dat het grote huis waar we later die week in terecht konden nu al vrij was, hoefde er niet lang overlegd te worden. Na het binnenslepen van onze baggage en het uitkiezen van een kamertje besloten Apneist en ik, die elkaar door alle drukte van de afgelopen dagen niet echt gesproken noch geknuft hadden, dat het wel fijn zou zijn om even wat “us-time” te hebben en we gingen op pad naar het strandje voor een nachtzwem. De hemel was helder, de sterren waren stralend, het water was heerlijk en helaas waren de stenen glibberig: ik viel en kneusde daarbij mijn enkel. Ja, dat deed pijn. Na nog wat in het water gezeten te hebben (dit onder het motto: we zijn hier nu toch en bovendien koelt het de enkel) voorzichtig naar het Scoutinghuis teruggekeerd, waar mijn pootje liefdevol door Apneist werd gemummificeerd met behulp van Ideaalzwachtel, daarna van pure ellende maar gaan slapen. Wát een dag!

zaterdag 3 september 2005

"3 keer daags koken voor 18 freedivers is vermoeiender dan het lijkt..." (Zweden dag 4)

Zaterdagochtend vertrok de hele meute naar het Gullmarsborg zwembad in Lysekil. Bij het binnenrijden van het stadje was ik uiteraard meteen verkocht, het is dat de katten geen mobieltje hebben anders zou ik ze gesmst hebben: “Poezen! Inpakken! We verkassen naar Lysekil!”
Eenmaal in het zwembad aangekomen gingen de heren en dame aan de slag: onder water zwemmen, netjes bovenkomen en uitblazen in een spuit met slangetje, wat een monster opleverde dat met een spannend apparaatje geanaliseerd werd. (Wie hier het fijne van wil weten moet dat maar even aan Apneist vragen).
Na een korte zwem in het pierenbadje besloot ik me nuttig te maken: ik bracht de monsters van de zwemmers naar Sebastien Murat (die bediende het spannende apparaatje) en koppelde vervolgens de waardes terug naar de uithijgende zwemmers. Tegen de tijd dat ik ongeveer flauwviel van de honger werd me gevraagd of ik de lunch wilde klaarmaken, waarna ik aan het hakken, snijden en klaarzetten sloeg. Na de lunch ging de cursus verder, na een lezing van een uurtje of 2 waarbij ik niet de enige was die zat te knikkebollen van vermoedheid zou er weer gedoken gaan worden, in buitenwater deze keer. Klara en ik vertrokken naar de supermarkt om nog wat bananen en andere hapjes in te slaan voor de meute. ´s Avonds weer uitgebreid gekookt, opgeruimd en afgewassen. Vervolgens naar wat freedive-videofilms gekeken tot ik werkelijk niet meer op mijn pootjes kon staan.

vrijdag 2 september 2005

"Daar bovenop die berrug..." (Zweden dag 3)

Vrijdagochtend bij het ontbijt bleek dat 2 van de Griekse jongens geen oog dichtgedaan hadden vanwege een lekkende tent, en de arme zielen hadden het al zo koud…
Twee mensen zouden de bus nemen naar Lysekil, en drie mensen zouden opgehaald worden door Jonas, ook een freediver. Besloten werd dat ik en de twee slapeloze jongens met de auto zouden gaan, Apneist en de andere Griekse jongeman zouden met de bus gaan.
Na een voorspoedige autorit kwamen we aan in de bergvilla, waar snel spullen uit- en ingepakt werden, waarna alle duikers vertrokken en ik (na uiteraard eerst het hele huis doorsnuffeld te hebben ;-P) heerlijk een dutje op de bank gedaan heb.
Tegen de avond kwam de kudde freedivers uitgeput en hongerig het huis binnen. Apneist was erg blij want was tot 37 meter diepte afgezakt. *applausje en knuffel* Na de duikers op de huisregels (“Schoenen uit! Geen natte duikzooi in de woonkamer! Helpen met opruimen en koken!”) te hebben gewezen dook ik de keuken in om Klara (freedivester en kok-voor-het-weekend) te helpen met het klaarmaken van het eten. Iets later die avond kwam Sebastien Murat (die de freedivecursus zou geven) aan, vergezeld door zijn vrouw en hun schattige 5 ½ maand oude dochtertje. Na een voorstelrondje begon in een razend tempo de cursus, want de stof die normaal gesproken in een week behandeld wordt moest in de komende 3 dagen behandeld worden. Rond half 1 vielen de meeste mensen van vermoeidheid bijna van hun stoeltjes, kortom: bedtijd!

