vrijdag 27 december 2013

Clark Kat: ontkapt, onthecht en ontzettend schattig

Na een uitstekende week en een brakke nacht waarin Clark zich misselijk voelde en ik geen oog dicht deed omdat ik vreesde dat hij om zou kiepen, vertrokken we vanochtend om 09:30 richting de dierenarts. Het stormde dusdanig dat Clark's gekrijs bijna niet te horen was. Bijna.

Bij de dierenarts waren we gelukkig vlot aan de beurt: de kap mocht er EINDELIJK af en de hechtingen werden verwijderd. De dierenarts onderzocht Clark grondig om de kijken of hem misschien, al dan niet letterlijk, iets dwars zat, maar zelfs toen hij ongeveer uitgeperst werd als een citroen, murrelde hij maar een beetje. De dierenarts vermoedt dat de misselijkheid het gevolg is van de antibiotica en heeft Clark een prik gegeven tegen misselijkheid. Die lijkt prima te werken: hij eet weer zonder dat ik hem hoef aan te moedigen. Laten we hopen dat dit zo blijft en dat Clark binnenkort weer helemaal fit is.

U mag een (halve) keer raden wat hij direct deed zodra hij weer thuis was? Juist, neusslapen:


*pleurt om van de schattigheid terwijl ze u luid "Vertrutting!" hoort roepen*

zaterdag 21 december 2013

Clark's operatie en hoe het nu is

Afgelopen maandag maakte ik Clark om 11 uur wakker, liet hem even stretchen en schoof hem toen voorzichtig doch beslist in de reismand, waarna we richting de bushalte gingen. Correctie: waarna ik een luid mauwende reismand richting de bushalte tilde. Eenmaal in de bus legde ik de diep geschokte medereizigers uit dat, nee, hij écht niet half-stervende was van de krijsende pijn, maar dat hij gewoon een schijthekel aan de reismand heeft. Na twee haltes stapten we uit, waarna ik een nog steeds luid mauwende Clark achterliet bij de dierenarts, onderwijl een poging doend om niet luid mee te gaan janken, want pff. Veel tijd om er bij stil te staan had ik niet, want ik moest naar college. Zie, soms is die universiteit nog wel eens ergens goed voor.

Om 16:00 uur werd ik gebeld door de dierenarts dat alles prima verlopen was en dat Clark langzaam uit narcose aan het komen was. Ik was zó opgelucht dat ik spontaan vergat op te schrijven dat ik hem om half 7 kon komen ophalen. Rond 17:00 uur begon ik dan ook flink te twijfelen of hij nu half 6 of half 7 had gezegd. Ik heb sowieso ontzettend veel moeite met de Nederlandse “half uur vóór”-aanduiding, want allochtoon en Nederlands als Tweede Taal en al mijn andere talen hebben het altijd over een half uur ná en verwarring en altijd moeten uitschrijven en dan even puzzelen.

Om 17:20 besloot ik maar gewoon de praktijk te bellen om te vragen hoe laat ik er nou moest zijn, ik kreeg toen te horen dat ik nu al mocht komen, want Clark was “goed wakker”. Bij de dierenarts aangekomen grapte ik nog dat dat het dierenartstechnische equivalent van “Clark wil graag opgehaald worden uit de ballenbak” was (lees: Clark krijst de hele boel bij elkaar), maar dat bleek mee/tegen te vallen: doordat hij geïntubeerd was geweest, produceerde hij toen hij me zag slechts een kraakgeluid. Daarnaast was zijn gezicht flink gezwollen en had hij ook nog een kap op, dus ’t was nogal een sneu gezicht.

Eenmaal thuis ging hij richting eten, bedacht zich (want misselijk) en sprong op zijn stoel, waar hij in slaap viel. Later op de avond ben ik nog even bij hem gaan zitten, hij kraakte en spinde wat, dus ik nam maar aan dat hij niet geheel een pesthekel aan me ontwikkeld had. Altijd prettig. De volgende ochtend produceerde hij gelukkig weer zijn oude vertrouwde geluid en ging hij spontaan uit zichzelf eten en drinken. Hieronder een foto van hoe hij er op woensdag uitzag. Zoals u kunt zien, is zijn gezicht behoorlijk gezwollen, zijn profiel heeft wat weg van dat van een bullterrier:


Nu heb ik altijd een bullterrier willen hebben (en een corgi, want dan had ik een hond zonder voorhoofd en een hond zonder poten en dat vind ik dus hi-la-risch), maar toch ben ik blij dat Clark’s gezicht langzaam maar zeker weer aan het bijtrekken is.

Overigens is hij qua humeur een stuk blijer dan in de paar dagen voor de ingreep, hij was toen echt depressief en hangerig. Pijn lijkt hij niet te hebben, hij heeft een pijnstiller (en antibiotica) en geeft mij kopjes met zijn sneue kant. De eerste keer dat hij dat deed, ben ik maar even naar het toilet gelopen om niet voor zijn neus in janken uit te barsten. Moe, december, verjaardag, labiel, u kent dat wel.

