3 shows, 3 dagen, 1 verslagje

Het concert van Florence and the Machine gisteravond was de afsluiter van mijn hachelijke "3 concerten in 3 dagen"-avontuur. Ik weet niet hoe het komt dat bands die ik leuk vind altijd in dezelfde week komen en niet in de overige 51 weken die een jaar telt, maar ik heb besloten dat maar gewoon als een feit te accepteren.

Het eerste concert in de reeks was La Roux, u weet wel, die band die zó eighties klinkt dat het weer modern wordt (© @Breyten). Ja, die met dat haar. We waren netjes op tijd voor het voorprogramma, maar zodra ik de eerste tonen hoorde keek ik verschrikt naar Breyten en zei (krijste, meer) naar Breyten: "Oh mijn Poezenneus, nee! Het is dezelfde band als bij Noisettes!". En daar wil ik het eigenlijk maar gewoon bij laten. U weet wel, in het kader van "Niets positiefs te melden? Houd uw kattensnoet!".

Over het publiek heb ik ook een boel te mauwen, ik zal proberen het kort te houden: heeft u een frottage-fetish? Vindt u het fijn om in uw gezicht geschreeuwd te worden? Platgedrukt? Ja? Dan heeft u zaterdagavond de avond van uw leven gemist! Het dieptepunt (of hoogtepunt, zo u wil) van de avond was de duwmalaise bij de garderobe: er zijn diverse moshpits waar ik frisser uitgekomen ben. Dit alles zette wel een domper op het verder overigens prima concert. Zangeres Elly (ja, die met dat haar) is ontwapenend schattig, kan zingen (niet geheel onbelangrijk) en doet een bril-jant dansje.

Op zondagavond ging ik met Meneer de Poes naar Cobra Starship. They don't care if they're a guilty pleasure for you, maar ik durf ervoor uit te komen: ik ben woestfan van Cobra Starship, de band ooit door iemand ergens op het internet (lees: geen idee meer wie) omschreven als "a party in your pants". En dat was het! De kleine zaal van de Melkweg was goed gevuld, maar geen geduw, getrek, geschreeuw, voordringerij of biergespetter. Iedereen (jong, oud, fans, ouders) danste, zong, sprong, threw their fangs up en zei "Sorry!" als ze per ongeluk tegen je opbotsten in hun enthousiasme. Ik overwoog na afloop van het concert mijn baan op te zeggen en de rest van mijn leven te slijten als hun merchgirl, zo gaaf was het.

Maandag was het tijd voor Florence en, niet geheel onbelangrijk, een coladate met efasemdarmaour! Ik had me al ingesteld op een "Hoi-ben-jij-misschien-die-en-die-oh-nee-je-bent-gewoon-aan-het-twitteren, excuses"-zoektocht, maar nog voordat we (Breyten, Lunapuella en ik) goed en wel uit de jas waren, werden we al door Efasemdarmaour gespot. Vanuit onze zitplek voor-de-kijkers-thuis-rechts (ook wel bekend als stage left) hadden we een perfect zicht op Florence. En haar machine. Zo had ze een heuse harpmeneer meegenomen en werd ik uiterst vrolijk van de epische coolheid én prachtige techniek (daar ontbreekt het nog wel eens aan helaas) van de bassist. Ook hier weer een gemeleerd publiek, van superfans met identiek haar tot "de oudere muziekliefhebber" tot een jochie wat waarschijnlijk niet veel ouder was dan 10, maar het hoogst sprong van iedereen in zijn rij. Florence zelf was en bleef echter de ster van de avond, om er maar even een keihard cliché tegenaan te gooien, want mensenkinderenwatkandíevrouwzingen!!! Het kwam letterlijk luid en duidelijk vanuit haar tenen. Echt bril-jant!

Concluderend kan ik stellen dat het een uiterst, uiterst geslaagd weekend was. :-)