Allereerst een leutig gifje wat de staat van mijn blog(s) op 't moment het best weergeeft:
Dit gifje heb ik overigens al tig jaar in een mapje genaamd "Dingen voor LogPoes" staan. Want zoals ik ergens in een LogPoesPost, die ik met geen mogelijkheid kan terugvinden, schreef: alles wat ik (hier en elders) schrijf, ziet er zo'n 95% moeitelozer en spontaner uit dan het in werkelijkheid is. Ik heb dan ook grenzeloze bewondering voor mensen die een gedachte hebben en die gedachte, BAM!, binnen 10 minuten op papier zetten en klaar. Vooral die ene keer dat ik 4 1/2 uur lang puzzelde op een drieregelige email. Ja, dat was zelfs voor mijn doen extreem, maar feit is dat de schrijverij en ik een vrij complexe relatie hebben.
In het kader van de ontcomplexificatie ben ik al een aantal jaar bezig met het ontmantelen van wat ik altijd wat schertsend "Mijn Archief" noem: losse gedachten, nog uit te werken schrijverij, een aardige collectie 'zinnen, ergens in te passen' en natuurlijk de resultaten van 5 NaNoWriMo's. Van de 250.000 woorden die dat opgeleverd heeft, heb ik zo'n 3/4 integraal in de prullie gemikt. De helft van de rest is ondertussen (her)bewerkt verschenen op mijn blogs, in zines en/of in privécorrespondentie. De mensen met een rekenmachine die goed kunnen rekenen, zien dat er nog zo'n 30.000 woorden overblijven. Dat klopt. Dat was Het Project, a.k.a. 13 years in the making, a.k.a. Het Boek Dat Door Mulisch Geschreven Had Moeten Worden. Het project waar ik, uiteraard meer af dan aan, vanaf 1998 mee bezig geweest ben en waarvan ik tijdens NaNoWriMo 2010 eindelijk het 'geraamte' op papier heb gekregen.
En bij dat geraamte bleef het. In de afgelopen twee jaar herlas ik het van tijd tot tijd nog eens een keertje, herschreef ik nog eens een stuk, maar ik kreeg het niet rond, het werd maar niet wat ik wilde. Want ik ben niet Harry Mulisch. Ook niet stiekem. En daarnaast: ik had dan wel een paar leuke dialogen en wat interessante gebeurtenissen, maar ook een verhaal met een extreem hoog "je had erbij moeten zijn"-gehalte. En ik zeg nou wel verhaal, maar eigenlijk was het meer een gevalletje "That's not a story, that's just a bunch of stuff that happened!"*. Het was hooguit materiaal dat in een op deze gebeurtenissen gebaseerd nieuw verhaal ingevoegd zou kunnen worden. Alleen al bij de gedachte daaraan moest ik Heel Diep Zuchten. En dan klikte ik het Scrivener bestand maar weer dicht.
Het definitieve realiseer/besef-moment kwam vorige week. Ik realiseerde me dat ik alleen nog maar aan dit project hing om oneigenlijke redenen: omdat ik er al zo lang mee bezig was, omdat Ik Altijd Alles Afmaak Want Ik Ben Geen Quitter (en ook helemaal niet dwangmatig, hoe komt u erbij?), omdat ik zo'n prachtig motto had gevonden. Want als ik heel eerlijk ben, is mijn behoefte om het verhaal zélf ~naar de massa~ te brengen er nooit meer geweest sinds ik het geraamte heb opgeschreven. Blijkbaar had ik het indertijd al goed gezien: ik was er klaar mee. En als je het als schrijver al niet (meer) belangrijk vindt, waarom zou je er dan een lezer mee lastigvallen?
En zo kwam er met 1 druk op een knop een hoogst onceremonieel einde aan een lang(s)lopend project. Zou dit nou dat beruchte ~loslaten~ zijn?
*Een van mijn docenten claimde dat dat een exacte Homer Simpson quote is, ik heb hem in iets andere vorm teruggevonden.
Wow. Ik ben diep onder de indruk. En nee, dat is geen grap of sarcasme. Het is zo moeilijk om dingen zelfs fysiek los te laten. Maar wellicht maakt het plaats voor iets anders dat ook die aandacht verdient. Je weet maar nooit.
BeantwoordenVerwijderen@ Kouw: dank u! :-) Dit was mijn langst lopende (s)lopende zaak, en de opluchting die ik voel is gek genoeg te vergelijken met het afronden van iets waar ik tijden aan gewerkt heb (*coughthesummerzinnecough*) en dat terwijl ik geen tastbaar resultaat heb. :-D Kortom: ik hoef noooit meer iets te doen! ;-D *komt niet meer bij*
BeantwoordenVerwijderenMaar even serieus: het feit dat ik niet meer hoef te denken "Oh nee, ik kan dat-en-dat niet doen want ik heb Het Project nog liggen waar ik Iets Mee Moet" is uiterst, uiterst prettig. :-)
Ja, dat lijkt me moeilijk zeg. Van deene kant moet je kunnen doorzetten met zoiets, maar er moet ook wel iets van inspiratie overblijven, maar dat kan moeilijk te duiden zijn als je er al zo lang mee bezig bent. Maar het is iets wat wel eens gebeurt bij schrijvers, dat een boek gewoon definitief vastloopt.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het ook wel met muziek, maar dat merk ik meestal al in een vroeg stadium, en het zijn niet van die grote projecten.
@ Laurent: ik denk dat als dit een project was geweest waar ik nu aan was begonnen, dat ik dan veel eerder gezien had dat het het niet ging worden, vanwege het extreem hoge "je had erbij moeten zijn"-gehalte. Maar omdat ik me er ergens in de prehistorie in vastgebeten had, bleef dit maar slepen en slepen en slepen. Het was in het begin wat raar, want wat leeg, maar nu is het vooral een opluchting dat er niet meer iets op de achtergrond speelt waarvan ik continu het gevoel heb dat ik er iets mee moet. :-)
BeantwoordenVerwijderen