Zo, september is bijna weer voorbij. Ik ben niet zo dol op september, het is voor mijn de maand waarin historisch gezien diverse niet-leuke dingen gebeurd zijn (o.a. het overlijden van mijn oma), waardoor ik continu rondloop met zo’n “Oh mijn god wat gaat er nú weer mis”-gevoel. Vrij a-rielekst, moet ik zeggen.
Dit jaar ging er zowaar niets mis (yay!), ik heb goede hoop dat na nog een paar ellende-loze septembers dat rotgevoel uiteindelijk verdwijnt. Morgen luid ik de nieuwe maand in met een fijne wandel en kan er ingeschreven worden voor NaNoWriMo. Het grote aftellen kan weer beginnen!
zaterdag 30 september 2006
donderdag 28 september 2006
Topsport
Toen ik gisteren door de stad fietste zag ik een bord waarop de ECCO Walkathon werd aangekondigd.
Deze wandelsponsorloop (galgje, anyone?) wordt op 1 oktober aanstaande voor het eerst in Amsterdam gehouden. De afstanden vallen reuze mee: 6 of 10 km, en als je erg enthousiast bent mag je die afstanden combineren.
U voelt hem dus al aankomen: aanstaande zondag stiefel ik (en Meneer de Poes, of hij nu wil of niet*) een kilometertje of 6 door de Amsterdamse binnenstad.
Het is toch wat: zo ben je nog gewoon wat aan het lopenlopenlopen, zo kun je zeggen dat je "in training bent" voor de ECCO Walkathon. *gniffel*
* nee hoor, ik heb het hem netjes gevraagd :-)
Deze wandelsponsorloop (galgje, anyone?) wordt op 1 oktober aanstaande voor het eerst in Amsterdam gehouden. De afstanden vallen reuze mee: 6 of 10 km, en als je erg enthousiast bent mag je die afstanden combineren.
U voelt hem dus al aankomen: aanstaande zondag stiefel ik (en Meneer de Poes, of hij nu wil of niet*) een kilometertje of 6 door de Amsterdamse binnenstad.
Het is toch wat: zo ben je nog gewoon wat aan het lopenlopenlopen, zo kun je zeggen dat je "in training bent" voor de ECCO Walkathon. *gniffel*
* nee hoor, ik heb het hem netjes gevraagd :-)
dinsdag 26 september 2006
Lóóópen lopen lopen!
Na mijn tympanogram van anderhalve week geleden ben ik blijkbaar dusdanig in de ban geraakt van het principe “Meet het en je weet het” dat ik bij de Decathlon een ware pedometer heb gekocht.
Nee, dat is geen ding dat afgaat zodra er een Jakkiebah richting kindertjes loopt, maar gewoon een stappenteller. In het Frans heet zo’n ding gewoon een podomètre, dat is wat minder ambigu.
Natuurlijk heb ik het ding meteen getest en het wandelingetje van vanavond leverde maar liefst het fijne aantal van 9367 stappen op. Een leuk "added effect" is dat Kattenfluisteraar T. en ik nu "aantal passen" kunnen gokken in plaats van suikerwaardes! ;-)
Nee, dat is geen ding dat afgaat zodra er een Jakkiebah richting kindertjes loopt, maar gewoon een stappenteller. In het Frans heet zo’n ding gewoon een podomètre, dat is wat minder ambigu.
Natuurlijk heb ik het ding meteen getest en het wandelingetje van vanavond leverde maar liefst het fijne aantal van 9367 stappen op. Een leuk "added effect" is dat Kattenfluisteraar T. en ik nu "aantal passen" kunnen gokken in plaats van suikerwaardes! ;-)
dinsdag 19 september 2006
Over oortjes, Artis en het afronden van zaken
Mijn expotitie van vrijdag leverde behalve een fijne dag met De Dokter ook een spannend oortjesonderzoekuitprintje op:
klik voor groter
Dat is één van de voordelen van relationeel verwikkeld zijn (moet u bij deze uitdrukking ook altijd aan mummies denken?) met een dokter in wording die geïnteresseerd is in duikgeneeskunde.
Een ander voordeel is dat je eens een hyperbaar centrum van binnen ziet. De grote attractie daar is natuurlijk de drukkamer: stel je een vliegtuigromp voor, waar twee rijen stoelen zich tegenover elkaar bevinden. Buiten die tank (want het lijkt meer op een tank dan op een kamer) is een spannend besturingsdekachtige constructie, waarmee de kamer, eh, bestuurd wordt. Hoe dat precies werkt zult u aan De Dokter moeten vragen, maar de metertjes en schermpjes hebben inderdaad wel wat weg van een vliegtuigcockpit. Hoogst fascinerend!
