Gisteren piepte ik wat nerveusjes over mijn eerste-zwemles-in-heel-lange-tijd. Nu ben ik sowieso niet echt een natuurlijk zwemtalent, maar daarnaast ben ik vooral een enorme piekeraar en beren-op-de-weg-ziener (ben benieuwd of ik dat ooit in een betaalde functie kan omzetten! ;-P).
Hoe langer ik iets niet doe waar ik bang voor ben, hoe enger het wordt: de (in het echt al behoorlijk hoge) waterkant waar ik snoet voorover vanaf moet, was in mijn nachtmerries ondertussen een klif van 20 meter geworden. De badmeester/zwemleraar die een (mij) niet altijd even (passende) pedagogische aanpak heeft, was verworden tot een hellehond met minstens 3 koppen...
In het echt viel het gelukkig allemaal mee: na mezelf de half uur durende fietsrit lang te hebben voorgehouden dat ik wel ergere dingen had meegemaakt (en overleefd!) dan onder verbale terreur snoet voorover van een klif afduiken, kwam ik in het zwembad aan. De eerste waar ik tegenop liep was mijn zwemleraar, die heel lief vroeg hoe het met me ging...plots viel me op dat hij eigenlijk én een zachtgekookt eitje én 1 meter 68 is...geen wonder dat hij zo hard (denkt te) moet(en) brullen! ;-)
Om een lang verhaal kort te maken: schoolslag dreef fijn uit, pootflapperslag pootflapperslagde weer als vanouds en... IK BEN VAN DE KANT AFGEDOKEN!!! *gooit armen in de lucht, zwaait ze heen en weer en rent van links naar rechts en weer terug*
Goed, het was nog niet de Hele Hoge Kant, maar: het was een kant. En, niet geheel onbelangrijk: het was een duik! Mijn allereerste duik EVER! Dus ik was niet zo stiekem best wel een boel trots op mezelf! :-)
Last, maar zeker niet least: Jullie zijn geweldig!!! Als jullie MIJ met positieve (al dan niet troetelbeer-) stralen, succeswensen, en duimen binnen 1 zwemles duikend van een kant afkrijgen, dan moet het met die wereldvrede ook lukken! Bedankt allemaal! *megahug* :-D
Geen opmerkingen :
Een reactie posten