Hoewel ik mijn koffer nog moet inpakken, zwaai ik hier alvast af: morgenochtend stappen Meneer de Poes en ik in een vliegtuig dat ons naar Madeira zal vervoeren.
Aldaar ga ik geen ene klap uitvoeren behalve een beetje in het zwembad hangen. Mezelf kennende houd ik dat welgeteld 1 uurtje vol, dus de fotocamera, Nintendo en Alphasmart gaan mee... en mijn mp3speler natuurlijk, want dat is een eerste levensbehoefte.
Kortom: ik kom mijn tijd wel door en misschien dat ik zowaar een heus reisverslag post zodra ik terug ben. *mompelt: "Ja, das wel een plan ja..." en stiefelt richting slaapkamer om koffer in te pakken*
Tot ná 11 december! :-)
zondag 30 november 2008
woensdag 26 november 2008
Blijkbaar kan ik er wél meer van maken ;-)
De kluts (voor zover ooit bezeten) is nog steeds niet terecht en ik moet eerlijk zeggen dat dat een beetje begint te wennen, dit in limbo zijn. Zoals bekend ben ik nogal van de 5-jarenplannen en heb ik in de afgelopen weken tot mijn (niet zo) milde paniek moeten constateren dat, gezien mijn gezondheidstoestand, mijn huidige 5-jarenplan integraal de prullie in kan. Dus daar zit je dan, zonder plan. Ha, dat rijmt!
Dit staat op papier superdramatisch en uiteráárd ben ik een enorme emo, maar feit is dat mijn bloeddrukproblematiek niet opgelost is door het feit dat ik nu een batch medicijnen slik die wel lijken te werken. Zoals ik op mijn werk placht te zeggen: “Beter is niet altijd genezen”. Wat overigens een heerlijke multifacetaire kalenderwijsheid is, maar dat geheel terzijde.
Uiteindelijk zal ik, mezelf kennende, heus wel weer een nieuw aantaljarenplan in elkaar draaien, maar misschien is het ook wel eens goed om een poosje te dobberen, hoe tegennatuurlijk dat ook voelt.
Waar ik enorm blij mee ben, is mijn, nogal post-absurde, gevoel voor humor. Want mánmánmán wat is het fijn om keihard om dingen te kunnen lachen. Mijn favoriete dingen deze week waren:
- mezelf. Van de manier waarop ik al 11 jaar lang elke keer weer over de drempel van de apotheek struikel tot het feit dat ik blijkbaar zó’n f*cking puberemo ben dat ik in een volle trein naar Linkin Park luister en 3 minuten lang bloedserieus kan denken: “Ja, dat is precíes hoe ik me voel!”.
- de, vaak sikkeneurige, gezichten van andere mensen als ik in een deuk lig om mezelf. Hoe minder grappig anderen het vinden, hoe hilarischer het voor mij is. Tja, threenager he...
- random shit die ik lees/zie, zoals:
“I got soul, but I’m not a soldier,” the refrain from The Killers 'All These Things That I've Done' (knip) has attracted mockery from comedian Bill Bailey, who points out that it doesn't make much sense: "You might as well sing, 'I've got ham but I'm not a hamster'."
En als beloning voor de lieve mensen die dit hele, in een doorwaakte nacht geschreven waardoor waarschijnlijk half-psychotisch overkomende, epistel gelezen hebben, iets waar ik zó hard om moest lachen dat ik letterlijk dubbelgeklapt met tranen in de ogen een glaasje water moest gaan halen (wat op zichzelf weer een vrij hilarische onderneming is overigens): IMPORTANT!!!
Voor wie hem niet snapt: hier & hier, hoewel ik vrees dat, zeker in dit geval, de grap uitleggen gelijk staat aan de grap volledig om zeep helpen.
Dit staat op papier superdramatisch en uiteráárd ben ik een enorme emo, maar feit is dat mijn bloeddrukproblematiek niet opgelost is door het feit dat ik nu een batch medicijnen slik die wel lijken te werken. Zoals ik op mijn werk placht te zeggen: “Beter is niet altijd genezen”. Wat overigens een heerlijke multifacetaire kalenderwijsheid is, maar dat geheel terzijde.