Zijn genezing verloopt tot nu toe voorspoedig, hoewel hij nog wel een week te gaan heeft voordat de hechtingen eruit mogen en de kap eraf. De kap verhindert dat hij per ongeluk zijn hechtingen eruit krabt, maar heeft als “bijwerking” dat Clark zich eigenlijk niet kan wasseh wasseh. Dus ik maak zijn kap schoon met babydoekjes, poets zijn snuit na het eten met een zakdoekje, houd zijn hoofd schoon door hem met een babytandenborstel te poetsen, krab achter zijn oren als hij jeuk heeft en borstel hem meerdere keren per dag, zodat hij zich fris en comfortabel blijft voelen. En ja, hij laat dit allemaal zonder problemen toe, hij spint er zelfs leutig bij. Ik zal overigens nooit meer zeggen dat “katten eigenlijk geen barst uitvoeren de hele dag”, want het is best veel werk, zo’n kat poetsen.

Conclusie: alles gaat tot nu toe prima, laten we hopen dat dit zo blijft. Ik zal uiteraard nog een update plaatsen als de hechtingen eruit zijn en uiteindelijk, als hij geheel genezen is (= zwelling weg, vacht weer aangegroeid) een foto plaatsen van het uiteindelijke resultaat.

maandag 16 december 2013

Operatie geslaagd

De patiënt is weer thuis:


Aangezien ik nu weer eens met spoed een essay in elkaar moet flansen en er behalve "hij voelt zich duidelijk niet zo lekker" niet heel veel te melden valt, laat ik het hier voor nu even bij, uitgebreidere update volgt later deze week.

zondag 15 december 2013

Algemene update & belangrijk nieuws over Clark

2013 is het jaar van de updatepost, zoveel is duidelijk. Het is ook het jaar van de acceptatie blijkbaar, want ik zit er nog maar nauwelijks mee. Maar dat kan ook komen omdat ik al een half uur op een loopje naar “Dope Sucks” van Herman Brood zit te luisteren. *jengelt “ooooooooooeeeeeh… WA! WA!” alsof ze een Bombita is*

En omdat ik ook nog naar de supermarché moet en het al kwart over 20 is op het moment dat ik dit tik, maak ik er maar een fijne, volkomen random, puntenlijst van:

  • de longonsteking is geheel vertrokken. Dat is yay! Ik bleek wel twee weken geleden bloedarmoede te hebben, maar met 6 weken lang 3 pillen per dag schijn ik daar ook weer helemaal van af te komen. Moed der wanhoop, mensen, moed der wanhoop;
  • de afgelopen week had ik geen verbinding op mijn mobiele telefoon en was mijn internet letterlijk (gemeten!) trager dan mijn 56kB modem uit 1996. Als ik bijgelovig was, zou ik er iets van denken. Wat dan precies, dat laat ik aan u over. Leutige (want het is winter, mensen) suggesties mag u in het reactievak mikken;
  • hoe het hele studieverhaal is afgelopen, kunt u hier lezen: klik;
  • ik kreeg zowaar 11.750 euro van de dienst gemeentebelastingen Amsterdam. Toch vriendelijk. Helaas wordt dit bedrag ook weer grotendeels (117 euro 50 mag ik houden) vriendelijk van mijn rekening gestorneerd. Het leverde me in ieder geval een leutig gesprekje met de telefoniste van de gemeente op toen ik ze belde om het te melden;
  • over 3 dagen ben ik jarig. *met z’n allen “38! Dat hadden we niet verwacht!”* Hoewel ik heel blij ben dat ik er weer een jaar bij heb, ben ik ook een dramatische aansteller en loop ik al weken “If I could turn back time” van Cher te zingen terwijl ik voor de spiegel Biafine op mijn kop smeer. Ik kwam dan ook niet meer bij toen ik een brief kreeg van mijn verzekeringsmaatschappij dat ik (o.a.) 20% korting kon krijgen op cosmetische behandelingen bij de Bergman Clinics. Ik stelde een lijstje op, maar The Big Kahuna zei “Nee”. Dus mijn levensambitie om volkomen strakgefillert/botoxt continu verbaasd te kijken zal vooralsnog niet gerealiseerd worden. Bummer;
  • Spotify springt nu over naar “Never be clever”. Echt, ik zou het niet kunnen verzinnen;
  • ondanks (of dankzij?) mijn harses met mimiek zit ik dan wel weer in de top 5% readers op Getpocket volgens Getpocket (I bet they tell that to all the girls);
  • en last but not least: Clark. Die ondergaat morgen een geplande operatie, waarbij zijn linkeroog verwijderd wordt. Hij heeft door zijn chronische niesziekte (wat een herpesvirus is) een probleem met zijn oog gekregen dat ondanks maanden intensieve behandeling met verschillende medicijnen maar niet beter is geworden. Ook de dierenoogspecialist had geen andere behandeling meer.

    Clark heeft er sinds een week dusdanig last van dat we (= ik, dierenartsen, specialist), ondanks dat we het hartverscheurend vinden, besloten hebben dat het tijd is voor deze ingreep. Hij gaat op maandag om 15:00 uur onder het mes, mocht u willen duimen/een kaarsje willen opsteken/Troetelberenstralen deze kant op willen sturen, dan waarderen we dat enorm. En om deze post niet een volkomen Herman Brood-fueled, labiele zwabberpost met een verdrietig einde te laten zijn, hier een foto van Clark die denkt dat hij een pluche knuffeldier is:


Blog Design by Get Polished