maandag 28 november 2011

Maar waarom?

Af en toe zijn er onderwerpen die plots in de lucht lijken te hangen. Zo heb ik de afgelopen weken, los van elkaar, met verschillende mensen een conversatie gehad over "wat mik je op het internet en wat zijn daar de gevolgen van".

Vroegah (oma spreekt) toen het internet fris nieuw was, zag ik met enige regelmaat dingen op het internet verschijnen waarvan ik dacht: "Doe dat nou toch niet! Daar krijg je spijt van!". Mensen schreven met naam en toenaam blogstukjes over zeer persoonlijke onderwerpen, fileerden collega's/buren en plaatsten foto's van zichzelf die in de meeste werkkringen als NSFW beschouwd worden. En vaak kregen ze er inderdaad spijt van. Meestal als bleek dat de halve buurt nu hun diepste geheimen kende, de collega/buum verhaal kwam halen of de foto's in handen waren gekomen van mensen waarvan ze liever niet gewild hadden dat die ze zagen.

Ik weet dit oversharen aan het feit dat het internet "nieuw" was en die mensen de reikwijdte niet hadden overzien. Men had niet doorgehad dat alles wat je erop zet, gevonden kan worden door iedereen die (goed) zoekt. Ik dacht dan ook dat dit een tijdelijk iets was, een kinderziekte als het ware, en dat mensen uiteindelijk wel wat terughoudender zouden worden. Dat blijkt dus niet zo te zijn en dat verbaast me.

Zelf ben ik nogal para: 99,9% van mijn internetactiviteiten gaan onder pseudoniem en hoewel ik er tegenwoordig iets losser in ben, ben ik (nog) niet van zins mijn SuperSecretHiddenIdentity op te geven. Daarnaast bepaal ik heel bewust wat ik wel en niet kan plaatsen. Alles wat ik IRL niet zou zeggen, post ik sowieso niet en een boel dingen die ik IRL wél met mensen deel, die gooi ik ook niet op het internet. Waarom niet? Om verschillende redenen: ik krijg het niet goed op papier. De context ontbreekt. Het is te persoonlijk en een blog is geen dagboek. Het kan verkeerd opgevat worden met een boel onnodig drama tot gevolg. Het is volslagen oninteressant als je mij niet persoonlijk kent. Het is onaardig. Het kan triggerend zijn. Dingen waarover ik twijfel of ik ze moet plaatsen, want "bij twijfel, niet doen".

Ik begrijp het dan ook niet. Waarom zou je dingen online plaatsen die je IRL nooit zou durven zeggen? Dingen die eigenlijk in je dagboek thuishoren? Dingen die triggerend kunnen zijn voor je lezers? Dingen die je een boel drama en gezeur opleveren? Dingen die je kunnen schaden? Een antwoord wat ik al meerdere keren gehoord heb van mensen die door oversharing in de problemen zijn gekomen en die dan te horen krijgen dat het misschien een idee is om voortaan iets terughoudender te zijn is "Ja, maar als ik niet alles kan zeggen, dan vind ik het niet meer leuk". Maar IRL zeg je toch ook niet altijd alles? Toch? Is het een gebrek aan filter? Verbale diarree? Risicogedrag? Een diepe behoefte vanuit je tenen? Catharsis? Schenkt het je meer dan dat het je schaadt? Wat is het? Ik hoop echt dat er LogPoeslezers zijn die antwoorden voor me hebben, want ik ben oprecht benieuwd!

zaterdag 26 november 2011

De Zinederella zine #6 launch: een (in)compleet verslag mét kiekjes!

Noot: u kunt op de linkjes klikken om de foto's te zien, maar als u liever de hele fotoserie achter elkaar ziet, dan kunt u hier klikken. Uiteraard staan er leutige tekstjes bij!

Er is weinig wat zó ontzettend De Levensvreugd brengt als samen met (een) mattie(s) aan een project werken. Althans, dat vind ik dan. Gelukkig vindt mijn mattie @_kouw dat ook, dus vandaag kwamen wij bijeen om Zinederella zine nummer 6 "Doe dat nou toch niet! Het tegen beter weten in"-zine in elkaar te zetten en te launchen. En te lunchen.

