Na de zeeprebatchsessie van vanmiddag lagen Kattenfluisteraar T. en ik op zijn bed wat uit het raam te staren, onderwijl pratend over de herfstigheid* die onmiskenbaar ingetreden is de laatste paar dagen: het feit dat alles waar je aan gehecht bent, verdwijnt of op zijn einde loopt, zonder dat je daar iets aan kunt doen.
Het meest acute, definitieve en verdrietige voorbeeld hiervan is de snel progressief wordende kanker van Céline. Zelfs onder twee Prednisonpillen per dag gaat ze, na een kleine opleving vorige week, zienderogen achteruit. Tom heeft dan ook besloten dat hij morgen de dierenarts gaat bellen om een afspraak te maken voor een roze spuit, zoals dat eufemistisch heet.
*Muzikaal (niet tekstueel overigens) zou dit de definitie van die herfstigheid zijn:
Geen opmerkingen :
Een reactie posten