Talent

Toen ik recentelijk door de Marks & Spencer stiefelde op zoek naar hun (NIET naar karton smakende) glutenvrije spaghetti, zag ik dat er een actie was: bij besteding van 20 euro kreeg je een picnickdeken cadeau, namelijk deze:

Leutig ding, niet?

Nou, aangezien ik een paar maanden geleden mijn picnickdeken weg heb moeten pleuren omdat hij volledig uit elkaar viel van ellende, dacht ik "Yesss!" en mikte als een malle dingen in mijn mandje. Toen ik voor mijn gevoel wel rond de 20 euro zat, liep ik naar de kassa waar ik mededeelde dat ik het ding per se wilde hebben, dus als ik niet op 20 euro zat, ik er wel een zak Veggie Colin's (dat zijn rupsvormige snoepjes) bij zou pakken. De kassameneer sloeg aan het scannen en ik kwam uit op:

Exact 20 euro!!!

We waren beide diep onder de indruk. Nu nog een manier vinden om dit talent op mijn cv te kunnen vermelden. Mocht u een creatief idee hebben, dan hou ik me aanbevolen!

Prullie

Gisteravond zaten The Big Kahuna en ik wat te leuteren over het leven in het algemeen en mijn existens in het bijzonder, toen ik plots uitriep: "Ik weet wat ik voor mijn afstuderen wil! Een Brabantia touch bin!" Waarna ik uiteraard 30 seconden volledig in een deuk lag om de naam 'touch bin'. Nee, ik begrijp zelf ook niet goed waarom ik dat al jaren zo dolkomisch vind.

TBK was zoals gewoonlijk weer eens niet onder de indruk van mijn mallotigheid en zei: "Ja, die zijn inderdaad super handig, ik ben erg blij dat ik er laatst een gekocht heb." "Hoe groot is hij eigenlijk?" vroeg ik. "Een liter of dertig," was het antwoord. "Da's toch minder dan een KOMO trekbandzak?" vroeg ik toen. Zoals u (niet) weet, ben ik ben nogal geobsedeerd door KOMO trekbandzakken en weiger dan ook principieel andere vuilniszakken te gebruiken. De geruchten dat deze obsessie voor 99% voortkomt uit mijn onvermogen normale vuilniszakken met zo'n stripje dicht te krijgen, zijn overigens geheel waar.

"Klopt, maar het is groot genoeg," zei TBK ondertussen, want hoewel ik hier natuurlijk lekker uitweid, ging dat gesprek natuurlijk gewoon verder. Niet overtuigd riep ik "Nee, echt niet! Ik wil een hele grote, waar zo'n KOMO trekbandzak in past!" waarop TBK mij indringend aankeek en vroeg "Wil je nou een prullie om je troep in te mikken, of om erin te wonen?"

Succes! (en hele zware loodjes)

Jawel lieve mensen, daar ben ik weer! Waar het normaal gesproken nooit een goed teken is als het hier stil is, was het deze keer slechts een heel klein beetje de combinatie "mild uitgeput" + "post prestatie depressie" en een heel groot beetje "Ik heb alle grote deadlines gehaald en nul komma nul zin om ook maar iets anders te doen dan nâks".

Want jawel mensen, het is gelukt! In de afgelopen 10 weken heb ik:

wekelijks 200 bladzijde proza en 1 toneelstuk gelezen;
wekelijks 4 – 8 stukken (10 bladzijden proza of 5 bladzijden poëzie) van studiegenoten gelezen waar ik vervolgens recensies van elk 3 tot 5 paragrafen over geschreven heb;
twee acteerworkshops gevolgd;
twee filmavonden bezocht;
1 examen van 2 uur gedaan;
nog een examen van 2 uur gedaan;
1 15 minuten presentatie gehouden;
1 film review van 1000 woorden geschreven;
1 essay van 2500 woorden geschreven;
1 dag Hamlet gespeeld;
1 midterm van 1500 woorden geschreven;
1 essay van 2000 woorden geschreven;
1 take home examen van 3000 woorden geschreven;
1 proposal van 250 woorden geschreven;

en daarnaast nog een extra 15 bladzijden lang verhaal geschreven als onderdeel van mijn portfolio, dat in totaal 30 bladzijden A4 Times New Roman double spaced geworden is. Oh, plus nog een beschouwing natuurlijk. En ik timmerde mijn portfolio nog zelf in elkaar ook, een leutige blogpost over het proces mét geinige foto's vindt u hier op mijn Engelse blog.

Ja, dat is een beetje overdreven. In de komende twee weken moet ik nog "slechts" een proposal van 600 woorden schrijven en een presentatie voorbereiden en houden, de weerzin die ik voel is haast tastbaar; iets met loodjes en laatste of zo. *gaat weer verder met het lezen van een artikel*