De oplettende lezer zal het al wel gemerkt hebben: behalve dat ik tegenwoordig een leutige foto van mezelf als avatar heb in plaats van een plaatje van Muta uit The Cat Returns, heet ik ook overal LogPoes en niet meer Poelekie de Vries.
Deze beslissing komt niet uit de lucht vallen, hij was al een jaar of 3 in the making. Het was namelijk nogal een stap: ik noemde mezelf al sinds 2000 zo (hoe ik eraan gekomen ben kunt u hier lezen) en was er behoorlijk aan gehecht.
Toch was het tijd om afscheid te nemen van het pseudoniem Poelekie de Vries. Want hoewel er niets mis is met de naam Poelekie, en er al helemaal niets mis is met de naam De Vries, komt er ook aan de houdbaarheid van een running gag een einde.
Daarnaast ben ik ondertussen 38 jaar oud. Ik ben de naam ontgroeid, net zoals ik de multicolor springveer-vlinderknipjes en de kinderhandtasjes met poezenplaatjes en glitter van de H&M die ik op mijn 24e (volgens anderen semi-ironisch) droeg, ontgroeid ben. Niet dat ik niet nog steeds de neiging heb om ze te kopen overigens, want wat mij betreft droeg ik ze bloedserieus, maar er is een fijne lijn tussen “excentriek” en “volslagen belachelijk”, en op je 38e met kinderspulletjes rondlopen overschrijdt die lijn hardcore. Helaas.
Of het niet raar is om geen “echte” naam te hebben, maar door het leven te gaan met een functie/titel (ik was Poelekie de Vries, DE LogPoes tenslotte) als naam? Ach, ik ben het gewend: mijn “echte”, IRL-naam is ook meer een functieomschrijving/titel dan een “echte” naam, tenslotte.
Overigens val ik niet van ellende van mijn stok als u mij per ongeluk Poelekie (de Vries) noemt, en ga ik ook niet mijn LogPoes-archief, laat staan al mijn andere uitingen op het internet aanpassen, want dan krijg ik mijn Levenswerk (ja, ik heb een lijst) nooit af natuurlijk. *gaat weer aan de slag*
woensdag 29 januari 2014
vrijdag 24 januari 2014
zondag 19 januari 2014
Levensvreugdverhogend materialisme
Sinds een week ben ik in het bezit van twee witte apparaten die mijn Levensvreugd significant verhoogd hebben.
Laten we met de eerste beginnen: in een heel ver verleden (begin jaren 90) zag ik in een restaurant een enorme rijstkoker. Ik aasde er uiteraard enorm op, maar voor 1 persoon een industriële rijstkoker aanschaffen is nogal nodeloos. Ik kan me niet herinneren of er toen geen kleinere modellen verkrijgbaar waren, of dat kleinere modellen ook gruwelijk duur waren, feit is: ik kocht er geen.
Na terugkeer uit Berkeley, waar meerdere keren per week arroz op mijn bord schepte, zette ik “rijstkoker kopen” op mijn Teuxdeux. De eerstvolgende keer dat ik bij de Chinese supermarkt was, vergat ik er een te kopen. Ze staan namelijk in de kelder bij de keukenspullen en daar mag ik normaal gesproken van mezelf niet komen want ik heb al 3 ½ servies. Daarna was ik weer eens dying dying dying dying dying all the time, vervolgens was er Gedoe en had ik een semester af te ronden, yada yada bla bla, resultaat: geen rijstkoker.
Twee weken geleden riep ik dan ook geïrriteerd tegen mezelf: “Morgen! Rijstkoker kopen!” en aangezien ik steeds beter naar mezelf luister tegenwoordig, kocht ik de dag erop, inderdaad, een rijstkoker. Waarna ik deze week al 4 keer rijst gegeten heb. Mijn favoriete rijst is overigens Pandan, voornamelijk vanwege de smaak, maar ook wel een heel klein beetje omdat je het zo lekker plat Amsterdams uit kunt spreken. Probeert u het maar.
*wacht*
Zei ik toch? :-D
Het andere witte ding dat ik kocht, was een elektrische onderdeken. Voor wie nu denkt: “Yo LogPoes, we weten dat je 38 bent en dat je al weken Cher loopt te zingen, maareh, een electrische deken? Werkelijk?” Eh, ja.
