Lieve reacties en pogingen tot opfleur/mij tot rede brengen hadden weinig effect: ik was er méér dan klaar mee. Het wachten was op de "Yay! Ik hoef niet meer!"-opluchting die de volgende dag vast wel zou komen. Maar die kwam niet. Sterker nog, dinsdag was die opluchting er nog steeds niet. Ik besloot verstandig te zijn en naar The Big Kahuna te luisteren en stiefelde dan ook op woensdag, geflankeerd door Meneer de Poes die model zat, mild-neurotisch de les binnen. Eén dagje extra beunen maakte ook niet meer uit en aan het eind van de dag zou ik met mijn docente overleggen over Hoe en Wat.
's Ochtends pienselde ik zonder al te veel commentaar te krijgen Meneer de Poes onder en 's middags oefende ik een heftige cliplook op een dame. Toen de docente mijn werk keurde en zei dat het goed was, zag ik mijn kans schoon en vroeg ik op mijn "het lijkt alsof ik een grapje maak maar ik ben eigenlijk bloedserieus"-manier: "Dus die drie nachtmerries per week dat ik ga zakken als een baksteen zijn niet nodig?" De docente keek me aan alsof ze water zag branden en zei: "Natuurlijk niet! Als je je technieken goed toepast komt dat helemaal goed, je werkt heel netjes!". Na mijn bekentenis dat ik serieus wekelijks meerdere keren jánkend met mijn moeder aan de telefoon liep te roepen dat ik ermee ging kappen omdat ik er werkelijk geen hout van bak, keek ze zo mogelijk nóg verbaasder en zei: "Nergens voor nodig, komt helemaal goed!".
Dus wat doe je dan als je thuis komt? Precies!
Voordat iedereen nu zegt "Zie je wel? Je bent perfectionistisch/te kritisch op jezelf/een ZeurPoes™: nee. Nou ja, dat van die ZeurPoes™ is wel een beetje waar natuurlijk. Na wat geanalyseer (lees: poesologie van de koude kat) kwam ik tot de volgende conclusie: ik ben gewend aan Russian Style, "if no yellink, you not worth shit", dus zodra een docent voorbij loopt en niks zegt, raak ik in paniek. Dan is het blijkbaar zó belazerd, dat het niet eens zin heeft om nog tijd en aandacht aan je te besteden. En als ik eenmaal in paniek ben, dringt er niks meer tot me door. Zelfs niet het realiseer/besef dat men in de 'normale' wereld alleen commentaar geeft als het níet goed gaat. Nu ik dit zo opschrijf, moet ik spontaan aan dit stukje Alice in Wonderland denken, maar dit geheel terzijde.
Ook kregen we vanaf januari elke les een andere docent die een nieuwe techniek uitlegde. Nogal wiedes dat ik het gevoel had geen derrière op te schieten, iets nieuws doen gaat nooit soepel de eerste keer. Dit alles bij elkaar maakte dat ik geen enkel houvast had en daar raakte ik nóg meer van in paniek en da's eh, niet zo denderend.
Maar goed, paniek onder controle en klauwen sjeun beglitterd, was ik helemaal klaar voor mijn laatste lesdag. @McCarmie was zo lief om nogmaals model te willen komen zitten en 's middags kwastte ik zowel het model dat door klasgenote P. meegebracht was als Kattenfluisteraar T. onder. Volgende week dinsdag (3 mei) doe ik theorie examen, op 11 mei is mijn tentamen (waarvoor ik overigens nog een Aziatisch model tot en met 25 jaar zoek, dus als u kent/bent? Mail me: melodica@xs4all.nl) en op 1 juni is het afsluitende examen. Duimt/bidt/kaarsenbrandt u op die dagen met me mee?
Geen opmerkingen :
Een reactie posten