Levensvreugdverhogend materialisme

Sinds een week ben ik in het bezit van twee witte apparaten die mijn Levensvreugd significant verhoogd hebben.

Laten we met de eerste beginnen: in een heel ver verleden (begin jaren 90) zag ik in een restaurant een enorme rijstkoker. Ik aasde er uiteraard enorm op, maar voor 1 persoon een industriële rijstkoker aanschaffen is nogal nodeloos. Ik kan me niet herinneren of er toen geen kleinere modellen verkrijgbaar waren, of dat kleinere modellen ook gruwelijk duur waren, feit is: ik kocht er geen.

Na terugkeer uit Berkeley, waar meerdere keren per week arroz op mijn bord schepte, zette ik “rijstkoker kopen” op mijn Teuxdeux. De eerstvolgende keer dat ik bij de Chinese supermarkt was, vergat ik er een te kopen. Ze staan namelijk in de kelder bij de keukenspullen en daar mag ik normaal gesproken van mezelf niet komen want ik heb al 3 ½ servies. Daarna was ik weer eens dying dying dying dying dying all the time, vervolgens was er Gedoe en had ik een semester af te ronden, yada yada bla bla, resultaat: geen rijstkoker.

Twee weken geleden riep ik dan ook geïrriteerd tegen mezelf: “Morgen! Rijstkoker kopen!” en aangezien ik steeds beter naar mezelf luister tegenwoordig, kocht ik de dag erop, inderdaad, een rijstkoker. Waarna ik deze week al 4 keer rijst gegeten heb. Mijn favoriete rijst is overigens Pandan, voornamelijk vanwege de smaak, maar ook wel een heel klein beetje omdat je het zo lekker plat Amsterdams uit kunt spreken. Probeert u het maar.

*wacht*

Zei ik toch? :-D

Het andere witte ding dat ik kocht, was een elektrische onderdeken. Voor wie nu denkt: “Yo LogPoes, we weten dat je 38 bent en dat je al weken Cher loopt te zingen, maareh, een electrische deken? Werkelijk?” Eh, ja.

Het is niet geheel duidelijk of het door mijn ziekte zelf of door de bejaardenpillen die ik slik om mijn dreigend uiteenvallen te vertragen die ziekte te beheersen, maar ik ben niet meer goed in staat om mijn lichaamstemperatuur te reguleren. Met name als het koud is koel ik af en ik word niet meer uit mezelf warm. En met “koel ik af” bedoel ik “ijsklonten zijn warmer”-koud, klappertand- en brrr-koud.

Tot voor kort loste ik dat op door voor het slapen gaan heet te douchen, vervolgens een pyjama en sokken aan te trekken die op de loeihete verwarming hadden gelegen en vervolgens in een door een kruik deels verwarmd bed te gaan liggen. Los van dat dat behelpen bleef en het bakken water en stroom kostte, hield ik geen huid meer over en da’s zo zonde van al die tattoos.

Enter de elektrische deken. WAT EEN UITVINDING! Ik wil nu dus een full body suit gemaakt van elektrische deken voor al die winterige winterdagen waarop ik zelfs met 5-lagen-kleding-waarvan-1-laag-thermo nog half doodvries. Of de rest van de winter in mijn nest liggen, dat mag ook. Echt, iedereen die het koud heeft en/of een horrorwinter vreest: voor zo’n 4 tientjes is je kouprobleem ’s nachts in ieder geval opgelost.