donderdag 1 september 2005

"Dít is pas een zwembad!" (Zweden dag 2)

Op donderdagochtend vertrokken we richting het Valhallabadet, (zie ook deze post, en deze).
Ik zocht het “bejaardenbaantje” op om wat banen te trekken, Apneist ging zijn adem inhouden met de leden van Göteborg Apneasällskap, de plaatstelijke freediveclub. Na een baan of wat gezwommen te hebben ontdekte ik dat als ik slechts armslag deed ik nóg iedereen inhaalde, dus verkaste ik naar de iets minder bejaarde baan. Zwemles heeft dus toch wat opgeleverd! ;-)
Die middag zijn we wat door de stad gelopen, hebben een kerk bezocht en winkels bekeken, ons vervolgens sufgezocht naar een internetcafé en zijn daarna gaan eten bij een Italiaans restaurant, waar ik erachter kwam dat de combinatie pasta en kerrie een behoorlijk goeie is!
Teruggekomen bij het Honinghuisje begon het weer behoorlijk te verslechteren, regenregenregen, wat wij wel gewend zijn, maar waar de arme Griekse speervissers (gewend aan 40 graden Atheense hitte) die die avond aankwamen het behoorlijk moeilijk mee hadden. Voor het slapengaan hebben we de koffers weer ingepakt aangezien we de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken naar een villa op 20 km van Lysekil, waar de Sebastien Murat-clinic zou plaatsvinden.

maandag 29 augustus 2005

"Ik ben een beetje moe..." (Zweden dag 1)

Na op woensdagochtend veel te laat (4 uur ´s ochtends) ingeslapen te zijn wegens het nog moeten doen van vanalles (voornamelijk het fabriceren van een doos waarin de Hele Lange Vinnen veilig vervoerd konden worden) vertrokken we (Apneist & LogPoes) zo rond een uur of 8, om en om "Ik ben een beetje moe..." piepend, richting Schiphol, waar we moeiteloos rond 10en opstegen. Na een korte tussenstop in Kopenhagen, waar ik GEEN leuk kralentasje kocht bij Accessorize (ja, spijt) kwamen wij op tijd aan in Goteborg waar we opgewacht werden door…niemand…

Gelukkig zijn we (ook al zijn we een beetje moe) niet voor 1 gat te vangen, de onderwatermeneer ging op zoek naar een bus die ons naar het centrum, terwijl ik omringd door onze hysterische hoeveelheid bagage (54,7 kilo) een poging deed tot het ontcijferen van allerlei Zweedse vrolijkheid.

Na een busritje van een minuut of 40 kwamen we aan bij Göteborg centraal station, waar we toch maar even onze gastheer/organisator Sebastian gebeld hebben, die spoedig aangesjeesd kwam op zijn mountainbike (geen overbodige luxe trouwens, het is nogal “heuvelig” in Zweden). We kregen de sleutel van wat het Honinghuisje zou blijken, kochten een tramkaart en kwamen uiteindelijk uit bij Slottsskogkolonin, wat een soort volkstuincomplex met een gezellige commune-“feel” is. Na een hoogst noodzakelijke middagdut (we waren tenslotte een beetje moe) zijn we ´s avonds nog wat door de buurt gaan wandelen, waarbij we licht verdwaald zijn. ´s Avonds ondanks de tropische temperaturen in het huisje (verwarming bleek aan te staan) heerlijk geslapen.

zondag 28 augustus 2005

Nog even geduld s.v.p.

