Les-Mioux overleden

“’t Is een soort tennisbal met een pingpongbal erop, twee oren en een sliertje, maar dan wollig en pluizig! Hij is zo lief!”: zo omschreef ik Les-Mioux als kitten door de telefoon aan The Big Kahuna. Ondanks dat ik er op dat moment zo mijn twijfels over had, groeide die pluizige tennisbal echt uit tot een kat. Wollig en pluizig (tot de headeraanpassing vorig jaar jarenlang de ondertitel van dit blog) bleef hij echter zijn hele leven. Lief ook trouwens.

Hoewel hij misschien geen allemansvriend (lees: liefdevolle, maar toch invasieve dominante sticker) was zoals Rood, zat je als Les-Mioux je aardig vond voorgoed gebeiteld. En moest je hem vervolgens af en toe ongeveer van je toetsenbord/krant/boek/schoot af beitelen om nog iets gedaan te krijgen, maar dat nam ik voor lief. Zijn “hey-je-bent-er-weer-oh-nee-ik-ben-boos-op-je-want-je-bent-zonder-mij-op-vakantie-gegaan-en-nu-negeer-ik-jou”-acties waren legendarisch. En duurden, afhankelijk van hoe lang ik weggeweest was, van een paar uur tot een paar dagen. Nee, omkoperij met hapjes werkte niet. Dit was een Kat Met Principes.

Het merendeel van zijn leven woonde hij bij mij in Amsterdam, maar na het overlijden van zijn BFF Rood verhuisde hij eerst naar Kattenfluisteraar T. en vervolgens naar The Big Kahuna. Het wat pijnlijke hoe en waarom van deze verhuizingen heb ik in deze post beschreven.

Een aantal van zijn wat malle gedragingen (balletjes apporteren, anyone?) weet ik aan het huis waarin hij zijn vroege jeugd doorbracht: zowel de kat als de hond des huizes hadden op dat moment een nestje en de boel krioelde gezellig door elkaar. De kraambedden stonden in de badkamer, wat in mijn psychologie van de koude kat zijn obsessie met badkamers en (drinken uit) toiletten verklaarde.

Het feit dat hij Klinefelter was, leidde bij de jaarlijkse bezoekjes aan de dierenarts tot grote belangstelling van assistenten en stagiaires, want het komt relatief weinig voor en is vaak ook niet goed te herkennen bij katten. Bij Les-Mioux was het duidelijk omdat hij behalve zijn grijstonen ook rode stukken vacht had, wat hem technisch gezien een lapjeskater maakte.

Behalve een operatie door een heuse kattenchirurg na ernstig verkeersongeluk in 1998 (waarbij 1/3 van het midden van zijn darm verwijderd werd en de twee delen daarna weer netjes aan elkaar genaaid werden!) was hij altijd in uitstekende gezondheid. Ik schrok dan ook behoorlijk toen ik vorig jaar een flinke bult op zijn borst ontdekte. Hoewel die bult radicaal verwijderd werd, hield ik er rekening mee dat dit het begin van het einde kon zijn. Laten we het erop houden dat werken in een ziekenhuis waar 75% van je patiënten kanker heeft je een realistisch beeld geeft van prognoses en het ziekteverloop.

Een paar maanden lang ging het uitstekend met Les-Mioux: hij kwam weer op gewicht, zag er goed uit en was actief. Met Oud & Nieuw kwamen hij en The Big Kahuna zelfs bij mij logeren om aan het vuurwerkgeweld in Daar-Waar-TBK-Woont te ontkomen.

De laatste paar weken echter werd hij langzaam maar zeker steeds slomer en had hij moeite met eten. Ook had hij er duidelijk geen zin meer in. Ondanks stille hoop dat het “aan de hitte” of “aan het voer” lag, wisten The Big Kahuna en ik hoe laat het was. Een bezoek aan de dierenarts vanochtend bevestigde ons vermoeden: Les-Mioux woog nog slechts 3,4 kilo, was uitgedroogd en had een grote tumor in zijn buik. Behandeling zou zijn leven een paar weken rekken, we hebben besloten dat niet te doen. De Roze Spuit deed haar werk snel en effectief. Les-Mioux is rond 11.00 vanochtend rustig overleden op 16 ½ jarige leeftijd.

Les-Mioux op 31 mei 2012.