Afgelopen maandag maakte ik Clark om 11 uur wakker, liet hem even stretchen en schoof hem toen voorzichtig doch beslist in de reismand, waarna we richting de bushalte gingen. Correctie: waarna ik een luid mauwende reismand richting de bushalte tilde. Eenmaal in de bus legde ik de diep geschokte medereizigers uit dat, nee, hij écht niet half-stervende was van de krijsende pijn, maar dat hij gewoon een schijthekel aan de reismand heeft. Na twee haltes stapten we uit, waarna ik een nog steeds luid mauwende Clark achterliet bij de dierenarts, onderwijl een poging doend om niet luid mee te gaan janken, want pff. Veel tijd om er bij stil te staan had ik niet, want ik moest naar college. Zie, soms is die universiteit nog wel eens ergens goed voor.
Om 16:00 uur werd ik gebeld door de dierenarts dat alles prima verlopen was en dat Clark langzaam uit narcose aan het komen was. Ik was zó opgelucht dat ik spontaan vergat op te schrijven dat ik hem om half 7 kon komen ophalen. Rond 17:00 uur begon ik dan ook flink te twijfelen of hij nu half 6 of half 7 had gezegd. Ik heb sowieso ontzettend veel moeite met de Nederlandse “half uur vóór”-aanduiding, want allochtoon en Nederlands als Tweede Taal en al mijn andere talen hebben het altijd over een half uur ná en verwarring en altijd moeten uitschrijven en dan even puzzelen.
Om 17:20 besloot ik maar gewoon de praktijk te bellen om te vragen hoe laat ik er nou moest zijn, ik kreeg toen te horen dat ik nu al mocht komen, want Clark was “goed wakker”. Bij de dierenarts aangekomen grapte ik nog dat dat het dierenartstechnische equivalent van “Clark wil graag opgehaald worden uit de ballenbak” was (lees: Clark krijst de hele boel bij elkaar), maar dat bleek mee/tegen te vallen: doordat hij geïntubeerd was geweest, produceerde hij toen hij me zag slechts een kraakgeluid. Daarnaast was zijn gezicht flink gezwollen en had hij ook nog een kap op, dus ’t was nogal een sneu gezicht.
Eenmaal thuis ging hij richting eten, bedacht zich (want misselijk) en sprong op zijn stoel, waar hij in slaap viel. Later op de avond ben ik nog even bij hem gaan zitten, hij kraakte en spinde wat, dus ik nam maar aan dat hij niet geheel een pesthekel aan me ontwikkeld had. Altijd prettig.
De volgende ochtend produceerde hij gelukkig weer zijn oude vertrouwde geluid en ging hij spontaan uit zichzelf eten en drinken. Hieronder een foto van hoe hij er op woensdag uitzag. Zoals u kunt zien, is zijn gezicht behoorlijk gezwollen, zijn profiel heeft wat weg van dat van een bullterrier:
Nu heb ik altijd een bullterrier willen hebben (en een corgi, want dan had ik een hond zonder voorhoofd en een hond zonder poten en dat vind ik dus hi-la-risch), maar toch ben ik blij dat Clark’s gezicht langzaam maar zeker weer aan het bijtrekken is.
Overigens is hij qua humeur een stuk blijer dan in de paar dagen voor de ingreep, hij was toen echt depressief en hangerig. Pijn lijkt hij niet te hebben, hij heeft een pijnstiller (en antibiotica) en geeft mij kopjes met zijn sneue kant. De eerste keer dat hij dat deed, ben ik maar even naar het toilet gelopen om niet voor zijn neus in janken uit te barsten. Moe, december, verjaardag, labiel, u kent dat wel.
Zijn genezing verloopt tot nu toe voorspoedig, hoewel hij nog wel een week te gaan heeft voordat de hechtingen eruit mogen en de kap eraf. De kap verhindert dat hij per ongeluk zijn hechtingen eruit krabt, maar heeft als “bijwerking” dat Clark zich eigenlijk niet kan wasseh wasseh. Dus ik maak zijn kap schoon met babydoekjes, poets zijn snuit na het eten met een zakdoekje, houd zijn hoofd schoon door hem met een babytandenborstel te poetsen, krab achter zijn oren als hij jeuk heeft en borstel hem meerdere keren per dag, zodat hij zich fris en comfortabel blijft voelen. En ja, hij laat dit allemaal zonder problemen toe, hij spint er zelfs leutig bij. Ik zal overigens nooit meer zeggen dat “katten eigenlijk geen barst uitvoeren de hele dag”, want het is best veel werk, zo’n kat poetsen.
Conclusie: alles gaat tot nu toe prima, laten we hopen dat dit zo blijft. Ik zal uiteraard nog een update plaatsen als de hechtingen eruit zijn en uiteindelijk, als hij geheel genezen is (= zwelling weg, vacht weer aangegroeid) een foto plaatsen van het uiteindelijke resultaat.