Uiteindelijk zal ik, mezelf kennende, heus wel weer een nieuw aantaljarenplan in elkaar draaien, maar misschien is het ook wel eens goed om een poosje te dobberen, hoe tegennatuurlijk dat ook voelt.
Waar ik enorm blij mee ben, is mijn, nogal post-absurde, gevoel voor humor. Want mánmánmán wat is het fijn om keihard om dingen te kunnen lachen. Mijn favoriete dingen deze week waren:
- mezelf. Van de manier waarop ik al 11 jaar lang elke keer weer over de drempel van de apotheek struikel tot het feit dat ik blijkbaar zó’n f*cking puberemo ben dat ik in een volle trein naar Linkin Park luister en 3 minuten lang bloedserieus kan denken: “Ja, dat is precíes hoe ik me voel!”.
- de, vaak sikkeneurige, gezichten van andere mensen als ik in een deuk lig om mezelf. Hoe minder grappig anderen het vinden, hoe hilarischer het voor mij is. Tja, threenager he...
- random shit die ik lees/zie, zoals:
“I got soul, but I’m not a soldier,” the refrain from The Killers 'All These Things That I've Done' (knip) has attracted mockery from comedian Bill Bailey, who points out that it doesn't make much sense: "You might as well sing, 'I've got ham but I'm not a hamster'."
En als beloning voor de lieve mensen die dit hele, in een doorwaakte nacht geschreven waardoor waarschijnlijk half-psychotisch overkomende, epistel gelezen hebben, iets waar ik zó hard om moest lachen dat ik letterlijk dubbelgeklapt met tranen in de ogen een glaasje water moest gaan halen (wat op zichzelf weer een vrij hilarische onderneming is overigens): IMPORTANT!!!
Voor wie hem niet snapt: hier & hier, hoewel ik vrees dat, zeker in dit geval, de grap uitleggen gelijk staat aan de grap volledig om zeep helpen.
woensdag 19 november 2008
Meer kan ik er ook niet van maken op dit moment
Na twee weken puzzelen op quasi-diepzinnige stukjes met spannende metaforen over koorddanserij en trapezezwaaien, heb ik de handdoek wat dat betreft in de ring gegooid: het realiseer/besef-moment is keihard ingeslagen en ik ben de kluts (voor zover ooit bezeten) kwijt.
Nu is dat op zich niets nieuws: iedereen die mij kent of een beetje tussen de regels door kan lezen, weet dat de levensvreugd niet altijd in overvloed beschikbaar is hier in Huize Poelekie. Ik heb in de loop der jaren dan ook een arsenaal aan “manieren om ermee om te gaan” opgebouwd, zoals (niet per se in volgorde): stug doorgaan, bakken geld uitgeven, sloten chocolademelk wegwerken, kattenfoto’s posten, zingen, living vicariously through other people, jankend aan de lijn hangen met The Big Kahuna, totale radiostilte betrachten, op kattenknuftocht door de stad gaan, (al dan niet stomme) dansjes doen, irreële fantasieën koesteren en, in geval van acute paniek, onthouden dat zolang de keukenvloer zwart/wit geblokt is, de Hema bestaat en de vorken in het midden liggen in de bestekbak, de wereld niet echt kan vergaan.
En inderdaad, de wereld vergaat niet. Sterker nog: de wereld gaat gewoon verder met waar ze mee bezig was, terwijl ik stilsta en toekijk, geen idee meer hebbend waar ik mee bezig was en waarom dat ook alweer zo vreselijk belangrijk was.
