woensdag 28 januari 2015

Natuurgeluiden

Zoals bekend, ben ik niet heel erg van de ochtend en ook niet heel erg van de winter. The Big Kahuna kwam daarom op het briljante idee om haar 8 miljard rentepunten in te leveren voor een heuse wake up light voor mij. Ja, hij is wit(tig). Ze kwam hem gisteren brengen en uiteraard volgde er een LogPoes/Kahuna-convo.

The Big Kahuna, lezend in de gebruiksaanwijzing: "Oh hilarisch, er zijn niet alleen verschillende lichtintensiteitslevels, maar ook natuurlijke wekgeluiden!"

LogPoes, die haar kans zag: "Is er ook een K*tvogelgeluid?"

TBK: "Jaaahaa, d'r is een vogelgeluid! Kijk maar:"

LP: "Leutig! Wat zijn de andere natuurgeluiden eigenlijk?"

TBK: "Even kijken, er zijn er 5. Er is dus het vogeltje en een tram..."

LP, confuus: "Een tram?!"

TBK: "Ja, dat staat hier:"

TBK, verder lezend: "Oh nee wacht, het is een FM radio!"

LP & TBK, simultaan: *BRUL*

woensdag 21 januari 2015

Ontiegelijke aso

Van de week las ik dit artikel bij De Groene Meisjes en dat riep dusdanige feels op dat ik maar besloten heb er een blogpost over te schrijven. Pakt u maar even een (al dan niet glutenvrij) koekje en wat thee, want het is weer eens een lange!

Hoewel ik het hier op LogPoes altijd verkoop als running gag, is het “ik ben een ontiegelijke aso, heb enorm veel lol in mijn eentje en ben daarnaast natuurlijk ook een special snowflake”-gebbetje eigenlijk gewoon waar. Voordat u nu collectief gaat roepen dat dat heus wel meevalt: nee, dat doet het niet. Ik ben iemand die, als het niet zou hoeven, niet met andere mensen zou omgaan, uitzonderingen daargelaten en ook die in beperkte mate. Nee, dat ligt niet aan die mensen, dat ligt aan mij.

Ik herinner me nog de eerste keer dat ik het woord “asociaal” op mijn schoolrapport zag staan. Nee, ik weet ook niet wie het een goed idee vond om die docent een pabo-diploma te geven. Ik was 9 en wist niet wat “asociaal” betekende, maar ik wist wel meteen dat het iets niet goeds was, en raadpleegde mijn goede vriend Van Dale:

 

Ik snapte er werkelijk Les Boules van: ik hielp andere kinderen met dingen die ze niet snapten, deed de thee-taak uitstekend en pestte geen kinderen, zelfs niet als ze mij pestten. Wel deed ik ook graag dingen alleen, was ik niet per se fan van iets/iemand omdat de rest van de klas dat was, en weigerde ik mee te doen met door de leraar georganiseerde klassikale zoenspelletjes (ik herhaal: ik weet ook niet wie het een goed idee vond om die docent een pabo-diploma te geven). Maar dat betekende toch niet dat ik geen rekening hield met anderen? Ik vroeg het na bij de docent en kreeg “Het betekent dat je niet leuk meedoet met anderen” als antwoord. Ik keek hem aan en zei “Ok, leuk meedoen dus. Zelfs als ik daar geen trek in heb? Nee, sorry” en ging gezellig in mijn eentje twee dingen op elkaar plakken met Pritt. Ik gok zo dat als de oppositionele gedragsstoornis toen bestaan had, de docent hem op dat moment hardcore bij mij “gediagnosticeerd” had.

Echter, tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging, was ik het wel zat om continu te moeten horen hoe vreselijk asociaal ik wel niet was en om altijd het buitenbeentje te zijn. Mijn standvastigheid was ondertussen flink geërodeerd en ik besloot dan ook dat vanaf de middelbare school alles anders zou zijn: ik, sociaal. Met mijn “ik beuk me met blote handen een weg door 50 cm gewapend beton, welnee, dat doet geen pijn”-discipline stortte ik me op Project Sociaal.

