Blessed, m'n *ss (de sikkeneurigste eindejaarspost aller tijden)

En toen was 2015 alweer bijna voorbij. Uiteraard ben ik me bewust van deze gruwelijke clichézin, maar ik heb al 5 uur naar een lege bladzijde zitten staren en het is nu 23:15, dus we (als in: u en ik) zullen het ermee moeten doen.

De afgelopen weken was ik hier afwezig, ik had eerst een tentamen te halen (gelukt!), toen een 3500 woorden lange vertaling te doen (gelukt!) en vervolgens was ik MOE. Moe van het ziek zijn, moe van het studeren, maar vooral moe van mijn huidige existens, want waar de afgelopen weken all over the internet de eindejaarsposts vol geweldigheid, successen, fijnheid, gezelligheid, blessedness en vooral heel veel “genieten” voorbijkwamen, kwam ik vandaag definitief tot de volgende conclusie:

Ik vind mijn leven momenteel werkelijk geen K*T meer aan.

Zo, die is eruit.

Dat ligt dat aan externe (en interne) omstandigheden: in 2015 was ik of aan het studeren, of in drievoudig tempo aan het doodgaan ziek of uitgeput. Daarnaast is dit sowieso niet mijn favoriete tijd van het jaar, want al die terugblikken en succesnummers confronteren me elk jaar weer keihard met het feit dat iedereen lekker vooruit gaat, terwijl ik slechts weer een jaar ouder ben (ik ben godbetert VEERTIG! Hierover later meer) en nog steeds geen klap bereikt heb: studie is niet af en ik moet het nog maar zien gebeuren dat die ooit af komt, ik woon nog steeds te midden van studenten (links, rechtsboven en linksboven) en losers (de rest) wat me (ondanks dat ik nauwelijks iets met ze te schaften heb) hoe langer hoe meer begint te irriteren, en zelfs die stupide zines die niemand een reet interesseren zijn niet afgekomen dit jaar. En als klap op de illegale vuurpijl, zoals ik recent op gepast dramatische wijze verkondigde: “De enige die me nog een beetje leut verschaft is Clark, en die heeft terminale kanker!” U krijgt wel een beetje een beeld denk ik zo.

Aangezien 2015 voor mij nog even doorsukkelt tot eind januari 2016 en ik geen zin heb om u wekelijks met gejammer lastig te vallen, verschijnen er in de komende maand wat algemenere stukken en zowaar ook 3 gastposts van The Big Kahuna. Dan ga ik nu even een verrassend ok-e glutenvrije oliebol eten en zie ik u traditiegetrouw op 3 januari.

Relatieve tijd

Recentelijk hadden The Big Kahuna en ik het over een evenement waar ik naartoe moest en waar ik werkelijk nul komma nul trek in had:

LP, zeurend: “Dan zit ik daar weer voor de 30e keer naar precies hetzelfde te luisteren… Echt, ik heb beyond nul zin om te gaan. Pff. Het wordt een laaange middag.”

TBK: “Maar die lezing duurt toch maar een uur?”

Make up school – de afsluiting

Een poosje geleden liep ik iemand tegen het lijf die ik al jaren niet gezien had en die vroeg: “Goh, hoe is het nou eigenlijk met make up school afgelopen?” Toen ik later die week een lijstje maakte van onderwerpen die ik hier op LogPoes nog ter sprake wilde brengen, realiseerde ik me dat ik in tegenstelling tot wat ik dacht, nooit meer een update geplaatst heb over het wat en het hoe wat betreft make up school. Ondanks dat het 100 jaar geleden is en het eigenlijk niet meer relevant is, volgt hier in het kader van de volledigheid de afsluiting:

“Zou jij niet nog een half jaar opnieuw doen en het alsnog afmaken?” Ja, dat was het plan. Het leven liep echter dramatisch anders: ik startte met mijn studie Engels en bleek, mede door mijn belazerde gezondheid, al moeite genoeg te hebben om die absurde hoeveelheden werk voor elkaar te krijgen. Er was letterlijk nergens meer ruimte voor, laat staan voor een tweede deeltijdopleiding: ik kreeg het al nauwelijks voor elkaar om de afwas te doen. En dat terwijl ik een vaatwasser heb.

Hoewel ik make up school graag had afgemaakt, zag ik in dat dat er niet inzat en dat ik zou moeten accepteren dat ik, helaas niet voor de eerste keer in mijn leven, de opleiding nooit zou afronden. De stekende “Loser!”-pijn is in de afgelopen jaren afgenomen, maar het blijft jammer en het voelt onaf.

Want ondanks dat ik redelijk snel doorhad dat ik misschien beter voor een 4-daagse intensieve cursus had moeten kiezen dan voor een complete make up opleiding en gedurende de opleiding 70% van de tijd het gevoel had dat ik niet op mijn plek was, was er toch veel wat ik leuk vond: het contact en de wisselwerking met het model, het creatieve en het transformatieve. En ok, ok, ik geef het toe, legitiem enorme hoeveelheden make up aanschaffen had ook wel iets.

Model bij de Inglot stand tijdens IMATS 2014

Wat ik vooral moeilijk vond, was de continue stress: waar vind ik een model? Is het wel het juiste model? Komt het model wel opdagen? Lukt het me om het model in de tijd die er voor staat op te maken op de manier waarop het model volgens de opdracht opgemaakt moet worden? Het feit dat mijn opleiding samenviel met de totale ineenstorting van Mijn Leven Zoals Het Toen Was heeft hierbij niet geholpen: ik raakte op een gegeven moment al mijn (toch al niet in ruime mate aanwezige) zelfvertrouwen volledig kwijt, tot het punt dat ik zelfs mijn eigen harses niet meer durfde op te maken.

Dit had overigens niets met de opleiding zelf te maken, die was prima en ik heb, zeker nu ik erop terugkijk, zeer veel nuttigs geleerd. Ik heb dan ook geen spijt van de opleiding zelf, hooguit van hoe het allemaal gelopen is. Vooral omdat ik weet dat als ik er bijvoorbeeld nu aan begonnen zou zijn, ik er heel anders ingestaan had. Niet dat ik daar nu nog iets aan heb, maar toch.

Na het stoppen met make up school heeft het lang geduurd voordat ik weer de leut in het makeuppen terugvond. Dat gebeurde pas weer langzaam toen ik de special fx make up serie Face Off begon te volgen. In deze serie draait het namelijk wel om make up en het creëren van looks/wezens, maar het is toch heel iets anders dan beauty make up. Dat maakte het, hoe mal dat ook mag klinken, minder confronterend en/of pijnlijk om naar te kijken dan bijvoorbeeld een video van iemand die moeiteloos een perfecte smokey eye doet.

Op een gegeven moment ben ik weer voorzichtig met mijn eigen hoofd begonnen. Ook bezocht ik in 2014 de IMATS in Londen, wat een ontzettend leuke en inspirerende ervaring was. Vorig jaar december heb ik voor het eerst weer eens een batch mensen opgemaakt voor het theater. De eerste twee acteurs heb ik met trillende handen ondergesmeerd, maar bij acteur drie had ik de leut weer te pakken.

Op dit moment heb ik geen verdere make up plannen behalve het hardcore dichtplamuren van mijn eigen harses en ik weet ook niet of dat in de toekomst gaat veranderen. In die zin blijft het hele make up gebeuren een beetje een open “ding”, maar ik ben in ieder geval opgelucht dat de scherpste kantjes van het verdriet er nu na bijna 5 jaar toch eindelijk af blijken te zijn.