Af en toe zijn er onderwerpen die plots in de lucht lijken te hangen. Zo heb ik de afgelopen weken, los van elkaar, met verschillende mensen een conversatie gehad over "wat mik je op het internet en wat zijn daar de gevolgen van".
Vroegah (oma spreekt) toen het internet fris nieuw was, zag ik met enige regelmaat dingen op het internet verschijnen waarvan ik dacht: "Doe dat nou toch niet! Daar krijg je spijt van!". Mensen schreven met naam en toenaam blogstukjes over zeer persoonlijke onderwerpen, fileerden collega's/buren en plaatsten foto's van zichzelf die in de meeste werkkringen als NSFW beschouwd worden. En vaak kregen ze er inderdaad spijt van. Meestal als bleek dat de halve buurt nu hun diepste geheimen kende, de collega/buum verhaal kwam halen of de foto's in handen waren gekomen van mensen waarvan ze liever niet gewild hadden dat die ze zagen.
Ik weet dit oversharen aan het feit dat het internet "nieuw" was en die mensen de reikwijdte niet hadden overzien. Men had niet doorgehad dat alles wat je erop zet, gevonden kan worden door iedereen die (goed) zoekt. Ik dacht dan ook dat dit een tijdelijk iets was, een kinderziekte als het ware, en dat mensen uiteindelijk wel wat terughoudender zouden worden. Dat blijkt dus niet zo te zijn en dat verbaast me.
Zelf ben ik nogal para: 99,9% van mijn internetactiviteiten gaan onder pseudoniem en hoewel ik er tegenwoordig iets losser in ben, ben ik (nog) niet van zins mijn SuperSecretHiddenIdentity op te geven. Daarnaast bepaal ik heel bewust wat ik wel en niet kan plaatsen. Alles wat ik IRL niet zou zeggen, post ik sowieso niet en een boel dingen die ik IRL wél met mensen deel, die gooi ik ook niet op het internet. Waarom niet? Om verschillende redenen: ik krijg het niet goed op papier. De context ontbreekt. Het is te persoonlijk en een blog is geen dagboek. Het kan verkeerd opgevat worden met een boel onnodig drama tot gevolg. Het is volslagen oninteressant als je mij niet persoonlijk kent. Het is onaardig. Het kan triggerend zijn. Dingen waarover ik twijfel of ik ze moet plaatsen, want "bij twijfel, niet doen".
Ik begrijp het dan ook niet. Waarom zou je dingen online plaatsen die je IRL nooit zou durven zeggen? Dingen die eigenlijk in je dagboek thuishoren? Dingen die triggerend kunnen zijn voor je lezers? Dingen die je een boel drama en gezeur opleveren? Dingen die je kunnen schaden? Een antwoord wat ik al meerdere keren gehoord heb van mensen die door oversharing in de problemen zijn gekomen en die dan te horen krijgen dat het misschien een idee is om voortaan iets terughoudender te zijn is "Ja, maar als ik niet alles kan zeggen, dan vind ik het niet meer leuk". Maar IRL zeg je toch ook niet altijd alles? Toch? Is het een gebrek aan filter? Verbale diarree? Risicogedrag? Een diepe behoefte vanuit je tenen? Catharsis? Schenkt het je meer dan dat het je schaadt? Wat is het? Ik hoop echt dat er LogPoeslezers zijn die antwoorden voor me hebben, want ik ben oprecht benieuwd!
Het is hetzelfde effect als wanneer (sommige) mensen aan totale vreemden makkelijker hun hart uitstorten dan aan bekenden, in de veronderstelling dat je die mensen toch nooit meer tegenkomt.
BeantwoordenVerwijderenHet zal in veel gevallen een kwestie zijn van niet nadenken. Want er zijn nogal wat domme mensen op deze planeet. En zelfs slimme mensen kunnen niet altijd alle consequenties overzien.
BeantwoordenVerwijderenHet zou kunnen zijn dat mensen zich in hun blog zich afgesloten voelen van de wereld om hen heen, zoals mensen in de trein zich in hun bubbel wanen wanneer ze aan de telefoon zijn.
BeantwoordenVerwijderenVerder weet ik het ook niet en vraag ik me dit echt al tijden af.
Ik denk dat het eerst nieuw en spannend is, en men waant zich toch, zoals kouw zegt, in een soort bubble. Daarna komen de koude douches en de vervelende reacties- de meeste mensen worden daar toch iets voorzichtiger van. Zelf ben ik wel op internet onder mijn eigen naam, maar ook omdat het me werk oplevert. Ik ben in de loop der jaren wel veel voorzichtiger geworden en doseer heel zorgvuldig wat ik wel en niet op internet gooi. Dat was ook een leerschool, geloof me. Zo ben ik ultravoorzichtig met info over mijn zoon- hij vraagt er zelf niet om en ik wil hem beschermen tegen mensen met gekke gedachten. Bij mij dus nooit een weblog dat volledig over mijn kind gaat.
BeantwoordenVerwijderenWaarschijnlijk beseffen de mensen inderdaad niet hoe ver zoiets online kan gaan. Wat daarbij waarschijnlijk ook niet helpt is de (meestal onterechte) illusie dat het internet anoniem is en bovendien los staat van "het dagelijkse" (offline) leven.
BeantwoordenVerwijderenals ik giganties met iets zit en er dan een blogje aan wijd, merk ik dat veel mensen het herkennen, met wederzijds begrijpen en gedeelde-smart als gevolg. Doet vaak goed!
BeantwoordenVerwijderen@ Laurent: inderdaad, daar had ik geen seconde bij stilgestaan! Dat verklaart ook de enorme schok als de informatie weer bij ze terugkomt via wegen die ze niet verwacht hadden. Dank je voor je antwoord!
