Na veel geSOG (=schrijf ontwijkend gedrag) heb ik mezelf nu dan eindelijk eens gedwongen om te gaan zitten en te schrijven over die transitiefase waar ik het al een paar keer over gehad heb.
Het is iets wat niet makkelijk te beschrijven is als je niet teveel in detail wilt treden maar ook niet vaag wilt worden, maar ik waag een poging. Komtie:
Sommige mensen worden geboren en groeien op zonder al te veel bijzonderheden.
Bij andere mensen gaat dat wat moeizamer. Zo kan het gebeuren dat je door allerlei factoren en ondanks goede intenties van iedereen, jezelf incluis, op een gegeven moment naar je eigen leven kijk en een “Talking Heads”-paniekmoment krijgt: “How did I get here?!”
“Vastlopen” noemt men dat in therapeutisch jargon. En als je vast zit, moet je losraken. Enter de transitiefase! Het komt er in het kort op neer dat je je hele leven op de schop gooit: je woonomgeving, je sociale kring, je persoonlijkheid, alles. Stap voor stap bekijk je wat je niet bevalt, bepaal je hoe je het wilt hebben en werk je er vervolgens naartoe. Je kunt je voorstellen dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is, maar als je geen andere optie hebt, dan moet je wel ?
Nu, zo’n vijf jaar na het begin van die “Transitiefase” (gelieve met enige ironie uit te spreken) komt het einde van het Grote Werk in zicht. Natuurlijk zijn er nog dingen die moeten worden afgemaakt en uiteraard blijft je als het goed is je hele leven in verandering, maar ik ben niet meer het merendeel van mijn tijd bezig met “achterstallig onderhoud”.
Dat klinkt alsof ik mijn zolder heb opgeruimd en zo voelt het eigenlijk ook wel een beetje: opgelucht dat de troep weg is en plots in het bezit van een grote ruimte die je vrij kan inrichten.
De komende weken zal ik een aantal postjes plaatsen waarin ik wat specifieker vertel over de dingen die ik veranderd heb in de afgelopen jaren. Te beginnen met mijn huis…
Geen opmerkingen :
Een reactie posten