zondag 11 december 2011

Komjoenittie – hoe kom je eraan?

Kouw is op zoek naar komjoenittie en vroeg haar lezers mee te denken over hoe en wat. Aangezien het een onderwerp is wat ook mij bezighoudt, werd mijn comment al snel een enorme lap tekst, die eigenlijk geen antwoord geeft op Kouw’s vraag. Ik besloot het dan maar hier op LogPoes te plaatsen.

Vroegâh, in de prehistorie, was het relatief simpel: je woonde ergens, had familie en hoorde tot een kerk/vereniging/sportclub en dat was dan je komjoenittie. Of je dat nou leuk vond of niet, dit was waar je zat en daar had je het maar mee te doen. Natuurlijk zijn er altijd de misfits geweest: of ze pasten zich aan, of ze liepen weg, of ze sprongen van het dak af, om het maar cru en simplistisch te stellen. In Nederland had je dan ook nog die gezellige verzuiling, dus iedereen zat lekker in zijn eigen zuil zuilig te wezen.

Fest forwurd naar nu: de meeste mensen hebben nog wel een gezins/familieleven, maar dat is veel minder restrictief dan dat het vroeger was. Wat betreft activiteiten buitenshuis (baan, hobbies *krabt*, sport en dergelijke), ben je nu meer dan ooit vrij om te kiezen wat je wilt. Mensen zitten vaak in meerdere communities tegelijkertijd en wisselen ook vaker van community: als je ergens anders gaat werken bijvoorbeeld, blijf je over het algemeen niet in contact met al je ex-collega’s.

Voor mij persoonlijk is er een groot verschil tussen komjoenittie en matties. Mijn matties zijn wel deel van (een of meerdere van) mijn komjoenittie(s), maar niet iedereen met wie ik in een community zit, is ook mijn mattie. In het geval van NaNoWriMo 2009 viel dat op magische wijze samen, maar dat is in mijn ervaring tot nu toe zó ontzettend uitzonderlijk dat je daar niet vanuit kunt gaan. 2010 was heel duidelijk anders en voor mij daarom flink teleurstellend.

Overigens is het niet zo dat de mensen in mijn communities die geen matties zijn, niet belangrijk voor me zijn. Met mijn studiegenoten bijvoorbeeld, ga ik op bijna dagelijkse basis om. Natuurlijk hebben ze invloed op mijn gedachtengoed/persoonlijkheid/hoe-je-het-ook-wilt-noemen en ik waardeer ze ook enorm. Of we elkaar als we niet meer ons gemeenschappelijke “doel” hebben, namelijk het halen van een Bachelor diploma Engels, nog zullen spreken: ik weet het niet. Sommigen misschien wel. Anderen absoluut niet, die zal ik al niet meer spreken als ze van groep veranderen volgend semester.

Het belangrijkste lijkt mij, dat je duidelijk hebt wat je precies onder community verstaat: wat is het wel en vooral, wat is het niet? Naar aanleiding daarvan kun je bepalen hoe je aan die community vorm wilt/kunt geven: hoe groot is je komjoenittie? Hoe is de organisatie van de community? Is er een iemand die de kar trekt, is het een samenwerkingsverband, is er de (al dan niet impliciete) afspraak dat dat organisch gebeurt? En wat doe je als deze methodes niet blijken te werken?

Ook belangrijk: wie hoort er wel bij en wie hoort er niet bij? Dit klinkt kliekerig, maar feit is (helaas) dat het “kumbaya, iedereen is welkom!”-principe niet werkt. Het includeren van bepaalde mensen sluit het includeren van andere mensen uit. Of stoot mensen af. Dat hoeft helemaal niet negatief te zijn: als je het strategisch inzet, kun je precies díe groep mensen om je heen verzamelen die je wilt.

Misschien komt het omdat ik heel erg project- en doelgericht ben, maar ik denk dat als je een komjoenittie wilt opbouwen en gaande wilt houden, je een concreet doel nodig hebt. Dat kan variëren van “we zien elkaar 1 keer per maand, keuvelen wat en elke maand bakt iemand anders koekjes” tot “Smash the state! Revolution cookie-style nao!”, maar ik denk dat je niet aan een gemeenschappelijk doel ontkomt; iets wat de snuiten dezelfde kant op laat wijzen.

Als ik naar mijn ekkudiemiejah-komjoenittie kijk bijvoorbeeld, dan zie ik dat ik met degenen waar ik het meest mee optrek tóch bepaalde basiswaarden deel: aardig tegen elkaar zijn, elkaar helpen en steunen, informatie delen, kritisch denken, je studie serieus nemen, een feministische/queerfriendly/vegetarianfriendly/”linkse” (bij gebrek aan betere omschrijving) manier van in de wereld staan.

