Verbonden deel 2, tevens diversighedenupdatepost (galgje!)

Blijkbaar ben ik niet de enige die het allemaal niet meer bij kan benen, want in de afgelopen twee weken was ik eerst internetloos, toen emailloos en daarna weer 4 dagen internetloos en telefoonloos. Mocht u een konspierrussie thie-oh-rieh hebben die verklaart waarom ik de afgelopen tijd deze sores heb gehad, dan mag u hem uiteraard in het reactievak mikken, dan tiep ik even verder aan een leutige lijst van Diversigheden terwijl ik meejengel met LL Cool J. *brult “Don’t call it a comeback!”*

Allereerst de zelfpromotie: ook dit jaar maakte ik weer een sketchbook in het kader van The Sketchbook Project en ook dit jaar liet ik het weer inscannen en toevoegen aan de online bibliotheek. U kunt mijn boek hier bekijken. Werk van anderen (zeer de moeite waard!) kunt u via deze pagina checken;

Vorige week kwam ik erachter dat ik me nu al jaren voor Jan Pieps door kilometers floss per jaar heen floss: flossen is uit. Rageren, ja, met zo’n mini-flessenpoetser, is wat je blijkbaar moet doen tegenwoordig. Het “Konspierrussie thie-o-rieh! Kill keppittulissum! Ennurkie!”-deel van mij gelooft dat die hele tandenbiz dit puur doet omdat floss tegenwoordig geen derrière meer kost bij de Action en die ragdingen nog wel. Het “Ik Hecht Obsessief Aan Mijn Tanden”-deel is al druk met de krijsend dure ragertjes in de weer;

De plogging “hype” is wel een van de leukste dingen die in tijden in de blogosphere (bwahahaha. Sorry) plaatsgevonden heeft. Ik mompel al weken “Keep on plogging in the free world” van Neil Young en volg de avonturen van onder anderen EstherDo op de voet. Ik overwoog zelfs om ook eens een plogdag te houden, maar ik realiseerde me al snel dat ik daar volkomen ongeschikt voor ben: ik vond het al moeilijk om slechts EEN foto per dag te schieten posten tijdens mijn Project 365, en dat was nog in een periode in mijn leven dat ik echt ABSURD veel meemaakte. Ik houd het wel bij af-en-toe-een-poezenfoto, dat lijkt me voor alle partijen het beste;

In de categorie “Random”: ik liep op straat (dat is soms onvermijdelijk) en zag daar een jongeman die echt niet ouder dan 25 kon zijn die PRECIES op DJ Sven leek, inclusief snor en de hele outfit uit die tijd. Ik dacht even met een verkleedfeestje te maken te hebben, maar toen zijn mattie aangefietst kwam realiseerde ik me dat het slechts om hipsters ging. Nee, ik heb zelf ook geen idee wat u met deze mededeling aan moet, sorry;

Ook was ik een aantal weken geleden naar Fall Out Boy. Ik was van tevoren zeer benieuwd wie daar tegenwoordig naar toe zouden gaan, want de vorige twee keer, nu alweer zes en acht jaar geleden, waren de daar aanwezige teenies de leukste mensen EVER. Met een andere, niet nader te noemen band *coughdEUScough* heb ik het namelijk meegemaakt dat het publiek uit de beginjaren op een gegeven moment verdrongen werd door een slag mensen dat eh, tja. Wat mijn persoonlijke concertbeleving nogal verziekte. Ik kon echter opgelucht ademhalen: het hele publiek bestond uit Teenies Grown Up. En ook Patrick Stump is nog steeds < 3!

Muzikaal zit ik sowieso wat in een throwback. Om de chill er een beetje in te houden, houd ik tegenwoordig kleurboeksessies (kleurboek van Tiger, nieuwe potloden van Lamy) terwijl ik naar Falco (Best Ever) en, jawel, Oasis luister. Ik ben nooit Oasis-fan geweest, het was meer een band die in een bepaalde periode alom aanwezig was, net als Nirvana een paar jaar daarvoor. En ik blijk inderdaad Wonderwall nog woord voor woord mee te kunnen jengelen. *jengelt “Maybeeeeeeeeee, you’re gonna be the one that sjaaaaaaaves meeeeee!”*

Over zingen gesproken: Clark vindt toegezongen worden bijzonder leutig en ik ben de beroerdste niet, dus croon ik me met enige regelmaat door “One eyed cat” van Van Morrisson én het door mij speciaal voor hem (= Clark, niet Van) gecomponeerde “You’re a cat that snuggles (la lala lala snuggles)” heen. Wat overigens een samba is, in het kader van samba pa ti. Want Clark begrijpt natuurlijk, zoals elke kat, Español. Mocht u nu denken "Ok, nu snap ik er werkelijk geen pieps meer van?!": samba pa ti betekent samba voor jou, als in "voor jou gecomponeerd".

En omdat ik werkelijk geen idee heb hoe ik aan deze post een fatsoenlijk einde kan breien, een foto van de lamp in dat café in de Spuistraat. Dat ene, met die muurschilderingen. Ja, dat café dus.

Verbonden!

En omdat ik zo blij ben dat ik weer uitgebreid uren kan verlummelen op het internet vanuit huis de dingen kan doen die ik wil doen, een leutige foto die ik vanmiddag schoot van wat Natuur:

Geen internet

In de blauwe maandag dat ik in Portugal woonde, gebeurde het nogal eens dat de stroom uitviel. Nadat je je verzekerd had van het feit dat het “geral” was, zat er niets anders op dan je er maar bij neer te leggen en te hopen dat de stroom snel weer aangesloten werd.

