Toen ik een jaar of 12 was en ernstig Beatles-fan, zag ik een interview met George Harrison dat afgenomen werd in een gedeelte van zijn eigen huis. Het was een grote, glazen kas ter grootte van een voetbalveld met daarin 1 grote leren fauteuil. Verder niets. Sinds die dag is dat mijn utopische ideale woning: licht, ruim en vooral: leeg.
Hoe anders liep het in mijn leven… *korte mild-dramatische stilte invoegen*
Ik was altijd al een verzamelaar en een rommelkont, maar nadat ik 8 jaar geleden dit huis betrok, begon mijn leefomgeving langzaam maar zeker dicht te slibben: ik kocht grote hoeveelheden spulletjes, dingies en troepjes in een poging gederfde levensvreugde uit te keren in materiële zaken. 25 flesjes nagellak, knuffelbeesten, cd’s, decoratiemateriaal, boeken, cosmetica, keukenspullen, you name it, I bought it.
Daarnaast heb, correctie hád, ik de neiging om alles te bewaren. En met alles bedoel ik dan ook werkelijk alles: toen ik begon met de grote opruiming (op mijn 25e) vond ik een paar sokken terug die ik IN DE BRUGKLAS voor mijn verjaardag gekregen had…
Je kunt je dus voorstellen dat de combinatie “shopverslaving” + bewaardrang ervoor zorgde dat mijn huis op een gegeven moment verworden was tot “een IKEA vuilnisbelt met rood en grijs” © The Big Kahuna.
Het was zó erg dat ik moedeloos werd bij het vooruitzicht het te moeten uitmesten: zelfs na een dag opruimen en weggooien was er geen zichtbaar resultaat, dus gaf ik het maar op en kocht ik nog wat troepjes. Er kan nog meer bij…
Aan deze struisvogelpolitiek kwam pas een einde toen ik een artikel in het Volkskrant Magazine las. Daarin stond dat sommige mensen zoveel troep in huis hebben dat ze uit schaamte geen bezoek meer ontvangen en hun eigen huis ontvluchten… Au! Dat was precies wat ik deed!
Met hulp van The Big Kahuna stelde ik een plan op en gedurende een gelukkig steeds kleiner wordend aantal weekenden per jaar ontdeden we mijn huis van overbodige spullen.
Op moeilijke momenten riep The Big Kahuna “Denk aan George Harrison!” en dan wist ik weer waar ik het voor deed.
5 jaar en zo’n 100 vuilniszakken later is het hier nog steeds niet leeg, maar ik heb de puinhoop terug kunnen brengen tot “gezellig rommelig”. Ook heb ik 97% van de spullen die nog bij The Big Kahuna stonden weggedaan.
Het komende jaar ga ik besteden aan de puntjes op de i. Ik ben nu toe aan het wegdoen van spullen die op zich niet in de weg staan, maar die ik ook niet zal missen als er niet meer zijn: cd’s die ik al 8 jaar niet gedraaid heb en waarschijnlijk ook nooit meer zal draaien. Boeken die na 1 keer lezen in de kast zijn beland en er nooit meer uitgekomen zijn. Videobanden waarvan ik werkelijk geen idee heb wat erop staat. Als ook die spullen weg zijn blijven alleen noodzakelijke en gewenste spullen over. Ik kijk er nu al naar uit!