Het is niet geheel duidelijk of het door mijn ziekte zelf of door de bejaardenpillen die ik slik ommijn dreigend uiteenvallen te vertragen die ziekte te beheersen, maar ik ben niet meer goed in staat om mijn lichaamstemperatuur te reguleren. Met name als het koud is koel ik af en ik word niet meer uit mezelf warm. En met “koel ik af” bedoel ik “ijsklonten zijn warmer”-koud, klappertand- en brrr-koud.
Tot voor kort loste ik dat op door voor het slapen gaan heet te douchen, vervolgens een pyjama en sokken aan te trekken die op de loeihete verwarming hadden gelegen en vervolgens in een door een kruik deels verwarmd bed te gaan liggen. Los van dat dat behelpen bleef en het bakken water en stroom kostte, hield ik geen huid meer over en da’s zo zonde van al die tattoos.
Enter de elektrische deken. WAT EEN UITVINDING! Ik wil nu dus een full body suit gemaakt van elektrische deken voor al die winterige winterdagen waarop ik zelfs met 5-lagen-kleding-waarvan-1-laag-thermo nog half doodvries. Of de rest van de winter in mijn nest liggen, dat mag ook. Echt, iedereen die het koud heeft en/of een horrorwinter vreest: voor zo’n 4 tientjes is je kouprobleem ’s nachts in ieder geval opgelost.
Laten we met de eerste beginnen: in een heel ver verleden (begin jaren 90) zag ik in een restaurant een enorme rijstkoker. Ik aasde er uiteraard enorm op, maar voor 1 persoon een industriële rijstkoker aanschaffen is nogal nodeloos. Ik kan me niet herinneren of er toen geen kleinere modellen verkrijgbaar waren, of dat kleinere modellen ook gruwelijk duur waren, feit is: ik kocht er geen.
Na terugkeer uit Berkeley, waar meerdere keren per week arroz op mijn bord schepte, zette ik “rijstkoker kopen” op mijn Teuxdeux. De eerstvolgende keer dat ik bij de Chinese supermarkt was, vergat ik er een te kopen. Ze staan namelijk in de kelder bij de keukenspullen en daar mag ik normaal gesproken van mezelf niet komen want ik heb al 3 ½ servies. Daarna was ik weer eens dying dying dying dying dying all the time, vervolgens was er Gedoe en had ik een semester af te ronden, yada yada bla bla, resultaat: geen rijstkoker.
Twee weken geleden riep ik dan ook geïrriteerd tegen mezelf: “Morgen! Rijstkoker kopen!” en aangezien ik steeds beter naar mezelf luister tegenwoordig, kocht ik de dag erop, inderdaad, een rijstkoker. Waarna ik deze week al 4 keer rijst gegeten heb. Mijn favoriete rijst is overigens Pandan, voornamelijk vanwege de smaak, maar ook wel een heel klein beetje omdat je het zo lekker plat Amsterdams uit kunt spreken. Probeert u het maar.
*wacht*
Zei ik toch? :-D
Het andere witte ding dat ik kocht, was een elektrische onderdeken. Voor wie nu denkt: “Yo LogPoes, we weten dat je 38 bent en dat je al weken Cher loopt te zingen, maareh, een electrische deken? Werkelijk?” Eh, ja.
Het is niet geheel duidelijk of het door mijn ziekte zelf of door de bejaardenpillen die ik slik om
Tot voor kort loste ik dat op door voor het slapen gaan heet te douchen, vervolgens een pyjama en sokken aan te trekken die op de loeihete verwarming hadden gelegen en vervolgens in een door een kruik deels verwarmd bed te gaan liggen. Los van dat dat behelpen bleef en het bakken water en stroom kostte, hield ik geen huid meer over en da’s zo zonde van al die tattoos.
Enter de elektrische deken. WAT EEN UITVINDING! Ik wil nu dus een full body suit gemaakt van elektrische deken voor al die winterige winterdagen waarop ik zelfs met 5-lagen-kleding-waarvan-1-laag-thermo nog half doodvries. Of de rest van de winter in mijn nest liggen, dat mag ook. Echt, iedereen die het koud heeft en/of een horrorwinter vreest: voor zo’n 4 tientjes is je kouprobleem ’s nachts in ieder geval opgelost.
vrijdag 17 januari 2014
Yay! Data!
