E.E.R.D.

Fysiek weer wat fitter beleefde ik vandaag een dag die de geschiedenis zal ingaan als Epic Emotional Rollercoaster Day (EERD):

Bij binnenstruin vanochtend werd ik opgewacht door twee charmante types-in-een-witte-jas-zonder-witte-jas (“in burger” noemt men dat), die op zoek waren naar mij. Nu weet ik dat dat over het algemeen niet veel goeds (lees: heel veel extra werk) betekent, dus ik dacht al “Oh jee, daar gaan we!”, maar niets van dit al! Ze hadden een heus cadeau voor me, persoonlijk uitgezocht door een andere head honcho, vanwege Secretaressedag! Waarvan ik uiteraard weer eens vergeten was dat het vandaag is, maar dat geheel terzijde.

Ook aan het immense gedoe met betrekking tot mijn contract kwam een einde, zonder dat ik hoefde te dreigen met opstappen en slaan met dikke dossiers. Ja, ik ben zelf ook verbijsterd! De wonderen zijn de wereld nog niet uit blijkbaar.

Al deze vrolijkheid werd echter overschaduwd door het nieuws dat mijn favoriete type-in-een-witte-jas zeer ernstig ziek is en, eufemistisch gesteld, nooit meer beter wordt. En nu voel ik me alleen nog maar moe en verdrietig. Tijd om naar bed te gaan.

ETA 17-04-2009: Een reactie op mijn parallellog en een belletje van The Big Kahuna wezen me erop dat "mijn favoriete-type-in-een-witte-jas" de indruk zou kunnen wekken dat ik het over Meneer de Poes heb, iets waar ik helemaal niet bij stilgestaan heb toen ik het schreef. Met Meneer de Poes is alles in orde gelukkig; de heer die ziek is, is mijn favoriete "witjas" waar ik mee werk. Dit even ter verduidelijking.