Dood materiaal (of: hoe ik een Levensprobleem oploste)

Wie mijn zine LP Style (dikke plug!) gelezen heeft, of mij persoonlijk kent, weet van de struggles met mijn haar. Ik had er in de loop der jaren een soort running joke van gemaakt, want ik realiseerde me heus wel hoe belachelijk het is om zoveel tijd, moeite en energie te steken in dood materiaal, maar niet eens zo heel diep van binnen zat ik er enorm mee.

Er zit namelijk nogal een verschil tussen wat ik wil (lang, vol, kaarsrecht, donkerrood haar) en wat er uit mijn kop groeit (vlassig zwart pluizig poedelhaar). Zoals u weet is akseptaaaaaaasie niet mijn sterkste punt (understatement van de eeuw), dus heb ik jarenlang geprobeerd er iets van te maken met behulp van verf, goede kappers en steiltangen.

En waar het er voor anderen waarschijnlijk prima uitzag, was ik ondanks pijn, geld en veel moeite toch nooit echt tevreden. Toen ik op een gegeven moment nog maar de helft van mijn haar over had door de fijne combinatie chronische terrorstress, 8 antibioticakuren, een vitamine D deficiëntie en bloedarmoede, besloot ik over te gaan op pruiken. Dat was een kleine 2 jaar geleden.

Diep vanbinnen hield ik de hoop dat er onder die pruiken nu eindelijk wél iets fatsoenlijks uit mijn hoofd zou groeien, voor mijn part mét krul. Ik volgde braaf de Curly Girl methode, de krul kwam terug en op een gegeven moment leek het er zowaar op dat het nog wel wat ging worden met dat haar van me. En toen kreeg ik een herseninfarct door een absurd hoge bloeddruk waartegen ik kilo’s medicijnen moet slikken en… daar ging mijn haar.

Het zat overal: in mijn borstel, in de douche, in bed, door het hele huis, met hele plukken in mijn handen. Ondanks dat ik buitenshuis al bijna 2 jaar altijd een pruik draag en dat eigenlijk prima bevalt (behalve als het stormt dan) voelde het toch als een fikse pats voor de bakkes, deze zoveelste teleurstelling in de saga (Flut)Haar. Dus ik heb om 4:50 ’s nachts, toen ik weer eens niet kon slapen, de schaar er maar ingezet.

Het is schots en scheef asymmetrisch, maar (en dat is dan wel weer een groot voordeel van krullen) dat maakt de coupe juist dynamisch. Het staat recht overeind, maar aangezien ik altijd al oren bovenop mijn hoofd heb willen hebben/minstens 10 cm langer heb willen zijn, vind ik dat geen issue. En verder krult het als een malle, maar dat doet het haar van Casey Neistat ook en die is cool.

Ik heb hierbij dan ook de Queeste Naar Perfect Haar opgegeven: ik houd het voortaan kort en ga buitenshuis gewoon verder met het dragen van pruiken. En zo - poef!-  loste ik zomaar een van mijn langst(s)lopende Levensproblemen op.