Drinkwater

Hoe ouder ik word, hoe meer ik erachter kom dat mijn Emily the Strange adressenboekje het bij het rechte eind had:

Mensen zijn inderdaad in te delen in “part of the posse” en “part of the problem”. En over die laatste categorie ga ik het vandaag eens hebben, want ik ben het, zoals we dat zo charmant zeggen hier in Amsterdam, beyond schijtzat. Gaat u er lekker voor zitten, het is nogal een lap tekst.

Depressiefmakende zeikesteyn die niet op tieners losgelaten moet worden Filosoof en literair genie Sartre zei ooit: ”L’enfer, c’est les autres” en mensenKINDEREN wat had die kerel gelijk. De hoeveelheid gezeik die intermenselijk contact me in mijn leven tot nu toe opgeleverd heeft, is sowieso redelijk excessief, maar wat mij een poosje geleden overkwam, slaat alles.

Op een dinsdagochtend rond kwart voor 4 ging mijn deurbel. Nu woon ik naast een studentenhuis en heb ik meerdere buren, dus het komt wel vaker voor dat iemand per ongeluk op de verkeerde bel drukt. Lastig, maar goed, 1 woord: legalehuurwoninginAmsterdamCentrum. Ik draaide me om en viel weer in slaap.

Even later ging de deurbel weer. Twee keer aanbellen diep in de nacht: dat moest iemand in nood zijn. Ik hoor u denken “The Florence Nightingale is strong in this one! Ga toch slapen mens!” en misschien heeft u ook wel gewoon gelijk. Ik ben echter in mijn leven meerdere keren in nood geweest en ben toen gelukkig door wildvreemden geholpen, dus ik deed mijn tijgerbadjas aan en stiefelde naar mijn voordeur.

En wie stond daar doodleuk gezellig naar me te zwaaien alsof het 3 uur ’s middags was? Iemand met wie ik 7 jaar geleden door middel van een vriendelijke brief expliciet het contact verbroken heb. Zijn oncorrigeerbare, grensoverschrijdende gedrag was mij in de loop der (20+!) jaren steeds meer tegen gaan staan, en ik was er meer dan klaar mee. Mijn langdurige pogingen om het contact “dood te laten bloeden”, zoals etiquette-expert Beatrijs Ritsema aanraadt, hadden geen enkel effect gehad helaas.

Wat hij kwam doen? Hij kwam hallo zeggen. En eigenlijk ook wel verhaal halen. Want ja, hij had er toch wel een beetje last van gehad, van die ~gruwelijke~ brief. Niet heel erg hoor, maar een beetje. En hij wilde nu zijn kant van het verhaal vertellen. Ja, na 7 jaar. Ja, om 4 uur ’s nachts. Ik kreeg het warm en koud tegelijk, de wereld werd wat wazig...

Gelukkig brulde toen de megafoon-eekhoorn in mijn hoofd: “Yo! Je bent al chronisch ziek, als je daarnaast ook nog een veroordeling wegens geweldpleging hebt, dan kun je die eventuele emigratie naar Californië wel helemaal op je buik schrijven!” De eekhoorn had, zoals altijd, gelijk.

Long story short: ik heb het gesprek zo snel en ijzig mogelijk afgekapt, waarna ik tierend met The Big Kahuna aan de lijn gehangen heb, want zoals u zich waarschijnlijk wel voor kunt stellen, trok ik dit uiterst, uiterst slecht. Vervolgens heb ik hem een brief op poten gestuurd waarin onder andere staat dat de eerstvolgende contactpoging van zijn kant, onafhankelijk van vorm, inhoud of tijdstip, het begin van zijn stalkingdossier wordt. Ook heb ik de politie gecontacteerd, die namen me uiterst serieus. We hebben de te volgen procedure doorgesproken, mocht er in de toekomst nogmaals iets voorvallen.

Tot nu toe is het stil gebleven en ben ik ook weer van de acute schrik bekomen. Toch blijf ik met vragen zitten, zeker omdat een week of twee na dit voorval een ANDER persoon, die ook weigert te begrijpen dat ik niet verplicht ben om bevriend met haar te zijn puur en alleen omdat zij dat wil, me toevoegde op Twitter. Niet dat ik nog op Twitter zit overigens, ik houd mijn account slechts aan omdat ik niet wil dat mijn naam vervalt en gebruikt wordt door een ander, maar pff. Overigens was ook deze dame indertijd (en dan spreken we over 1998 – 2001, om u even een idee te geven van hoe lang dit al speelt!) geheel ongevoelig voor de doodbloedtechniek.

Maar goed, wat ik mij dus afvraag: waarom doen zij dit? Waarom blijven deze mensen in PIEPSnaam contact zoeken met iemand (ik in dit geval) die vriendelijk doch expliciet aangegeven heeft geen contact meer te willen? En waarom proberen ze het na zoveel jaar (hij) of om de zoveel jaar (zij) weer, en worden ze dan weer verschrikkelijk boos als ik niet wil wat zij willen? Waarom steken ze hun tijd en energie niet in het vinden van mensen die wél met ze om willen gaan? Dat is voor hun toch ook een stuk prettiger dan deze vruchteloze pogingen contact te forceren met iemand die echt geen contact meer wil?

Of snap ik weer eens niet hoe het in de wereld werkt? Moet ik nu werkelijk de rest van mijn leven om blijven gaan met deze mensen, puur omdat ik op mijn 5e bij ze in de straat ben komen wonen en daarna een aantal jaar met ze bevriend ben geweest? Ook als ik minder dan niets meer met ze gemeen heb? Ook als ik er echt nul komma nul zin in heb? Ook als ik me onprettig voel bij deze mensen, omdat ze opvattingen hebben en/of gedragingen vertonen die compleet indruisen tegen wie/wat ik ben?

En nu ik toch bezig ben: wat zit daar in #@$%$naam in het drinkwater, dat ze allebei, onafhankelijk van elkaar, hetzelfde soort gedrag vertonen? Mocht u een idee hebben, mikt u het dan alstublieft in de commentbox, want hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik ervan snap en zoals u merkt, zit het me hoog.