Om 13 uur kwam ik Dwaze Zaken binnengewandeld, waar @_kouw al een tafeltje had uitgezocht. Nadat ik van haar een heuse TARDIS (w00t!) kreeg, nummerden we de zines, rolden we ze vervolgens op om ze in de centrifugebuizen te stoppen, voegden we er leutige Lucky Stars (mét poezenprint!) aan toe en plakten we ze dicht met een sticker. De serveermeneer (die ons vroeg wat we aan het fröbelen waren en het echt heel erg leuk vond) bracht ons een fijn broodje, ik liet een onbreekbare centrifugebuis stukvallen, het zout was gezegend, kortom: de leut zat er flink in!

Uiteindelijk gingen we met 15 zines op pad. Eentje lieten we achter in Dwaze Zaken zelf, waarna we richting het Beursplein liepen om de die hard peeps bij Occupy wat Levensvreugd te brengen, die dat erg waardeerden. Daarna gingen we naar de Bijenkorf, waar we er twee achterlieten op de boekenafdeling (hier en hier). Onze volgende halte was Antiquariaat Kok & Zn, waar ik bij het naar binnen gaan altijd even "nee!" tegen mezelf moet zeggen. We legden een zine bovenop Sartre.

*insert een voor @_kouw zeer succesvol bezoekje aan Boeken stoffen & fournituren*

Onze voorlopig laatste locatie was een niet nader te noemen boekhandel, waar ik wat reddukul zines scoorde en we de kassameneer flink in verwarring brachten met onze Levensvreugd. We hopen dat hij het uiteindelijk toch heeft weten te waarderen, maar vragen ons toch ook deze keer weer af: is er een beperking aan hoe vrolijk je mag zijn in het bijzijn van ektuvistie peeps waar niemand ons van op de hoogte heeft gesteld?

Na dit bezoekje dat ons waarschijnlijk een (update van ons) AIVD-dossier heeft opgeleverd, gingen we terug naar Dwaze Zaken voor wat welverdiende avondlijke noms. We besloten de resterende centrifugebuiszines (leuk woord voor galgje hanging with your friends!) van een extra wervende sticker te voorzien en gaven een van deze fris opgeleukte exemplaren aan een mevrouw die op onze spullies paste in de rij voor de toiletten.

Ik bracht vervolgens @_kouw naar haar trein en legde mijn een-na-laatste exemplaar neer bij de HEMA. Mijn laatste exemplaar plaats ik maandag ergens in het Bungehuis. @_kouw heeft als het goed is nog een aantal exemplaren die zij op een gepaste plek zal neerleggen. Ik ben zeer benieuwd of we reacties gaan krijgen van vinders!

vrijdag 18 november 2011

Maar hoe… is het met Les-Mioux?

Toen laatst mijn katloosheid ter sprake kwam, vroeg iemand: “Maar jij had toch twéé katten?”. Dat klopt. Trouwe lezers weten dat behalve Rood (die op 7 juni jl. overleden is) ook Les-Mioux bij mij woonde. Het hoe en het waarom van zijn verhuizing(en) is een complex en ook wel wat pijnlijk verhaal, dat ik hier in het kort ga proberen uit te leggen (valt het op dat ik enorm veel essays moet schrijven de laatste tijd?). Mocht u hierna nog vragen hebben, stelt u ze gerust in de comments!

Toen ik deze zomer voor 6 weken naar Amerika vertrok, is Les-Mioux bij Kattenfluisteraar T. gaan logeren. De Kattenfluisteraar en ik hadden toen al besproken dat als het alle partijen zou bevallen, Les-Mioux na mijn vakantie niet meer terug zou komen bij mij. De belangrijkste reden hiervoor is het feit dat Les-Mioux en ik een wat moeizame relatie met elkaar hebben. In het kort: wij begrijpen elkaar niet. Of, nou ja, ik begrijp hem niet.

