Dag Poelekie! *zwaait*

De oplettende lezer zal het al wel gemerkt hebben: behalve dat ik tegenwoordig een leutige foto van mezelf als avatar heb in plaats van een plaatje van Muta uit The Cat Returns, heet ik ook overal LogPoes en niet meer Poelekie de Vries.

Deze beslissing komt niet uit de lucht vallen, hij was al een jaar of 3 in the making. Het was namelijk nogal een stap: ik noemde mezelf al sinds 2000 zo (hoe ik eraan gekomen ben kunt u hier lezen) en was er behoorlijk aan gehecht.

Toch was het tijd om afscheid te nemen van het pseudoniem Poelekie de Vries. Want hoewel er niets mis is met de naam Poelekie, en er al helemaal niets mis is met de naam De Vries, komt er ook aan de houdbaarheid van een running gag een einde.

Daarnaast ben ik ondertussen 38 jaar oud. Ik ben de naam ontgroeid, net zoals ik de multicolor springveer-vlinderknipjes en de kinderhandtasjes met poezenplaatjes en glitter van de H&M die ik op mijn 24e (volgens anderen semi-ironisch) droeg, ontgroeid ben. Niet dat ik niet nog steeds de neiging heb om ze te kopen overigens, want wat mij betreft droeg ik ze bloedserieus, maar er is een fijne lijn tussen “excentriek” en “volslagen belachelijk”, en op je 38e met kinderspulletjes rondlopen overschrijdt die lijn hardcore. Helaas.

Of het niet raar is om geen “echte” naam te hebben, maar door het leven te gaan met een functie/titel (ik was Poelekie de Vries, DE LogPoes tenslotte) als naam? Ach, ik ben het gewend: mijn “echte”, IRL-naam is ook meer een functieomschrijving/titel dan een “echte” naam, tenslotte.

Overigens val ik niet van ellende van mijn stok als u mij per ongeluk Poelekie (de Vries) noemt, en ga ik ook niet mijn LogPoes-archief, laat staan al mijn andere uitingen op het internet aanpassen, want dan krijg ik mijn Levenswerk (ja, ik heb een lijst) nooit af natuurlijk. *gaat weer aan de slag*