woensdag 27 januari 2016

Avonturen in een bejaardenflat – Kroketten (The Big Kahuna gastpost, deel 1/3)

Jawel, in het kader “Lang gemekkerd, eindelijk mijn zin gekregen!” volgt hier het eerste deel van de driedelige gastpostserie geschreven door The Big Kahuna. Zoals bekend, is zij recentelijk naar een fancy bejaardenflat seniorenappartement verhuisd, waar de avonturen haar om de oren vliegen. Zit u er klaar voor? Komtie:


“Het is zondagmiddag: strakblauwe lucht boven de kruinen van de bomen aan de overkant, klassieke muziek uit de luidsprekers. La vie est belle! Wel ruik ik vaag een brandlucht in mijn keuken via het ventilatiekanaal. En jawel, ta tuu ta tuu, een brandweerwagen scheurt rondom de rotonde rechtsbeneden met zwaailicht en sirene, komt tot stilstand voor het complex en drie gehelmde en volledig ingepakte brandweermannen lopen op de voordeur af.

In mijn verbeelding zie ik de vlammen al torenhoog uit een appartement slaan, dus ga ik poolshoogte nemen op de gang. De brandlucht ruik ik nu duidelijker. Om de hoek zie ik in de lange gang een wijkverpleegkundige met wit schort voor de deur van een appartement staan. Het gedempte geluid van een rookmelder, knipperende lichtjes, maar geen vlammenzee. De rookmelder klinkt veel zachter dan onze voordeurbel, maar heeft kennelijk een rechtstreekse verbinding met de brandweerkazerne. Een meneer met bril en ruitjesoverhemd staat rustig op de drempel.

“Is het bij u?” vraag ik. “Ja,” antwoordt de bewoner, “ik heb een kroketje aan laten branden en dan gaat het alarm meteen af. Ach ja, zo gebeurt er hier nog eens wat,” voegt hij er glimlachend aan toe. Ik vraag: “Bent u nog gewond?” “Nee hoor, niets aan de hand behalve de verbrande kroket,” zegt hij, “Ik heb de ramen al opengezet om te luchten.” Twee brandweerlieden stampen uit de lift, zetten hun helmen af, vragen naar de stand van zaken, krijgen hetzelfde antwoord als ik en gaan met de bewoner naar binnen. Ik keer gerustgesteld terug naar mijn appartement.

Maandagochtend hangt er een briefje in alle liften: alle bewoners worden uitgenodigd voor een voorlichtingsmiddag over brandpreventie door de brandweer op dinsdagmiddag in de grote benedenzaal. Koffie, thee en koekjes staan klaar.”

**

Deel 2 volgt op 17 februari!

dinsdag 26 januari 2016

Breaking news: tentamens gehaald, toegelaten tot master!

Jawel lieve mensen, eindelijk weer eens goed nieuws op LogPoes!

Zoals u weet, moest ik deze maand de laatste twee tentamens van mijn studie afleggen - ik had besloten dat het, ongeacht de uitslag, de laatste twee zouden zijn, want er zijn grenzen. Het eerste tentamen had ik al gehaald en van het tentamen van maandag heb ik eerder vandaag uitslag (en jeuk - red.) gekregen: ook gehaald. Er rest mij nu nog slechts De Lijdensweg die Scriptie heet en dan kan ik mijn canonisatie bachelordiploma aanvragen.

En waar ik er in het verleden wel eens (lees: continu) aan getwijfeld heb of het halen van dit bachelordiploma ooit enig nut zou hebben, blijkt het nu, nog voor het binnen is, al zijn nut te hebben bewezen: ik ben namelijk toegelaten tot de Creative Writing master (low residency) van Kingston University, begindatum september 2016... mits ik dat bachelor diploma haal. Dus nu moet ik wel.