Al 16 jaar vertoont hij gedrag wat voor hemzelf waarschijnlijk volkomen logisch is, maar waar noch ik, noch een batch professionals een touw aan vast kunnen knopen. Het meest steekhoudende vermoeden is, dat Les als kitten subjectief gezien te vroeg van zijn moeder gescheiden is. Begrijp me niet verkeerd: het is niet dat ik niet van hem houd. Juist wél. Maar ik kom er niet achter wat zijn probleem is, ik kan het niet oplossen en na 16 jaar lang het gevoel hebben dat ik bruut tekort schiet, is bij mij de rek eruit. En ja, ik vind het verschrikkelijk pijnlijk om dat toe te moeten geven.

Daarnaast is het natuurlijk ook zo, dat het feit dat ik continu het gevoel had dat ik tekort schoot en daarover in de stress raakte, de situatie er ook niet beter op maakte. Daarom leek het me voor alle partijen het beste als Les-Mioux bij de Kattenfluisteraar zou blijven wonen. En het ging ook uitstekend, die twee samen.

Toen Kattenfluisteraar T. op vakantie ging en ik op Les-Mioux paste, ontdekte ik echter een flinke bult op Les-Mioux’ borst. De voormalig ziekenhuiswerkende in mij riep spontaan “Klinefelter = 50 keer verhoogde kans op borstkanker” en hoewel ik niet zeker weet hoe dat bij katten zit, was duidelijk dat hier naar gekeken moest worden. Na overleg met The Big Kahuna besloot ik, omdat ik de Kattenfluisteraar (die vorig jaar september Céline verloren is aan kanker) niet wilde opzadelen met weer een zieke kat, dat Les-Mioux naar The Big Kahuna zou verhuizen om daar behandeld te worden. De bult bleek niet te reageren op antibiotica en is uiteindelijk weggesneden.

Hoe het verder met zijn gezondheid gaat lopen, weten we niet, maar hij is goed hersteld van de operatie, eet goed en springt nog steeds op tafels alsof hij 12 is. Hij heeft de beschikking over een groot huis mét kelder en aangezien The Big Kahuna vanuit huis werkt, kan ze hem veel aandacht geven. En hoewel je dat met katten met Les-Mioux natuurlijk nooit helemaal zeker weet, lijkt hij behoorlijk gelukkig. En daar gaat het om.

zondag 13 november 2011

Het LogPoesPoll-zine!

Wat doe je als 31 mensen op je poll geantwoord hebben, je niet kunt slapen en éigenlijk een essay moet schrijven? Nou? Dan draai je een zine in elkaar! :-D

Veel leesplezier! *gaat een dutje doen*

vrijdag 11 november 2011

De Vragen van de Week - "Nicht ärgern, nur wundern"-editie

Zoals u weet, ben ik de laatste tijd een wat sikkeneurig huisdier, maar zelfs in mijn gewone Levensvreugdbrengende doen, heb ik momenten waarop ik me van alles afvraag en heel veel last heb van Een Mening. Als ik hierover jengelend aan de telefoon hang met The Big Kahuna, zegt zij (deels) om me te trollen heel rielekst 'Nicht ärgern, nur wundern', waarna ik aan het fulmineren sla. Vandaag in de LogPoesPoll dan ook een flink aantal zaken die ik (en ik niet alleen, ik had deze keer assistentie van @_kouw en @marcokalnenek) me wunder.

Klikken en invullen maar!

maandag 7 november 2011

Waarom de LogPoes soms sikkeneurig is

Wie op enig moment gedurende de afgelopen weken dacht: "Goh, wat is die LogPoes een sikkeneurig huisdier" die eh, had gelijk. Ik ben al sinds mid-oktober lichtgeraakt, bozig en mijn geduld is non-existent. Jawel, de LogPoes brengt eens níet De Levensvreugd.