Lieve LogPoeslezers,
Hartelijk dank voor het invullen van mijn heuse echte poll voor de wetenschap! 20 mensen hebben mijn poll ingevuld, 10 met Nederlands als eerste taal en 10 met Engels als eerste taal, helemaal zoals de bedoeling was! Dit weekend kan ik dan aan de slag met het voorbereiden van de presentatie en het essay waarvoor ik deze gegevens nodig had. En met het schrijven van een LogPoesPost over de twee nieuwe (middel)grote witte apparaten die hier in Huize LogPoes keihard De Levensvreugd brengen.
Hartelijk dank voor het invullen van mijn heuse echte poll voor de wetenschap! 20 mensen hebben mijn poll ingevuld, 10 met Nederlands als eerste taal en 10 met Engels als eerste taal, helemaal zoals de bedoeling was! Dit weekend kan ik dan aan de slag met het voorbereiden van de presentatie en het essay waarvoor ik deze gegevens nodig had. En met het schrijven van een LogPoesPost over de twee nieuwe (middel)grote witte apparaten die hier in Huize LogPoes keihard De Levensvreugd brengen.
donderdag 16 januari 2014
Een poll! Een heuse, echte! Voor de wetenschap!
Lieve LogPoeslezers,
Zoals u weet, studeer ik Engelse Taal en Cultuur. Voor een van mijn linguïstiek vakken moet ik onderzoek doen. Daarvoor ben ik op zoek naar 20 mensen die Engels spreken, 10 die Nederlands als eerste taal hebben en 10 die Engels als eerste taal hebben. En die het uiteraard leutig vinden om 64 - 67 (afhankelijk van welke taal uw eerste taal is) vragen te beantwoorden.
Het lijkt veel, maar The Big Kahuna (aka mijn moeder) heeft ze in maar liefst 6 minuten beantwoord, wat betekent dat u er waarschijnlijk zo'n 10 - 15 minuten mee kwijt bent, want TBK doet alles in dubbel tempo.
Denkt u nu "Oeh, leutig! Een poll!" of "Nou, vooruit, ik help LogPoes d'r studie door", dan kunt u hier klikken:
Zoals u weet, studeer ik Engelse Taal en Cultuur. Voor een van mijn linguïstiek vakken moet ik onderzoek doen. Daarvoor ben ik op zoek naar 20 mensen die Engels spreken, 10 die Nederlands als eerste taal hebben en 10 die Engels als eerste taal hebben. En die het uiteraard leutig vinden om 64 - 67 (afhankelijk van welke taal uw eerste taal is) vragen te beantwoorden.
Het lijkt veel, maar The Big Kahuna (aka mijn moeder) heeft ze in maar liefst 6 minuten beantwoord, wat betekent dat u er waarschijnlijk zo'n 10 - 15 minuten mee kwijt bent, want TBK doet alles in dubbel tempo.
Denkt u nu "Oeh, leutig! Een poll!" of "Nou, vooruit, ik help LogPoes d'r studie door", dan kunt u hier klikken:
Naar de poll! (ETA 17 januari 2014: de data is vergaard, dus de poll is gesloten)
maandag 13 januari 2014
Drinkwater
Hoe ouder ik word, hoe meer ik erachter kom dat mijn Emily the Strange adressenboekje het bij het rechte eind had:
Mensen zijn inderdaad in te delen in “part of the posse” en “part of the problem”. En over die laatste categorie ga ik het vandaag eens hebben, want ik ben het, zoals we dat zo charmant zeggen hier in Amsterdam, beyond schijtzat. Gaat u er lekker voor zitten, het is nogal een lap tekst.
Depressiefmakende zeikesteyn die niet op tieners losgelaten moet worden Filosoof en literair genie Sartre zei ooit: ”L’enfer, c’est les autres” en mensenKINDEREN wat had die kerel gelijk. De hoeveelheid gezeik die intermenselijk contact me in mijn leven tot nu toe opgeleverd heeft, is sowieso redelijk excessief, maar wat mij een poosje geleden overkwam, slaat alles.
