Céline Poes (gastlog Kattenfluisteraar T.)

Ergens in augustus 1999 was ik, na een bezoek bij Poelekie, via het trappenhuis op weg naar mijn kamer in hetzelfde complex, toen ik nest luidruchtige katten hoorde. Het geluid bleek geproduceerd door een enkel klein poesje op een van voedsel en gezelligheid verstoken balkon, direct boven de entree van het complex. Gedumpt. Met behulp van een stoel kreeg ik haar, nadat ze eerst speels naar mijn handen gehengeld had, te pakken en belandde op mijn schouder, waar ze haar eerste kopje - al even knoerthard als haar stem - aan Poelekie uitdeelde. Omdat het laat op de avond was en Poelekie al ruim in de poezen zat, kon het 6 weken of zo oude beestje voorlopig in mijn studentenkamer terecht, in ieder geval tot we een ander huis voor haar gevonden hadden of haar naar het asiel zouden brengen - een voornemen dat al verdampt was voor het was uitgesproken.

Céline koos haar naam uit de twee mogelijkheden die we haar voorlegden, er kwam een echte kattenbak in plaats van de wasteil met grind en in de loop der jaren (vooral nadat een zogenaamd allergische trut eindelijk opgerot was) veroverde ze de woonkeuken, balkon en de harten van de medebewoners. Ze bleek een uitstekende muizenvanger en zuinig op haar speelgoed, zodat ik menigmaal een muis, moegespeeld, naar de volgende wereld moest helpen. Van honden die op bezoek kwamen was ze niet onder de indruk, maar de schoonmaakkarretjes van de gemeente vond ze wel wat eng.

Ik had het zo met haar geregeld dat wanneer ik haar voor de tweede keer van tafel haalde als ik bijvoorbeeld aan het eten of typen was, zij dat ook accepteerde en wanneer ze aangehaald wilde worden, hoefde ze maar te mauwen en dan werd ze geaaid. Zo voorkwam ik buitensporig gebedel en gemauw om voer. Op een vroege sterilisatie (na een periode pillen om haar krolsheid te onderdrukken) en wat tandsteen na, waarvoor ze speciaal voedsel kreeg, was ze kerngezond. Vooral in tijden van tegenspoed was ze een grote troost en ik heb meer dan eens tegen mezelf gezegd dat ik toch íets in dit leven goed gedaan moet hebben, dat ik mocht samenwonen met zo'n leuke poes.

Enige tijd geleden werd bij een biopt een maligne lymfoom bij haar vastgesteld, met zeer slechte prognose. Omdat chemotherapie geen reële optie was, werd ze de laatste tijd opgepept met prednison, een wondermiddel dat de tumoren tijdelijk kon onderdrukken, maar niet genezen. Gisteren bleek de prednison niet langer effectief. Vandaag rond half twee hebben Poelekie en ik haar laten inslapen.

Céline Poes juni 1999 - 7 september 2010