dinsdag 24 augustus 2010
Referentiekader
Vandaag kwam ik in het American Book Center onderstaand, in het echt felroze, boekje tegen en ik vroeg me af waarom je in piepsnaam een 5 year memory book wilt bijhouden over mama's cokeverslaving...
zaterdag 14 augustus 2010
Never a chill moment
Hoe hoog, laag, breed, smal ik ook was, welke kleur van de regenboog mijn haar ook had en of ik nu gekleed was als een brave secretaresse of als een freak bitch from hell: nooit, maar dan ook echt nooit had ik last van wat sommigen "sjans" noemen. Zelf noem ik deze "sjans" liever wat het is: ongewenste, agressiefmakende, mannelijke aandacht.
Een paar weken geleden liep ik over straat: zonnebril op, mp3-speler in de oren, hoodie omhoog en mijn snoet in mijn mild-sikkeneurige neutraalstand. Plots stond er iemand in mijn blikveld die wat tegen me aan leuterde. Ik negeerde hem volkomen en liep door, tot hij met zijn armen begon te zwaaien en ik dacht: "Hij doet wel héél erg zijn best om mijn aandacht te trekken, misschien is het nood!". Ik zette mijn mp3-speler uit en vroeg wat ik voor hem kon doen. Er kwam een heel verhaal over dat hij me had zien lopen en dat ik zo'n mooi gezichtje had en dat hij me gevolgd was en hoe ik heette en waar ik woonde en bla en klets. Van de Protip "probeer, als je een wildvreemde die je aantrekkelijk vindt aanspreekt, niet binnen 3 zinnen als een stalker ass psycho over te komen" had hij duidelijk nog nooit gehoord. Ik heb hem een prettige dag gewenst en ben doorgelopen, dat was het einde van deze bizarre conversatie. Bang was ik niet, ik was vooral verbaasd en ook lichtelijk geïrriteerd: zelfs als je slechts een bivakmuts verwijderd bent van full blown terrorist attire, laten mensen je nog niet met rust. Ongelooflijk, hoe dik die gewapend betonnen plaat is die sommigen voor hun kop hebben.
Twee weken daarna, toen ik terugliep van een avondje film met Tha B-Man, werd ik achtereenvolgens nageroepen ("Hey, lekker mokkel!") door een groep jongens van hooguit begin twintig, stopte twee straten verder een politieauto om te vragen "of het wel gaat, meisje" en kwam er wéér een straat verder een malloot op een fiets voorbij die tegen me aan begon te zwammen in de hoop minstens smooches van me te krijgen! Was ik op dat moment vooral verbijsterd door de politieauto (in 14 jaar midden in de nacht door Amsterdam lopen, is er nog nooit een politieauto voor me gestopt!), eenmaal malloot-vrij thuis aangekomen dacht ik slechts "WTF?!".
Maar toen ik deze week achtereenvolgens opgewacht(!!!) en be-"schatje" werd aan het einde van de brug door een mij net daarvoor gepasseerde "flirtende" griezel, bij mij om de hoek iets van "lekker ding" toegevoegd kreeg door weer een andere malloot én er een eikel in een auto éérst naar mij toeterde en me vervolgens ranzig aankeek, werd ik kwaad. En toen ik dacht aan alle dames die dit soort ongein al jaren over zich heen krijgen en daar misschien zelfs bang van worden werd ik razend. Zo ontzettend razend, dat ik besloot dat de eerstvolgende die het gore rimboe oerlef had om me op dergelijke wijze lastig te vallen de volle laag zou krijgen: een uit mijn tenen geschreeuwd "Sit on my d*ck, *sshole!"* En inderdaad, toen ik later die avond terug naar huis stiefelde, zag ik in mijn ooghoeken iemand die aanstalten maakte om tegen me te praten... en die vervolgens zijn mond hield.
De rest van de weg stampte ik woest, in mijn hoofd "Sit on my d*ck, *sshole" als mantra herhalend, langs de nu uiterst zwijgzame "Lekker mokkel"-roepers van de week ervoor en langs een politieauto die niet stopte, naar huis. En nee, er werd ook niet naar me getoeterd. Jammer alleen dat dat uiterst sympathiek ogende meisje dat me tegemoet kwam nu wat angstig mijn kant op keek. Je kunt niet alles hebben, blijkbaar.