Natuurlijk zijn er voorkeuren die er meer toe doen dan andere. Als ik weer even naar mezelf kijk: ik zou bijvoorbeeld niet in een komjoenittie kunnen/willen zitten met iemand die misschien wel dól op zines is, maar daarnaast ook een (al dan niet internalised) misogynist/racist/queerfoob is. Dat gaat hem gewoon niet worden. Iemand die daarentegen ontzéttend geïnteresseerd is in zaken als fietsreparatie/Magic the Gathering/andere zaken die mij niet per se interesseren, kan prima deel uitmaken van mijn komjoenittie, want dat zijn hobby’s/interesses waar je “omheen kunt werken”.

Wat me brengt op, voor mij althans, het moeilijkste punt: niet iedereen die eenzaam en/of op zoek naar community is, is ook een match/iemand met wie je om wilt gaan. Als niet-mainstream persoon is het vaak lastig om mensen te vinden waarmee je wormen en paarden normen en waarden deelt. Ik heb in het verleden vaak de fout gemaakt om te denken dat iedereen die een misfit is, hetzelfde is als ik en daarom een geschikte vriend. Helaas zijn ook misfits gewoon mensen: sommige zijn tof en sommige zijn heel, heel erg stom. En grotendeels (of zelfs alleen maar) met iemand omgaan omdat je ze zielig vindt of ”omdat ze anders niemand hebben”, helpt niemand en is eigenlijk onaardiger dan niet met iemand omgaan.

Hoe je mensen bereikt en met die losse individuen een community opbouwt en draaiende houdt, is iets waar ik ook na lang nadenken nog niet uit ben. Internet? Briefjes ophangen in de supermarkt? Een alliantie aangaan met een al bestaande groep die dingen doet die binnen je interessegebied liggen? All of the above? En als je die groep bij elkaar hebt, blijf je dan orgunaaijseh (met het risico op aan een dood paard trekken) of ga je voor het participatiemodel waarbij iedereen binnen de community een eigen taak heeft?

Mocht u dit hele stuk gelezen hebben dan wil ik u feliciteren en denkt u “Hey, hier heb ik een mening over!”, mikt u hem dan in de comments, hier of bij Kouw? Alvast bedankt!

24 opmerkingen :

  1. Ja er is inderdaad een groot verschil tussen matties en community mensen. Ik ben gek op de mensen uit alle communities waar ik deel van ben, maar er zijn er helaas maar heel weinig die ik matties kan noemen. En dus blijf ik al mijn communities afstruinen op zoek naar nieuwe matties. :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Weet je wat ik zo ergerlijk vind? Dat u hier precies heeft opgeschreven wat ik bedoel. Dus hoe comment ik hier nou op?

    Behalve: het bouwen van een community is vrijwel onmogelijk als er niet ergens een grote gemene deler is.

    Ik vind het maar moeilijke sjit, y'all.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Grappig, dat is toevallig een onderwerp waar ik regelmatig over nadenk. Omdat ik iemand ben die best graag tot een community zou willen horen, maar als het zover is ook weer heel hard weg wil rennen. Zo ben ik jaloers op mensen met een hechte "vriendengroep", maar als zich in mijn omgeving iets dergelijks aandient, krijg ik het al benauwd. Die kant van mezelf begrijp ik niet zo. Want hechtingsangst of zo heb ik niet bepaald. En ik vind het ook niet moeilijk om me kwetsbaar op te stellen. Zou het zo zijn dat ik bang ben te moeten voldoen aan groepsconventies waaraan ik niet kan of wil voldoen? Ik ben daar nog niet zo uit, maar misschien herkent iemand het en kom ik zo alsnog achter het antwoord.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Joe, wat jasmijn hierboven beschrijft, heb ik ook! Het is (denk ik) de kunst om een groep te vinden die verbindt, maar niet te klef wordt. Dan zou ik nl vrij snel gillend weglopen.

