woensdag 27 mei 2015
Later als ik groot ben...
...wil ik cool genoeg zijn om in het Rosa Spier Huis te kunnen wonen. Voor wie nu denkt "Maar waarom?" en bovendien wat tijd op leutige wijze wil besteden, kijkt u dan vooral naar deze documentaire.
woensdag 20 mei 2015
Semi-real time levensupdate
Zo, na 6 weken klaargezette posts ben ik weer even real time aanwezig voor een update. Nou ja, min of meer real time: op het moment dat deze post de lucht in gaat, sta ik in de aanslag om Hamlet te gaan vertolken in het goede oude Universiteitstheater. Nee, dat is geen grap en ja, ik heb ook geen idee waarom men dacht dat dat een goed plan was. Ik heb iedereen al gewaarschuwd dat als mijn Hamlet een hoog gehalte boom, heks of Gerard Way heeft, ze me dat niet kwalijk mogen nemen. Ik houd u uiteraard op de hoogte van hoe het gegaan is.
Verder updatenieuws doe ik even puntsgewijs:
- Van de enorme waslijst is een groot deel al geslecht en nog wel op tijd ook. In de komende twee weken moet ik nog 8 critiques, 1 15-pagina verhaal, 1 take home examen van 3000 woorden, 1 film review van 1000 woorden schrijven, 1 dag acteren, 1 examen van 2 uur en nog een examen van 2 uur doen en een 10-pagina verhaal editten. In de vier weken daarna moet ik nog een nieuw proposal produceren en een presentatie van 15 minuten doen en dan is het eindelijk vakantie en ik hopelijk niet dood;
- In leutiger nieuws: mijn sketchbook project 2015 is online in te zien en wel hier;
- Hoewel ik er natuurlijk helemaal geen tijd voor had, heb ik toch een decoden telefoonhoesje gemaakt, omdat je tenslotte niet de hele tijd bezig kunt zijn met het researchen van alle ins en outs van crack in het kader van dat 15-pagina verhaal. Noot aan zelf: volgende keer een kindvriendelijk verhaal schrijven, heeft vast gezelligere research.
Voor de mensen die te lui zijn om te klikken op de link naar mijn blogpost over de decoden case, hier een foto:
Hoe cool? Zo cool.
En dan ga ik me nu maar eens op die 8 critiques en die 1000 woorden film review storten. *gaat strijdbaar aan de slag*
woensdag 13 mei 2015
Passie (deel 2)
Passie deel 1, tevens volgens mijzelf het meest briljant hilarische wat ik ooit geschreven heb, vindt u hier.
Wie een beetje in de (pre)werkzoekerijfase rondhangt, een damesblad openslaat of op plekken komt waar ~inspirational quotes~ gedeeld worden (Pinterest!), zal de volgende uitspraak in een of andere vorm tegengekomen zijn: als je maar doet wat je leuk vindt (lees: passie), dan komt de rest (lees: geld, succes, geluk) vanzelf.
Nou, chat dans la petite boîte, zou je denken. Iets zegt me echter dat Woonclubje De Rots me hier echt geen maand langer laat wonen als ik ze bel met de mededeling “Yo, types! Ik ga mijn passie volgen, want dan komt het helemaal goed, dus vanaf nu lig ik elke dag met mijn ass in bed de fook de lezen. Ik gok zo dat het met die huur wel goed komt, toch?” en de angst voor de kartonnen doos onder een brug is bij mij wel dusdanig dat ik het er niet op ga wagen. Nee, ook niet voor de grap.
Want die paar mensen wiens passie het is om notaris of cardiochirurg te worden daargelaten, is het natuurlijk ook gewoon priffilitsjt bullshit van mensen die óf zelf geld hebben, óf partners met geld, óf ouders met geld en heel vaak zelfs alle drie. Zoals ik in mijn stuk Passie al schreef: als ik independently wealthy was, dan kwam ik mijn tijd wel door daar in Ellleeeeeeehj.
Feit is dat ik, net als de meeste mensen, waarschijnlijk niet betaald ga krijgen voor wat ik het liefste doe, want dat is respectievelijk “nâks” en “dingen op andere dingen plakken met Mod Podge”. Ik zal dus, net zoals de meeste mensen, wat moeten komproomaaijseh en hopelijk ver van “nou vooruit” en dicht bij “best leutig eigenlijk” uitkomen. Betaald worden maakt overigens best iets goed. Zo wil ik nooit meer gratis verrot geschreven persberichten herschrijven, maar mag u mij altijd contacteren als u mij daarvoor wilt betalen, graag zelfs.