*Met dank aan Greenberg
Een paar weken geleden liep ik over straat: zonnebril op, mp3-speler in de oren, hoodie omhoog en mijn snoet in mijn mild-sikkeneurige neutraalstand. Plots stond er iemand in mijn blikveld die wat tegen me aan leuterde. Ik negeerde hem volkomen en liep door, tot hij met zijn armen begon te zwaaien en ik dacht: "Hij doet wel héél erg zijn best om mijn aandacht te trekken, misschien is het nood!". Ik zette mijn mp3-speler uit en vroeg wat ik voor hem kon doen. Er kwam een heel verhaal over dat hij me had zien lopen en dat ik zo'n mooi gezichtje had en dat hij me gevolgd was en hoe ik heette en waar ik woonde en bla en klets. Van de Protip "probeer, als je een wildvreemde die je aantrekkelijk vindt aanspreekt, niet binnen 3 zinnen als een stalker ass psycho over te komen" had hij duidelijk nog nooit gehoord. Ik heb hem een prettige dag gewenst en ben doorgelopen, dat was het einde van deze bizarre conversatie. Bang was ik niet, ik was vooral verbaasd en ook lichtelijk geïrriteerd: zelfs als je slechts een bivakmuts verwijderd bent van full blown terrorist attire, laten mensen je nog niet met rust. Ongelooflijk, hoe dik die gewapend betonnen plaat is die sommigen voor hun kop hebben.
Twee weken daarna, toen ik terugliep van een avondje film met Tha B-Man, werd ik achtereenvolgens nageroepen ("Hey, lekker mokkel!") door een groep jongens van hooguit begin twintig, stopte twee straten verder een politieauto om te vragen "of het wel gaat, meisje" en kwam er wéér een straat verder een malloot op een fiets voorbij die tegen me aan begon te zwammen in de hoop minstens smooches van me te krijgen! Was ik op dat moment vooral verbijsterd door de politieauto (in 14 jaar midden in de nacht door Amsterdam lopen, is er nog nooit een politieauto voor me gestopt!), eenmaal malloot-vrij thuis aangekomen dacht ik slechts "WTF?!".
Maar toen ik deze week achtereenvolgens opgewacht(!!!) en be-"schatje" werd aan het einde van de brug door een mij net daarvoor gepasseerde "flirtende" griezel, bij mij om de hoek iets van "lekker ding" toegevoegd kreeg door weer een andere malloot én er een eikel in een auto éérst naar mij toeterde en me vervolgens ranzig aankeek, werd ik kwaad. En toen ik dacht aan alle dames die dit soort ongein al jaren over zich heen krijgen en daar misschien zelfs bang van worden werd ik razend. Zo ontzettend razend, dat ik besloot dat de eerstvolgende die het gore rimboe oerlef had om me op dergelijke wijze lastig te vallen de volle laag zou krijgen: een uit mijn tenen geschreeuwd "Sit on my d*ck, *sshole!"* En inderdaad, toen ik later die avond terug naar huis stiefelde, zag ik in mijn ooghoeken iemand die aanstalten maakte om tegen me te praten... en die vervolgens zijn mond hield.
De rest van de weg stampte ik woest, in mijn hoofd "Sit on my d*ck, *sshole" als mantra herhalend, langs de nu uiterst zwijgzame "Lekker mokkel"-roepers van de week ervoor en langs een politieauto die niet stopte, naar huis. En nee, er werd ook niet naar me getoeterd. Jammer alleen dat dat uiterst sympathiek ogende meisje dat me tegemoet kwam nu wat angstig mijn kant op keek. Je kunt niet alles hebben, blijkbaar.
*Met dank aan Greenberg
donderdag 12 augustus 2010
8 jaar LogPoes!
Het moet niet veel gekker worden! :-D Voor het hoe & het waarom verwijs ik u graag naar mijn uitgebreide post van vorig jaar. Zelf ga ik met Tha B-man naar Greenberg. Ben benieuwd!
zaterdag 7 augustus 2010
Z-day
Vandaag was het EINDELIJK zo ver: met twee op donderdag gescoorde potten Crisco in een zakje (de natronloog had ik afgelopen maandag al gevonden bij het Kruidvat) reisde ik in de stromende regen af naar Huize Kattenfluisteraar T. voor Het Maken Van De Zeep. Na een korte tussenstop bij de Appie voor wat hapjes sleepte ik mezelf, mijn handtas, mijn plu en de hapjes de trap op, waar ik enthousiast begroet werd door een zich significant beter voelende Céline. De Kattenfluisteraar zelf was nog niet zo lang wakker, dus die moest eerst even van hapjes voorzien worden.
