The slow kind of sad

Gisteravond, vlak voordat ik in slaap viel, had ik een prachtige beschrijving van hoe ik me momenteel voel. Het was iets met in slow motion vallen als een losgeraakte astronaut (of cosmonaut, zo u wilt), onder water de diepte in zakken en Alice die in het konijnenhol valt. Ik heb het niet opgeschreven en en zo mooi als het in mijn herinnering was, krijg ik het niet meer. Nu lijken dingen die je 's nachts bedenkt altijd mooier dan dat ze 's ochtends blijken, dus of we er echt iets aan missen is maar zeer de vraag.

Wat ik wél gemist heb, en dit realiseerde ik me vanochtend, is dat LogPoes op 12 augustus 9 jaar bestond. Die Bloggie voor "langst lopende, minst gelezen, niet eens zo beroerd geschreven weblog" mag nu eindelijk wel eens mijn kant op komen. Niet dat de Dutch Bloggies nog bestaan, maar daar is vast wel een mouw (mauw?) aan te passen, lijkt mij zo.

Het afscheid van collega H was heftig. Ik besloot het bij de avondwake te houden en niet naar de begrafenis te gaan. Het is vreemd als iemand die je niet meer dagelijks of zelfs maar met enige regelmaat ziet, maar die wel een belangrijke rol in je leven gespeeld heeft, plots overlijdt. Het gemis valt op dagelijkse basis minder op, maar het realiseer/besef-moment laat op zich wachten en het verdriet blijft lang op een bepaald punt hangen. En dan zit er niets anders op dan "one day at the time, one foot in front of the other". Wat overigens sowieso een uitstekende levensfilosofie is. *zet een poot voor de andere*