Dinsdagen zullen nooit meer hetzelfde zijn

Het blijft een raar iets: afscheid nemen van mensen die “locatiebepaald” zijn. Vroeger, toen ik nog wel eens artistiekerige dingen deed, heb ik dat regelmatig meegemaakt: je werkt heel intensief samen en voelt je helemaal met elkaar verbonden. Het afscheid is dan ook hartverscheurend: huilen, knuffels, beloftes: “We houden contact! We zullen elkaar nooit vergeten!”

Ook ik heb dat soort dingen gezegd en ik meende het op dat moment écht. De praktijk bleek anders: vergeten ben ik ze niet, maar teruggezien? Nee. Éen of twee mensen heb ik nog wel eens gesproken, maar behalve die gedeelde ervaring hadden we zo weinig met elkaar gemeen dat het contact verwaterde. Het is vergelijkbaar met contacten die je op vakantie opdoet: hartstikke leuk en gezellig, maar de kans dat het werkelijk een langdurige vriendschap wordt zodra je weer thuis bent is minimaal.

Deze week nam ik afscheid van de groep mensen waarmee ik vanaf september 2006 “klas B” gevormd heb. Het is voor de eerste keer in mijn schoolcarrière dat ik het jammer vind dat een groep “uit elkaar” is. Het voelt raar om te weten dat ik het merendeel van de mensen hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug zal zien. Ik troost me maar met de gedachte dat dit nu eenmaal is zoals het loopt, dat het een natuurlijk proces is, een afsluiting van een periode, dat soort dingen, maar een beetje onbestemd voel ik me wel…