Toen ik een jaar of 7 was, speelde ik met een buurmeisje op straat. We besloten, waarschijnlijk om te oefenen voor het verkeersdiploma, een vooraf afgesproken parcourtje te fietsen: terwijl de een fietste, noteerde de ander de hoeveelheid fouten die gemaakt werden. Ik fietste het parcours meerdere keren, deed alles precies volgens de verkeersregels, maar toch stonden er elke keer streepjes op het scorepapiertje. Na de 6e keer was ik het zat en vroeg ik “Maar wat doe ik dan verkeerd?!” Waarop zij zei “Oh, niets. Ik zet gewoon een paar streepjes neer. ’t Is toch maar een spelletje?”
Een jaar of 9 later: ik ga naar een nieuwe middelbare school. Twee meisjes leiden me rond en storten een bak roddels over onze medescholieren over me uit, wat me minder dan niets interesseert. Ik knik wat en hoop dat de bel snel gaat zodat ik naar mijn les kan. Na 10 hele lange minuten is het zover en terwijl ik wegstuif, in wat ik hoop dat de richting van mijn lokaal is, hoor ik het ene meisje roepen dat ze het SUPERGEZELLIG vond om met me gepraat te hebben. Door mijn hoofd schiet “Eh, JIJ hebt non-stop tegen me aangerateld, ik heb geen woord gezegd!”, maar sociaal wenselijke sub-assertieve deurmat die ik blijkbaar ben zeg ik zo nonchalant mogelijk “Ja, ’t was gezellig!” en denk “Zo, daar zijn we vanaf”. Als ik die middag thuiskom en mijn schooltas uitpak, gaat de deurbel. The Big Kahuna doet open en ik hoor een stem die me vaag bekend voorkomt zeggen: “Haaai! Ik ben Miepje! Ik ben Poelekie’s nieuwe beste vriendin!”
Fast forward naar heel veel jaar later: een feestavond, ergens. Iedereen gaat volledig uit z’n dak op de dansvloer, vindt het supergezellig, voelt zich zó verbonden, beste avond ooit. Ik zit op de grond in een wc-hokje, aan de telefoon met The Big Kahuna te janken omdat ik me zo VERPLETTEREND eenzaam voel.
Zomaar drie momenten uit mijn leven waarop ik het gevoel had tot een heel andere diersoort te behoren dan de mensen om me heen. Of dat, zowel in die situaties als in het algemeen, aan mij ligt of aan andere mensen (of aan allebei) vind ik persoonlijk niet van belang op dit moment. Feit is, dat ik me al geruime tijd vrijwel continu voel zoals in bovenstaande voorbeelden: voor niets mijn best doend, niets bereikend, niet serieus genomen, onbegrepen, de verkeerde mensen aantrekkend en de juiste mensen afstotend.
Tel daarbij het gevoel op, op een steeds-verder-van-de-bewoonde-wereld-afdrijvend vlot te zitten/de liefdesbaby van Major Tom en de Rocket Man te zijn, met een snufje Ashes to Ashes en een refreintje Gotye. Alles en iedereen gaat verder terwijl ik op mijn vlot afdrijf/in de ruimte hang: ik heb het gevoel steeds verder van alles en iedereen af te staan.
Voor de mensen die al een poosje meelezen zal dit allemaal niet als een grote verrassing komen. Niets in mijn leven is meer zoals het was en ik kan het niet fixen. Erover praten heeft weinig zin. Doen alsof er niets aan de hand is of continu om die kudde elephants in the room heen praten, wat ik in het dagelijks leven toch vaak moet doen, vreet energie. Mijn studielast is tot nu toe iets minder zwaar dan vorig jaar, maar toch nog heftig.
Daarnaast ben ik bezig met een hoogst vermoeiend en frustrerend studiegerelateerd informatieverzamelingsproces (galgje!) op basis waarvan ik dit semester een aantal belangrijke beslissingen moet nemen die bepalend zijn voor de rest van mijn studie/verdere carrière. Al deze zaken bij elkaar zorgen ervoor dat ik dan ook geen idee heb wanneer ik weer (al dan niet met enige regelmaat) de energie/tijd/behoefte heb om hier op LogPoes te posten. Ook op mijn andere honken (YourfriendLP, Twitter en Tumblr) zal ik significant minder vaak aanwezig zijn dan tot nu toe gebruikelijk.
Maakt u geen zorgen, ik ben katachtig en zal waarschijnlijk uiteindelijk wel weer op mijn pootjes terechtkomen, maar ’t kan even duren deze keer.
