In de blauwe maandag dat ik in Portugal woonde, gebeurde het nogal eens dat de stroom uitviel. Nadat je je verzekerd had van het feit dat het “geral” was, zat er niets anders op dan je er maar bij neer te leggen en te hopen dat de stroom snel weer aangesloten werd.
En daar zat ik dan. Het was winter en koud en het hoosde, dus gezellig buiten rondwandelen was weinig aantrekkelijk. Dan maar tv kijken. Oh nee, dat kan niet. Ik verplaatste mijn zooi naar mijn kamer waar ik een cdtje in mijn boombox mikte, die uiteraard niets deed. Een halve seconde lang leek keyboard oefenen zowaar aantrekkelijk, maar ik realiseerde me al snel dat ook die stroom nodig had. Zelfs een boek lezen was nauwelijks een optie: vernikkelend in een half-schemerige kamer bij flakkerend kaarslicht proberen letters te ontcijferen is alleen leuk in Hollywood romcoms. Dan maar vroeg naar bed en de volgende ochtend hoopvol de schakelaar omzetten. Nope. Herhaal dit drie dagen achter elkaar. Ja, het waren barre tijden.
Afgelopen zondag ergens pleurde mijn internetverbinding eruit. Dat gebeurt wel vaker en duurt nooit lang, dus ik maakte me er niet te druk over. Ik had vorige week zowaar een opzetje geschreven voor een blogpost waarin ik me afvroeg hoe mensen het toch allemaal volhouden, én werken/studeren, én 30 borrels aflopen én daarover continu in real time verslag doen op diverse soosjul miediejaah én continu met elkaar in contact staan. En dat ik merk dat ik, zeker in verhouding, nauwelijks nog online verkeer en zelfs dát allemaal niet meer bij kan benen. En inderdaad, de eerste dag voelde het best prettig. De vrijwel continue knaag dat ik iets vergat, wist ik te onderdrukken door “Straks heb ik weer verbinding” te denken.
Het was een oase van rust: ik las een boek en een aantal artikelen, ik maakte mijn keuken uitgebreid schoon, ploegde me ononderbroken door Henry-de-zoveelste heen en plakrollerde eindelijk mijn Berkeley hoodie, die pas een week of 6 op ontvachting lag te wachten. Even schoot de gedachte dat ik best zonder internet kon door mijn hoofd…
Met z’n allen:
Domdomdomdomdom.
Ondertussen zijn we drie dagen verder. Ik heb nog steeds geen verbinding (ik post dit vanaf een openbare computer op de universiteit), het is onduidelijk wanneer ik weer verbonden word en begint het me allemaal flink de strot uit te hangen: ik kan thuis niet bij mijn mail, niet in de bibliotheekdatabase, niet bij wikipedia, niet bij het online woordenboek, niet bij Blackboard, niet bij mijn agenda, niet bij mijn Teuxdeux, ik kan thuis eigenlijk helemaal nâks. En het aller-, allerergste vind ik nog wel dat ik mijn frustratie hierover niet eens lekker weg kan pinnen. *roept luid: “IK WIL MIJN INTERNET TERUG!!!”*
Het is lekker. 1 dagje sans internet. Zonder duizend keer checken of je al mail hebt (wat ik trouwens vrijwel nooit heb), iemand nog iets interessants heeft getweet undsoweiter. Maar ik zou echt helemaal dol worden als ik zonder wikipedia kwam te zitten. Als ik niet even het een en ander kon googlen/imdb-en. Het is dus niet eens zo zeer het 'intermenselijk contact' (ik moest zelf lachen, excuus), maar meer het nodeloos informatie nuttigen. Of zoiets. Ik hoop dat u snel weer internet heeft! Want de uni is nogal ver als je alleen wil weten hoe je washitape letterpress doet. Vinnik.
BeantwoordenVerwijderenHet niet direct iets kunnen opzoeken/noteren/etcetera vond ik ook het lastigste. En ik was continu bang iets Belangrijks voor mijn studie te missen (roosterwijziging, mededelingen, dat spul), maar dat bleek gelukkig ongegrond. Het voelde hoogst 'onvast' in ieder geval. Ben blij weer verbonden te zijn! *fistbumps*
VerwijderenIn de WAO dus veel thuis en verplicht veel rustmomentjes nemen, zonder internet zou de verveling na een of anderhalve dag toch genadeloos toeslaan. Dat wordt eigenlijk steeds erger, naarmate meer via internet loopt. Laatste dingskie is Netflix.
BeantwoordenVerwijderenKlopt! Ik had het geluk dat ik nog een boel offline dingen af te ronden had (leeswerk), maar ook ik was er op dag drie méér dan klaar mee! :-D
VerwijderenEigenlijk bizar hoe snel we al niet meer zonder internet kunnen, de eerste twintig jaar van mijn leven ging dat toch prima. Hoewel ik toen niet thuis zat, ik ben het vooral veel gaan gebruiken toen ik vanuit huis ging werken.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig heb ik ook een beetje internet op mijn telefoon.
Het is echt een kwestie van gewenning en ook een verandering in de maatschappij. Vroeger belden we elkaar nog urenlang vanaf een vaste lijn herinner ik me. Kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een lang telefoongesprek met iemand gehad heb. -D
VerwijderenIk heb inderdaad de optie op internet op mijn mobiel, maar dat met een halve vinger een uitgebreide mail terugschrijven is toch niet echt mijn ding, geloof ik zo. #oud
Verkeerde knopje drukken=reactie verdwenen
VerwijderenIk voer nog gesprekken over telefoon, ook hier een kwestie van afstand tussen vrienden, familie en mij. Heb zelfs een vaste telefoonlijn (dat is ouderwets geloof ik, al is het voip), kan voor een vast bedrag iedereen alle uren van de dag bellen.
Kom zelf ook niet veel verder dan surfen, facebook en hooguit een piepklein mailtje op mijn telefoon ;)