Nu is dat op zich niets nieuws: iedereen die mij kent of een beetje tussen de regels door kan lezen, weet dat de levensvreugd niet altijd in overvloed beschikbaar is hier in Huize Poelekie. Ik heb in de loop der jaren dan ook een arsenaal aan “manieren om ermee om te gaan” opgebouwd, zoals (niet per se in volgorde): stug doorgaan, bakken geld uitgeven, sloten chocolademelk wegwerken, kattenfoto’s posten, zingen, living vicariously through other people, jankend aan de lijn hangen met The Big Kahuna, totale radiostilte betrachten, op kattenknuftocht door de stad gaan, (al dan niet stomme) dansjes doen, irreële fantasieën koesteren en, in geval van acute paniek, onthouden dat zolang de keukenvloer zwart/wit geblokt is, de Hema bestaat en de vorken in het midden liggen in de bestekbak, de wereld niet echt kan vergaan.
En inderdaad, de wereld vergaat niet. Sterker nog: de wereld gaat gewoon verder met waar ze mee bezig was, terwijl ik stilsta en toekijk, geen idee meer hebbend waar ik mee bezig was en waarom dat ook alweer zo vreselijk belangrijk was.
donderdag 6 november 2008
Pouzuh!
Soms is het gewoon tijd voor wat kattenfoto's. Vandaag is zo'n dag:
Voor mensen die geen idee hebben: de rode heet Rood, de grijze heet grij, eh, Les-Mioux (lee-mjoe).
Voor mensen die geen idee hebben: de rode heet Rood, de grijze heet grij, eh, Les-Mioux (lee-mjoe).
maandag 3 november 2008
"My hand says "ween"!"
Wie mij kent, weet dat ik niet aan feestdagen doe. Er is echter één uitzondering en dat is, juist,
En een Halloween waarop Emilie Autumn optreedt, is natuurlijk helemaal tijgerswingwaardig!
Wat me wel opviel was dat het hele Halloweengebeuren in Utrecht veel minder speelt dan hier in Amsterdam, ik werd op Utrecht CS toch wat mal aangekeken. Aan de andere kant: in Amsterdam kun je in je string over straat skaten (letterlijk) en is er niemand die omkijkt, dus misschien dat het daaraan ligt.
Emilie Autumn was helemaal fijn, wel jammer dat er toch altijd mensen zijn die denken dat het normaal is om keihard te blijven leuteren terwijl er opgetreden wordt. Als ik je 10 minuten aan een stuk door dwars door mijn oorbescherming heen kan horen, dan zwam je té veel en (vooral) té luid. Jammer genoeg stond er op de gebruiksaanwijzing van mijn vampiertanden (bril-jante dingen overigens!) dat het absoluut niet toegestaan was mensen te bijten met die dingen in, anders had ik het wel geweten! *hap*
Verder stond deze avond in het teken van een heuse Polle/Poelekie-meet, die wat mij betreft zéker voor herhaling vatbaar is. Zolang ik mijn bril opzet, Les-Mioux meeneem én mijn handen beschrijf, moet ze me toch kunnen herkennen gok ik! ;-)
En een Halloween waarop Emilie Autumn optreedt, is natuurlijk helemaal tijgerswingwaardig!
Wat me wel opviel was dat het hele Halloweengebeuren in Utrecht veel minder speelt dan hier in Amsterdam, ik werd op Utrecht CS toch wat mal aangekeken. Aan de andere kant: in Amsterdam kun je in je string over straat skaten (letterlijk) en is er niemand die omkijkt, dus misschien dat het daaraan ligt.
Emilie Autumn was helemaal fijn, wel jammer dat er toch altijd mensen zijn die denken dat het normaal is om keihard te blijven leuteren terwijl er opgetreden wordt. Als ik je 10 minuten aan een stuk door dwars door mijn oorbescherming heen kan horen, dan zwam je té veel en (vooral) té luid. Jammer genoeg stond er op de gebruiksaanwijzing van mijn vampiertanden (bril-jante dingen overigens!) dat het absoluut niet toegestaan was mensen te bijten met die dingen in, anders had ik het wel geweten! *hap*
Verder stond deze avond in het teken van een heuse Polle/Poelekie-meet, die wat mij betreft zéker voor herhaling vatbaar is. Zolang ik mijn bril opzet, Les-Mioux meeneem én mijn handen beschrijf, moet ze me toch kunnen herkennen gok ik! ;-)