En daar zat ik dan. Het was winter en koud en het hoosde, dus gezellig buiten rondwandelen was weinig aantrekkelijk. Dan maar tv kijken. Oh nee, dat kan niet. Ik verplaatste mijn zooi naar mijn kamer waar ik een cdtje in mijn boombox mikte, die uiteraard niets deed. Een halve seconde lang leek keyboard oefenen zowaar aantrekkelijk, maar ik realiseerde me al snel dat ook die stroom nodig had. Zelfs een boek lezen was nauwelijks een optie: vernikkelend in een half-schemerige kamer bij flakkerend kaarslicht proberen letters te ontcijferen is alleen leuk in Hollywood romcoms. Dan maar vroeg naar bed en de volgende ochtend hoopvol de schakelaar omzetten. Nope. Herhaal dit drie dagen achter elkaar. Ja, het waren barre tijden.

Afgelopen zondag ergens pleurde mijn internetverbinding eruit. Dat gebeurt wel vaker en duurt nooit lang, dus ik maakte me er niet te druk over. Ik had vorige week zowaar een opzetje geschreven voor een blogpost waarin ik me afvroeg hoe mensen het toch allemaal volhouden, én werken/studeren, én 30 borrels aflopen én daarover continu in real time verslag doen op diverse soosjul miediejaah én continu met elkaar in contact staan. En dat ik merk dat ik, zeker in verhouding, nauwelijks nog online verkeer en zelfs dát allemaal niet meer bij kan benen. En inderdaad, de eerste dag voelde het best prettig. De vrijwel continue knaag dat ik iets vergat, wist ik te onderdrukken door “Straks heb ik weer verbinding” te denken.

Het was een oase van rust: ik las een boek en een aantal artikelen, ik maakte mijn keuken uitgebreid schoon, ploegde me ononderbroken door Henry-de-zoveelste heen en plakrollerde eindelijk mijn Berkeley hoodie, die pas een week of 6 op ontvachting lag te wachten. Even schoot de gedachte dat ik best zonder internet kon door mijn hoofd…

Met z’n allen:

Domdomdomdomdom.

Ondertussen zijn we drie dagen verder. Ik heb nog steeds geen verbinding (ik post dit vanaf een openbare computer op de universiteit), het is onduidelijk wanneer ik weer verbonden word en begint het me allemaal flink de strot uit te hangen: ik kan thuis niet bij mijn mail, niet in de bibliotheekdatabase, niet bij wikipedia, niet bij het online woordenboek, niet bij Blackboard, niet bij mijn agenda, niet bij mijn Teuxdeux, ik kan thuis eigenlijk helemaal nâks. En het aller-, allerergste vind ik nog wel dat ik mijn frustratie hierover niet eens lekker weg kan pinnen. *roept luid: “IK WIL MIJN INTERNET TERUG!!!”*

De win-win situatie (Clark updatepost)

Vandaag is het precies een jaar geleden dat Clark bij mij kwam wonen en dat leek me een goede gelegenheid om een Clark-updatepost te schrijven. Waar ik toen nog mild-voorzichtig schreef dat het er wel op leek dat Clark’s inwoning een win-win was, daar kan ik nu met keiharde stelligheid zeggen dat het JA, ABSOLUUT een win-win situatie is.

Qua karakter zijn wij een uitstekende match: waar ik wat neurotisch, labiel en neogotisch ben, is hij het toppunt van chillaxedheid. Hij heeft ook een grenzeloos vertrouwen in, eh, alles en is uiterst, uiterst lief. Ook het feit dat hij wat dovig is, is gezien het feit dat ik met enige regelmaat mijn halve keuken uit mijn handen laat donderen, best handig. Clark is over het algemeen nergens van onder de indruk.

Daarnaast is hij ondanks zijn wat strenge uiterlijk en zijn superheldennaam de knuffeligste knuffelkat die ooit geknuffeld heeft. Als in: hij mauwt om opgepakt te worden en knuffelt dan actief door half in je te klimmen, kopjes recht in je gezicht te geven en je zelfs met zijn poot te aaien(!). Van het hele concept “kat zijn” snapt hij daarentegen de ballen: je kunt een vrachtwagenlading balletjes door de woonkamer gooien of een half uur met een touwtje boven zijn gezicht hengelen, hij zal je slechts niet-begrijpend aankijken. Waarna hij bovenop je springt en met dubbele intensiteit aan het knuffelen slaat. De naam Truffelie Knuffelie had wat dat betreft beter bij hem gepast, hoewel het maximale vertruttingslevel daardoor dan wel hardcore bereikt en overschreden zou worden. Dus hij blijft gewoon Clark.

Het herstel van zijn oogverwijdering is heel voorspoedig verlopen, zijn snoet heeft weer zijn vertrouwde vorm en de gehechte plek is geheel genezen. Overigens heb ik de eerste 10 dagen van zijn herstel elke dag een (min of meer) rechte snoetfoto gemaakt, mocht u hier terechtgekomen zijn via de zoekterm “oogverwijdering kat” omdat uw kat binnenkort ook piratificatie ondergaat én u wil graag in detail weten hoe dat er allemaal uitziet, mail me dan op LogPoes@gmail.com en ik stuur u een fotocollage. De foto’s zijn niet bloederig, maar u ziet natuurlijk wel zwelling en hechtingen, vandaar dat ik ze hier niet geplaatst heb.

Zoals beloofd hier een foto van hoe hij er nu uitziet:

Yup, nog steeds knap. *knuffelt Clark*