Passie (deel 2)

Passie deel 1, tevens volgens mijzelf het meest briljant hilarische wat ik ooit geschreven heb, vindt u hier.

Wie een beetje in de (pre)werkzoekerijfase rondhangt, een damesblad openslaat of op plekken komt waar ~inspirational quotes~ gedeeld worden (Pinterest!), zal de volgende uitspraak in een of andere vorm tegengekomen zijn: als je maar doet wat je leuk vindt (lees: passie), dan komt de rest (lees: geld, succes, geluk) vanzelf.

Nou, chat dans la petite boîte, zou je denken. Iets zegt me echter dat Woonclubje De Rots me hier echt geen maand langer laat wonen als ik ze bel met de mededeling “Yo, types! Ik ga mijn passie volgen, want dan komt het helemaal goed, dus vanaf nu lig ik elke dag met mijn ass in bed de fook de lezen. Ik gok zo dat het met die huur wel goed komt, toch?” en de angst voor de kartonnen doos onder een brug is bij mij wel dusdanig dat ik het er niet op ga wagen. Nee, ook niet voor de grap.

Want die paar mensen wiens passie het is om notaris of cardiochirurg te worden daargelaten, is het natuurlijk ook gewoon priffilitsjt bullshit van mensen die óf zelf geld hebben, óf partners met geld, óf ouders met geld en heel vaak zelfs alle drie. Zoals ik in mijn stuk Passie al schreef: als ik independently wealthy was, dan kwam ik mijn tijd wel door daar in Ellleeeeeeehj.

Feit is dat ik, net als de meeste mensen, waarschijnlijk niet betaald ga krijgen voor wat ik het liefste doe, want dat is respectievelijk “nâks” en “dingen op andere dingen plakken met Mod Podge”. Ik zal dus, net zoals de meeste mensen, wat moeten komproomaaijseh en hopelijk ver van “nou vooruit” en dicht bij “best leutig eigenlijk” uitkomen. Betaald worden maakt overigens best iets goed. Zo wil ik nooit meer gratis verrot geschreven persberichten herschrijven, maar mag u mij altijd contacteren als u mij daarvoor wilt betalen, graag zelfs.

Overigens wordt het volgen van je ~passie~ vaak behoorlijk overschat. Ik moet altijd denken aan die reclame van Kittekat ergens in de jaren 80, de pure agressie die van de vocalen van die zangers afspatte. Dan heb je jaren geoefend en uiteindelijk 4 jaar conservatorium gedaan om tig keer achter elkaar “OEH HOE! KITTEKA-HAT! ZO FIJ-HIJN! KITTEKAT!” in te moeten zingen. Of wat dacht u van 4 jaar conservatorium dans gedaan hebben en dan in de Efteling “en mijn linkerhand is blij en mijn rechterhand is blij, ik steek ze in de lucht en ik zwaai ze allebei, ik ben blij, blij, blij!” te moeten opvoeren? Allemaal omdat je een passie hebt voor iets wat slechts beperkt gewaardeerd wordt binnen het kapitalisme en de huur toch betaald moet worden. Grenzeloos respect heb ik voor die mensen, want je moet het maar kunnen opbrengen. Ik weet dat ik het niet zou kunnen.

Wat me ook opvalt is dat er een soort dichonomie (jaja, ik leer wel íets bij die studie) is ontstaan: blijkbaar doe je altijd alleen maar wat je leuk vindt, of je hebt een kutbaan. Daar zit kennelijk niets tussen. Heel bijzonder. Als ik naar mezelf kijk: er zijn weinig dingen waar ik zo’n piepshekel aan heb als aan secretaressewerk. Niet dat er iets intrinsiek mis mee is, ik heb er gewoon een schijthekel aan. Mijn baan-met-raam in het ziekenhuis was echter een van de beste banen die ik ooit gehad heb. Nee, het was zeker niet wat ik wilde worden als ik later groot was, maar het was wel een plek waar ik nuttig was omdat ik iets voor mensen kon betekenen. Want als ik dan toch mijn nest uit moet, dan ben ik graag van nut. Ja, u mag nu met z’n allen kumbaya gaan zingen, dat doe ik nu ook.

Natuurlijk vind ik dat je moet proberen je (werk)leven zo aangenaam mogelijk te maken en is het leven te kort om te verspillen aan een kutbaan. Aan de andere kant is aan enige realiteitszin niet te ontkomen: de huur moet betaald worden en kattenvoer is ook niet gratis. Er zullen vast wel mensen zijn die dat soort “Volg je passie!”~inspirational quotes~ enorm bemoedigend vinden, maar ik vind het vooral new age gewauwel waar ik enorm recalcitrant van word. Mocht u over dit alles (g)een mening hebben, dan kunt u die uiteraard (niet) in het reactievak mikken.