BeantwoordenVerwijderen@ Sahi: ik denk dan "maar d'r zijn zelfs overheidscampagnes geweest?!", maar mensen betrekken dat soort dingen waarschijnlijk niet op zichzelf. Ze denken dat dat iets is wat alleen anderen overkomt.
BeantwoordenVerwijderen@ Kouw: daar heb ik inderdaad ook aan gedacht, de veilige bubbel van "hun website", zich niet bewust zijn dat het het equivalent is van op een plein op een krat staan schreeuwen is. Wat je zegt over bellen in de trein is een goed punt, mensen bespreken de meest intieme dingen en dan denk ik "Hallo? Er zitten mensen bij? Weet je zéker dat je wilt dat wij dit allemaal weten?"
BeantwoordenVerwijderen@ Esther: de bubbel-theorie vind ik inderdaad ook zeer plausibel en ik begrijp dat voor mensen die heel vroeg op het internet begonnen zijn, het een leerproces geweest is, hoewel ik me niet kan herinneren dat jij ooit foto's van jezelf hangend aan de kroonluchter geplaatst hebt (ik moet nog steeds nagniffelen om die tweet! :-D). Maar het verbaast me zo dat mensen nog steeds dit soort dingen doen, terwijl toch wel algemeen bekend verondersteld mag worden dat dat geen goed idee is. Maar misschien zit daar wel mijn denkfout, en is het veel minder algemeen bekend dan dat ik denk.
BeantwoordenVerwijderen@ Lobdozer: ik herinner me iemand die ooit zei: "Als ik met mensen chat op het internet en ik kom die persoon later IRL tegen, dan verbind ik dat niet met elkaar", wat ik het Vreemdste Ooit vond, maar waarschijnlijk zijn er meer mensen die online en IRL als twee volstrekt gescheiden werelden zien, die geen enkele interactie met elkaar hebben. Hoogst bizar vind ik dat. :-D
BeantwoordenVerwijderen@ Heldinne: ja, dat begrijp ik, dat doe ik in feite met dit blogje ook. Maar hoe ver ga je daarin? Stel je hebt ruzie met je buurman, schrijf je dan met naam, toenaam, foto van de buurman een stuk waarin je dingen zegt die je IRL nooit tegen hem zou zeggen en misschien al nauwelijks in je dagboek zou schrijven? Want dat is wat mij zo verbaast, niet zo zeer het feit dat mensen persoonlijke dingen delen, maar de manier waarop: zonder filter, zonder stil te staan bij wat het aanricht bij de lezer en/of degene over wie zo'n stuk gaat.
BeantwoordenVerwijderenjanee, ik houd het wel 'algemeen' en noem geen namen
BeantwoordenVerwijderen@ Heldinne: er zijn volksstammen die dat niet doen, en dat verbaast me nou juist zo, zeker nu het internet nu al een poosje bestaat en toch wel bekend verondersteld mag worden dat alles wat je erop zet, zeker als je de naam van buum er letterlijk opgooit, gevonden kan worden (door buum). :-D
BeantwoordenVerwijderenNaast de bubbel-theorie, die ik wel aanhang, geloof ik dat er mensen zijn die denken dat het wel koel is om op een GeenStijl-achtige wijze anderen op internet, maar ook daarbuiten, op een onaardige manier neer te zetten. Je ziet dat zelfs daar een verschuiving plaatsvindt van zaken op (te) ongenuanceerde wijze aan de kaak stellen naar bashen om het bashen. Hoe persoonlijker hoe liever, hoe grover hoe beter. Dat is een Sign of the Times, vrees ik.
BeantwoordenVerwijderenIk geef toe, ik ben de laatste tijd ongenuanceerder op mijn blogs dan voorheen. Ik schrijf mijn frustraties van me af, maar eigenlijk nooit zonder dat ik het object van frustratie precies hetzelfde heb verteld. Of het moet gaan over mijn eigen onzekerheden en dilemma´s. Het is weliswaar een feit dat ik de voorzichtigheid de afgelopen maanden uit het oog ben verloren en doordat ik een nieuwe blog heb, denk ik dat dat toch niet uitmaakt. Onterecht waarschijnlijk... en dus zie ik dit als een oja-log. Ik mag wel weer wat voorzichtiger zijn over exen en aanverwanten.
BeantwoordenVerwijderenDe stelregel die ik normaliter hanteer is dat ik opschrijf wat ik ook tegen de persoon in kwestie zeg. Of dat in de praktijk echt zo is... niet altijd denk ik.
@ Kat en Hond: ja, dat is ook een goede verklaring inderdaad. Ik vergeet dat mensen moedwillig andere mensen bashen voor het effect. Triest eigenlijk, dat mensen het daarvan moeten hebben.
BeantwoordenVerwijderen@ Elluf: kan ik hieruit concluderen dat je nieuwe blog je het gevoel geeft dat je je in (zoals andere commenters hebben aangegeven) een soort bubbel bevindt, waardoor je je minder bewust bent van het feit dat iedereen mee kan lezen, of zie ik dat verkeerd? :-)
BeantwoordenVerwijderen*grin* voor mij is het wel een dagboek of soort of, maar nooit met naam en toenaam.
BeantwoordenVerwijderenzij die het lezen en zichzelf herkennen moeten het er maar mee doen.
Staat niet voor niets boven: MIJN 4m , niets meer niets minder.
maar leverde wel onwijs veel goede dingen op en totaal geen gezeur.
´t me, doe het er maar mee ;)
@ Cheetah: dank je voor je reactie! Heel duidelijk! :-)
BeantwoordenVerwijderen