Binnenbanjeren (deel 1)

Ik zal het u maar eerlijk zeggen: wat andere mensen uitspoken interesseert mij eigenlijk niet zoveel. Dat klinkt onaardiger dan ik het bedoel. Het kan mij namelijk totaal niet schelen wat Random Pietje doet, zelfs niet als dat “raar” is in de ogen van de maatschappij, zolang als ik er geen last van heb. Let wel, ik heb het dan niet over gevaarlijk en/of crimineel gedrag, maar over malle hobby’s of een niet-standaard levensinvulling. Echt, leven en laten leven, ook als ik er niets van begrijp. Wat andere mensen doen interesseert me slechts als ik de andere persoon mag, of als ik enorm veel last van iemand heb: ik wil dan graag weten waarom die persoon zo doet, zodat ik ervoor kan zorgen dat hij/zij/anders: [vul in] daar heel snel mee ophoudt.

Egocentrisch? Absoluut. Zoals ik al eerder geschreven heb: het leven is kort en ik heb genoeg te doen. Hell, ik krijg het al nauwelijks voor elkaar om op de hoogte te blijven van wat er zich in mijn eigen existens afspeelt, dus ik besteed geen tijd aan de nukken en grillen van volslagen wildvreemden die mij niet lastig vallen. Zo ben ik dan ook niet bijster geïnteresseerd om na 20+ jaar te horen wat Henkie, waar ik toevallig één jaar een klaslokaal mee gedeeld heb en nooit een woord mee gewisseld heb, met zijn leven doet. Uiteraard hoop ik dat het allemaal goed gaat en dat Henkie gelukkig is met zijn leven en vind ik het on a human level verdrietig als dat niet zo is, maar dat vind ik van een volslagen onbekende die onder een brug slaapt ook.

Als je vroeger (oma spreekt) verhuisde, van school wisselde of een andere baan kreeg, dan hield je misschien met een paar mensen contact en daar bleef het dan bij. De meeste mensen verloor je uit het oog: niet omdat je een gruwelijke hekel aan ze had, maar omdat je levens veranderden. Iedereen ging verder met zijn of haar leven en als je elkaar toevallig tegenkwam was dat leuk en zo niet, dan niet.

Door het internet in het algemeen en social media in het bijzonder, is er nu een situatie ontstaan waarbij mensen eeuwig in elkaars kringen blijven rondhangen, zelfs als ze elkaar al lang meer dan ontgroeid zijn. Het contact houdt nooit meer op natuurlijke wijze op; ontvolgen staat gelijk aan ontvrienden en dus aan bakkelei. Terwijl er vaak, zoals in het geval van vage klasgenoten, überhaupt nooit een vriendschap is geweest. Het is het virtuele equivalent van die uit een soort misplaatste nostalgie aangehouden contacten die slechts bestaan uit elkaar jaarlijks een kerstkaart sturen, maar dan op dagelijkse basis. Dit, gecombineerd met de vaak toch wel hoge mate van emotionele incontinentie die veel mensen via het internet tentoonspreiden, zorgt ervoor dat sommige mensen nu meer weten van vage bekenden uit het verleden waar ze eigenlijk geen daadwerkelijk contact mee hebben, dan ze pakweg 15 jaar geleden van hun allerbeste vrienden wisten. Dat vind ik raar.

Daarom zit ik ook niet op Schoolbank, niet op Facebook en tot voor kort niet onder mijn eigen naam op het internet. In verband met ~de kurrieruh~ is er aan dat tijdperk helaas een einde gekomen, en binnen twee weken begon het gezeik al.

Deel 2 volgt volgende week woensdag, 29 april.