Rood overleden

Eind april 1999 liep ik de trap op richting Kattenfluisteraar T., toen ik bij het raam een dier zag liggen. "Hey, nooit geweten dat ze ook hondjes in die kleur hebben!", dacht ik en zei vriendelijk: "Hey, wat doe jij daar?". Het dier draaide zich om en bleek de grootste kat die ik ooit gezien had.

Een echte naam heb ik hem nooit gegeven, omdat ik overtuigd was dat hij elk moment opgehaald zou worden. Hij was goed verzorgd, goed gesocialiseerd zoals dat heet (hoewel wel wat neurotisch) en ik kon me niet voorstellen dat hij niet gemist zou worden. Ik hing overal poezenbriefjes op, meldde hem aan bij de dierenkwijtlijn en wachtte af. Geen reacties. Nadat hij een week bij Kattenfluisteraar T. had doorgebracht, besloten we Rood en Les-Mioux aan elkaar voor te stellen, Voor Het Geval Dat. Ze zagen elkaar, Rood zei: "Mrr!", Les antwoordde: "Eh!" en het was beklonken. BFF's for life.

De dagen werden weken, de weken werden maanden en op een gegeven moment was het alsof het nooit anders was geweest: ik woonde met twee katten. In de jaren die volgden, kwam ik meer te weten over Rood's avontuurlijke geschiedenis: hij was geboren in een coffeeshop, en is samen met zijn grijze(!) broer verhuisd naar zijn eerste woonadres waar hij de naam Czerwony ("Rood" in het Pools) kreeg. Toen hij op een dag buiten rondliep, is hij “gevonden” en meegenomen naar zijn tweede woonadres waar hij de naam Norocel (vrij vertaald "geluksbrenger") kreeg. Uiteindelijk is hij door degene die op hem had moeten passen tijdens afwezigheid van de mensen van Woonadres Twee in het trappenhuis gemikt, waar ik hem vond.

Al zijn namen bleken goed gekozen: hij was overduidelijk rood en bracht op dagelijkse basis De Levensvreugd. Altijd in voor een leutig gesprek, nooit te beroerd om iemand eens flink te wasseh wasseh of om gewoon stilletjes op mijn voeten te liggen als die er door mijn overgemediceerde toestand bijna afvroren.

Soms hadden we ruzie, omdat hij me een ontzéttende oeh-roe-mau vond omdat ik hem ondanks zijn "Que? Yo solo hablo Español!"-blik tóch de slaapkamer uit dirigeerde, of omdat ik vond dat hij een dramzakkige dramzak was die met zijn klauw uit mijn jurk moest blijven. Aangezien wij beiden extreem vergevingsgezind zijn, duurden die ruzies nooit langer dan een paar minuten.

Over zijn mild-belazerde gezondheid (diabetes, bronchiteuze neigingen, een aangeboren hartruis die je 5 huizen verder hoorde, onder-pijnstiller-pijnvrije artritis, staar-waarmee-hij-niet-meer-mocht-autorijden én een schildklier die het langzaam begaf) heb ik op LogPoes uitgebreid geschreven, hoewel ik me plots realiseer dat ik helemaal vergeten ben om op 2 juni "Team Rood vs Diabetes 5 - 5" te schrijven.

Gisteren had hij nog een prima dag, maar toen ik vanochtend de keuken in stapte, zag ik hem op de stoel liggen en wist ik "Hij is dood". Hij bleek nog wel te ademen, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Samen met Kattenfluisteraar T. en Meneer de Poes heb ik hem met spoed naar de dierenarts gebracht, waar hij rond kwart voor twaalf vanochtend na toediening van een Roze Spuit rustig is overleden. Rood is 21 jaar geworden.