Twee weken wasgoed zijn bijna weggewassen, de oppaskat krijgt fijn veel aandacht, de foto´s zijn gedownload/worden ontwikkeld en er staat een Word-document open en ja, dit postje is een stok achter de deur... ;-)

woensdag 24 augustus 2005

LögPöes tillbaka

Ben d´r weer! Aangezien de zeehond over een uurtje of 8 in het vliegtuig naar het WK zit en er nog ingepakt moet worden, volgt een (super)lange update mét kiekjes later! *knuft kat*

vrijdag 19 augustus 2005

Poot-ig tussendoortje

Even vlug tussendoor voor de mensen die zich misschien zorgen maken: poot functioneert weer, is nog steeds wel gezwollen en licht pijnlijk, maar ik loop al nauwelijks meer mank. Het ziet er naar uit dat ik geluk gehad heb. :-)

Oh, en ook nog even voor de mensen die zich afvragen waarom Apneist maar niet update: die zit ongeveer 90% van de tijd in/onder water en dat update zo lastig, maar hij doet de groeten!

dinsdag 16 augustus 2005

Never a dull moment

Aloha allemaal, Poelekie meldt zich vanuit een zeer luidruchtige videotheek annex snoepwinkel annex arcadehal annex internetcafé in Lysekil. Onze vakantie is tot nu toe letterlijk en figuurlijk bewogen geweest, letterlijk omdat we ondertussen op onze derde logeerlocatie zitten en van hot naar haar rennen, figuurlijk omdat we zondagavond een middelgrote tegenslag gehad hebben: tijdens een geweldige nachtzwem zondagavond in de superheldere, door maan en sterren verlichte zee ben ik uitgegleden en heb ik mijn enkel dusdanig zwaar gekneusd dat we de hele maandag in twee verschillende ziekenhuizen hebben doorgebracht omdat men vreesde voor een breuk.
Gelukkig bleek dit mee te vallen en stiefel ik met een ingepakt pootje wat kreupel rond. Ik heb nog 10 minuten krukken geprobeerd, maar dat werkte voor geen meter... hell, ik gooi meestal na twee zwemslagen al geïrriteerd mijn zwembril weg omdat het ding niet doet wat ik wil, en dan verwacht men dat ik me met krukken kan voortbewegen?! ;-P En als bewijs dat elk nadeel ook zijn voordeel heeft: men is hier zó lief en behulpzaam, dat is echt hartverwarmend! Gelukkig mag ik wel zwemmen (schijnt goed te zijn tegen de zwelling) en dat ga ik zo ook doen, we hebben met een clubje Deense freedivers afgesproken in het zwembad, even fijn wat banen trekken en ontspannen.

donderdag 11 augustus 2005

LögPöes

Poelekie de Vries meldt zich vanaf Göteborg Central Station! De ademvrije meneer, ik en De Hele Grote Vinnen zijn gisteren na twee kippevluchtjes (vergeleken bij naar Australië vliegen is alles kort) aangekomen in Göteborg waar wij logeren in het schattigste tuinhuisje ooit, wat mijn droom om in een strandhuisje te gaan wonen weer volledig aangewakkerd heeft.
Zweeds is werkelijk een hilarische taal, hoewel ik nog steeds niet weet wat "freediver" is, maar ik heb nog 12 dagen om daar achter te komen.
Vanochtend zijn wij naar het zwembad geweest, werkelijk fantastisch, 50 meter indoor, lekker "koud" dus niet van dat lauwe soepzwemmen, sauna, bubbelbad en da alles voor de fijne prijs van 40 kronen, dat is een eurootje of 4. Ook zijn er uitgebreide mogelijkheden om je te laten bepotelen/insmeren met klei/spraytannen voor zeer schappelijke prijzen. Computers zijn hier echter een schaars goed, ik vermoed dan ook dat er van regelmatige updates niet veel zal komen.
Morgenochtend reizen wij door naar het dorpje waar de wedstrijd gaat plaatsvinden en zullen ook de andere freedivers binnendruppelen, maar we gaan nu eerst op zoek naar een fijn hapje van 't een of het ander.