Op een dinsdagochtend rond kwart voor 4 ging mijn deurbel. Nu woon ik naast een studentenhuis en heb ik meerdere buren, dus het komt wel vaker voor dat iemand per ongeluk op de verkeerde bel drukt. Lastig, maar goed, 1 woord: legalehuurwoninginAmsterdamCentrum. Ik draaide me om en viel weer in slaap.
Even later ging de deurbel weer. Twee keer aanbellen diep in de nacht: dat moest iemand in nood zijn. Ik hoor u denken “The Florence Nightingale is strong in this one! Ga toch slapen mens!” en misschien heeft u ook wel gewoon gelijk. Ik ben echter in mijn leven meerdere keren in nood geweest en ben toen gelukkig door wildvreemden geholpen, dus ik deed mijn tijgerbadjas aan en stiefelde naar mijn voordeur.
En wie stond daar doodleuk gezellig naar me te zwaaien alsof het 3 uur ’s middags was? Iemand met wie ik 7 jaar geleden door middel van een vriendelijke brief expliciet het contact verbroken heb. Zijn oncorrigeerbare, grensoverschrijdende gedrag was mij in de loop der (20+!) jaren steeds meer tegen gaan staan, en ik was er meer dan klaar mee. Mijn langdurige pogingen om het contact “dood te laten bloeden”, zoals etiquette-expert Beatrijs Ritsema aanraadt, hadden geen enkel effect gehad helaas.
Wat hij kwam doen? Hij kwam hallo zeggen. En eigenlijk ook wel verhaal halen. Want ja, hij had er toch wel een beetje last van gehad, van die ~gruwelijke~ brief. Niet heel erg hoor, maar een beetje. En hij wilde nu zijn kant van het verhaal vertellen. Ja, na 7 jaar. Ja, om 4 uur ’s nachts. Ik kreeg het warm en koud tegelijk, de wereld werd wat wazig...
Gelukkig brulde toen de megafoon-eekhoorn in mijn hoofd: “Yo! Je bent al chronisch ziek, als je daarnaast ook nog een veroordeling wegens geweldpleging hebt, dan kun je die eventuele emigratie naar Californië wel helemaal op je buik schrijven!” De eekhoorn had, zoals altijd, gelijk.
Long story short: ik heb het gesprek zo snel en ijzig mogelijk afgekapt, waarna ik tierend met The Big Kahuna aan de lijn gehangen heb, want zoals u zich waarschijnlijk wel voor kunt stellen, trok ik dit uiterst, uiterst slecht. Vervolgens heb ik hem een brief op poten gestuurd waarin onder andere staat dat de eerstvolgende contactpoging van zijn kant, onafhankelijk van vorm, inhoud of tijdstip, het begin van zijn stalkingdossier wordt. Ook heb ik de politie gecontacteerd, die namen me uiterst serieus. We hebben de te volgen procedure doorgesproken, mocht er in de toekomst nogmaals iets voorvallen.
Tot nu toe is het stil gebleven en ben ik ook weer van de acute schrik bekomen. Toch blijf ik met vragen zitten, zeker omdat een week of twee na dit voorval een ANDER persoon, die ook weigert te begrijpen dat ik niet verplicht ben om bevriend met haar te zijn puur en alleen omdat zij dat wil, me toevoegde op Twitter. Niet dat ik nog op Twitter zit overigens, ik houd mijn account slechts aan omdat ik niet wil dat mijn naam vervalt en gebruikt wordt door een ander, maar pff. Overigens was ook deze dame indertijd (en dan spreken we over 1998 – 2001, om u even een idee te geven van hoe lang dit al speelt!) geheel ongevoelig voor de doodbloedtechniek.
Maar goed, wat ik mij dus afvraag: waarom doen zij dit? Waarom blijven deze mensen in PIEPSnaam contact zoeken met iemand (ik in dit geval) die vriendelijk doch expliciet aangegeven heeft geen contact meer te willen? En waarom proberen ze het na zoveel jaar (hij) of om de zoveel jaar (zij) weer, en worden ze dan weer verschrikkelijk boos als ik niet wil wat zij willen? Waarom steken ze hun tijd en energie niet in het vinden van mensen die wél met ze om willen gaan? Dat is voor hun toch ook een stuk prettiger dan deze vruchteloze pogingen contact te forceren met iemand die echt geen contact meer wil?