    Trouwens. Is het internet/twitter gebeuren ook niet een soort van community? Want je ziet toch echt wel kliekjes vorming van mensen die elkaar volgen en op elkaar reageren.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Right on!
    Zo ben ook ik lid van verschillende groepjes waaronder een enigszins hechtige vriendinnenclub. De grote gemene deler blijkt steeds te zijn dat we vinden dat we elkaar te weinig treffen. Want daar hebben we het elke keer over. Oja, en eten. Daar zijn we ook gek op. En dat we in hetzelfde dorp wonen en elkaar al 'langer' kennen. En dat we nooit uitrekenen hoe lang dat 'langer' psies is. Deze groep zijn mijn matties. En dan komt nu het ding wat ik mijn punt zou willen noemen; communities zijn ok maar je matties is waar het om draait.
    Zo! Dank voor die aandacht.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @ Sahi: yup, hier heb ik niets aan toe te voegen! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @ Kouw: ja, het is verdomd moeilijke materie. Die grote gemene deler is een essentieel punt, maar ook participatiebehoefte. Want dat is in mijn ervaring ook een Enorm Probleem: mensen willen eventueel nog wel komen opdagen, maar daadwerkelijk iets toevoegen/organiseren is vaak een stap te ver. Ga ik binnenkort eens een post over schrijven, over de totale inertie die sommige mensen tentoonspreiden. Zie ook: Kurt Cobain "here we are now, entertain us".

    BeantwoordenVerwijderen
  8. @ jasmijn: wat je zegt over die groepsconventies klinkt mij heel plausibel in de oren: groepen hebben, zeker als ze wat groter zijn, de neiging om een "eigen beestje" te worden, met impliciete en expliciete regels die soms dwars tegen je eigen ethiek/wensen ingaan. Gecombineerd met groepsdruk kan dat tot vrij verstikkende situaties leiden. Dat is in ieder geval voor mij een reden om altijd óf het chefje óf aan de zijlijn van groepen te opereren.

    Het is een interessant punt wat je aanstipt, ben benieuwd of anderen hier nog meer over te zeggen hebben. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. @ Niki: dat denk ik inderdaad ook, het is een fragiele balans tussen verbonden en te klef, en schipperen daartussen is niet altijd even makkelijk, maar wel iets wat je (ook als groep) dient te proberen.

    Twitter/het internet in het algemeen is zeker een community! En ik ben ook zeer blij dat het bestaat, omdat het contact mogelijk maakt met mensen die dingen met je gemeen hebben, onafhankelijk van locatie. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  10. @ Branwen: klopt, matties zijn de core business, maar een community kan voor andere zaken van belang zijn. Er zijn namelijk activiteiten die voor mij van groot belang zijn, waar mijn matties he-le-maal niks mee hebben, dus dan is het prettig om een community van mensen te hebben waarmee je die activiteiten wél kunt delen/ontplooien. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik denk dat het ook nog eens interessant is omdat ik laatst las dat iedereen (!) stiekem van zichzelf schijnt te denken dat ze anders zijn dan de anderen. En hoe verhoudt zich dat dan tot de community, als iedereen daarbinnen denkt dat hij anders is dan de rest? Grappig idee, wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Volgens mij houd ik niet van komjoenities omdat ik bang ben om door ze afgewezen te worden. Daar. Eerlijk he? Ik houd me er dus altijd verre van omdat ik me dan het veiligst voel. Tegelijkertijd intrigeert het me ook en ben ik net als Jasmijn wel eens jaloers/benijd ik hechte vriendenclubs. Zo'n lange tafel vol mensen die allemaal elkaars vrienden zijn, daar droom ik wel eens van, maar het gaat niet gebeuren ;) De vrienden die ik heb kennen elkaar vaag of niet, het is geen club maar zijn allemaal individuen.
    Een komjoenitie die echt iets voor mensen kan betekenen die zich eenzaam voelen of onbegrepen, dat zou een mooi iets kunnen zijn. Maar hoe je al die neven-effecten van groepsprocessen tackled, geen idee...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Voor mij is een community toch een redelijk organisch iets, waarvoor je niet echt een doel nodig hebt naar een bepaald punt in de toekomst.

    Ik ga al sinds mijn studietijd om met enkele mensen via wie ik weer andere mensen heb leren kennen die goede vrienden zijn geworden en dat proces loopt nog steeds.

    Ik hou er zelf het meeste van als alles redelijk los en in goed vertrouwen gaat, in plaats van elkaar minimaal eens in de zoveel tijd te moeten zien. En meerdere communities kunnen ook met elkaar en naast elkaar, als iedereen er maar voor openstaat dat ze tijdelijk worden samengevoegd. Tot nu toe is dat nog maar 1 keer mis gegaan.

    Ik denk dat het voornaamste is dat mensen er voor open staan om met anderen een relatie op te bouwen, en verder zien we wel.

    - Marjolein

    BeantwoordenVerwijderen
  14. @ Jasmijn: Ik las dat inderdaad ook en kwam echt níet meer bij om het idee dat iederéén zichzelf een special snowflake vindt! :-D

    Maar even serieus: ik denk dat er wel een verschil is tussen jezelf als een individu zien dat zich onderscheidt van anderen en tot de conclusie komen dat je interesses/voorkeuren behoorlijk buiten wat als "algemeen" (ik weiger het woord "normaal" te gebruiken) beschouwt wordt.

