A bunch of stuff

Allereerst een leutig gifje wat de staat van mijn blog(s) op 't moment het best weergeeft:

Dit gifje heb ik overigens al tig jaar in een mapje genaamd "Dingen voor LogPoes" staan. Want zoals ik ergens in een LogPoesPost, die ik met geen mogelijkheid kan terugvinden, schreef: alles wat ik (hier en elders) schrijf, ziet er zo'n 95% moeitelozer en spontaner uit dan het in werkelijkheid is. Ik heb dan ook grenzeloze bewondering voor mensen die een gedachte hebben en die gedachte, BAM!, binnen 10 minuten op papier zetten en klaar. Vooral die ene keer dat ik 4 1/2 uur lang puzzelde op een drieregelige email. Ja, dat was zelfs voor mijn doen extreem, maar feit is dat de schrijverij en ik een vrij complexe relatie hebben.

In het kader van de ontcomplexificatie ben ik al een aantal jaar bezig met het ontmantelen van wat ik altijd wat schertsend "Mijn Archief" noem: losse gedachten, nog uit te werken schrijverij, een aardige collectie 'zinnen, ergens in te passen' en natuurlijk de resultaten van 5 NaNoWriMo's. Van de 250.000 woorden die dat opgeleverd heeft, heb ik zo'n 3/4 integraal in de prullie gemikt. De helft van de rest is ondertussen (her)bewerkt verschenen op mijn blogs, in zines en/of in privécorrespondentie. De mensen met een rekenmachine die goed kunnen rekenen, zien dat er nog zo'n 30.000 woorden overblijven. Dat klopt. Dat was Het Project, a.k.a. 13 years in the making, a.k.a. Het Boek Dat Door Mulisch Geschreven Had Moeten Worden. Het project waar ik, uiteraard meer af dan aan, vanaf 1998 mee bezig geweest ben en waarvan ik tijdens NaNoWriMo 2010 eindelijk het 'geraamte' op papier heb gekregen. 

En bij dat geraamte bleef het. In de afgelopen twee jaar herlas ik het van tijd tot tijd nog eens een keertje, herschreef ik nog eens een stuk, maar ik kreeg het niet rond, het werd maar niet wat ik wilde. Want ik ben niet Harry Mulisch. Ook niet stiekem. En daarnaast: ik had dan wel een paar leuke dialogen en wat interessante gebeurtenissen, maar ook een verhaal met een extreem hoog "je had erbij moeten zijn"-gehalte. En ik zeg nou wel verhaal, maar eigenlijk was het meer een gevalletje "That's not a story, that's just a bunch of stuff that happened!"*. Het was hooguit materiaal dat in een op deze gebeurtenissen gebaseerd nieuw verhaal ingevoegd zou kunnen worden. Alleen al bij de gedachte daaraan moest ik Heel Diep Zuchten. En dan klikte ik het Scrivener bestand maar weer dicht.

Het definitieve realiseer/besef-moment kwam vorige week. Ik realiseerde me dat ik alleen nog maar aan dit project hing om oneigenlijke redenen: omdat ik er al zo lang mee bezig was, omdat Ik Altijd Alles Afmaak Want Ik Ben Geen Quitter (en ook helemaal niet dwangmatig, hoe komt u erbij?), omdat ik zo'n prachtig motto had gevonden. Want als ik heel eerlijk ben, is mijn behoefte om het verhaal zélf ~naar de massa~ te brengen er nooit meer geweest sinds ik het geraamte heb opgeschreven. Blijkbaar had ik het indertijd al goed gezien: ik was er klaar mee. En als je het als schrijver al niet (meer) belangrijk vindt, waarom zou je er dan een lezer mee lastigvallen?

En zo kwam er met 1 druk op een knop een hoogst onceremonieel einde aan een lang(s)lopend project. Zou dit nou dat beruchte ~loslaten~ zijn?

*Een van mijn docenten claimde dat dat een exacte Homer Simpson quote is, ik heb hem in iets andere vorm teruggevonden.

Clark Cat!

Aloha peeps!

Dit is Clark, de meest onfotografeerbare kat van het westelijk halfrond:

Na 17 pogingen schoot The Big Kahuna bovenstaande foto, waarop hij er strenger uitziet dan hij in werkelijkheid is, maar wat tevens de enige foto is waarop u meer ziet dan de bovenkant van zijn hoofd. Clark is zoals u kunt zien grijsgestreept. Hij is 14 jaar oud en woont sinds gisteren in Huize Poelekie.

"Permanent?" hoor ik u vragen. Jawel, permanent. "Maar hoe en wat en waarom?" Nou, met de dierentaxi en een kat en omdat hij een huis nodig had en een kat is en ik een huis heb en een kat nodig had en dat een zogenaamde win-win situatie is.

Maar even serieus: na lang wikken, wegen, nadenken, overwegen, pro en con lijstjes maken en uiteraard een boel gepieker, besloot ik dat alle nadelen van het leven met een kat (vacht, allergie, kattenbak) niet opwogen tegen de voordelen van het leven met een kat. Fast forward naar 9 februari: na op de website van het asiel een advertentie gezien te hebben van een kat die qua beschrijving best wel een match zou kunnen zijn, versleepte ik mezelf en mijn vragenlijst naar de andere kant van de wereld Osdorp voor een blind date met ene Clark. Als hij er nog zou zijn.

Eenmaal aangekomen in het asiel bleek Clark inderdaad nog aanwezig te zijn. Dat was yay! Wat significant minder yay was, was dat hij flink geveld was door niesziekte. Ondanks dat was hij erg lief en vond hij mij niet al te stom, tenminste, dat durfde ik wel op te maken uit het feit dat ik hem ondanks dat hij zich rottig voelde toch mocht aaien. Ik vond hem helemaal geweldig en besloot hem te reserveren. In de weken daarna ging het eerst gruwelijk veel slechter, tot het punt dat ook de verzorgers vreesden dat hij het niet zou redden, tot (na de wondercombo antibiotica, dwangvoeding, vocht en neusdruppels) hij toch weer geheel opknapte gelukkig.

Afgelopen vrijdag werd hij officieel 'vrijgegeven', ik versleepte mezelf weer dat hele eind naar Osdorp, zette 5 keer een handtekening onder een exemplaar van een koopcontract (dit is 100% waar en 0% overdreven, zowel de 5 exemplaren als het feit dat er 'koopcontract' op stond) en werd daarmee officieel personeel van Clark.

Omdat ik hem dat roteind van Daar naar Hier met het openbaar vervoer niet wilde aandoen, werd hij gisterochtend om half 11 met de dierentaxi gebracht. Hij stiefelde direct het hele huis door, poetste wat spinnenwebben uit hoeken waar overduidelijk al te lang geen kattensnoet was geweest weg met zijn snor en ging toen wat dutten. Na een paar keer gezellig te zijn komen babbelen, vond hij het om kwart over 15 tijd om wat vaart achter ons vriendschapsproces te zetten en sprong hij op schoot. Ook vandaag heeft hij een groot deel van de dag als een sticker op me geplakt gezeten. Ik geloof dat dat betekent dat hij mij wel een beetje leuk vindt. Ik vind hem overigens echt keihard de shiznit. Volgens mij kunnen we stellen dat dit, zoals gehoopt, inderdaad een win-win situatie is.