Of snap ik weer eens niet hoe het in de wereld werkt? Moet ik nu werkelijk de rest van mijn leven om blijven gaan met deze mensen, puur omdat ik op mijn 5e bij ze in de straat ben komen wonen en daarna een aantal jaar met ze bevriend ben geweest? Ook als ik minder dan niets meer met ze gemeen heb? Ook als ik er echt nul komma nul zin in heb? Ook als ik me onprettig voel bij deze mensen, omdat ze opvattingen hebben en/of gedragingen vertonen die compleet indruisen tegen wie/wat ik ben?
En nu ik toch bezig ben: wat zit daar in #@$%$naam in het drinkwater, dat ze allebei, onafhankelijk van elkaar, hetzelfde soort gedrag vertonen? Mocht u een idee hebben, mikt u het dan alstublieft in de commentbox, want hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik ervan snap en zoals u merkt, zit het me hoog.
Mensen zijn inderdaad in te delen in “part of the posse” en “part of the problem”. En over die laatste categorie ga ik het vandaag eens hebben, want ik ben het, zoals we dat zo charmant zeggen hier in Amsterdam, beyond schijtzat. Gaat u er lekker voor zitten, het is nogal een lap tekst.
Op een dinsdagochtend rond kwart voor 4 ging mijn deurbel. Nu woon ik naast een studentenhuis en heb ik meerdere buren, dus het komt wel vaker voor dat iemand per ongeluk op de verkeerde bel drukt. Lastig, maar goed, 1 woord: legalehuurwoninginAmsterdamCentrum. Ik draaide me om en viel weer in slaap.
Even later ging de deurbel weer. Twee keer aanbellen diep in de nacht: dat moest iemand in nood zijn. Ik hoor u denken “The Florence Nightingale is strong in this one! Ga toch slapen mens!” en misschien heeft u ook wel gewoon gelijk. Ik ben echter in mijn leven meerdere keren in nood geweest en ben toen gelukkig door wildvreemden geholpen, dus ik deed mijn tijgerbadjas aan en stiefelde naar mijn voordeur.
En wie stond daar doodleuk gezellig naar me te zwaaien alsof het 3 uur ’s middags was? Iemand met wie ik 7 jaar geleden door middel van een vriendelijke brief expliciet het contact verbroken heb. Zijn oncorrigeerbare, grensoverschrijdende gedrag was mij in de loop der (20+!) jaren steeds meer tegen gaan staan, en ik was er meer dan klaar mee. Mijn langdurige pogingen om het contact “dood te laten bloeden”, zoals etiquette-expert Beatrijs Ritsema aanraadt, hadden geen enkel effect gehad helaas.
Wat hij kwam doen? Hij kwam hallo zeggen. En eigenlijk ook wel verhaal halen. Want ja, hij had er toch wel een beetje last van gehad, van die ~gruwelijke~ brief. Niet heel erg hoor, maar een beetje. En hij wilde nu zijn kant van het verhaal vertellen. Ja, na 7 jaar. Ja, om 4 uur ’s nachts. Ik kreeg het warm en koud tegelijk, de wereld werd wat wazig...
Gelukkig brulde toen de megafoon-eekhoorn in mijn hoofd: “Yo! Je bent al chronisch ziek, als je daarnaast ook nog een veroordeling wegens geweldpleging hebt, dan kun je die eventuele emigratie naar Californië wel helemaal op je buik schrijven!” De eekhoorn had, zoals altijd, gelijk.
Long story short: ik heb het gesprek zo snel en ijzig mogelijk afgekapt, waarna ik tierend met The Big Kahuna aan de lijn gehangen heb, want zoals u zich waarschijnlijk wel voor kunt stellen, trok ik dit uiterst, uiterst slecht. Vervolgens heb ik hem een brief op poten gestuurd waarin onder andere staat dat de eerstvolgende contactpoging van zijn kant, onafhankelijk van vorm, inhoud of tijdstip, het begin van zijn stalkingdossier wordt. Ook heb ik de politie gecontacteerd, die namen me uiterst serieus. We hebben de te volgen procedure doorgesproken, mocht er in de toekomst nogmaals iets voorvallen.