Na deze lunch gooide ik mijn recept door de zeepcalculator en deden we verwoede pogingen om 187.44 gram uit te meten op een keukenweegschaal die maten in 20 gram aanduidde... Vervolgens deed ik een veiligheidsbril op & handschoenen aan en mikte die (ongeveer) 187.44 gram in 501.6 gram demineraliseerd water en inderdaad: het werd be-la-che-lijk heet: 83 graden Celsius! Terwijl het mengsel in het open raam afkoelde mat ik de oliën af en zorgde ik ervoor dat ze smolten (magnetron FTW!) en hielp de Kattenfluisteraar mij enorm door de bakvormen met bakpapier te bekleden.
Fast forward het moment waarop de gesmolten oliën en natronloogoplossing op identieke temperatuur én met elkaar gemengd waren: Het Grote Roeren kon beginnen! Volgens het boekje zou na een minuut of 15 "trace" ontstaan, het moment waarop de zeep gevormd wordt en in de mal gegoten kan worden, "vergelijkbaar met het moment waarop er schuimpieken ontstaan in geklutst eiwit". Na een uur om toerbeurt roeren zag het spullie er nog steeds hetzelfde uit en begon de moed me wat in de schoenen te zakken met een kleine frustratiehuilbui tot gevolg. "Frustratie is essentieel in het creatieve proces!" zegt Non-Spotter en ze heeft gelijk: de Kattenfluisteraar besloot het mengsel in een koudwaterbad te doen en nogmaals flink te roeren met als gevolg de langverwachte trace! Na een knuffel en een vreugdedansje goot ik snel de zeep in de mal en kon Het Maken Van De Zeep als een succes beschouwd worden! De komende weken moet de zeep uitharden, maar zodra hij klaar is, bent u uiteraard de eerste die het hoort!
ETA: kiekjes hier!
Na deze lunch gooide ik mijn recept door de zeepcalculator en deden we verwoede pogingen om 187.44 gram uit te meten op een keukenweegschaal die maten in 20 gram aanduidde... Vervolgens deed ik een veiligheidsbril op & handschoenen aan en mikte die (ongeveer) 187.44 gram in 501.6 gram demineraliseerd water en inderdaad: het werd be-la-che-lijk heet: 83 graden Celsius! Terwijl het mengsel in het open raam afkoelde mat ik de oliën af en zorgde ik ervoor dat ze smolten (magnetron FTW!) en hielp de Kattenfluisteraar mij enorm door de bakvormen met bakpapier te bekleden.
Fast forward het moment waarop de gesmolten oliën en natronloogoplossing op identieke temperatuur én met elkaar gemengd waren: Het Grote Roeren kon beginnen! Volgens het boekje zou na een minuut of 15 "trace" ontstaan, het moment waarop de zeep gevormd wordt en in de mal gegoten kan worden, "vergelijkbaar met het moment waarop er schuimpieken ontstaan in geklutst eiwit". Na een uur om toerbeurt roeren zag het spullie er nog steeds hetzelfde uit en begon de moed me wat in de schoenen te zakken met een kleine frustratiehuilbui tot gevolg. "Frustratie is essentieel in het creatieve proces!" zegt Non-Spotter en ze heeft gelijk: de Kattenfluisteraar besloot het mengsel in een koudwaterbad te doen en nogmaals flink te roeren met als gevolg de langverwachte trace! Na een knuffel en een vreugdedansje goot ik snel de zeep in de mal en kon Het Maken Van De Zeep als een succes beschouwd worden! De komende weken moet de zeep uitharden, maar zodra hij klaar is, bent u uiteraard de eerste die het hoort!
ETA: kiekjes hier!
woensdag 4 augustus 2010
Update Céline: uiterst slecht nieuws
Toen ik vanmiddag, na mijn onthechting, bij fris-nieuwe-baan-hebbende Kattenfluisteraar T. zat, ging zijn telefoon. Het bleek de dierenarts, die de uitslag had van het biopt van Céline: maligne lymfoom, uiterst slecht nieuws dus.
Vanaf morgen begint zij met een palliatieve kuur Prednison en de verwachting is dat zij nog 6 tot 8 weken te leven heeft. Uiteraard is Tom uiterst verdrietig door dit misschien niet geheel onverwachte, maar er desondanks toch hard inhakkende nieuws. Céline zelf is momenteel wat ziekig en heeft wat moeite met eten, hopelijk zal ze zich onder de Prednison, al is het maar tijdelijk, een stuk beter voelen.
Vanaf morgen begint zij met een palliatieve kuur Prednison en de verwachting is dat zij nog 6 tot 8 weken te leven heeft. Uiteraard is Tom uiterst verdrietig door dit misschien niet geheel onverwachte, maar er desondanks toch hard inhakkende nieuws. Céline zelf is momenteel wat ziekig en heeft wat moeite met eten, hopelijk zal ze zich onder de Prednison, al is het maar tijdelijk, een stuk beter voelen.