zaterdag 22 augustus 2009

De retour!

Jawel lieve mensen, ik ben weer thuis! Als u zich nou voorbereidt op mijn reisverslag-in-28-delen dat later deze week volgt, dan ga ik nu even wasseh wasseh en de kattenbende hier wat aandacht geven!

zaterdag 15 augustus 2009

En vacances!

Lieve LogPoesLezers,

Morgenmiddag stappen Poelekie de Vries en The Big Kahuna in een Thalys met eindbestemming Parijs, alwaar zij zich 5 dagen lang de benen onder het lijf vandaan zullen lopen in hun queeste naar, quote "cultuur, kennis en misschien zelfs wel mal gevormde basgitaren". Op zaterdag de 22e komen zij aan het eind van de middag weer terug. Tot dan!

woensdag 12 augustus 2009

Message in a bottle

A.k.a. "Het hoe en het waarom"

Vandaag precies 7 jaar geleden ontstond, na weer eens een lange nacht contempleren over het leven in het algemeen en mijn existens in het bijzonder, LogPoes. Het was "The year of looking after the shape of things that are gone", zoals Daan dat zo mooi verwoordt in zijn nummer Bridge Burner en hoog tijd dat ik mijn zinnen eens verzette. Gefascineerd door het concept flessenpost besloot ik (letterlijk!) mijn zinnen op het internet te zetten. Het internet als zee, LogPoes als fles.

De naam kwam, geheel in nautische sferen, snel bovendrijven: het was een woordspeling op logboek, de vraag "Waarom wil jij een log, Poes?" van Kattenfluisteraar T., en een functieomschrijving: een kat die logt. Perfect passend bij wat/wie ik in essentie ben: een vastlegger, een beschouwer en een analysant (dat moet natuurlijk analist zijn, maar dit klinkt mooier).

Het alter ego Poelekie de Vries bestond al wat langer. De naam ontstond toen ik, gefrustreerd dat men mijn echte, gecompliceerde, naam weer eens verkeerd had gespeld, brulde: "Ik verander mijn naam in Poelekie de Vries!". "De Vries" omdat het de meest voorkomende Nederlandse achternaam is en mijn echte achternaam het "De Vries" van Portugal is, "Poelekie" naar "Is Poelekie Pluis een kat?". "Minoes de Vries" vond zelfs ik overkill.

In de afgelopen 7 jaar heeft LogPoes diverse templatetechnische incarnaties gehad (hier op flickr een overzicht), heb ik meerdere keren overwogen te stoppen, lang getwijfeld over het wel of niet hebben van een reactiebox (me bewust zijn van het feit dat mensen meelezen maakt het schrijven vaak moeilijker), niet-zo-stiekem gevist naar een Bloggie voor het "langst lopende, minst gelezen, niet eens zo beroerd geschreven weblog". Ik ben nu in het bezit van 7 jaar flessenpostberichtjes (met z'n allen: "Message in a booottle!") die, zo tussen de regels door, een helder beeld scheppen van de wereld van Poelekie de Vries. Een malle katachtige die hoe langer hoe meer op mij gaat lijken. Of omgekeerd natuurlijk.

maandag 10 augustus 2009

Sweet dreams are made of eh...

Geen idee of het aan het wisselvallige weer of aan interne (ha!) factoren ligt, maar de afgelopen tijd heb ik de meest bizarre dromen: zo was ik in 1 droom Frodo, die eenzaam en alleen ergens in het bos, in het bos op zoektocht was naar de stereotactische ring en ondertussen zijn knuckletattoos zag vervagen...

Deze droom kan ik deels wel verklaren: IRL ben ik een soort Lord of the Stereotactische ringen (2 stuks) en is er inderdaad met enige regelmaat 1 (of soms zelfs 2) kwijt, wat mij frustrerende zoektochten oplevert. Het hoe en waarom van die knuckletattoos is wat schimmiger. Die tattoos ook blijkbaar, hoewel ik me de placering nog precies kan herinneren (vrnl, elk vakje is 1 knuckle):

[st] [e] [r] [eo] [t] [a] [x] [ie]

In groen/blauwe inkt. Vrij bizar.

