Pinterest: social media voor misantropen

Soms heb ik van die dagen dat ik iedereen voor z’n Habermas wil rammen omdat ik me al dagen door Richard III heen probeer te worstelen en maar niet kan onthouden wie nu wie is en vooral waarom. Ik zal in mijn leven wel te weinig soaps gekeken hebben, maar aan de andere kant had Shakespeare ook wel het fatsoen kunnen hebben om niet alle karakters stug Edward, Edmund en Henry te blijven noemen. *roept luid: “Bijnamen! Niet voor niets uitgevonden!”*

Op dit soort dagen (ja, vandaag) ben ik ZO blij dat Pinterest bestaat. Dankzij een invite van Kouw kreeg ik al tijdens de beta versie toegang, en wat een life saver is die site gebleken in de afgelopen 4 jaar. Voor wie nu denkt “Pinterest?! Maar dat gáát toch helemaal nergens over?!”: precies! Het is volkomen nutteloos, voegt niets toe aan de wereld behalve wat plaatjes. En dat vind ik nou juist geweldig.

Ik hoef niet na te denken wat ik van het aangebodene vind, ik hoef er geen gefundeerde mening over te formuleren en er een essay over te schrijven met MLA bronvermelding, ik hoef niet na te denken of het wel ~activisty~ genoeg is en of het wel past bij mijn persoonlijke brent (whaahahahaha! Sorry.). Ik zie iets, ik denk “Leuk!”, ik ram op “Pin it”, selecteer een door mij verzonnen categorie en klaar. De wereld is weer overzichtelijk en georganiseerd. Heerlijk.

Pinterest is voor mij dan ook de ideale vervanging van het goede oude Patience. Waarvan, met statistieken als “meeste partijen achter elkaar gewonnen: 3”, “meeste partijen achter elkaar verloren: 46”, “winpercentage 9%”, we wel kunnen stellen dat ik er, ondanks mijn bewonderenswaardige doorzettingsvermogen, echt dramatisch slecht in ben. En in pinnen KUN je gewoon niet slecht zijn! Onmogelijk! Dat is, zeker in tijden dat mijn leven voelt als een oneindige losing streak, ontzettend bemoedigend.

Soms zie ik zowaar dingen die ik daadwerkelijk een goed (diy) idee vind. Ook het vinden van recepten en gratis fonts is nog nooit zo makkelijk geweest. Het is als online winkelen zonder af te rekenen, met als verschil dat je op elk moment naar het overzicht van je plaatjes kunt kijken, mocht je dat willen. Ik hoef niet eens (zoals bij Tumblr) in mijn geheugen te graven of ik iets al eerder ge(re)pind heb, want zelfs dat houden ze bij.

Daarnaast wordt er, hoewel het wel mogelijk is, geen enkele interactie van me verwacht. In tegenstelling tot bij blogs hoef ik me niet druk te maken over het achterlaten van een intelligent en/of leutig comment (het liefst beide natuurlijk). Ik hoef niet te liken, hoef geen commitment aan te gaan, geen babbeltje te maken. Ik filter netjes alle thinspo fitspo, patriachale trouwongein en Mormoons levensgeluk uit, lees om de flauwe, rolbevestigende man/vrouw “humor” en kalenderwijsheden inspirational quotes heen en (re)creëer een wereld waarin alles rozepaars, meestal glitterig, getattoëerd, vol prachtige natuur, zonnig, avocadovol, katrijk en couture is, met een randje diy-op-de-boerderij. Op schoenen van Dolce & Gabanna natuurlijk. *pint*

Tigerino

Afgelopen zomer, toen ik me in Berkeley bevond, kreeg ik een reclamemailtje van de toko waar ik Clark’s eten bestel. Er stond een aanbieding in voor zakken Tigerino kattenbakvulling. Ik lag op de vloer van het lachen.

Tigerino.
TIGERINO.
TIGERINO.

Ja, een LogPoeshand is snel gevuld. Omdat lol in je eentje hilarisch is, maar het feit dat een ander het totáál niet grappig vindt, het NOG hilarischer maakt, mailde ik het naar TBK. Dat kon niet fout gaan, want bij haar vind ik als zij het wél grappig vind, het NOG veel grappiger dan als ze het níet grappig vindt. Snapt u hem nog? Ik nog nauwelijks namelijk.

Ik en mijn post-absurdistische gevoel voor humor werden op onze wenken bediend: TBK vond hem ook erg grappig. Toen kwam mijn huisgenote B langs om te vragen of ik mee ging eten. Ik riep “Uiteraard! Vanavond aardappels uit de oven!”, noteerde op mijn Teuxdeux “thuis Tigerino (bwahaha!) bestellen” en we togen naar de eetzaal. Ja, coolstorybro, ik weet het.

Eenmaal weer in Amsterdam bestelde ik een batch kattenvoer en, jawel, Tigerino. De crystals en dan zonder bloemetjes- of lavendelgeur, want Clark is noch een baby, noch de Deodorantkat. Niet dat ik er veel van verwachtte overigens. Maar eh, mensen? Dit spul. Is. Geniaal. Echt waar.

Clark vond het de eerste keer een beetje eng, maar bij het tweede bakgebruik was het alsof hij nooit andere vulling gehad had. Het spul stuift niet en ruikt nergens naar. De korrels absorberen plas volledig en poep wordt uitgedroogd, wat resulteert in nul komma nul stank en makkelijke scoopbaarheid. Ja, van alleen de poep en niet ook nog eens de helft van de korrels, zoals bij een of ander klontvormend spul dat Rood en Les-Mioux indertijd welgeteld 2 dagen gebruikt hebben. En het beste: 1 kat doet 2+ weken met 1 zak Tigerino. Ik geloofde er ook geen zak van, maar het is echt zo. Zoals ik al zei: geweldig spul met een hilarische naam. Tigerino. Briljant.

Poes Es: nee, deze post is niet gesponsord. Ook niet stiekem.