Bam, iemand die ik al 16+ jaar niet meer gezien of gesproken had, kwam doodleuk weer mijn leven binnenbanjeren alsof we elkaar vorige week nog gesproken hadden en het feit dat we geen contact meer hadden een toevalligheidje was. Deze persoon rukte zo, zonder twijfel geheel onbedoeld, een flink blik oud leed open. Echt, er zullen heus een boel mensen zijn die dolgelukkig zijn om weer contact te krijgen met iemand van vroeger. Ik heb daar, om redenen die mij en mijn zorgverzekering duizenden euro’s aan therapie gekost hebben, echter geen zin in. Zeker niet op deze nonchalante wijze en zeker niet na zoveel jaar. Om wat positiefs te doen met mijn ~gevoelens~, heb ik een “Wil je na heel veel jaar weer in contact komen met iemand van vroeger? – Lees dan eerst dit!”-protiplijst geschreven:
- Heeft de persoon in kwestie ooit expliciet het contact met je verbroken? Ja? Laat die persoon dan met rust en zoek geen contact. Nee, ook niet stiekem, ook niet per ongeluk, ook niet na 23 jaar, ook niet via email, ook niet via Twitter/Facebook/Whatever en ga verdomme al helemaal niet om kwart voor 4 ’s ochtends bij iemand voor de deur staan. Ga er maar vanuit dat die persoon goed nagedacht heeft over het verbreken van het contact en niet van mening gaat veranderen. Dat hoef je niet leuk te vinden, dat hoef je niet te begrijpen, je moet het gewoon accepteren. Klaar.
- Is het een situatie waarbij je elkaar uit het oog verloren bent, maar verder geen ruzie hebt gehad? Ook dan is er geen garantie dat die ander na al die tijd nog zin heeft om het contact te herstellen. Contact is heel vaak contextgebonden en tenzij je je precies dezelfde kant op ontwikkeld hebt, is de kans dat je elkaar na tig jaar radiostilte nog iets te melden hebt, minimaal. Stilte is soms ook gewoon een hint.
- Denk ook even terug aan de omstandigheden op het moment dat je elkaar uit het oog verloor: was het een “gewone” levensverandering zoals een verhuizing, naar een andere school gaan of een nieuwe baan? Of speelde er meer? Zo ja, sta dan stil bij wat je open zou kunnen trekken bij die ander. Dat het voor jou “die goeie oude tijd” was, wil niet zeggen dat het voor die ander ook zo was. Secret hell, mensen, secret hell.
- Als je niet wilt dat je goede herinneringen mogelijk verpest worden, ga dan niet lopen graven in het verleden. En eis al helemaal niet van een ander (“Jaweeel, jij vond [situatie] hartstikke leuk!”) dat zij zichzelf geweld aandoen zodat jij lekker kunt blijven doen alsof jij je niet herinnert dat die ander toen een gruwelijke tijd had. Zo heb ik bijvoorbeeld geen enkele behoefte om met wie dan ook “gezellig warme herinneringen” aan mijn middelbare schooltijd op te halen, want die heb ik niet.
- Sta ook even stil bij de positie die je hebt in iemands leven: als je familie van iemands ex-partner bent en dat huwelijk is op zeer vervelende wijze geëindigd, is het dan wel een goed idee om na 10 jaar complete radiostilte gezellig contact met die persoon op te nemen alsof er nooit iets gebeurd is? Ik vind van niet. Ja, natuurlijk is het jammer dat het contact verbroken is, maar geen klotesituatie zonder collateral damage.
- Denk eens goed na waarom je zo graag weer contact wilt. Als je tientallen jaren doorgebracht hebt zonder die persoon te spreken, dan valt het met dat enorme missen toch wel mee, lijkt me. Veel van dat “terugdenken aan vroeger” is van de (mid)life crisis-achtige soort, moet je daar nou werkelijk een ander mee lastigvallen? Ik zeg: dagboekje.
Of ik zelf nooit mensen mis? Er zijn inderdaad een aantal mensen die ik door omstandigheden (verhuizingen, adres kwijtgeraakt, verwaterd) kwijtgeraakt ben, waarvan ik het jammer vind dat dat gebeurd is. We zijn echter ondertussen járen verder en ik heb geen organische manier om weer met ze in contact te komen, zoals bijvoorbeeld gezamenlijke vrienden of een gedeelde interesse. Dus heel af en toe denk ik met genegenheid aan ze terug, en verder laat ik het zo. Dat zouden wat mij betreft meer mensen moeten doen.