***

Aanstaande woensdag kunt u hier op LogPoes het eerste deel lezen van een korte trilogie aan gastposts geschreven door niemand minder dan The Big Kahuna. Ik zeg: begint u maar vast met trappelen!

woensdag 20 januari 2016

Beatboxend

Recentelijk zat ik weer eens bij de bushalte te wachten op, jawel, een bus. Het was zondagochtend, redelijk vroeg en de straat was leeg en muisstil. Op een gegeven moment hoorde ik uit een richting die ik niet geheel kon plaatsen, gebeatbox. En dan niet van die halfbakken beatbox, maar uitstékende beatbox. Ik keek wat om mij heen, of er misschien ergens een raam open stond of dat er een auto aankwam. Niets van dat al.

Plots hoorde ik boven mij wat geschuifel op het dak van het bushokje. Ik keek omhoog en zag een grote zwarte vogel met ferme tred over het randje van het dak lopen. Beatboxend. Ik herhaal: BEATBOXEND.

Aangezien ik super egocentrisch ben en altijd alles op mezelf betrek, dacht ik zo’n 1 ½ seconde lang dat ik auditieve hallucinaties had. De vogel beatboxte echter rustig verder. Ik grabbelde in mijn tas om mijn smartphone te pakken, maar het was te laat: de vogel had net zijn laatste beats geboxt. Mild teleurgesteld bleef ik met mijn foon in mijn hand zitten, hopende dat hij zijn optreden zou vervolgen en ja! Hij deed zijn snavel open en… maakte een voor mij welbekend geluid. 

OMFG!  HET WAS K*TVOGEL!!!

In TO-TA-LE verbijstering staarde ik de vogel aan en jawel, hij maakte nog een keer hetzelfde geluid.

Het. Was. K*tvogel. The one and only. Want behalve dat hij Het Geluid maakte, had ik recentelijk ontdekt dat kraaien een jaar of 20 kunnen worden en zag deze vogel er redelijk bejaard uit zo van dichtbij. Na al die jaren stond ik nu eindelijk oog in kraaloog met het type dat ik vele nachten eh, niet zo vriendelijke dingen toegewenst had.

Nu ik hem close up zag, realiseerde ik me dat hij eigenlijk best wel een leutig hoofd heeft. Goeie snavel ook. Plots vond ik dat kutgeluid dat hij maakte niet eens zo irritant. Het was juist wel origineel. En sowieso, van een vogel die zo fantastisch kan beatboxen neem ik een stom geluid wel op de koop toe. U ziet dat ook mijn hersens zich netjes aan de principes “bekend maakt bemind” en “talent vergoelijkt veel” houden: ik zag K*t, eh, Vogel plots met heel andere ogen.

Terwijl dit alles door mijn hoofd ging, probeerde ik op de tast mijn telefoon op de camerastand te zetten. Net voordat dat lukte, vloog Vogel weg. Gelukkig ben ik omhooggepleurd en heb ik een 16 megapixel camera met turbozoom op mijn toestel, en wist ik deze foto van hem te schieten:

Voor op zijn albumcover.

woensdag 13 januari 2016

Post-Clark post

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de warme golf van medeleven die over mij uitgestort? heengegolft? is naar aanleiding van het overlijden van Clark. Ik weet zeker dat hij het ook zeer had kunnen waarderen, al die aandacht, want hij vond weinig (ik zou bijna willen zeggen: niets) zo leuk als aandacht. Ook wat dat betreft zaten we op één lijn.

Zelf zit ik momenteel keihard in de Ontkenningsfase en bereid ik me, voor zover mogelijk, voor op het keihard toeslaan van het Realiseer/Besef-moment dat ik nu voorgoed Clarkloos verder moet. Af en toe popt dit besef kort op en is het verdriet hevig, de rest van de tijd weet mijn brein mij ervan te overtuigen dat Clark toevallig even niet is waar ik ben en dat hij zo weer mijn kant op komt schuiven.