Jarenlang was ik me toch sociaal, niet te geloven! Naarmate ik ouder werd steeds meer, en steeds meer ten koste van mezelf en mijn eigen leven. Tegen de tijd dat ik student was (of meer: had moeten zijn), waren mijn dagen volgepland met sociaal contact. Ik sprak af, ging uit, zag mensen, de telefoon stond geen seconde stil. In de “vrije tijd” die ik had, sliep ik. Ik kreeg het niet eens voor elkaar mijn huishouden bij te houden, laat staan de rest van mijn leven: van studeren kwam eerst nauwelijks iets en later helemaal niets meer terecht. Natuurlijk speelden er ook andere zaken, maar mijn “sociaal doen” was een uitstekende manier om me er niet mee bezig te houden. Yolo!

Zo heb ik jaren verspild aan het omgaan met mensen waar ik eigenlijk bitter weinig mee had, en die waarschijnlijk ook bitter weinig met mij hadden. In plaats van te doen wat ik zelf wilde en mijn leven op te bouwen, heb ik jaren verspild aan van die “vriendschappen” die slechts bestaan bij de gratie van het hebben van een slap karakter en te veel vrije tijd. En terwijl al die andere mensen hun levens leidden, studies deden, banen kregen, verder gingen, zat ik muurvast.

Na een flink aantal jaar kreeg ik een realiseer/besef-moment, het best gedefinieerd door een oud-huisgenoot: “Op een gegeven moment kom je erachter dat jij de enige bent die elke avond afspreekt.” Ai. Ook realiseerde ik me dat een significant deel van de mensen om me heen het, bewust of onbewust, wel prettig vonden dat ik 24/7 beschikbaar was en verder niet zoveel voor elkaar kreeg. Er zijn er zelfs een paar die ik ervan verdenk mij al-dan-niet moedwillig te hebben getorpedeerd. En ik liet me torpederen, uit angst. Want in mijn achterhoofd hoorde ik altijd die leraar “Jaaaa, ze is gewoon asociaaaal! Als ze nou eens gewoon leuk meeeedeeeed, dan werd ze ook niet gepest” roepen. Voor de derde keer: ik weet ook niet wie het een goed idee vond om die docent een pabo-diploma te geven.

Long story short: ik vond een therapeut, deed iets aan mijn issues, kapte met chronisch sociaal doen en begon weer wat nuttigs voor mezelf te doen. Natuurlijk was dit Een Proces, en heb ik in de afgelopen 12 jaar gemerkt dat ik op momenten van grote tegenslag de neiging heb om in full on hypersociale Holly Golightly modus te gaan: blijkbaar is dat “als je nou socialer geweest was, dan was dit niet gebeurd”-stemmetje hardnekkig.

Pas sinds Berkeley is er langzaam doch structureel iets veranderd: de bewijsdrang is minder geworden. Op dit moment heb ik met nog maar een paar mensen contact, voornamelijk via email. De rest van de tijd gaat grotendeels op aan mijn studie. Daarnaast denk ik na, schrijf/fröbel ik en rust ik uit. Een aantal maanden geleden heb ik zelfs besloten om niet meer naar (netwerk)borrels te gaan en er is een last van mijn schouders gevallen.

Of dit een fase is en ik na mijn studie weer wat “socialer” ga worden? Waarschijnlijk wel. Misschien ook niet. Want ik realiseerde me tijdens het lezen van het stuk van De Groene Meisjes dat ik inderdaad een ontiegelijke aso ben, die zich heel goed in haar eentje kan vermaken. En dat ik dat eigenlijk wel prima vind.

woensdag 14 januari 2015

De mid-januaripost

Aangezien mijn leven momenteel voor 97% bestaat uit studeren, kat knuffelen, rijst koken, studeren, kat knuffelen, aardappels in de oven mikken, studeren, kat knuffelen, de hele inhoud van je koelkast weg moeten pleuren omdat men éven vergeten was je te laten weten dat men de hele dag de elektriciteit ging afsluiten oeps sorry, het spijt ons enorm, studeren, kat knuffelen, boodschappen doen, studer... ok, u heeft wel een beeld geloof ik zo, en ik het stuk wat ik half voorbereid had, niet afgeschreven heb omdat ik gisteren geen stroom en vandaag geen zin had, hier een liedje wat mijn standaard mid-januarigevoel perfect beschrijft:



Drie dingen:

1) check de superintens in een badkuip dansende dame op 1:16;
2) probeert u ook altijd alle zanglijnen tegelijkertijd te zingen?;
3) Mama Cass = love

En toen ging ik maar weer eens verder met studeren, want ik heb vrijdag tentamen.

woensdag 7 januari 2015

Op bedevaart

In het kader van "Verleg je grenzen tijdens je vakantie" besloot ik op pad te gaan naar gebieden waar ik anders nooit kom.Wat ongeveer overal had kunnen zijn, want ik verlaat slechts zelden mijn huis, maar dit geheel terzijde.

Uiteraard besloot Moeder Natuur dit soort voortvarendheid meteen af te straffen:


SNEEUW!


 TOT AAN MIJN ENKELS!


Hoewel dit natuurlijk wel weer een leuk kiekje is.


En dit, vanuit de trein, natuurlijk helemaal.


Aangekomen op bestemming zag ik een oude vijand: de trap waar ik, tijdens een of andere hittegolf in 2005 mijn ass op geplant had en van verjaagd ben. Snapt u meteen waarom ik liever thuis blijf.

Deze trap bevindt zich overigens in:


Le plus fou!

Heeft u al enig idee waar ik naartoe ging?


DE PRIMARK NATUURLIJK!

Ok, dit behoeft wat uitleg: al sinds de Primark in Nederland is, hoor ik de meest wilde verhalen over mensen die kilometers reizen, dringend voor de deur staan en elkaar de 3 euro leggings letterlijk uit de handen trekken. Als ik de beschrijvingen mag geloven, is het een haast mythische plek waar je wel geweest MOET zijn. De enige keer dat ik in een Primark was, was in Dundee, waar ik niets van dat al meegemaakt heb, het was een heel gewone winkel met ontzettend lelijke spullen en 1 paar briljante glitterregenlaarzen die ik helaas niet mee kon nemen, omdat ik slechts met handbagage reisde. Ja, nog steeds spijt. Ik nam mij toen voor om op expeditie te gaan naar de grootste Primark van Nederland, om te kijken hoe het er daar aan toe ging. Zodoende.


Ik pakte een hobbezakmandje, stapte de drukte in en vergat spontaan om foto's te maken. File under: redenen waarom ik een waardeloze plogger ben.


Hoewel het feit dat ik deze legging schoot toch wel iets goedmaakt, niet?


Uiteindelijk verliet ik het pand met 1 tas met daarin: schoenen (3 paar), handschoenen (1), malle muts (1), hoodie (1), ketting (1), armband (1), snood (1), nepbril (1), sokken (5 paar), slofjes (3 paar), kwast (1) en natuurlijk een (1) geurkaars.

Hoewel het redelijk druk was en met name de hoodie-stapel een soort hoodie graaizone was, viel het me alleszins mee. Ik heb geen duw- en trekpartijen gezien en kreeg ook niet de indruk dat die elk moment konden uitbreken of iets dergelijks. Wel vond ik ook hier bijna alles gruwelijk lelijk (the 80s meets the 90s - nooit een goed plan) en heb ik behalve een zwarte hoodie geen kleding gekocht. Nee, ook geen onesie, want de enige (een Tony the Tiger) die ik mezelf eventueel in de priffussie van mijn eigen huis nog wel zag dragen, was er alleen (nog?) maar in kindermaten. Bummer.

Al met al was het een leutige onderneming, maar ik denk niet dat ik ooit nog de hele bedevaart naar een Primark ga ondernemen, want zoals gezegd vond ik 99% van het aanbod werkelijk TE lelijk voor woorden en vond ik de shopping experience niet dusdanig bijzonder dat ik hem wil herhalen. Ok, ok, ik geef toe dat ik gewoon zuur ben dat ik geen Tony the Tiger onesie heb kunnen scoren. *wandelt in haar tijgerbadjas richting bed*

dinsdag 6 januari 2015

Data vergaard!

