De Allerlaatste

Wie een beetje tussen de regels doorgelezen heeft, zag hem al aankomen: ik stop met LogPoes. Voor de lezers die denken dat dit plotseling komt: nee hoor, ik schreef de eerste zinnen van deze post op 20 oktober 2014, nadat ik er al minstens 3 jaar uitgebreid over nagedacht had. Zoals ik al vaker gezegd heb: weinig aan mij is spontaan.

Het was eigenlijk de bedoeling dat deze post op 30 maart jl. zou verschijnen, maar mijn herseninfarct gooide roet in het eten. Ik besloot toen om de 14 jaar vol te maken en dat is vandaag.

Waarom ik na 14 jaar bloggen op LogPoes stop? Het is een combinatie van factoren. Pakt u er voor de laatste keer maar een kopje thee en een pak al-dan-niet glutenvrije koekjes bij, want het is een megalap geworden; mét tussenkopjes:

Hoe het begon

Ik startte LogPoes op een doorwaakte nacht in augustus 2002, niet lang nadat ik definitief met mijn toenmalige studie was gestopt. Shit was nogal dire, dus een blog leek mij een goed idee om mijn zinnen eens te verzetten, en me ondanks mijn ellende te focussen op het positieve. Daar kwam bij dat ik in die tijd dramatisch verliefd was op een complex iemand/complex verliefd was op een dramatisch iemand.

In een waan van, door slapeloosheid gevoed, van-het-padje-af magisch denken, hoopte ik dat Dramati-Complexico tijdens een nachtelijke surfsessie mijn blog op het, toen nog niet zo drukke, internet zou vinden. Uiteraard zou hij plots inzien hoe geweldig ik was en leefden we vervolgens nog lang en ongelukkig. File under: dingen waarvan je achteraf zó blij bent dat ze niet gebeurd zijn. Nu weet u eindelijk waarom ik wel eens aan LogPoes gerefereerd heb als “flessenpost”.

Het vervolg

Hoewel ik dit geshuffelde magisch denken vlotjes afleerde bij de briljante therapeut waar ik toen bij terechtkwam, bleef ik bloggen. Jarenlang zonder commentvak, jarenlang zonder te durven reageren bij anderen. De Nederlandse blogwereld was hard en scherp, er waren zoveel faux pas die je kon maken (in je comment het woord “herkenbaar” gebruiken was er een van), en de manier waarop sommige vrouwelijke bloggers door enkele zichzelf natuurlijk veel toffer vindende mannelijke bloggers afgekamd werden (GeenStijl is niet zomaar uit de lucht komen pleuren), zorgden ervoor dat ik naamloos, gezichtsloos en redelijk mening-loos wilde blijven. Wollig en pluizig, yeah!

Wie en waarom?

Achteraf zie ik dat er toen een karikatuur van mezelf is ontstaan: Poelekie de Vries, een beetje een mal poezenvrouwtje, met een randje tragiek en een boel doorzettingsvermogen. En dat is maar zo’n 3% van wie ik werkelijk ben. In de loop der jaren ben ik, zeker toen ik ging “dubbelbloggen” op Livejournal en later ging Twitteren, opener geworden: reageren bij anderen, af en toe eens een mening verkondigen, later zelfs foto’s plaatsen van mezelf en mijn omgeving.

Hoewel dit het beeld van Poelekie de Vries/LogPoes een beetje breder heeft gemaakt en minder karikaturaal, merkte ik naar mate de tijd vorderde dat ik toch “gevangen” zat in een format. Ik ontwikkelde me als persoon, ging anders over dingen denken en werd bovendien ouder. Hoewel ik absoluut geloof dat je je niet moet laten beperken door je leeftijd, ging ik me steeds vaker afvragen: wil ik werkelijk op mijn 38e, 39e, 40e nog steeds LogPoes heten (zie hier voor wat er met Poelekie de Vries gebeurd is) en creative non-fiction over mezelf op het internet keilen? En, ook belangrijk: waarom, en voor wie?

