Sommige dagen, echt waar: eerder deze middag schrok ik me een rolberoerte, toen ik een uiterst stille, katloze woonkamer met slechts wat bloedvlekken op de vloer aantrof. Iedereen die katten (of, wat ik zo hoor: kinderen) heeft, weet dat Heel Stil = Niet Goed. Gelukkig had ik Les-Mioux snel gevonden en geïnspecteerd en kwam Rood vlotjes aandabberen met opdrogend bloed aan zijn oor. Ik vermoedde dat hij tijdens een matpartij met Les-Mioux eerder op de dag een wondje opgelopen heeft.
Op het moment dat mijn bloeddruk en hartslag weer een in de normale range zaten, zette ik heel enthousiast mijn voet neer en trapte vól in een stukje glas... Geen idee waar dat vandaan kwam (en of het misschien ook de veroorzaker van Rood's wondje is geweest), maar Pijn Doet Het Wel...
Ach, elk nadeel heb z'n voordeel: nu voel ik de pijn in mijn gezicht ten gevolge van de snoetfrees van vanochtend tenminste niet meer! ;-)
woensdag 29 juli 2009
dinsdag 28 juli 2009
Creatieve output
Gisteravond in bed had ik een briljant logje kant en klaar, maar ik was te moe om het op te schrijven. Gevolg: geen idee meer wat ik wilde schrijven. 't Was vast iets contemplatiefs wat ik bij daglicht toch nooit zou posten, dus veel mist u er niet aan.
Hier in Huize Poelekie begint het er zowaar georganiseerd uit te zien: een AKO-hoeveelheid tijdschriften is verdwenen, achterstallige administratie is weggewerkt, er hangt een fris nieuw douchegordijn, kortom: we hebben er weer zin in!
In het kader hiervan, speciaal voor u, waarde LogPoes-lezer, de wereldpremière van een korte film die twee wonderlijke wezens toont in hun natuurlijke habitat. *brult "Hierrr met die Emmy-award!"*
Hier in Huize Poelekie begint het er zowaar georganiseerd uit te zien: een AKO-hoeveelheid tijdschriften is verdwenen, achterstallige administratie is weggewerkt, er hangt een fris nieuw douchegordijn, kortom: we hebben er weer zin in!
In het kader hiervan, speciaal voor u, waarde LogPoes-lezer, de wereldpremière van een korte film die twee wonderlijke wezens toont in hun natuurlijke habitat. *brult "Hierrr met die Emmy-award!"*
maandag 20 juli 2009
Tellurion
Sinds ik in het Scheepvaartmuseum tegen een tellurion aan liep, ben ik erdoor geobsedeerd. Los van het feit het een prachtig exemplaar was dat bovendien geflankeerd werd door een portret van zijn maker waar die betreffende tellurion óók op staat (wat een soort side by side Droste-effect oplevert), word ik er ook erg rustig van: tellurions hebben, evenals katten overigens, een Geruststellende Vorm. Een kattensilhouet is 99,9% van de tijd een kat (en 0,1% van de tijd, meestal op de snelweg, gelukkig een los waaiende plastic zak) en een tellurion is 99,9% van de tijd een tellurion (en 0,1% van de tijd tóch per ongeluk een globe).
Het zien van Harry Potter afgelopen zaterdag wakkerde mijn obsessie enorm aan, zoals geillustreerd in onderstaande conversatie tijdens de wandeling naar huis:
Poelekie de Vries, strijdbaar: "Ok, nu wil ik dus een tellurion!"
Meneer de Poes, wat vertwijfeld: "Is daar aan te komen dan?"
PdV, met triomfantelijke blik: "Ik weet preciés hoe je daar aan moet komen!"
MdP, met "Oh jee!"-blik: "Hoeveel geld gaat dat wel niet kosten?"
PdV, beslist: "Da's geen gevalletje geld, da's een gevalletje ramkraak!"
Meneer de Poes, wanhopig: "Owwww!"