Overigens wordt het volgen van je ~passie~ vaak behoorlijk overschat. Ik moet altijd denken aan die reclame van Kittekat ergens in de jaren 80, de pure agressie die van de vocalen van die zangers afspatte. Dan heb je jaren geoefend en uiteindelijk 4 jaar conservatorium gedaan om tig keer achter elkaar “OEH HOE! KITTEKA-HAT! ZO FIJ-HIJN! KITTEKAT!” in te moeten zingen. Of wat dacht u van 4 jaar conservatorium dans gedaan hebben en dan in de Efteling “en mijn linkerhand is blij en mijn rechterhand is blij, ik steek ze in de lucht en ik zwaai ze allebei, ik ben blij, blij, blij!” te moeten opvoeren? Allemaal omdat je een passie hebt voor iets wat slechts beperkt gewaardeerd wordt binnen het kapitalisme en de huur toch betaald moet worden. Grenzeloos respect heb ik voor die mensen, want je moet het maar kunnen opbrengen. Ik weet dat ik het niet zou kunnen.
Wat me ook opvalt is dat er een soort dichonomie (jaja, ik leer wel íets bij die studie) is ontstaan: blijkbaar doe je altijd alleen maar wat je leuk vindt, of je hebt een kutbaan. Daar zit kennelijk niets tussen. Heel bijzonder. Als ik naar mezelf kijk: er zijn weinig dingen waar ik zo’n piepshekel aan heb als aan secretaressewerk. Niet dat er iets intrinsiek mis mee is, ik heb er gewoon een schijthekel aan. Mijn baan-met-raam in het ziekenhuis was echter een van de beste banen die ik ooit gehad heb. Nee, het was zeker niet wat ik wilde worden als ik later groot was, maar het was wel een plek waar ik nuttig was omdat ik iets voor mensen kon betekenen. Want als ik dan toch mijn nest uit moet, dan ben ik graag van nut. Ja, u mag nu met z’n allen kumbaya gaan zingen, dat doe ik nu ook.
Natuurlijk vind ik dat je moet proberen je (werk)leven zo aangenaam mogelijk te maken en is het leven te kort om te verspillen aan een kutbaan. Aan de andere kant is aan enige realiteitszin niet te ontkomen: de huur moet betaald worden en kattenvoer is ook niet gratis. Er zullen vast wel mensen zijn die dat soort “Volg je passie!”~inspirational quotes~ enorm bemoedigend vinden, maar ik vind het vooral new age gewauwel waar ik enorm recalcitrant van word. Mocht u over dit alles (g)een mening hebben, dan kunt u die uiteraard (niet) in het reactievak mikken.
Wie een beetje in de (pre)werkzoekerijfase rondhangt, een damesblad openslaat of op plekken komt waar ~inspirational quotes~ gedeeld worden (Pinterest!), zal de volgende uitspraak in een of andere vorm tegengekomen zijn: als je maar doet wat je leuk vindt (lees: passie), dan komt de rest (lees: geld, succes, geluk) vanzelf.
Nou, chat dans la petite boîte, zou je denken. Iets zegt me echter dat Woonclubje De Rots me hier echt geen maand langer laat wonen als ik ze bel met de mededeling “Yo, types! Ik ga mijn passie volgen, want dan komt het helemaal goed, dus vanaf nu lig ik elke dag met mijn ass in bed de fook de lezen. Ik gok zo dat het met die huur wel goed komt, toch?” en de angst voor de kartonnen doos onder een brug is bij mij wel dusdanig dat ik het er niet op ga wagen. Nee, ook niet voor de grap.
Want die paar mensen wiens passie het is om notaris of cardiochirurg te worden daargelaten, is het natuurlijk ook gewoon priffilitsjt bullshit van mensen die óf zelf geld hebben, óf partners met geld, óf ouders met geld en heel vaak zelfs alle drie. Zoals ik in mijn stuk Passie al schreef: als ik independently wealthy was, dan kwam ik mijn tijd wel door daar in Ellleeeeeeehj.
Feit is dat ik, net als de meeste mensen, waarschijnlijk niet betaald ga krijgen voor wat ik het liefste doe, want dat is respectievelijk “nâks” en “dingen op andere dingen plakken met Mod Podge”. Ik zal dus, net zoals de meeste mensen, wat moeten komproomaaijseh en hopelijk ver van “nou vooruit” en dicht bij “best leutig eigenlijk” uitkomen. Betaald worden maakt overigens best iets goed. Zo wil ik nooit meer gratis verrot geschreven persberichten herschrijven, maar mag u mij altijd contacteren als u mij daarvoor wilt betalen, graag zelfs.
