Na twee weken puzzelen op quasi-diepzinnige stukjes met spannende metaforen over koorddanserij en trapezezwaaien, heb ik de handdoek wat dat betreft in de ring gegooid: het realiseer/besef-moment is keihard ingeslagen en ik ben de kluts (voor zover ooit bezeten) kwijt.
Nu is dat op zich niets nieuws: iedereen die mij kent of een beetje tussen de regels door kan lezen, weet dat de levensvreugd niet altijd in overvloed beschikbaar is hier in Huize Poelekie. Ik heb in de loop der jaren dan ook een arsenaal aan “manieren om ermee om te gaan” opgebouwd, zoals (niet per se in volgorde): stug doorgaan, bakken geld uitgeven, sloten chocolademelk wegwerken, kattenfoto’s posten, zingen, living vicariously through other people, jankend aan de lijn hangen met The Big Kahuna, totale radiostilte betrachten, op kattenknuftocht door de stad gaan, (al dan niet stomme) dansjes doen, irreële fantasieën koesteren en, in geval van acute paniek, onthouden dat zolang de keukenvloer zwart/wit geblokt is, de Hema bestaat en de vorken in het midden liggen in de bestekbak, de wereld niet echt kan vergaan.
En inderdaad, de wereld vergaat niet. Sterker nog: de wereld gaat gewoon verder met waar ze mee bezig was, terwijl ik stilsta en toekijk, geen idee meer hebbend waar ik mee bezig was en waarom dat ook alweer zo vreselijk belangrijk was.
Ik denk dat ik wel een beetje kan volgen wat je bedoelt. Misschien heeft het ook met de periode van het jaar te maken? Ik vind het op dit moment ook lastig om alles op de rails te houden (altijd wel een beetje, maar nu nog wat meer...)
BeantwoordenVerwijderenIk weet PRECIES wat je bedoelt. Ik worstel al mijn hele volwassen leven met depressies. Wat rot dat je je zo voelt *stuurt dikke knuffel naar huize Poelekie* Heeft het soms te maken met je hoge bloeddruk, of gaat dat allemaal weer OK?
BeantwoordenVerwijderen@ Nina: het weer helpt inderdaad niet, maar het vooral de onzekerheid m.b.t. mijn gezondheid die me het meest parten speelt. De koorddansmetafoor die ik wilde gebruiken was dat het leven voor mij altijd een beetje koorddansen is, en dat ik er nu vanafgemept ben en me afvraag of ik nog wel zin heb om er weer op te klimmen of dat gewoon maar eens een andere circusact moet gaan doen, trapezezwaaien bijvoorbeeld. ;-)
BeantwoordenVerwijderen@ Esther: dankjewel voor de knuffels! Die worden zeer gewaardeerd! :-) Zoals ik hierboven bij Nina al schreef, heb ik het gevoel dat het leven in het algemeen mij significant meer moeite kost dan andere mensen. Ik heb heel hard gewerkt om alles weer een beetje op de rit te krijgen in de afgelopen jaren, en nu ik op het punt ben dat ik eindelijk vooruit kan gaan kijken en mijn leven langzaam maar zeker kan gaan inrichten op een manier die voor mij prettig is, word ik ziek. Dat is nogal een klap in mijn smoel, en hoewel ik weet dat het niet zo is, voelt het toch als een afstraffing. Verder ben ik helemaal niet iemand die alles op zichzelf betrekt en zichzelf overal de schuld van geeft hoor, lijkt maar zo. ;-)
Wat een gedoe allemaal ja! Misschien kun je het zien als de ultieme test: ben ik sterk genoeg, blijf ik overeind met alles wat ik heb opgebouwd, ook bij tegenslag?
BeantwoordenVerwijderenOf heb ik nu te veel realityshows gezien? ;)
Is er al een oorzaak van je hoge RR gevonden trouwens?
@ Esther: ik geloof ondertussen niet meer zo in ultieme testen, ik "vrees" ondertussen slechts de volgende tegenslag als ik heel eerlijk moet zijn, maar het zou wel leuk zijn als dit het was, ja. ;-)
BeantwoordenVerwijderenNee, er is nog geen oorzaak gevonden, en het is nog maar zeer de vraag of er nog verder gezocht gaat worden/ooit een oorzaak gevonden gaat worden. Het klinkt misschien bizar, maar ik had liever welke diagnose dan ook dan dit, want nu "zit ik ermee". :-(