Wat ben ik blij dat die eindexamens maar één keer per jaar zijn zeg! Als beroepsneuroot ben ik al gestresst genoeg, maar deze examens doen er nog een schepje bovenop. Nou ja, eigenlijk zijn de examens zélf het probleem niet: zodra het opgavenboekje geopend mag worden, valt alle stress van me af en gaat het over het algemeen prima. Maar die periode daarvóór… als ik al niet gek in de poezenkop was, dan werd ik het er wel van!
Vooral medekandidaten trek ik slecht. Hoe lief ze verder ook zijn, van het gepiep “hebjehetwelgoedgeleerd?” vooraf en “wathadjijbijvraag5?” achteraf word ik zó bloednerveus dat ik (zoals bijvoorbeeld afgelopen vrijdag) er bijkans heilig van overtuigd raak dat ik dat examen “briefje schrijven in gemiddeld vakantie-Frans” nooit ga halen!!! *insert blinde paniek*
Het enige voordeel van al zo’n 20 jaar examens doen, is dat ik het tegenwoordig voor elkaar krijg om niet hysterisch met de handen boven het hoofd heen en weer zwaaiend de toko te verlaten. Rustig in mijn hoekje zittend kom ik dan zowaar tot briljante ingevingen: “Wacht even… Ik spreek Frans! Vloeiend! Al zo’n 31 jaar!” En toen moest ik toch wel een beetje om mezelf en mijn malle paniek grinniken…
Kun je mij niet een beetje Franse les geven. Wil het zo graag leren hihih?
BeantwoordenVerwijderen