    Maar wat je zegt: het is interessant om te zien hoe deze zienswijze(s) zich tot elkaar en tot de community verhouden! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  15. @ Esther: heel eerlijk en heel herkenbaar ook. Ik heb mijn groepen graag klein, beheersbaar en functioneel. Een hele groep vrienden die ook elkaars vrienden zijn, is niet iets wat ik zou willen, dat is me té benauwend. En de groepsprocessen... :-S

    Daarom is er voor mij persoonlijk een heel duidelijk onderscheid tussen vrienden en community, maar dat is natuurlijk niet voor iedereen het geval. 't Blijft complexe materie, vind ik.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. @ wontletlifedefineme: communities kunnen zeker organisch ontstaan, maar er moet iets zijn wat ze samenhoudt en laten voortbestaan, als is het maar een daadwerkelijke interesse in elkaar en tijd met elkaar door willen brengen. Dat is wat mij betreft ook een "doel".

    Als je echter een concreter, laten we het woord maar gewoon gebruiken, activistischer doel nastreeft, is het vaak nodig om bewust een community samen te stellen/op te bouwen. Dan ontkom je er niet aan om dingen wat meer vast te leggen en te reguleren, want anders komt er 9 van de 10 keer helemaal niets van terecht is mijn ervaring. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Ik denk ook dat zo'n komjoenitie idealiter organisch ontstaat door een gedeelde interesse. Die gedeelde interesse en het opbouwen van een kring medestanders en/of matties uit die groep zorgt dan dat ie blijft bestaan.
    Het maffe is: als je een komjoenitie wilt beginnen over een specifiek onderwerp krijg je eerst altijd nog allerlei mensen die alleen maar aanspraak lijken te zoeken.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. @Poelekie Als je niet het gevoel hebt dat je deel bent van de gemeenschap, dan heb je sowieso geen zin om te investeren/participeren. Zoals al meer mensen aangaven, zijn veel van ons (mezelf incluis) bang om afgewezen te worden door de groep.
    Hoewel ik geen behoefte heb aan een hechte vriendgroep (ik vind het prima zoals het nu is - het 'Esther-model' van individuen die elkaar kennen), snap ik wel dat men het gevoel heeft dat een komjoenittie toch zo'n soort groep is, terwijl je al duidelijk stelt dat komjoenittie niet hetzelfde is als matties.
    Meedoen is een expliciete regel binnen een komjoenittie, maar als mensen niet willen, hoe krijg je ze dan zo ver?

    BeantwoordenVerwijderen
  19. @ LobDozer: Maar waar haal je die mensen met een gedeelde interesse vandaan en hoe filter je tussen de mensen die daadwerkelijk iets willen/willen toevoegen en de types die van geleuter aan elkaar hangen? :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  20. @ Kouw: in mijn ervaring heeft deel van een gemeenschap worden (of met een clubje losse mensen een gemeenschap worden) altijd een aanloopfase, waarin je een beetje aftast of het wel of niet wat voor je is. De kans op afwijzing is er altijd en is ook doodeng, maar dat is grotendeels te ondervangen door zelf te orgunaaijseh.
    (Weet je meteen waarom ik ooit orgunaaijser was: de peeps hebben je nodig, of ze je nu stom vinden of niet! ;-D Dit is overigens voor 3/4 waar)
    Maar even serieus: dat is éigenlijk de veiligste manier. Het enige risico dat je loopt is dat niemand reageert en/of dat je de groep moet torpederen omdat er alleen maar mensen op afkomen waarvan je denkt: "Nee, laat maar".

    De meeste mensen stellen matties en community aan elkaar gelijk omdat ze uitgaan van vriendschap en niet van ektuvistie focus. Overigens is dit (voordat iedereen collectief over me heenpleurt! ;-P) geen waardeoordeel, slechts een ander uitgangspunt.

    Mensen Die Niet Willen (of eigenlijk: mensen die zéggen te willen, maar niet doen). Pfoe. Daar kan (en ga) ik binnenkort een blogpost over schrijven, want dat is een Groot Probleem. Stay tuned! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Eh ja. Meestal wijst het zich vanzelf of je bij een kommjoenettie past of niet, waarbij alle in deze blogpost genoemde zaken vanzelf op hun plek vallen, maar die daarmee nog niet minder relevamnt zijn.
    Het is in elk geval een mooie samenvatting.

    BeantwoordenVerwijderen

Blog Design by Get Polished