Het zien van Harry Potter afgelopen zaterdag wakkerde mijn obsessie enorm aan, zoals geillustreerd in onderstaande conversatie tijdens de wandeling naar huis:
Poelekie de Vries, strijdbaar: "Ok, nu wil ik dus een tellurion!"
Meneer de Poes, wat vertwijfeld: "Is daar aan te komen dan?"
PdV, met triomfantelijke blik: "Ik weet preciés hoe je daar aan moet komen!"
MdP, met "Oh jee!"-blik: "Hoeveel geld gaat dat wel niet kosten?"
PdV, beslist: "Da's geen gevalletje geld, da's een gevalletje ramkraak!"
Meneer de Poes, wanhopig: "Owwww!"
woensdag 15 juli 2009
Administratieoortjes
Vandaag was het tijd om wat administratie te doen en een flinke hoeveelheid (s)lopende zaken van mijn “(s)lopende zaken”-lijstje af te vinken. Aangezien ik, eufemistisch gesteld, geen groot liefhebber ben van het administratieve proces *coughendatissecretaressecough*, besloot ik het mezelf een stuk leuker te maken door deze fijne, ooit door vrienden uit Disneyland Parijs voor me meegebrachte en eerder deze dag door The Big Kahuna achter een kast vandaan geviste, Minnie Mouse-oren op te zetten.
Briljant, niet?
Verder verkeer ik in een wat contemplatieve staat deze week, deels veroorzaakt door een (overigens zéér welkome!) verhoging van het energiepeil (lees: als je acuut ziek, zwak, misselijk en onderweg bent, is er geen energie voor wat dan ook, laat staan voor contemplatie) en extra aangewakkerd door het zien van Sunshine Cleaning (absolute aanrader!) met Tha B-Man. *mummelt “Contempleren kun je leren” en wandelt gniffelend richting nest*
Briljant, niet?
Verder verkeer ik in een wat contemplatieve staat deze week, deels veroorzaakt door een (overigens zéér welkome!) verhoging van het energiepeil (lees: als je acuut ziek, zwak, misselijk en onderweg bent, is er geen energie voor wat dan ook, laat staan voor contemplatie) en extra aangewakkerd door het zien van Sunshine Cleaning (absolute aanrader!) met Tha B-Man. *mummelt “Contempleren kun je leren” en wandelt gniffelend richting nest*
dinsdag 7 juli 2009
Ring the alarm
Gisteravond hield ik een heel betoog tegen Kattenfluisteraar T. dat eigenlijk alle nummers op de wereld zouden moeten beginnen zoals dit nummer, of, als dat niet mogelijk is, in ieder geval een sirenegeluid zouden moeten bevatten. Hij bleef van mening dat je moet beginnen met een basetrack voordat je begint te mauwen over geluidjes en hoewel hij uiteraard gelijk had, was ik in een wat trollerige bui en riep ik nep-bozig: “Ja maar, ik wil gewoon sirenes! Sirenes wil ik!”
Had ik mijn kop maar gehouden... Om 0.00 uur exact ging het brandalarm af. Loos alarm. Dat gebeurt wel vaker hier, om precies te zijn elke woensdagmiddag om 15.00 uur exact: blijkbaar is er een erg roostervaste muis die dan net met zijn of haar muizenkont langs een draadje komt wat het alarm laat afgaan. Of het is verkeerd aangesloten, dat is ook nog een optie, ik woon tenslotte in een pand van Woonclubje De Rots. Uiteraard is elke gelijkenis met een echt bestaande woningcorporatie geheel opzettelijk.
Het alarm hield deze keer echter lang aan, dus ik belde de Noodlijn van Woonclubje De Rots. Antwoordapparaat, toets 1 voor nood, 8 keer een doorverbindgeluid, weer antwoordapparaat, weer 1 toetsen en jawel: een levend persoon aan de lijn. Ze zouden er naar laten kijken. Gelukkig stopte het geloei vanzelf. Slapen dan maar.