In leutiger (?) nieuws: ik heb uitslag (en jeuk - red.) van mijn tentamen en dat heb ik inderdaad (ruim) gehaald, wat betekent dat ik nog even door moet. Deze week doe ik rustig (nou ja, voor mijn doen dan) aan, en vanaf volgende week moet ik als een malle aan de slag voor Het Allerlaatste Tentamen Ever. Niet dat ik ENIGE informatie heb over wat ik moet doen voor dat tentamen, maar hey, dat ben ik ondertussen wel gewend. Ik kan me er niet druk over maken. En in mijn hoofd brult nu de Megafooneekhoorn: "WANT JE KAT IS DOOD!!!"

K*tzooi.

maandag 11 januari 2016

Clark overleden

In niet onverwacht, maar wel verschrikkelijk nieuws: vanochtend om 10:45 uur is Clark overleden.

Zoals u weet leed hij al langere tijd aan kanker die niet langer te behandelen, laat staan te genezen viel. Hoewel hij de afgelopen weken in nachtkaarsjestempo zwakker werd, bleef hij de leut er toch inhouden, tot vanochtend. Hij was mentaal nog prima in orde, maar zijn lichaam wilde niet langer: hij was erg onrustig en voelde zichtbaar oncomfortabel, zoals men dat in medisch jargon noemt.

We konden gelukkig snel bij de dierenarts terecht, waar hij tot de laatste seconde knuffelde/geknuffeld werd, waarna hij op zijn neus (nose life!) rustig is overleden. Clark is 17 jaar oud geworden.

Clark Kat
31-12-1998 — 11-01-2016

woensdag 6 januari 2016

Cultuurbarbaar

Tijdens het opruimen van kilo’s oude bestanden, kwam ik een pareltje van een Kahuna Convo tegen die ik om mij onbekende redenen nooit eerder geplaatst bleek te hebben:

The Big Kahuna zat in mijn woonkamer en vertelde naar een tentoonstelling in Leiden Haarlem te zijn geweest: “Ik ben naar een tentoonstelling geweest in Leiden Haarlem, van Rafael.”

LogPoes, die iets aan het fröbelen was en daarom niet op volle intensiteit enthousiast was: “Oh, wat leuk!”

TBK, door mijn gebrek aan poink nu twijfelend: “Weet je eigenlijk wel wie dat is, Rafael?”

LP, met een uitgestreken snoet: “Duhuh! Da’s een Ninja Turtle!”

TBK: *BRUL!*



PS: uiteraard weet ik wie Rafael is, ik heb tenslotte ooit kunstgeschiedenis gestudeerd.

PS2:


ETA: TBK meldde mij net dat de tentoonstelling in Haarlem was, niet in Leiden.

zondag 3 januari 2016

Gelukkig 2016!

En zoals elk jaar hoop ik ook dat u de jaarwisseling een beetje fatsoenlijk doorgekomen bent en uw huishouden nog hetzelfde aantal leden en ledematen heeft als in 2015. In Huize LogPoes zijn we vooralsnog nog compleet en met name Clark wil u graag een gelukkig nieuw jaar wensen:

Hoe schattig? Zo schattig.

Toen ik deze foto zag, besloot ik spontaan niet meer zo'n zure mekker te zijn en ook een leutige "Gelukkig Nieuwjaar!"-foto van ons samen te schieten. Tegen de tijd dat ik mijn harses volgesmeerd had en mijn pruik uit de wasmand had gevist en kant en klaar was voor mijn close up, had Clark echter geen zin meer om samen een selfie te maken. Hij wilde alleen nog maar knuffelen:

Clark: turboknuffelie & Ninja Turtle-harses camouflator extraordinaire.
*hartje!*

En alsof dit allemaal niet genoeg was, volgt er nu traditiegetrouw de Rijmelarij van het Jaar:

"Blijf er de leut van inzien, in 2016!"

Dit is overigens, zoals u uit mijn vorige post wel kunt opmaken, meer een noot aan zelf dan wat anders, maar wellicht kunt u er ook wat mee. Tot woensdag!

Blog Design by Get Polished