In een andere droom werd ik teruggeworpen naar 1998 en herbeleefde ik daar dusdanig realistisch mijn toen verpletterende liefdesverdriet, dat ik een halve dag nodig had om weer een beetje kat te worden. Minder dramatisch maar desondanks vreemd waren de dromen waarin ik Justine Frischmann van Elastica was (I wish!) en een ander waarin ik donkerpaars haar had. Die laatste droom interpreteer ik uiteraard voorspellend: na mijn voyage naar Parijs ga ik naar de feestwinkel voor een donkerpaarse pruik. Lijkt me een strak plan.

donderdag 6 augustus 2009

Hij zei mevrouw tegen me...

Dit is de week waarin ik officieel oud bleek. Ja, dat rijmt. Ironisch genoeg is het ook de week waarin ik, in het kader van Project Poelekie Opkalefater, zowaar mijn haar gefatsoeneerd heb, een (min of meer) kattenhaarvrij vestje draag en bovendien mijn snoet heb laten frezen. Ik ben benieuwd of mensen spontaan voor me op gaan staan in de bus zodra ik ga make-uppen...

Maar goed, genoeg over mijn bejaardheid: u ben natuurlijk reuze benieuwd (not!) naar dat Project Poelekie Opkalefater! Iedereen die wel eens griep heeft gehad, weet hoe blegh je tijdens en ook een periode erna kunt voelen. Het eerste was er bij inschiet is getuttel. Wasseh wasseh, beetje vacht fatsoeneren en iets schoons & draagbaars aan: klaar! Het is pas sinds de laatste (tot nu toe zeer geslaagde) medicijnwissel dat ik merk dat ik me eigenlijk al sinds juni vorig jaar chronisch post-grieperig voelde en slechts fut had voor het hoogst noodzakelijke.

Nu mijn huis weer toonbaar is en mijn enkels ook, is het hoog tijd voor wat fysieke opfleuring: naar de coiffeur om de zesbaanssnelweg uitgroei bij te laten werken scheelde al een stuk. In een vlaag van wild enthousiasme besloot ik dan ook meteen voor een serie snoetfreessessies te gaan, in een poging de effecten van 9 maanden diverse chemische meuk slikken enigszins terug te draaien. Ik heb nu twee sessies achter de rug en het verschil is duidelijk zichtbaar. Vind ik dan. *mompelt ""Mevrouw"..."u"...stelletje snotneuzen!"* ;-)

zaterdag 1 augustus 2009

Manifesteren kun je leren

Mijn beste vriend en bijna-buurman Kattenfluisteraar T. is sinds een aantal weken op zoek naar een nieuw optrekje. Het vinden van een legale huurwoning in Amsterdam is een hele onderneming: naast een bak woonduur (check!) moet je een inlogcode regelen die het doet (check!) en dan met enige regelmaat op Woningnet kijken naar woningen (check!). Daarna is het een kwestie van hopen dat de rest van de reageerders minder woonduur heeft dan jij, of de woning niet wil. De Woontombola kan een vrij frustrerende bezigheid zijn.

Kattenfluisteraar T. had geluk: hij mocht komen kijken bij een ge-wél-di-ge woning. Ik had de plattegrond gezien en stelde alleen al op basis daarvan woningruil voor: de woning zelf is 51 m2 en heeft daarnaast bovenin het pand een zolderkamertje, perfect geschikt als kantoor/hoofdkwartier/studio. We zijn er op zondag langsgelopen om de woning van de buitenkant te bekijken en ik riep: "Ja! Dit wordt hem!". Dat de bezichtiging van de binnenkant tegen zou kunnen vallen en dat er nog twee potentiële kandidaten hoger op de ranglijst stonden, was slechts bijzaak: dit huis werd van hem!

In de dagen die erop volgden, kocht ik een batch woontijdschriften, en richtte ik, kijkend naar het filmpje en de foto's van de bezichtiging van woensdag, de woning volledig in. Kattenfluisteraar T. probeerde me nog wat te temperen, maar merkte al snel dat tegen mijn maniakale enthousiasme, begeleid door de strijdkreet "Manifesteren! Manifesteren moet je het!", geen kruid gewassen is.

Op vrijdag kreeg ik een mailtje getiteld "Progressie": hij stond tweede en vroeg me te "blijven manifesteren". Ik manifesteerde me wezenloos aan prachtige lampen in de woonkamer en niet veel later kwam er weer een mailtje:

"Hoi Poes,

Stoppen met manifesteren! Ik sta nu 1 en straks manifesteer je me nog naar 0! Ik heb een huis! Ik heb een huis! Ik heb een huis!

Groetjes,

Kattenfluisteraar T."

Kortom: het werkt! *kijkt wat pedant* ;-)

Blog Design by Get Polished