Het is een culminatie van blegh: de “verjaardag” van de dag waarop ik chronisch ziek bleek met wat ik in het kort “De Bloeddruksores” noem, maar wat eigenlijk de “ze hebben geen idee wat ik precies heb, het is waarschijnlijk iets met de nieren die niet geheel functioneren maar dat weten ze ook niet zeker; daarnaast krijg ik van elke gangbare soort medicatie invaliderende bijwerkingen en de enige medicatie die niet zou moeten werken en dat dus wél doet, werkt te hard waardoor ik continu overgemediceerd ben en er is geen lagere dosering, dus we komen niet tot een structurele oplossing van het probleem en soms ben ik het allemaal ZO G*DVERGETEN SCH*TZAAAT!”-sores zou moeten heten, het halfjaarlijkse bezoek aan mijn specialist waar ik altijd als een berg tegenop zie (niets persoonlijks hoor, hartstikke leuke man verder), het me al drie weken uitgeput voelen waardoor mijn studie uiterst matig gaat, het daar bovenop nu al een week koorts hebben vanwege de griepprik en het desondanks tóch door moeten blijven gaan.

Want dát is het stomvervelende van chronisch ziek zijn: je bent altijd ziek. Dat lijkt een open deur, maar het zou u verbazen hoe vaak ik te horen krijg “Ben je nou ALWEER ziek?”. Nee, nog steeds. Gaat ook nooit meer over. “Ga toch lekker een weekje in bed liggen!” is ook zo’n goedbedoelde waar ik niets mee kan. Als je over het algemeen gezond bent, is het makkelijk: als je je ziek voelt, blijf je thuis. Ik voel me zo’n 70% van de tijd in meerdere of mindere mate ziek, dus als ik elke keer dat ik me ziek voel, in bed blijf liggen, dan zou er verdomd weinig uit mijn pootjes komen. Dus ik ga door en meestal lukt dat prima. Of, nou ja, acceptabel. Het grote probleem is echter dat de grens tussen "nog even doorzetten" en "volslagen onverantwoord" een dunne is, die ik met enige regelmaat overschrijd. Zoals de laatste paar weken.

Is dat stom? Ja, waarschijnlijk wel. Maar zoals ik al eerder zei: als ik me altijd maar zou voegen naar wat “mogelijk” is, dan zou ik een heleboel dingen die mij keihard De Levensvreugd brengen nooit (kunnen) doen. Daarnaast weet ik uit ervaring dat “hoe minder je moet, hoe minder je doet” heel erg op mij van toepassing is en hoewel 35 voor een katachtige hoogbejaard is, vind ik het tóch te jong om nu al achter de geraniums te gaan zitten. Dus ga ik, zodra de koorts wat verder gezakt is, maar weer verder met de queeste naar De Middenweg (nee, niet die straat in Amsterdam Oost) en het brengen van De Levensvreugd. Vandaag echter beperk ik me tot het drinken van thee en zo min mogelijk sikkeneurig zijn. Meer zit er even niet in.

donderdag 3 november 2011

Afsluitende post Project Spullies!

Yup, dat was Project Spullies! Wat mij betreft was dit een zeer geslaagd project: in de afgelopen 10 weken hebben zo'n 11 verhuisdozen spullen een nieuw thuis gevonden. Er zijn nog een aantal mensen die spullen geclaimd hadden die ze nog niet opgehaald hebben: vrees niet, ze zijn er nog, en ik neem dit weekend contact met u op over de verdere afhandeling. Mocht u na dit weekend nog niets van me gehoord hebben, mail mij dan even, want ook katachtigen met 6 lijsten en eekhoorns in de kop maken wel eens fouten.

Mocht u meegedaan hebben en daar dusdanig enthousiast over zijn dat u denkt: "Ja! Hier wil ik wat over op papier zetten!" dan zie ik uw stukje graag tegemoet. Ik ben namelijk van plan een mini-zine te maken over dit project, en wat is er leuker dan publieksparticipatie? Niets!

Rest mij nog iedereen hartelijk te danken voor het meedoen, dit project heeft mij in ieder geval keihard De Levensvreugd gebracht!

Blog Design by Get Polished