Overigens wordt het volgen van je ~passie~ vaak behoorlijk overschat. Ik moet altijd denken aan die reclame van Kittekat ergens in de jaren 80, de pure agressie die van de vocalen van die zangers afspatte. Dan heb je jaren geoefend en uiteindelijk 4 jaar conservatorium gedaan om tig keer achter elkaar “OEH HOE! KITTEKA-HAT! ZO FIJ-HIJN! KITTEKAT!” in te moeten zingen. Of wat dacht u van 4 jaar conservatorium dans gedaan hebben en dan in de Efteling “en mijn linkerhand is blij en mijn rechterhand is blij, ik steek ze in de lucht en ik zwaai ze allebei, ik ben blij, blij, blij!” te moeten opvoeren? Allemaal omdat je een passie hebt voor iets wat slechts beperkt gewaardeerd wordt binnen het kapitalisme en de huur toch betaald moet worden. Grenzeloos respect heb ik voor die mensen, want je moet het maar kunnen opbrengen. Ik weet dat ik het niet zou kunnen.
Wat me ook opvalt is dat er een soort dichonomie (jaja, ik leer wel íets bij die studie) is ontstaan: blijkbaar doe je altijd alleen maar wat je leuk vindt, of je hebt een kutbaan. Daar zit kennelijk niets tussen. Heel bijzonder. Als ik naar mezelf kijk: er zijn weinig dingen waar ik zo’n piepshekel aan heb als aan secretaressewerk. Niet dat er iets intrinsiek mis mee is, ik heb er gewoon een schijthekel aan. Mijn baan-met-raam in het ziekenhuis was echter een van de beste banen die ik ooit gehad heb. Nee, het was zeker niet wat ik wilde worden als ik later groot was, maar het was wel een plek waar ik nuttig was omdat ik iets voor mensen kon betekenen. Want als ik dan toch mijn nest uit moet, dan ben ik graag van nut. Ja, u mag nu met z’n allen kumbaya gaan zingen, dat doe ik nu ook.
Natuurlijk vind ik dat je moet proberen je (werk)leven zo aangenaam mogelijk te maken en is het leven te kort om te verspillen aan een kutbaan. Aan de andere kant is aan enige realiteitszin niet te ontkomen: de huur moet betaald worden en kattenvoer is ook niet gratis. Er zullen vast wel mensen zijn die dat soort “Volg je passie!”~inspirational quotes~ enorm bemoedigend vinden, maar ik vind het vooral new age gewauwel waar ik enorm recalcitrant van word. Mocht u over dit alles (g)een mening hebben, dan kunt u die uiteraard (niet) in het reactievak mikken.
woensdag 6 mei 2015
Sprieten
Ergens deze zomer, toen The Big Kahuna en ik een fiets aan het poetsen waren, kwam het gesprek op mijn (on)geduld:
The Big Kahuna: “…jij wilt altijd alles snel, snel, snel…”
LogPoes, onderbrekend: “Nee, dat is niet zo. Ik heb alleen geen geduld voor dingen die, bijvoorbeeld door inefficiëntie, veel meer tijd nemen dan ze noodzakelijkerwijs zouden moeten kosten. Als iets gewoon lang duurt, dan heb ik daar best geduld voor.”
TBK: “Ja, dat is eigenlijk wel zo.”
LP: “Zo wacht ik ook rustig totdat die sprieten uitgroeien. Ik stel me er dan gewoon op in dat ik ze drie weken later pas kan eten.”
TBK kijkt wat verward. “Eten?”
LP: “Ja, de taugé slierten die ik gisteren geplant heb?”
TBK: “Oh, ik dacht dat je het over je haar had!”
LP: “En bedankt!”
The Big Kahuna: “…jij wilt altijd alles snel, snel, snel…”
LogPoes, onderbrekend: “Nee, dat is niet zo. Ik heb alleen geen geduld voor dingen die, bijvoorbeeld door inefficiëntie, veel meer tijd nemen dan ze noodzakelijkerwijs zouden moeten kosten. Als iets gewoon lang duurt, dan heb ik daar best geduld voor.”
TBK: “Ja, dat is eigenlijk wel zo.”
LP: “Zo wacht ik ook rustig totdat die sprieten uitgroeien. Ik stel me er dan gewoon op in dat ik ze drie weken later pas kan eten.”
TBK kijkt wat verward. “Eten?”
LP: “Ja, de taugé slierten die ik gisteren geplant heb?”
TBK: “Oh, ik dacht dat je het over je haar had!”
LP: “En bedankt!”