(Anti)social media

In tegenstelling tot wat mijn vroege jaren als niet-reageerder doen vermoeden, vind ik het delen van dingen/meningen/ervaringen en daarover van gedachten wisselen namelijk het leukste aan bloggen. Niet alleen zijn de meeste bloggers van mijn generatie (en die daarna, en die daarna) in de afgelopen 14 jaar gestopt met bloggen, ook heeft er een enorme shift naar social media plaatsgevonden.

Hierdoor is zowel de hoeveelheid (500 vrienden!) en intensiteit (24/7 berichtjes!) van informatieuitwisseling extreem toegenomen, wat voor een oppervlakkigheid (“like”, “hartje”, blogs zonder commentoptie) gezorgd heeft, waar ik als extreem introverte special snowflake heel veel moeite mee heb: het continue “aan” moeten staan kost me bergen energie en na afloop voel ik me leeg.

Het Twitter fiasco

Dit is ook waarom ik in 2012 gestopt ben met Twitter: ik voelde me op een gegeven moment chronisch zo’n niet geheel compos mentis zijnde schreeuwer op het plein. U weet wel, zo iemand waar mensen meewarig kijkend aan voorbijlopen. Het was sowieso niet zo’n denderende tijd in mijn leven (understatement van de eeuw) en ik had redelijk chronisch het gevoel dat ik onzichtbaar was en het toch niemand iets kon schelen of ik bestond of niet.

Dat bleek op Twitter inderdaad zo te zijn: van de 234 mensen die me volgden, hebben uiteindelijk slechts 7 mensen gemerkt dat ik plots weg was. 5 daarvan waren IRL vrienden, en de andere 2 merkten het pas na maaaaanden. Blijkbaar is het “maar internet”, zoals het vroeger altijd “maar een spelletje”  was, maar ik vond het pijnlijk. Zeer pijnlijk.

Ik heb toen overwogen om ook te stoppen met LogPoes, maar ik wilde dolgraag een happy end voor de LogPoes-nerrutif: zodra mijn studie klaar was, zou ik stoppen. Ik had echter niet kunnen inschatten dat dat nog wel even zou duren en dat ik door mijn hardnekkige wens het “netjes af te sluiten” inderdaad een 40-jarige LogPoes op het internet zou worden.

Weinig #spon(taan)

Toen ik in 1996 voor het eerst het logo van Netscape op mijn scherm zag, had ik nooit kunnen vermoeden dat het ooit zover zou komen, maar na 20 jaar vind ik niet meer alles wat op Het Internet verschijnt, even interessant. Behalve de drukte en de oppervlakkigheid van social media, heeft de opkomst van het (semi-)probloggen voor ontzettend veel eenheidstofu gezorgd: veel is #spon, zelfs de kleinste blogs hebben een tabblad “samenwerking” of “sponsoring” tegenwoordig.

Tuurlijk, #getmoney, maar ik mis het type blog dat Anneke Zeekomkommer schreef, of het blog van mijn grote idool Vrouw Polle: uitstekend geschreven en een eigen universum creërend. Met verhalen waar ik jaren later nog steeds aan terugdenk.

Shoutout naar EstherDo die nog steeds op deze wijze blogt, als een van de laatsten van die generatie.

Ik mis blogposts waar je naar uitkijkt, die niet weer het tig-ste integraal overgenomen, matig geschreven persbericht over een of ander product zijn, “mede mogelijk gemaakt door”, hashtag spon.

Oude taart

Ook mijn leeftijd en wat onconventionele levenspad hebben invloed gehad op mijn beslissing om met LogPoes te stoppen. In de loop der jaren is het hoe langer hoe meer een persoonlijk blog geworden, en ik ben nu op een punt gekomen dat ik niet langer de behoefte voel om bepaalde details over mijn leven te delen.

Aan de andere kant mis ik het om interviews, columns en wat meer beschouwelijkere stukken te schrijven, en daar is binnen het LogPoes format eigenlijk geen plek voor. Dit nog los van het feit dat ik het toch een beetje bezwaarlijk zou vinden om iemand een interviewverzoek te sturen uit naam van "LogPoes".