Lieve mensen,

Hartelijk dank voor uw hulp, ik heb alle data verzameld die ik nodig had! De komende weken ga ik (o.a.) deze data verwerken tot leutige staafdiagrammen (nee, niet met glitter) en die gebruiken voor een presentatie en een paper. Als dit alles achter de rug is, zal ik op mijn Engelse blog een verslagje schrijven over het hoe en het wat, tegen die tijd zal ik hier wel een linkje naar plaatsen.

Rest mij u allen hartelijk te bedanken voor de hulp, en als een malle aan de slag te gaan met het analyseren van de data!

maandag 5 januari 2015

Een heuse enquête voor de wetenschap!

Jawel, het is zover! Zoals aangekondigd, is het vandaag tijd voor de enquête voor mijn Linguistics-vak. Het gaat over de woorden "Dude" en "Bro", dus als u daar (geen) mening over heeft, dan kunt u die aanklikken/invullen op het volgende formulier:


Mocht er nog iets onduidelijk zijn of u vragen hebben, dan kunt u een comment achterlaten of me mailen op LogPoes@gmail.com, u krijgt dan zet es em antwoord. Alvast hartelijk dank!

ETA 6 januari 2015: yup, de data is vergaard en de enquête is gesloten!

zaterdag 3 januari 2015

Gelukkig 2015!

Hallootjes! Hopelijk heeft u allen het vuurwerkgeweld (dat hopelijk een beetje meeviel) goed doorstaan! De hoeveelheid staarten (1), neuzen (2), oren (4) en ogen (3) zijn onveranderd hier in Huize LogPoes, waarmee we kunnen stellen dat 2015 op goede voet (4 of 6, afhankelijk van of je voorpoten ook voeten vindt - ik niet overigens) begonnen is. U staat natuurlijk te trappelen om te horen wat de rijmelarij van het jaar is, dus ik houd u niet langer in spanning:

Laten we elkaar ontzien in 2015!

Jaaa, die kwam uit mijn tenen, mensen! Het is nogal een lastig decennium, met die -tien aan het eind. Ik bedoel, "Fijn in je vacht in 2008" kwam indertijd zo bovendrijven.

Overigens meen ik het wel, van dat ontzien: als we nou collectief proberen om andere mensen niet aan de kop te mauwen, dan scheelt dat al een slok op een eh, glas water. Of vlierbloesemlimonade, want zo hipster ben ik dan ook wel weer. Zie ook: mijn nieuwe avatar/userpic/profielfoto getiteld "Selfie", die een ode is aan de magie die make up, pruik, nepbril en malle muts heet. Ach, de een schildert op een canvasje, ik gebruik mijn harses, ieder zo z'n hobby artistik ekspresjun.

Mijn jaar is in ieder geval goed begonnen, niet alleen herontdekte ik dat slechts weinig zo rustgevend is als een pruik Carmensetten (dus ik Carmensette er meteen twee), ik boekte ook mijn rooster voor het komende studiejaar in mijn agenda en schreef me ook direct maar even in voor 4 (bijna) gratis workshops van het loopbaancentrum, hoppa!

Dit deed ik terwijl ik luisterde naar "Things are getting better" van N.E.R.D., een self-confidencebooster en productiviteitsaandrijver die zijn weerga niet kent. De tekst is overigens niet geheel/geheel niet (afhankelijk van uw werk) suitable for work, maar ik raad hem desondanks hardcore aan:

   

Volgende week kunt u een fotoverslag (mét al-dan-niet-leutige-onderschriften!) verwachten van een bedevaartstocht die ik vorige week maakte, aanstaande maandag echter kunnen de enquêteliefhebbers hun hart ophalen, want dan post ik een onderzoeksenquête waar ik hopelijk nuttige conclusies uit kan gaan trekken voor mijn studie. *doet fistbump*

Blog Design by Get Polished