dinsdag 9 augustus 2005

Half gezwicht

"Van onze verslaggever in Amsterdam - Poelekie de Vries en de Freakdiver zijn op maandagmiddag jl. gesignaleerd bij niet nader te noemen duikwinkel alwaar Mevrouw de Vries een paar vinnen, een bril en een heuse snorkel heeft uitgezocht.
Op de vraag of dit nu betekent dat zij van haar voornemen ("Ik ga NIET freediven!") is afgestapt, zwaaide ze vervaarlijk met haar frisgescoorde snorkel en riep mildhysterisch: "Ik ga SNORKELEN! Niet freediven!", waarna zij woest "Dat is heel iets anders!" en "Het scheelt zeker 10 cm!" mompelend haar fiets pakte en vertrok, vinnen onder de arm.
De onderwatermeneer keek ondertussen minzaam als een Jehova´s getuige die net een zieltje had gewonnen."

Lieve mensen, vanaf morgenochtend bevind ik me 2 weken lang in Zweden temidden van een kudde freedivers. Indien mogelijk zal ik jullie tussentijds op de hoogte houden van alle voor leken hoogstwaarschijnlijk hilarische gebeurtenissen, mochten er behalve duikcomputers geen andere computers aanwezig zijn dan krijgen jullie bij terugkomst een uitgebreid verslag (of jullie daar nu op zitten te wachten of niet! ;-P) Toedels!

maandag 8 augustus 2005

Ode

Ik kan het iedereen aanraden: een Things to do today-blok. Wat hier in Huize Poelekie gewoon het Thingstodoboek heet, maar dat terzijde. Ik ben ondertussen aan mijn derde boek toe, en ik wil nooit meer zonder.

Wat er zo geweldig aan is? Behalve dat er geen losse briefjes meer door het huis slingeren die je nooit kunt terugvinden als je ze nodig hebt, heeft het ook een evaluatie-functie. De nette vakjes waarin je alles kan noteren wat je nog wil/moet doen hebben namelijk een hokje, dat je kunt aanvinken als het gedaan is.

Zeker voor mensen zoals ik die altijd denken dat ze nooit een klap uitvoeren is het heerlijk om eens in de zoveel tijd het hele boek door te bladeren en te zien hoeveel vinkjes er staan. Ook gebruik ik het voor invallen, (blog)ideeën en last but not least telefoonnummers en adressen.

Echt, er kan geen Moleskine op tegen mijn Thingstodoboek, al was het maar omdat ik vanwege de reputatie* van die eerste spontaan een writersblock krijg. Dus ga naar de betere kantoorboekhandel, koop zo´n fijn "Things to do today"-boek en voor je het weet roep ook jij: "Thingstodo, I love you!" :-)


* "The legendary notebook of Van Gogh, Chatwin, Hemingway, Matise and Céline": daar durf je toch geen boodschappenlijstje in te zetten!?!?

donderdag 4 augustus 2005

Op rolletjes

Ik ben zo blij met mijn nieuwe rugzak op wieltjes! *doet dansje*

woensdag 3 augustus 2005

ROFLMAO!

Met dank aan Cath voor de geweldige link: Elephants Yeah!

De hele site is trouwens dolkomisch!

dinsdag 2 augustus 2005

Eerder dan de vorige keer!

