Het leed dat discontinued heet

In tegenstelling tot wat mensen, voornamelijk door mijn kleurrijke voorkomen en het feit dat mijn leven niet altijd de gebaande paden volgt, denken, ben ik eigenlijk heel saai en behoudend. Ik wil niets liever dan een rustig, stabiel en regelmatig leven met een duidelijke richting. Dat dat me in de afgelopen 40 jaar nooit duurzaam gelukt is, vind ik dan ook Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.

In een poging grip te houden op de dingen waar ik wél grip op kan krijgen, grijp ik elke mogelijkheid tot het creëren van een ritueel aan: zo gebruik ik al 20 jaar dezelfde soort deo. Ja, merk, geur en (vaste) vorm. Als ik eenmaal een product gevonden heb dat goed bevalt, dan koop ik gewoon telkens weer een nieuwe. Dit doe ik niet alleen met eten en kleding, maar ook met verzorgingsprodukten en make up. Weten dat als deze NYX Blush in Taupe of Hourglass Ambient Lighting Powder in Diffused Light op is, ik er nog 2 in de kast heb liggen geeft rust.

En dan wordt zo’n produkt gediscontinued en word ik GEK.

Zo MOEST ik toen ik vorig jaar in Londen een Stila-schap zag, kijken of er een Natalie lipstick tussen zat. MOEST. Die lipstick is ergens in 2003 gediscontinued. Ik weet dit, en toch was ik teleurgesteld dat ik er door mijn zoekactie niet spontaan een materialiseerde. Hetzelfde geldt voor het parfum Chloe by Karl Lagerfeld. Nee, dat is niet dat spul dat nu als Chloe in de winkels ligt, en ook niet de versie uit de jaren Nul die soms nog wel eens op Ebay verschijnt. Het gaat mij om de geur uit 1975. De geur die mij door elke parfumselectiedatabase (galgje!) als mijn PERFECTE geur wordt aangeraden. De geur die in 1997 gediscontinued is en waarvan ik mijn laatste druppel in 1999 opmaakte.

En zo zijn er meer items die ik nog steeds mis: de oorspronkelijke Asphyxia lipstick van Urban Decay. Die foundation van Bourjois, u weet wel, die ene. In dat flesje. Met die dop. Alle make up van Tony and Tina. Ook waren er limited editions waar ik nog steeds met enige regelmaat aan denk: Dior Lily, evenals Prada Fleur d’Orangier, die respectievelijk in 1999 en 2009 op de markt verschenen en van de markt verdwenen.

“Limited edition”, de reclametechniek die ervoor zorgt dat je zelfs gedroogde kattenstront voor 120 euro per keutel kan verkopen, werkt daarom bij mij tegenwoordig averechts: zodra ik die tekst zie, weiger ik het product te kopen. Ik ben zelfs overgegaan op parfums van Floris omdat die sinds de prehistorie 1730 bestaan: mijn huidige parfum bestaat al sinds 1840 en er zijn geen plannen om de productie te stoppen.

Ondanks deze “voorzorgsmaatregelen” ontkom ik er toch niet aan dat producten verdwijnen: het meest recente “verlies” was de Flying Fox douchegel van Lush, ik gebruikte hem al sinds for-eh-vah (2004!) en heb deze week de laatste twee druppels uit mijn flesje geperst. In het kader van “accepteren kun je leren”, ga ik een poging doen om dat te, eh, leren accepteren. Ondertussen blijf ik dromen van de dag dat ik mijn eigen cosmeticahuis heb (lees: de zoveel miljoen win en Fyrinnae opkoop). Ik beloof plechtig dat ik dan NOOIT iets discontinue.