Wie ook hoogst fascinerend is, is margay Josefien die Kattenfluisteraar Tom en ik op zaterdagmiddag in Artis zagen.
Als je haar op straat zou tegenkomen, zou je denken dat ze gewoon een poesje was met een beetje grote poten en een wat lange staart. Ze is Echt Te Schattig. Ik moest echt het mantra: "'tIseenroofdier, eenéchtroofdier, endannietzoeentjealsdierooiediabeet endiegrijzeklinefelterpluizebal" blijven herhalen om de hek-openbreek-en-Josefien-in-mijn-tas-steek-neigingen te onderdrukken.
Zondag en vandaag heb ik besteed aan het afhandelen van wat (s)lopende zaken. Dat is echt een geweldig iets: het geeft zo’n voldaan gevoel als je dingetjes die al een poosje slepen, afrondt. Ik hoop deze week dan eindelijk eens toe te komen aan de tijden geleden al beloofde stukjes over mijn "transitiefase". Stay tuned! :-)
klik voor groter
Dat is één van de voordelen van relationeel verwikkeld zijn (moet u bij deze uitdrukking ook altijd aan mummies denken?) met een dokter in wording die geïnteresseerd is in duikgeneeskunde.
Een ander voordeel is dat je eens een hyperbaar centrum van binnen ziet. De grote attractie daar is natuurlijk de drukkamer: stel je een vliegtuigromp voor, waar twee rijen stoelen zich tegenover elkaar bevinden. Buiten die tank (want het lijkt meer op een tank dan op een kamer) is een spannend besturingsdekachtige constructie, waarmee de kamer, eh, bestuurd wordt. Hoe dat precies werkt zult u aan De Dokter moeten vragen, maar de metertjes en schermpjes hebben inderdaad wel wat weg van een vliegtuigcockpit. Hoogst fascinerend!
Wie ook hoogst fascinerend is, is margay Josefien die Kattenfluisteraar Tom en ik op zaterdagmiddag in Artis zagen.
Als je haar op straat zou tegenkomen, zou je denken dat ze gewoon een poesje was met een beetje grote poten en een wat lange staart. Ze is Echt Te Schattig. Ik moest echt het mantra: "'tIseenroofdier, eenéchtroofdier, endannietzoeentjealsdierooiediabeet endiegrijzeklinefelterpluizebal" blijven herhalen om de hek-openbreek-en-Josefien-in-mijn-tas-steek-neigingen te onderdrukken.
Zondag en vandaag heb ik besteed aan het afhandelen van wat (s)lopende zaken. Dat is echt een geweldig iets: het geeft zo’n voldaan gevoel als je dingetjes die al een poosje slepen, afrondt. Ik hoop deze week dan eindelijk eens toe te komen aan de tijden geleden al beloofde stukjes over mijn "transitiefase". Stay tuned! :-)
donderdag 14 september 2006
Op expotitie
De verflucht is hier langzaam maar zeker aan het wegtrekken, dus de helderheid in de (poezen)kop neemt weer wat toe, wat zeer prettig is gezien het feit dat ik morgen op expotitie naar Rotterdam ga om De Dokter op te zoeken in zijn (huidige) natuurlijke habitat. Omdat ik ervan uitga dat mijn verdwaleritis Den Haag-gebonden is heb ik geen kaart bij me, mocht u in Rotterdam rondstiefelen en iemand licht wanhopig zien rondkijken, stuur me dan even in de goede richting! ;-)
dinsdag 12 september 2006
Garnaal, zo stoned als
Hier in Huize Poelekie luisteren we momenteel naar het gejodel van de schilders (niet dezelfde mennekes als de doeners trouwens!) terwijl we spontaan mee-headbangen op "I was made for loving you" van Kiss wat uit hun radio schalt. Het ruikt hier ook heel erg naar verf. Heel Erg Naar Verf. Had ik al gezegd dat het hier echt ENORM naar verf ruikt?
donderdag 7 september 2006
"In de Freggelgrót!"