Ook het hele “tot welke doelgroep behoor ik” is al jaren een probleem: op een aantal posts over studeerervaringen na voel ik weinig aansluiting met de bloggende twintigers die hun leven aan het opbouwen zijn. Bij de ouderen die bloggen vind ik de aansluiting ook niet echt: ik ben geen gadgetfreak en ik volg opiniegezeur over het nieuws niet (want dat is slecht voor mijn bloeddruk).

Ook heb ik niets met klussen, en nauwelijks iets met reizen (en al helemaal niks met die pseudo-imperialistische Priffilitsjt White Ass Motherfucker “jezelf vinden in landen waar mensen niks te vreten hebben, maar oh oh oh wat zijn ze toch blij en tevreden, zo anders dan wij hier in het Westen”-bullshit). Mijn spirituele fase heb ik in mijn 20ies al gehad: iemand nog een set tarotkaarten?

Ik heb (bewust!) geen kinderen en daarom ook niets met mommyblogs, maar ik ben ook zéér zeker geen Militant Kindvrij Persoon, dus ook de “Ik ben zo blij dat ik geen kinderen heb dat ik een weblog begonnen ben waarop ik 40% van mijn leven doorbreng en met andere zure hufters mensen praat over hoe blij we zijn dat we geen kinderen hebben!” laat ik graag aan me voorbijgaan. Overigens is dat voorbeeld slechts minimaal gechargeerd.

Zoals u weet krijg ik alleen al van het denken aan chronisch ziekblogs convulsies, en de “nieuwste” trends in fashion en / of make up zie ik op mijn leeftijd al voor de derde keer een (al dan niet geslaagde) comeback maken. Tv kijk ik niet en hoe lief ik nerds ook vind: nerderige hobbies heb ik ook al niet.

Kijkend naar dit lijstje vroeg ik me steeds vaker af of ik nog wel langer zin had om The Only LogPoes in the Village te zijn. Het antwoord daarop bleek “Nee”.

Conclusie a.k.a. TL;DR

Vandaag komt er na 14 jaar een einde aan een levensfase: ik stop met LogPoes, het langst lopende minst gelezen, niet eens zo slecht geschreven weblog van Nederland. Hoewel ik uiteraard gehoopt had LogPoes af te kunnen sluiten met de woorden “Ik heb nu mijn BA”, is het helaas anders gelopen. Dit is echter voor mij geen reden om nog een jaar langer door te bloggen op LogPoes.

Ook mijn Engelse blog YourfriendLP stopt, in plaats daarvan komt er een statische site met mijn zines, sketchbooks en andere kunstzinnige projecten uit het verleden en de toekomst. Deze site gaan LPinprogress heten, en kunt u hem hier vinden. Hij is nog een beetje rommelig, maar daar zal snel verandering in komen.

Over zines gesproken: ik heb gisteren de teksten voor The Wreckage (het vervolg op The Summer zine) voltooid en begin volgende week aan de teksten voor The Berk, het derde deel in de trilogie. Ik hoop deze zines in september te kunnen rielieseh.

Mocht u geïnteresseerd zijn, dan kunt u zich aanmelden voor mijn zine mailinglist. Ze zullen verkrijgbaar zijn in mijn Etsy shop of door mij te mailen. (Bent u zelf zinester? Zine trades zijn zeer welkom!) Ik zal ze sowieso promoten op mijn Instagram, want die blijft bestaan. Ook op Tumblr en Pinterest blijf ik (met enige regelmaat) actief.

Vrees niet: ik ga niets wissen, alle blogs en andere profielen (zelfs mijn sinds 2012 niet meer geupdate Twitteraccount) blijven bestaan, evenals mijn LogPoes [at] gmail.com adres, waar ik gewoon bereikbaar ben.

Tot slot wil ik mijn 10 trouwe lezers bedanken voor hun vaak jarenlange bezoekjes en hun comments, want zoals Daan Stuyven in 2002 aan het begin van zijn optredens placht te zeggen: u was een fantastisch publiek!

Liefs,

LogPoes