Het is weer zover! Aaaaaaaah! Ik ga over 8 dagen naar Zweden! *gooit handen boven het hoofd, zwaait ze heen en weer en rent wat rond*

maandag 1 augustus 2005

Verslavingsgevoelig

Zoals u weet ben ik nogal verslavingsgevoelig. Mijn nieuwste verslaving is Mandala´s kleuren. Ik heb ook een fijn boekje "Mandala´s tekenen", maar aangezien ik mijn passer niet meer terug kan vinden heb ik me nu gestort op "Mandala´s voor kinderen" oftewel: kleurplaten! Yay! *rent morgen first thing naar de Hema voor een 64 kleurpotlodendoos* :-)

vrijdag 29 juli 2005

Achterstallig onderhoud

Vooral even als "noot aan zelf" voor als ik weer eens ergens tegenaan zit te hikken: het is een heerlijk gevoel om je (s)lopende zaken (zoals belastingen, premieaanvragen, rotklusjes) afgerond te hebben!

woensdag 27 juli 2005

Kahuna-convo

Poelekie de Vries, mauwend na het zien van belazerde fotos van zichzelf: "Het is niet eerlijk! Jij was duizend keer mooier dan ik toen jij mijn leeftijd had!"

The Big Kahuna: "Ja hoores, ik heb uiteraard alleen de flatteuze foto´s bewaard! En jij wílt niet weten hoeveel foto´s ik verscheurd heb!"

P de V: "ROFLMAO!"

zondag 24 juli 2005

Eftelmeet!

Aangezien het kiesleed zich beperkte tot een wat hamsterige snoet, ik het spuges was om thuis te zitten en bovendien wel in was voor een verzetje, toog ik (samen met de onderwatermeneer) richting de Efteling. Na een lichte vertraging (OV-jaarkaart had zich verstopt) verliep de reis voorspoedig.
Eenmaal in de Efteling aangekomen werden we met knuffels begroet door een clubje Buffies, en nadat nog enkele anderen zich bij ons voegden gingen we (naar BNL-maatstaven ;-P) vlotjes op pad.
Zoals altijd met een grote groep, splitste de massa zich al vrijwel direct op in diverse subgroepjes, die gedurende de rest van de dag regelmatig van samenstelling wisselden, waardoor ik met (bijna) iedereen een praatje heb kunnen maken.
Zonder me al te veel te haasten heb ik toch het merendeel van de attracties die ik wilde zien gezien, Droomvlucht is en blijft toch favoriet, hoewel ik het ook nog steeds erg hilarisch vind om in een tollende kookpot te zitten. Villa Volta en Carnaval Festival heb ik deze keer maar even geskipt, de eerste omdat ik me toen we daar langsliepen sowieso al een beetje draaierig voelde, en de tweede omdat ik vreesde dat mijn door de pijnstillers al behoorlijk verdoofde hersenen na blootstelling aan een dusdanig hersenverwekend muziekje officieel hersendood verklaard zouden moeten worden. ;-) (Dit is trouwens de eerste keer in mijn leven dat ik drie keer het woord "hersen" in 1 zin gebruikt heb, maar dit geheel terzijde)
Het avondeten (wandelend buffet) bij de Luchtballon was erg geslaagd, zowel qua eten als qua gezelschap.
Later op de avond waren er diverse optredens en dj-achtige podia. Vreemd was wel dat het officieel "80´s night" was, en de gedraaide muziek uit alle decennia (70, 90, 00) kwam, behalve uit de jaren 80. Ook vond ik het vrij ambigu dat "Ich bin wie du" gedraaid werd bij iets wat op een familiedisco leek (kleine dansende kindjes), maar dat kan een Amsterdamse afwijking zijn...
De laatste attractie van de avond was de Slak-monorail in het Lavenlaar, allemaal mooie lichtjes, en als added bonus het feit dat je in het donker die laven niet zo goed ziet. (Duidelijk geen lavenfan ;-P)Vervolgens kwam de hele groep weer bij elkaar (leve de mobieltjes) en liepen we via het Sprookjesbos naar de uitgang, waarna we na een probleemloos verlopen autorit door lieve in-Warmond-wonende-en-dus-best-een-stukje-omrijdende Lavenslayer en Jeronimo in Amsterdam veilig thuis voor de deur afgezet werden.

Blog Design by Get Polished