Toen ik vanmiddag de brievenbus opendeed, zat er een groot pak in van een niet nader te noemen webwinkel in. Nu wist ik zeker dat ik alles wat ik besteld heb ondertussen al ontvangen heb, dus ik was zeer benieuwd... Het pakje bleek een in blauw metallic inpakpapier verpakte 3 DVD-set van de Freggels te bevatten!!! 17 afleveringen, 8 uur, Nederlands en Engels gesproken, wat wil je nog meer? Er zat ook een heel lief briefje van de gulle schenker bij. Ik denk dat ik dit weekend mijn "nieuwe" DVD-speler maar eens moet installeren en een Freggelmarathon ga houden!
woensdag 6 september 2006
Het Grote Wooferland/Madonna-Weekendverslag
Nadat ik op vrijdag de laatste dingetjes geregeld had bij mijn vorige baan, was het op zaterdagochtend tijd voor ontspanning met een grote W: Wooferland! Vorig jaar las ik er voor het eerst over: een niet-commercieel (eerst gratis, dit jaar € 7,50), niet “hip” dancefestival waar mensen zelfs hun kinderen mee naar toe namen! Geweldig! Helaas zat ik toen met een sneue poot, maar dit jaar was ik er helemaal klaar voor: Meneer de Poes had kaartjes geregeld, ik had uitgezocht hoe je in Spaarnwoude komt (11 km heen, 11 km terug) en de fietsbanden waren opgepompt.
Om 14:30 kwamen we aan bij het terrein, waarna we in de daaropvolgende 5 ½ uur geswéngd hebben op bonkende beats, wat hapjes gehapt hebben bij de eettentjes, een yogales gevolgd hebben, kortom: ons uitstekend hebben vermaakt.
Natuurgebied Spaarnwoude zelf is trouwens ook een aanrader, hoewel het me, gezien de hoeveelheid decibel die de overvliegende vliegtuigen en dancefestivals produceren, niet zou verbazen als daar alleen nog maar dove dieren wonen.
Op zondag ging ik met (ondanks een stevige massage van Meneer de Poes met arnicaspullie) fijne spierpijn richting de ArenA voor het optreden van Madonna.
Vanaf het moment dat de discobol open ging en zij er stond ging de zaal loos. Ze is zó klein en tenger, maar zeker zodra ze begint te dansen trekt ze op magnetische wijze alle aandacht naar zich toe. Zelf koos ik ervoor om weinig te wiebelen en veel te kijken; ik stond namelijk op een klein richeltje waar ik bij een iets te enthousiaste bootyshake van af zou kukelen. Bovendien vereist mijn verrekijker dat ik hem met haast militaire beheersing stil houd.
Gelukkig was er enorm veel te zien: videoschermen, dansers die letterlijk over het podium heen vlogen en waarvan ik regelmatig vreesde dat ze een geheel nieuwe betekenis aan het woord “break-dance” zouden geven, en natuurlijk Madonna zelf. En door haar geniale paarse glitterschoenen natuurlijk.
Door dit geweldige weekend kon ik helemaal opgeladen aan de slag met het pimpen van een aantal Zeer Beroerd Geschreven Ingezonden Teksten. En nu ga ik even een kilo of 5 aan oude brieven in de fik steken! Toedelie! *loopt dansend weg*
Om 14:30 kwamen we aan bij het terrein, waarna we in de daaropvolgende 5 ½ uur geswéngd hebben op bonkende beats, wat hapjes gehapt hebben bij de eettentjes, een yogales gevolgd hebben, kortom: ons uitstekend hebben vermaakt.
Natuurgebied Spaarnwoude zelf is trouwens ook een aanrader, hoewel het me, gezien de hoeveelheid decibel die de overvliegende vliegtuigen en dancefestivals produceren, niet zou verbazen als daar alleen nog maar dove dieren wonen.
Op zondag ging ik met (ondanks een stevige massage van Meneer de Poes met arnicaspullie) fijne spierpijn richting de ArenA voor het optreden van Madonna.
Vanaf het moment dat de discobol open ging en zij er stond ging de zaal loos. Ze is zó klein en tenger, maar zeker zodra ze begint te dansen trekt ze op magnetische wijze alle aandacht naar zich toe. Zelf koos ik ervoor om weinig te wiebelen en veel te kijken; ik stond namelijk op een klein richeltje waar ik bij een iets te enthousiaste bootyshake van af zou kukelen. Bovendien vereist mijn verrekijker dat ik hem met haast militaire beheersing stil houd.
Gelukkig was er enorm veel te zien: videoschermen, dansers die letterlijk over het podium heen vlogen en waarvan ik regelmatig vreesde dat ze een geheel nieuwe betekenis aan het woord “break-dance” zouden geven, en natuurlijk Madonna zelf. En door haar geniale paarse glitterschoenen natuurlijk.
Door dit geweldige weekend kon ik helemaal opgeladen aan de slag met het pimpen van een aantal Zeer Beroerd Geschreven Ingezonden Teksten. En nu ga ik even een kilo of 5 aan oude brieven in de fik steken! Toedelie! *loopt dansend weg*