Helaas: om 01.00 uur begon het geloei weer, tot 01.10 uur. Vervolgens om 02.00 uur nogmaals tot 02.10 uur. Toen het om 03.00 uur weer zover was, heb ik de telefoon maar weer eens gepakt. Om een (zeer) lang (en vermoeiend) verhaal kort te maken: er was op dat moment niemand beschikbaar die 1) een sleutel van het pand had en 2) een sleutel van de hoofdschakelkast van het alarm. Briljant he?
Voor de vorm hebben ze nog wel een (overigens uiterst aardige) monteur gestuurd, waar ik om 04.00 uur nog gezellig, uiteraard onderbroken door een bak geloei, mee gebabbeld heb. Waarschijnlijk heeft alleen zijn aanwezigheid al geholpen, want om 04.15 uur was het stil. Tot 04.30 uur: toen was het tijd voor K*tvogel...
Had ik mijn kop maar gehouden... Om 0.00 uur exact ging het brandalarm af. Loos alarm. Dat gebeurt wel vaker hier, om precies te zijn elke woensdagmiddag om 15.00 uur exact: blijkbaar is er een erg roostervaste muis die dan net met zijn of haar muizenkont langs een draadje komt wat het alarm laat afgaan. Of het is verkeerd aangesloten, dat is ook nog een optie, ik woon tenslotte in een pand van Woonclubje De Rots. Uiteraard is elke gelijkenis met een echt bestaande woningcorporatie geheel opzettelijk.
Het alarm hield deze keer echter lang aan, dus ik belde de Noodlijn van Woonclubje De Rots. Antwoordapparaat, toets 1 voor nood, 8 keer een doorverbindgeluid, weer antwoordapparaat, weer 1 toetsen en jawel: een levend persoon aan de lijn. Ze zouden er naar laten kijken. Gelukkig stopte het geloei vanzelf. Slapen dan maar.
Helaas: om 01.00 uur begon het geloei weer, tot 01.10 uur. Vervolgens om 02.00 uur nogmaals tot 02.10 uur. Toen het om 03.00 uur weer zover was, heb ik de telefoon maar weer eens gepakt. Om een (zeer) lang (en vermoeiend) verhaal kort te maken: er was op dat moment niemand beschikbaar die 1) een sleutel van het pand had en 2) een sleutel van de hoofdschakelkast van het alarm. Briljant he?
Voor de vorm hebben ze nog wel een (overigens uiterst aardige) monteur gestuurd, waar ik om 04.00 uur nog gezellig, uiteraard onderbroken door een bak geloei, mee gebabbeld heb. Waarschijnlijk heeft alleen zijn aanwezigheid al geholpen, want om 04.15 uur was het stil. Tot 04.30 uur: toen was het tijd voor K*tvogel...
vrijdag 3 juli 2009
Cool cat
Yay! Sinds gistermiddag is Huize Poelekie voorzien van een heuse airco-bak! Ja, decadent, maar het was hier in huis letterlijk 35 graden en zowel Rood, Les-Mioux als Poelekie zelf dreigden het zowel fysiek als psychisch te begeven.
Een jammerend telefoontje naar The Big Kahuna hielp de knoop doorhakken en ik moet zeggen dat ik spijt heb niet eerder zo’n ding aangeschaft te hebben. Zo’n 5 hittegolven geleden ongeveer.
The Big Kahuna merkte nog heel scherp op dat bijna elke crisis in Huize Poelekie bezworen kan worden met een groot wit apparaat (vaatwasser, airco…), wat behalve hilarisch eigenlijk ook ontzettend wáár is. Concluderend: airco! Yay!
Een jammerend telefoontje naar The Big Kahuna hielp de knoop doorhakken en ik moet zeggen dat ik spijt heb niet eerder zo’n ding aangeschaft te hebben. Zo’n 5 hittegolven geleden ongeveer.
The Big Kahuna merkte nog heel scherp op dat bijna elke crisis in Huize Poelekie bezworen kan worden met een groot wit apparaat (vaatwasser, airco…), wat behalve hilarisch eigenlijk ook ontzettend wáár is. Concluderend: airco! Yay!