Tot nu toe is het stil gebleven en ben ik ook weer van de acute schrik bekomen. Toch blijf ik met vragen zitten, zeker omdat een week of twee na dit voorval een ANDER persoon, die ook weigert te begrijpen dat ik niet verplicht ben om bevriend met haar te zijn puur en alleen omdat zij dat wil, me toevoegde op Twitter. Niet dat ik nog op Twitter zit overigens, ik houd mijn account slechts aan omdat ik niet wil dat mijn naam vervalt en gebruikt wordt door een ander, maar pff. Overigens was ook deze dame indertijd (en dan spreken we over 1998 – 2001, om u even een idee te geven van hoe lang dit al speelt!) geheel ongevoelig voor de doodbloedtechniek.
Maar goed, wat ik mij dus afvraag: waarom doen zij dit? Waarom blijven deze mensen in PIEPSnaam contact zoeken met iemand (ik in dit geval) die vriendelijk doch expliciet aangegeven heeft geen contact meer te willen? En waarom proberen ze het na zoveel jaar (hij) of om de zoveel jaar (zij) weer, en worden ze dan weer verschrikkelijk boos als ik niet wil wat zij willen? Waarom steken ze hun tijd en energie niet in het vinden van mensen die wél met ze om willen gaan? Dat is voor hun toch ook een stuk prettiger dan deze vruchteloze pogingen contact te forceren met iemand die echt geen contact meer wil?
Of snap ik weer eens niet hoe het in de wereld werkt? Moet ik nu werkelijk de rest van mijn leven om blijven gaan met deze mensen, puur omdat ik op mijn 5e bij ze in de straat ben komen wonen en daarna een aantal jaar met ze bevriend ben geweest? Ook als ik minder dan niets meer met ze gemeen heb? Ook als ik er echt nul komma nul zin in heb? Ook als ik me onprettig voel bij deze mensen, omdat ze opvattingen hebben en/of gedragingen vertonen die compleet indruisen tegen wie/wat ik ben?
En nu ik toch bezig ben: wat zit daar in #@$%$naam in het drinkwater, dat ze allebei, onafhankelijk van elkaar, hetzelfde soort gedrag vertonen? Mocht u een idee hebben, mikt u het dan alstublieft in de commentbox, want hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik ervan snap en zoals u merkt, zit het me hoog.
vrijdag 3 januari 2014
Gelukkig 2014!
Jawel, het is weer zover: het is 3 januari en hierbij verklaar ik het LogPoes-jaar voor geopend. Overigens heb ik nooit begrepen wat die “voor” in die zin doet, maar dat geheel terzijde. Ik ga ervan uit dat als u dit leest, u het vuurwerkgeweld overleefd heeft. Hopelijk zijn al uw oren, neuzen en staarten geheel intact, evenals uw trommelvliezen, uw rieten dak en uw longen.
Zit u klaar voor de Rijmelarij van ’t Jaar? Komtie:
Een prettig weerzien in 2014!
Met wie en waar en waarom mag u zelf invullen, want ik ben zoals u weet erg van vrijheid-blijheid en multifacetaire kalenderwijsheden. Rest mij nog u een meer dan uitstekend 2014 toe te wensen, en plechtig te beloven dit jaar iets vaker dan een whopping 17 keer te updaten, want dat gaat natuurlijk nergens over. En tot slot, in het kader van “Breek eens door die kumfurt zoon”, hier een leutige foto van departy animals bewoners van Huize LogPoes:
Zit u klaar voor de Rijmelarij van ’t Jaar? Komtie:
Een prettig weerzien in 2014!
Met wie en waar en waarom mag u zelf invullen, want ik ben zoals u weet erg van vrijheid-blijheid en multifacetaire kalenderwijsheden. Rest mij nog u een meer dan uitstekend 2014 toe te wensen, en plechtig te beloven dit jaar iets vaker dan een whopping 17 keer te updaten, want dat gaat natuurlijk nergens over. En tot slot, in het kader van “Breek eens door die kumfurt zoon”, hier een leutige foto van de
